บ้า

“ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร “ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป “โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก

ชนิษฐารักคณิศร แต่เขารักอีกคน อ้อมกอดเขามีให้เธอ แต่ในใจเขาคิดถึงใคร ทำดีสักเท่าไร สุดท้ายคณิสรมองชนิษฐาเป็นเพียงเครื่องมือผลิตลูก การแต่งงานอันหลอกลวงต้องจบลง ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะหย่า!

หน้าที่หลักคือผัวในความลับ...มั้ง! หน้าที่รองที่บอดี้การ์ดประจำตัวแม่คุณทูนหัวที่กำลังเท้าเอวใส่แล้ววีนฉ่ำแบบไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย นู้นก็จะเอา นี่ก็จะเอา คิดบวกไม่เคยมีแต่พร้อมบวกไม่เคยขาด เดือดร้อนผัวก็วิ่งสี่คูณร้อยลากขึ้นรถตลอด เด็กดื้อต้องโดนอะไรกูไม่รู้ แต่เท่าที่รู้คือต้องหาอะไรปิดปากเมียแล้ว!! "โธ่เว้ย!! ออกไปแล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้า!" "กล้าไล่ผัวเหรอ!?" "แล้วคิดว่าฉันไล่หมารึไงเล่า ออกไป!!" [ บลูม Vs. ฟีนด์ ]

พี่ชายเกลียดฉัน เกลียดจนอยากให้ฉันตายไปซะ ฉันถามเขาทั้งน้ำตา “ฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของพี่หรือไง?” เขาหัวเราะเสียงเย็น “ฉันไม่มีน้องสาว” คืนวันนั้น ฉันถูกรถที่พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวชนตาย แต่พี่ชายกลับกลายเป็นบ้า

หลังจากถูกเพื่อนสาวใส่ร้ายมานับสิบปี ฉันก็มอบทั้งสามีและลูกชายให้เธอไป ปีที่สิบหกของการแต่งงาน อดีตเพื่อนสาวของฉันก็ได้โพสต์รูปภาพรูปหนึ่ง ทั้งลูกสาวของเธอและลูกชายของฉันต่างถูกโอบกอดโดยเธอและสามีของฉัน ทั้งสี่คนยืนแนบชิดกัน โดยมีข้อความระบุไว้: “จะไม่นับว่าเป็นลูกได้ยังไง” ส่วนฉันก็ทิ้งข้อความไว้ด้านล่าง: เหมาะสมกันมาก ทว่าชั่ววินาทีต่อมา โพสต์นั้นกลับถูกลบไปแล้ว วันรุ่งขึ้น สามีของฉันรีบกลับมาที่บ้าน ก่อนจะเอ่ยถามฉัน "โซฟีอาการดีขึ้นแล้วแท้ๆ คุณจะกระตุกต่อมเธออีกทำไม" ลูกชายของฉันผลักฉันออกก่อนจะเริ่มกล่าวโทษฉัน "แม่เป็นคนทำให้น้องเถียนเถียนของผมร้องไห้" ฉันคว้าสัญญาหย่าร้างขึ้นมาเขวี้ยงใส่หน้าพวกเขา: “ใช่สิ ฉันผิดเอง งั้นฉันก็จะไปเอง พวกคุณจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวสี่คน”

ฉันมองดูผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสามีทุกประการตรงหน้าฉัน หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะฉันได้รับข้อความฉบับหนึ่ง "เขาไม่ใช่สามีคุณ!" ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือชื่อผู้ส่งข้อความที่แสดงในโทรศัพท์มือถือคือ "สามี"! ฉันควรจะเชื่อใครดี?

ในวันเกิดของลูกชาย สามีของฉันขอให้คนที่เขาชอบมาที่บ้านเพื่อไปรับลูกชาย ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปอย่างดื้อรั้น และในช่วงทางตัน ก็เกิดไฟไหม้ที่โถงทางเดิน ศีรษะของฉันถูกหินที่ตกลงมากระแทก และศีรษะของฉันก็เลือดออก แต่ลูกชายของฉันก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ภายใต้การคุ้มครองของฉัน แต่เมื่อสามีนักดับเพลิงมาช่วยผู้คน ลูกชายก็คว้าหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพียงชิ้นเดียวไปมอบให้ที่คนสามีชอบ “ป้าหลานหลานสุขภาพไม่ค่อยดี พ่อช่วยไว้ก่อนเถอะ แม่แค่รอให้ลุงคนอื่นช่วยคุณ!” ฉันเฝ้าดูพวกเขาจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเบี้ยวบนริมฝีปากของฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะลืมไปว่า ฉันเป็นโรคหอบหืดอย่างรุนแรง และถ้าไม่มีหน้ากากป้องกันแก๊สพิษฉันก็คงจะตาย

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

ศพเปลือยเปล่าของฉันถูกแช่แข็งอยู่ในตู้แช่แข็งสิบสี่วัน ภาพถ่ายความละเอียดสูงที่ไม่ถูกเซ็นเซอร์เหล่านั้นถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต เมื่อต้องเผชิญกับข่าวลือมากมาย แม่ของฉันส่งภาพต่อ และเตือนน้องสาวฉันด้วยเสียงอ่อนโยน “วงการบันเทิงมีแต่เน่าเฟะ ลูกอย่าไปที่นั่นเลย อยู่สืบทอดมรดกของมันก็พอแล้ว” “ลูกกับมันต่างกัน ลูกรักของแม่ต้องสะอาดบริสุทธิ์” ที่แท้ท่านก็ลืมไปหมดแล้ว ลืมไปว่าที่ฉันเข้าสู่แวดวง 'เน่าเฟะ' นี้ ก็เพื่อหาเงินมารักษาโรคมะเร็งให้ท่าน

ลูกชายวัยเจ็ดขวบของฉันถูกงูกัด ฉันจึงรีบพาเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลที่ลูกชายคนโตทำงานอยู่ทันที แต่ฉันไม่ได้อยากถูกแฟนสาวของลูกชายคนโตปฏิบัติราวกับฉันเป็นเมียน้อย เธอไม่เพียงแต่ขัดขวางไม่ให้เซรุ่มกับลูกชายตัวน้อยของฉันเท่านั้น แต่เธอยังตบหน้าฉันอีกด้วย “ฉันกับแฟนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก คุณยังกล้าพาไอเด็กเวรนี่มายั่วยุฉันต่อหน้าแบบนี้อีกเหรอ” เธอผลักฉันลงกับพื้น ทุบตีฉัน และตัดหน้าอกของฉันออก แถมเธอยังข่มขู่อีกว่า “กะหรี่อย่างแก แค่เย็บด้านล่างให้ติดกันก็พอแล้วล่ะ” ฉันถูกทำร้ายจนบาดเจ็บไปทั้งตัว แล้วโดนส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน และแพทย์ผู้ทำการผ่าตัดก็คือลูกชายคนโตของฉันเอง มือที่ถือมีดผ่าตัดของเขาสั่นอย่างรุนแรง กับใบหน้าที่ซีดเผือด “แม่ ใครทำร้ายแม่แบบนี้”