คนมองโลกในแง่ดี

นีรนาท’ เกิดมาพร้อมกับคำว่าอาภัพ เธอใช้ชีวิตหาเช้ากินค่ำเพื่อเลี้ยงตัวเองกับพ่อขี้เมา โชคชะตาของเธอคงถึงคราวตกอับสุดขีด เมื่อพ่อของเธอกลายเป็นผู้ร้ายคดีขู่วางระเบิดห้างในเครือเบนิคอฟ นั่นทำให้ ‘ดิมิทรี’ โกรธจัด เขาต้องการจับพ่อของเธอ นีรนาทขอร้องให้เขาไม่เอาเรื่อง โดยมีข้อเสนอว่าจะยอมเขาทุกอย่าง เขาจึงเสนอให้เธอเอาตัวเข้าแลก ซึ่งดธฮก็ยินยอม เพราะต้องการช่วยเหลือพ่อ นีรนาทก็จากมาโดยไม่รับค่าตอบแทนใดๆ เลย ทว่าดิมิทรีกลับไม่รู้สึกพอ เขายังมีความต้องการเธออีกเรื่อยๆ จึงให้ลูกน้องไปจับตัวหญิงสาวมา โดยไม่รู้ว่าหลังจากที่ตกเป็นของเขาตั้งแต่คราวแรกนั้น มันได้เกิดความเปลี่ยนแปลงกับเธออย่างใหญ่หลวง... “ในห้องที่ปิดสนิท มีแค่เธอกับฉัน จะสมยอมหรือฝืนใจ สุดท้ายก็จบลงที่เดิม” ชายหนุ่มพูดเสียงเย็น ยายนี่อวดดีเกินไป เขาต้องสั่งสอนเธอเสียบ้าง จะได้รู้สำนึกว่าใครยิ่งใหญ่และใครควรอ่อนข้อ “คนเห็นแก่ตัว คนใจร้าย นีชาจะจำวันนี้ไปจนตายว่าคนอย่างคุณไม่มีศักดิ์ศรี และไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ” หญิงสาวต่อว่าเสียงเคร่ง เธอจ้องหน้าเขาตาวาว จดจำความเลวร้ายของผู้ชายที่ชื่อดิมิทรีไว้ในใจ ผู้ชายที่เป็นดั่งจอมมาร...

เธอคงจะผิดมากสินะที่เกิดมาไม่มีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่นเขา เป็นเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าเหรอ? มันถึงทำให้ทุกคนถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้ เธอคงจะผิดจริงๆผิดที่เธอเลือกเกิดไม่ได้ เธอไม่ได้อยากเป็นเด็กกำพร้าเลย ถ้าเธอเลือกได้เธอก็ต้องการเกิดในครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกับคนอื่นเขา.. การที่เธอเติบโตจากสถานสงเคราะห์… มันทำให้เธอดูเป็นคนไม่ดีไปเลยใช่ไหม.. ถึงแม้ว่าเธอจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขโมยลูกของเธอไปจากอ้อมกอดของเธอ…

อบเชย สาวแรกรุ่น ทำงานตัวเป็นเกลียวเพื่อส่งตัวเองเรียน งานที่ได้ เงิน อบเชยไม่เคยเกี่ยง เธอทำงานได้ตั้งแต่เด็กเสิร์ฟ จนถึงงานล่าสุด โคโยตี้ งานพาร์ทไทม์ที่พลิกชีวิตของเธอแบบพลิกคว่ำ คะมำหงาย เมื่อได้พบกับ ดีแลน หวังผู้ชายคนเดียวที่ครอบครองหัวใจของเธอไว้ทั้งสี่ห้อง เธอแอบหลงรักบุตรชายนายจ้างของแม่...เด็กหญิง กับหนุ่มรุ่น อายุห่างกันเกือบ10ปี เขาเป็นหนุ่มฮอตมีเสน่ห์ เป็นทายาทหวังคนเดียว ทั้งหล่อและรวย สาวๆ วิ่งตามเป็นพรวน เธอกลายเป็นสต็อกเกอร์ แอบมองเขาด้วยความหลงใหล แต่...สิ่งนั้นทำให้เขารำคาญ เขาเกรี้ยวกราดใส่ อบเชยน้ำตาตก เธอแอบซ่อนความรู้สึกพิเศษไว้ในใจ เก็บเอาไว้อย่างดี เพราะไม่อยากทำให้มารดาเป็นทุกข์ แต่ดูเหมือนชะตาชีวิตเธอถูกกำหนดไว้แล้ว...10ปีให้หลัง...ระยะห่างของเธอกับหนุ่มในฝันขยับเข้ามาใกล้กัน เพราะถูกใครคนหนึ่งจัดฉากให้ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกิดขึ้นในคืนที่ดีแลนเมา หลังเขาไล่ตะเพิดเธอเหมือนเดิม... ความจริงที่อบเชยไม่เคยรู้ ดีแลนเองก็แอบรักเธอมาตั้งแต่เธอเป็นแค่เด็กหญิงนั่นแหละ เขา กันอบเชยออกไปห่างๆ ไม่อย่างนั้นเทพบุตรในวันนี้อาจจะเป็นได้แค่ผู้ชายบ้ากามในวันนั้น

เขาคนนั้นเหมือนกับลูกของเธอหรือลูกของเธอไปเหมือนเขากันแน่ เธอคือคุณแม่เลี้ยงเดี่ยววัยสาวจอมซุ่มซ่ามเดินเตะทุกอย่างที่ขวางหน้าไม่เว้นแม้กระทั่งขาตัวเองเมื่อการเงินของครอบครัวเข้าขั้นวิกฤตไม่อยากเห็นครอบครัวต้องลำบากเธอต้องทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ไม่ว่าจะเป็นเลขารองรับความประสาทของเจ้านายหรือแม้กระทั่งขึ้นเหนือล่องใต้นอกเหนือเวลาทำงานเธอก็ต้องทำ เขาหนุ่มหล่อไฮโซมาดเซอโลกส่วนตัวสูงพูดน้อยเหมือนกลัวพิกุลจะล่วงจากปากเบื่อกับผู้หญิงที่คอยแต่จะเข้าหาไม่เว้นว่างจากคนที่เป็นแม่เลี้ยงหามาให้จนต้องเดือดร้อนให้เลขาจอมเปิ่นคอยกันท่าแต่ดูเหมือนว่าเธอจะสร้างปัญหาให้เขาเพิ่มเสียมากกว่าที่จะแก้ปัญหาให้เขา

ขึ้นชื่อว่าดอก มันต้องเริ่มต้นด้วยการหว่านเมล็ดพืชลงไป กว่าจะได้ดอกผลที่ต้องการ แฉกเช่น ‘ธาดา รัตรังสรรค์’ จับต้องทุกอย่างคือธุรกิจ และหล่อน ‘มนธิรา’ คือธุรกิจอย่างหนึ่ง ที่เขาหว่านพืชลงไปนั้น ย่อมหวังผลตอบแทนที่ได้รับกลับมาอย่างคุ้มค่า ‘ร่างกายและความหอมหวานในกายสาวเขาย่อมอยากได้และครอบครอง’

“ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร “ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป “โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก

เพราะใช้ตัวเองปกป้องฮ่องเต้ ทำให้ 'ฉู่ห่าวหราน' ต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น หลังจากออกจากเมืองหลวงมาใช้ชีวิตในคฤหาสน์ซอมซอมาปีครึ่ง จู่ๆ ฮ่องเต้ทรงมอบให้ บรรณาการเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวง แต่ฉู่ห่าวหรานต้องประหลาดใจ เหตุใดนางจึงห่างไกลคำว่า 'คณิกา' แต่ใกล้เคียงกับ 'โจรสาว' เสียมากกว่า 'เซียงเยว่ซิน' สลับตัวกับ 'เหอเยว่ซิน' หญิงคณิกาที่นางนับเป็นสหาย นอกจากจะให้เหอเยว่ซินได้หนีไปใช้ชีวิตกับคนรักแล้ว นางยังมีภารกิจ(ลับ)ทดแทนบุญคุณที่ต้องทำรวมทั้งทำตามคำสั่งเสียของบิดามารดา

นักเขียนนิยายจีนสำนวนห่วยแตกหลุดเข้าไปในนิยายที่เขียนเองเธอเปลี่ยนสำนวนการเขียนที่ห่วย การันตีความมันส์ฮาและฟินสุดๆ"ในเมื่อนักเขียนเป็นผู้กำกับเอง!" ร่วมล่องลอยพลิ้วไหวด้วยกันไปกับ'วรากร'

ชีวิตใหม่ โซดา สาวน้อยสุดซ่าอายุสิบเจ็ดปี หอบหิ้วความฝันอยากเป็นนักเขียนชื่อดังเข้าเมืองกรุงเทพฯ มาอาศัยอยู่กับพี่เบียร์พี่ชายแท้ๆ ที่อายุห่างกันถึงหกปี พี่เบียร์ทำงานเป็นกัปตันในร้านอาหาร ชื่อ “ชื่นบุรี” แต่ระหว่างปิดภาคเรียน โซดาก็ทำงานพิเศษที่ร้านหมูหยองอินเตอร์เนท ร้านเล็กๆที่เจ้าของไม่ค่อยใส่ใจจนโซดาแทบจะกลายเป็นเจ้าของร้านเสียเอง ในวันที่สาวโซดามาอบรมนักเขียนหน้าใหม่ ได้พบชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ใช่คนแต่เป็น “วิญญาณพเนจร” ที่มีโซดาเท่านั้นที่มองเห็น และที่เลวร้ายที่สุดคือ เป็น “ผีที่ความจำเสื่อม” เพราะเธอคือคนเดียวที่มองเห็นเขา เรื่องวุ่นวายในการตามสืบเสาะความจริงจึงเกิดขึ้นพร้อมความผูกพันที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว.

เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ถ้าอยากตอบแทนบุญคุณมากนัก คนอย่างพ่อเลี้ยงภูริชต้องการแค่อย่างเดียว... คือต้องได้ยัยเด็กนั่นมาทำเมีย!