Nobela ni smauren05

Alas-nuebe ng gabi at kasalukuyan akong nakahiga dito sa aking higaan."Opo, Mamang sabihin niyo kay Papang na magpahinga na, alam kong pagod na pagod siya sa bukid," pagpapaalala ko kay Mamang sa kabilang linya ng telepono.Nakatagilid ako pakanan nang higa kung saan nakatapat sa bintana habang balot na balot ng kumot dahil nilalamig ako.Patay na ang ilaw ng buong kwarto at tanging nagsisilbing liwanag na lamang ay ang sinag na tumatagos sa bintana na nagmumula sa bilog na buwan."Oo Marah, katatapos lang din namin kumain ng gabihan at alam mo ba na kasabay namin si Prince ngayon," galak na galak na wika ni Mamang sa kabilang linya."Ano? Si Prince po Mamang?" pagkumpirmang tugon ko sa kanya."Anak alam kong matalik mong kaibigan si Prince at alam kong hanggang doon lang iyon, pero matanong ko nga kita na wala ba talagang kahit katiting na pag-asa si Prince sa ‘yo?" rinig kong wika ni Mamang."Mamang alam niyo na po ang sagot ko diyan," tugon ko dito at doon ito hindi nakasagot.Pin

"Marah, you can just call me Dette since that is my preferred name to be called," nakangiting wika sa akin ni Bernadette na ngayon ay gusto niyang tawagin ko siya sa pangalang Dette.Hanggang ngayon ay hindi parin nag poproseso sa aking isipan kung anong kinalalagyan ko ngayon, nandito ako sa loob ng opisina ng magiging boss ko."Dette, can you please pass the glue?" Iyan ang narinig kong ng babaeng may dahilan kung bakit ako nandito sa loob ng opisina. Ang babaeng tinulungan ko lang kanina, ang babaeng isa sa may ari mismo ng kompanyang aking kinatatayuan.Hindi ko maitatangi sa aking sarili na napakasuwerte ko ngayong araw, tama mga siguro si Papang sa sinabi niya kaninang umaga sa akin sa telepono.“Anak, napanaginipan kita kagabi, susuwertehen ka ngayong araw kaya mag ingat ka. Balitaan mo nalang kami." Iyan ang mahikang wika ni Papang.Kasalukuyan akong naka-upo sa dilaw at mahabang sofa nang doon ko nakitang tumayo si Dette sa tabi ko at doon kinuha ang glue na nasa ibabaw ng ba

Literal na nanginginig ang aking dalawang tuhod, ang aking ulo naman ay hindi ko malaman kung saan ito ipapaling dahil sa kaba na aking nararamdaman sa oras na ito. Kahit suot ko pa ang makapal na jacket na ipinanabaon sa akin ni Mamang ay hindi nito kayang painitin ang aking nanlalamig na katawan.Gustuhin ko mang umalis sa kinalalagyan ko ngayon ay wala na akong magagawa pa dahil nandito na ako. Wala nang urungan, laban na kung lalaban. Hindi mapakali ang aking mga mata at doon ko sinusuri ang buong paligid kasama na ang mga taong katulad ko na kinakabahan din."Miss Cherry?" literal na napunta ang atensyon naming lahat sa isang magandang babae na lumabas sa isang kwarto, kwarto kung saan doon nagaganap ang interview para sa trabahong aming papasukan.Nakatingin lang ako sa babaeng lumabas sa kwarto nang mapapitlag ako dahil sa biglang pagtayo ng babaeng kalapit ko sa upuan."Yes Ma’am, ako po yun," wika ng babaeng tumayo at doon ko nakitang sinenyasan siya nung babae na pumasok na