ปีศาจ

หลังจากที่ฟ้าผ่าใส่ร่างบางในวันนั้นทำให้เด็กสาวน่ารักอย่างแก้วชีวิตเปลี่ยน​ รวมทั้งหนูนาเพื่อนสนิทด้วย

อยู่ดี ๆ ก็โดนลากข้ามภพ! กลายเป็น จอมนางแห่งเวียงล้านนาโบราณ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดี ก็ถูกจับให้ออกทัพกับ แม่ทัพหน้านิ่ง ที่ชอบสังหารเป็นงานอดิเรก โชคดีที่ได้ทีมงานสุดป่วน มาเพิ่มความเครียด ความฮา และดราม่า กลางเวียงลี้ลับมีทั้ง ผีสิง คำสาป อดีตชาติ และศพที่ฝังไม่ยอมสงบ ! จะเอาชีวิตรอด หรือจะหลงรักเขาก่อนถูกเชือด ต้องลุ้นกันทุกตอน!

เขาได้สมุดข่อยโบราณมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ใครจะรู้ว่าในนั้นมีวิญญาณซ่อนอยู่ เขาไม่รู้ว่าวิญญาณตนนั้น ต้องการสิ่งใดจากเขากันแน่ เป็นเหตุให้เขาต้องสืบหาความจริง เขาเลยได้รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับตัวเขาในภพชาติก่อน เมื่อกรรมลิขิตมาแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องจัดการรับมือกับเรื่องราวอาถรรพ์นี้ด้วยตนเอง ฝากติดตามผลงานนิยาย Y เรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจ และคำติชมค่ะ

เป็นเรื่องราวของ แคโรไลน์ เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง ที่เติบโตขึ้นในครอบครัวที่มีธุรกิจร้านอาหารที่สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ที่ในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางชนบท ซึ่งร้านอาหารเก่าแก่แห่งนั้นมีชื่อว่า "The Rusty Spoon" เธอจึงรอวันที่จะได้เป็นเชฟหลักของร้าน แต่แล้ววันหนึ่งความฝันนั้นกลับสะดุดเมื่อเธอได้รู้ว่า ธุรกิจครอบครัวกำลังย่ำแย่ เธอจึงต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือครอบครัว และธุรกิจที่เคยรุ่งเรืองในอดีต แต่แล้วความบังเอิญเริ่มต้นจากแมวดำปริศนาที่พาเธอข้ามเวลาไปถึงหมู่บ้านแม่มด ในยุคสงครามดอกกุหลาบของราชวงค์อังกฤษ ศตวรรษที่ 14!!! ถึงเวลาผจญภัยของสาวน้อยผู้มีความฝันกันแล้ว เธอจะพบกับอะไรบ้าง แล้วจะหาทางช่วยวิกฤตที่บ้านได้หรือไม่ มาติดตามและเอาใจช่วยแคโรไลน์กันค่ะ ซึ่งในนิยายแฟนตาซีเรื่องนี้แม้จะมีการกล่าวถึงบุคคลและเหตุการณ์ในยุคสงครามดอกกุหลาบของราชวงค์อังกฤษ ศตวรรษที่ 14 และได้มีการสร้างตัวละคร และสถานที่ ขึ้นมาเพื่อความบันเทิง โดยไม่มีเจตนาพาดพิงหรือบิดเบือนเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของยุคยุโรปกลางแต่อย่างใด ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายแฟนตาซีเรื่องแรกของไรต์ มาณ ที่นี่.

โม่เหนียงถูกสามีหย่าเพราะวันเข้าหอ นางไม่มีเลือดพรหมจรรย์ติดเตียง พ่อแม่จึงจับโม่เหนียงถ่วงน้ำล้างอาย แต่นางกลับไม่ตาย แม้จะถูกทิ้งในแม่น้ำเกือบหนึ่งชั่วยาม เทพหรือปีศาจตนใดเล่นตลกกับชีวิตของนางกันแน่ **** “เจ้า!! เจ้าจะทำอะไร” โม่เหนียงตกใจรีบผลักไหล่ของเขา “ข้ายอมให้เจ้าจูบก็ได้ มันช่วยบรรเทาความอยากได้เล็กน้อย จากนั้นเจ้าต้องสัญญาว่าจะยอมกินอาหารของมนุษย์บำรุงร่างกาย” เขาเกลี้ยกล่อม “เจ้า..เจ้า..” โม่เหนียงได้แต่อ้าปากเอ่ยคำใดไม่ได้ หญิงสาวยังไม่ทันทำอะไร ชายหนุ่มก็ก้มลงมาจูบปากเบาๆ จากนั้นก็นั่งลงที่ข้างโต๊ะ และเริ่มแกะเนื้อปลายื่นมาที่ปากของโม่เหนียงพร้อมป้อนให้นางกิน “อ้าปาก เจ้าต้องกินบำรุง อย่าดื้อ” เขากล่อมราวกับนางเป็นเด็กน้อย หลินโม่เหนียงมองเขาแล้วพูดไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ****