วัยรุ่น

เขาทำเพื่อความสะใจ ส่วนเธอทำเพราะต้องการเงิน ชวิณจ้างน้ำค้างเป็นเมียปลอม ๆ ด้วยเงินห้าล้านบาท เธอไม่สนถึงใครจะมองว่าเป็นเลขาที่ปีนขึ้นเตียงเจ้านาย ภายใต้พันธสัญญาถ้าครบกำหนดหนึ่งปีจะต้องหย่าขาดจากกัน ทั้งเขาและเธอต่างไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก ทว่าเมื่อถึงกำหนดระยะเวลาหนึ่งปีที่ต้องเซ็นใบหย่า กลับมีหนึ่งคนเผลอรักหมดใจจนไม่อยากหย่า ทุกอย่างมันจึงคาราคาซังไปกันใหญ่ ********* "คุณจะเลือกน้ำมั้ยคะ" "คุณเป็นใครแล้วผมเป็นใคร...อย่าฝันอะไรเกินตัว" ช่างเป็นคำตอบที่ทำร้ายใจอย่างรุนแรง ดับฝันชนิดมองไม่เห็นทางไปต่อ ใช้คำพูดเลือดเย็นให้กลายเป็นมีดบาดใจคนได้ดีจริง ๆ "ค่ะ เข้าใจแล้ว ช่างสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจได้ดีจริง ๆ ต้องใช้คำพูดแบบนี้เท่านั้นค่อยสมกับเป็นคุณวิณ วันนี้คุณไม่เลือกน้ำก็ไม่เป็นไร...น้ำจะจำเอาไว้"

ที่เขาทำมันลงไปก็เพราะว่ารักเธอ แต่เธอคิดว่าที่เขาทำไปแบบนั้นเพราะเขาหมดรักเธอไปแล้ว เรื่องนี้เป็นนิยาย set สามารถติดตามเรื่องในsetเดียวกันได้ 1. มาเฟียพลาดรัก [ฟิสซิส × เจ้าเอย] เรื่องนี้ 2. มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [ซาจิ × บลูเบลล์] 3. มาเฟียไซด์ไลน์ [ไลบร้า × วีนัส]

เมื่อเฮดว๊ากสุดโหดของวิศวะ มาตกหลุมรักเด็กน้อยแก้มกลมคณะเภสัช

ศศิรา เด็กสาวจากต่างจังหวัด ผู้เดินตามความฝันเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังในฐานะนักศึกษาปีหนึ่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เธอหลงใหลในตัว พศวัต รุ่นพี่วิศวกรรมโยธาชั้นปีที่ 4 เดือนเด่นแห่งคณะ ด้วยความชื่นชม เธอกล้าหาญพอที่จะนำของขวัญเล็ก ๆ ไปให้เขา ทว่า กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ซ้ำยังกลายเป็นเรื่องขบขันในกลุ่มเพื่อนของเขา นับจากวันนั้น ศศิราสาบานกับตัวเองว่าเธอจะไม่หวั่นไหวให้เขาอีก แต่โชคชะตากลับเล่นตลก หลังเรียนจบ ศศิรากลับต้องพบกับพศวัตอีกครั้ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด "เพราะเธอ... น้องสาวฉันต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา!" พศวัตกล่าวหาเธอว่าเป็นต้นเหตุให้ ชัญญาน้องสาวของเขาต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาเข้าใจว่าเธอไปมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กับ กวี คู่หมั้นของน้องสาวเขา! ความแค้นบดบังทุกความรู้สึก พศวัตเลือกทำลายเธอโดยไม่สนว่าใครถูกหรือผิด แต่ยิ่งแก้แค้น... ยิ่งเกลียด ก็ยิ่งรัก รักครั้งนี้จะมั่นคงดั่งเสาเข็ม หรือพังทลายไปพร้อมกับแรงแค้น? ติดตามเรื่องราวความรักและความแค้นที่ซ่อนอยู่ใต้โครงสร้างแห่งหัวใจ ได้ใน "รักลงเสาเข็ม"

ฉันเป็นสัตวแพทย์นะ ทำไมเขาถึงชอบเรียกฉันให้ไปทำแผลที่บ้านเขากันล่ะ เขาเป็นหมาหรือไงกัน "ฮัลโหล บลูเบลล์พูดค่ะ" "มาทำแผลให้หน่อย ที่บ้านของฉัน" "บ้าน? มันนี่เป็นอะไรหรอคะคุณซาจิ!!!" "ไม่ใช่มันนี่หรอก ฉันนี่แหละที่เป็น" "คุณงั้นหรอ แต่ฉันเป็นสัตวแพทย์นะคะ" "มันก็มีคำว่าแพทย์เหมือนกันนั่นแหละ รีบมา ฉันให้เวลาแค่10นาทีต้องถึงบ้านของฉัน" ติ๊ด!!! ฉันไม่น่าไปรู้จักเขาตั้งแต่แรกเลย รู้งี้ฉันเอามันนี่ไปให้พ่อกับแม่เลี้ยงเองตั้งแต่แรกดีกว่า เพราะตั้งแต่ได้รู้จักเขาฉันก็ไม่มีวันไหนที่ว่างเลย ทุกครั้งที่เลิกจากงานเขาก็ชอบมารับฉันที่หน้าคลีนิคไม่ก็ให้ลูกน้องมารับฉันไปหาเขาอยู่ตลอด เรื่องนี้เป็นนิยาย set สามารถติดตามเรื่องในsetเดียวกันได้ 1. มาเฟียพลาดรัก [ฟิสซิส × เจ้าเอย] 2. มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [ซาจิ × บลูเบลล์] เรื่องนี้ 3. มาเฟียไซด์ไลน์ [ไลบร้า × วีนัส]

“กลัวพี่เหรอ” ปากถาม แต่ร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ “เปล่านิ” ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง “แล้วถอยหนีทำไม” พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว “คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก “คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล “ต้องเป็น...ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง “งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก “พี่คิดถึงต้านะ..”

"คนคนนั้นชื่อมะลิ" "ฉันไม่ได้อยากรู้" "มะลิเกิดวันที่ยี่สิบเก้ากุมภาและปีเดียวกับพี่" เขาคิดจะทำอะไร จะจับผิดงั้นเหรอ "ประเทศนี้มีคนหกสิบล้านคน นายรู้หรือเปล่าว่าในหนึ่งวัน มีเด็กเกิดวันเดียวกันกี่คน" "..." "เรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" "..." "ฉันจะกลับบ้าน" ฉันพูดพลางจะก้าวขาเดินต่อเหมือนไม่สนใจอะไร "แต่มะลิมีปาน..." "..." "เหมือนที่พี่มี" ฉันชะงักและครั้งนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจฉันไหววูบไปมากแค่ไหน ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างตึงเครียดและรู้สึกกดดันมากขึ้น ฉันคงไม่ถามหรอกว่าเขาเห็นปานของฉันได้ยังไง ถ้าพูดมาขนาดนี้ก็คงจะเป็นคืนนั้นที่บ้านเขา... ฉันแค่ไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นมัน ไม่คิดจริงๆ! "ปานดำรูปคล้ายขนนกที่กลางหลังตำแหน่งเดียวกับพี่" "..." "ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าในหกสิบล้าน มันจะบังเอิญมีคนที่มีอะไรตรงกันไปหมดแบบนี้กี่คน" "แล้วยังไง!"

“อย่าเล่นกับไฟถ้าไม่อยากถูกเผาตาย” น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้น มองใบหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “เธียร….” เด็กสาวได้แต่ยืนจ้องมองใบหน้าหล่อคม เคร่งขรึมเย็นชาของคนตรงหน้า “ไสหัวไปไกล ๆ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก” “เธียร เธียร อยากอยู่กับพี่” เธอรวบรวมความกล้าพูดทุกอย่างออกไป “ฮึ...ใจง่าย” ชายหนุ่มหันกลับมามองใบหน้าหวานพร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน

ขอบคุณที่ช่วยสอนให้รู้ว่าความรักนั้นหอมหวานเพียงใด ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าความรักนั้นทรมานคนที่แตกสลายได้เจ็บเจียนตายได้เพียงใด ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตและขอบคุณมากถ้าจะช่วยออกไปจากชีวิตและจิตใจฉันเสียที แรกเริ่มเกิดจากเขาผู้ชายแสนดีและอบอุ่น เข้าหาเธอดูแลเธอ ด้วยความรัก อย่างจริงใจ แต่ใครจะไปรู้เมื่อวันเวลาผันเปลี่ยน ใจคนก็แปรเปลี่ยน ผู้ชายแสนดี ไม่ได้แสนดีกับเธอแค่เพียงผู้เดียว เขาแสนดีกับผู้หญิงอีกคน เธอเฝ้าตรอมตรมด้วยหัวใจแหลกสลาย เพราะความรักจึงยอมจำทน หวังสักวันคนที่เคยรัก จะกลับมาเหมือนเดิม วันแล้ววันเล่าเหมือนสิ่งที่เธอเฝ้ารอนั้นจะเปล่าประโยชน์ เมื่อคิดดูดีๆ แล้วจึงรู้ว่าอย่าให้ใครมาด้อยค่าชีวิตของตัวเอง ใครจะไปรู้ผู้หญิงอ่อนโยนอ่อนหวานอย่างเธอเมื่อถึงเวลาตัดใจ เธอตัดได้ขาดได้คมยิ่งกว่ากรรไกร เล่มไหน เวลาเลยผ่าน เขาเริ่มล่วงรู้ ถึงความสำคัญของเธอ แต่คิดว่าสายเกินไปไหม เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามค่ะ

...ความท้าทายของฉันมันเริ่มจากที่เพื่อนของฉันบอกว่า 'เขา' นั้นจีบยาก และไม่มีทางที่ฉันจะจีบติด! ...เท่านั้นแหละ! มันก็เกิดความท้าทายขึ้นมาในหัวของฉันทันที อยากรู้นัก...ว่าจะจีบยากสักแค่ไหนกันเชียว!