การแต่งงานตามสัญญา

"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันจะได้รีบไปจากที่นี่" "คุณจะไปจากที่นี่ไม่ได้ ผมไม่อนุญาต""แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร" เพราะฐานะเดียวที่เธอมีอยู่ก็คือเมียชั่วคราว ซึ่งตอนนี้ตัวจริงของเขาก็.. *************** จากเมียชั่วคราวที่ถูกเปลี่ยนตัวให้มาแต่งงานแทนพี่สาว เพราะราชสีห์ประสบอุบัติเหตุจนทำให้ดวงตาทั้งสองข้างมองไม่เห็น พี่สาวของเธอเลยทิ้งไป แต่พอรู้ว่าฝ่ายชายไม่ได้พิการแบบที่คิดไว้ คนเป็นพี่ก็กลับมาทวงคืนในขณะที่น้องสาวกำลังตั้งท้องโดยที่ฝ่ายชายก็ยังไม่รู้ แล้วไออุ่นจะบอกให้พ่อของลูกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ในเมื่อไอรดาหญิงคนรักของเขากลับมาแล้ว "คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันจะได้รีบไปจากที่นี่" ไออุ่นเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว "คุณจะไปจากที่นี่ไม่ได้ผมไม่อนุญาต"... "แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร" "คุณก็ได้ยินแล้วว่าไอรดาบอกว่าเธอท้อง คุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้" "ทำไมฉันต้องรับผิดชอบด้วย" "คนที่ผิดก็คือคุณ" "ใช่!! ฉันยอมรับว่าฉันผิด ฉันเป็นคนที่มาแย่งคุณจากพี่สาว ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอท้อง แต่ก็อยากจะได้คุณจนตัวสั่น คุณพอใจแล้วใช่ไหมที่ได้ยินแบบนี้" ไออุ่นยอมพูดออกมา ในเมื่อเขาอยากจะฟังคำนี้เธอก็ยอมพูดถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความจริงเลยก็ตาม ..มาลองดูสิว่าโชคชะตามันจะเล่นตลกอะไรกับเธออีก "ดีเหมือนกันที่ยอมรับออกมาแบบนี้ จะได้ไม่ต้องค้นหาความจริงอีก ต่อไปนี้คุณห้ามก้าวออกจากบ้านหลังนี้แม้แต่ก้าวเดียว ถ้าคุณออกไปผมจะแจ้งความจับในฐานะหลอกลวง" หลอกลวงงั้นเหรอ? ตอนนี้เรากลายเป็นคนผิดคนเดียวเลยใช่ไหม เรากลายเป็นคนเลวในสายตาของเขาไปแล้วใช่ไหม ..ในเมื่อคุณอยากยัดเยียดความผิดนั้นให้ฉันนักก็เอาเลย.

เรื่องราวของหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งเธอนั้นเป็นแม่มด บังเอิญมาเที่ยวผับกับเพื่อนทำให้ได้เจอกับใครบางคน หาได้รู้ไม่ว่าเขานั้นปีศาจที่มีหน้าตาหล่อเหลาด้วยความที่เขานั้นแซ่บทำให้อยากลองขึ้นเตียงกับเขาดูสักครั้ง แต่ว่าชีวิตเธอนั้นกลับเหมือนในนิยายที่เธอนั้นเคยอ่านนี้มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเธอถึงได้เจอกับปีศาจสุดหล่อที่ต้องการสัญญากับเธอ เธอคิดว่าแค่ทำพันธสัญญาไหนกลายเป็นการแต่งงานตามสัญญา เดี๋ยวนะครอบครัวเธอไปสัญญาอะไรกับเขาเอาไว้ แถมทุกคนยินดีจะยกเธอให่กับเขาอย่างเต็มใจ

เฉินสิงเจวี๋ยเป็นคุณชายในจวนอ๋องมาสิบกว่าปี ทว่าวันหนึ่งกลับถูกบอกว่าเขาคือตัวปลอม! อ๋องน้อยตัวจริงทำให้ยอดอาชาดีขององค์รัชทายาทตาย คนทั้งครอบครัวปกป้องเขา มองดูเฉินสิงเจวี๋ยถูกปรักปรำอย่างเย็นชา ถูกลงโทษเป็นทาสเลี้ยงม้าในโรงเลี้ยงม้าหลวงเจ็ดปี ภายหลัง ท่านอ๋องและพระชายาผู้สูงส่งขอร้องเขาทั้งน้ำตา “สิงเจวี๋ย พวกเราผิดไปแล้ว เจ้ากลับมาเถอะ!” ท่านหญิงผู้เป็นพี่สาวที่เอาแต่ใจมาทั้งชีวิตร้องไห้จนตาพร่าเลือน “น้องพี่ ขอร้องเจ้ามองดูพี่อีกสักครั้งเถอะ!” แม่ทัพยอดหญิงในดวงใจผู้ยิ่งใหญ่ก็สะอื้นไห้ ขอร้องเขาอย่างต่ำต้อย “สิงเจวี๋ย ขอร้องเจ้าละ พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมดีหรือไม่?” ยามนั้นใส่ร้ายทรมานข้ามาตั้งเจ็ดปี บัดนี้ตัดสัมพันธ์กันแล้วพวกเจ้าจะร้องไห้ไปไย?

เพราะคำว่าสายเกินไปมันย้อนกลับมาแก้ไขอะไรไม่ได้! แม้กระทั่งความรู้สึกที่เสียไป สำหรับเขามันอาจตายไปนานแล้ว แต่สำหรับเธอมันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับความเจ็บที่ย้อนกลับไปรักษาไม่ได้

เชื่อจริงๆหรอว่าความรักที่มีอยู่ในตอนนี้มันไม่ได้มีความหลอกลวงอยู่ในนั้น เหมือนกับที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคำว่าของตายที่ยังหายใจ ในเมื่อรักมากก็ต้องยอมเจ็บปวดเพื่อแลกกับความรักที่ใครต่อใครก็ต้องการ "ฉันมีเขาแค่คนเดียว แต่เขากลับมีใครอีกหลายคน" รักนอกใจ...นิยามแห่งความเจ็บปวด

'ลูก' ของขวัญจากพระเจ้า...แต่หากมาในเวลาที่ไม่สมควรล่ะ? มันคือหายนะ!! เพราะอนาคตที่แสนงดงามจะจบลง ปูชิดา...ผู้หญิงสุดอาภัพเธอ 'เลือก' ที่จะปิดบัง... เพราะหากหญิงสาวเลือกอีกทาง...หนึ่งชีวิต อาจถูกทำลาย.... 'ซ่อน' จึงเป็นหนทางเดียวที่เธอจะปิดบังไว้จากสายตาคนรอบตัว ยอมถูกตราหน้าว่าเป็น 'หญิงชั่ว' แต่ไม่คิดทำร้ายสายเลือดในอุทร เหมือนชะตาลิขิต พระพรหมขีดเส้นทางไว้ คนที่ไม่ควรย้อนกลับมาเจอกัน กลับได้เจอกันจนได้ 'ปม' ที่เธอพยามปิดบังไว้ ถูกเปิดเผย ความลับที่แอบซ่อนไว้แตกโผ๊วะ!! แม้จะถูกขัดขวาง...แต่ใครล่ะจะกั้นขวางหัตถาของพระพรหมได้