พระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ
"โจวหว่านถิง เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า"
ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา
โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด
ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน
"ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร"
โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ
"ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง ทำให้จริงสักที ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"
10598 viewsOngoing