Semua Bab ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Bab 21 - Bab 30

หลังจากวกวนทุ่มเถียงกันไปมาอยู่นาน ในที่สุดหนังสือแยกครอบครัวก็ถูกเขียนขึ้นโดยเซี่ยเหล่าซานท่ามกลางคำเกลี้ยกล่อมของเซี่ยจินและเซี่ยหยวนชาง แม่เฒ่าเซี่ยรับเอาหนังสือที่ถูกลงชื่อมาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา นางไม่ยินยอมทว่ากลับไม่อาจขัดขืนดวงตาหญิงชราจับจ้องไปที่ร่างบนเตียงของบุตรชายไม่วางตา ขณะที่ใจก็

ตั้งแต่ได้ยินชื่อของเจ้าสาวว่าที่ภรรยาตน เซี่ยฉงอวิ๋นไม่รู้เลยว่ากี่ครั้งแล้ว ที่เขาเฝ้าคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้ความคาดหวังอันเลือนรางเติบโตอยู่กลางใจ ทว่าไม่นานก็พลันร่วงหล่นโรยราในพริบตา ช่างแสนสั้นยิ่งกว่าชั่วเวลาเบ่งบานของดอกถาน [1] ในข้ามคืนเสียอีก ต่อให้อยากหลอกตัวเองแค่ไหน เซี่ยฉงอวิ๋นก็

ต้าเป่าน้อยบุ้ยหน้าไปทางด้านหลัง ทว่ายังไม่ทันได้หันกลับไป เสียงตวาดจากคนเป็นมารดาก็ดังขึ้นเสียก่อน “อย่าขยับ!”เยว่อวิ๋นจ้องเลยไปยังด้านหลังของเด็กชายเขม็ง ใบหน้าเคร่งขรึมที่ดูจริงจังกว่าเวลาปกติทำให้เด็กชายอดใจหายไม่ได้ หรือว่าข้างหลังเขาจะมีงูตัวอื่นซ่อนอยู่อีก!หากเยว่อวิ๋นได้ยินความคิดนี้ นางคง

“คุณชาย บ่าวว่าท่านส่งลูกเสือออกไปเถอะขอรับ แม่นางข้างข้านบนนั้น…” ดูเอาจริงเป็นอย่างยิ่งลู่จิ่วโน้มน้าวผู้เป็นนาย ถึงแม้ลูกเสือจะเป็นตัวยาสำคัญในการรักษานายหญิงผู้เฒ่า แต่หากไม่มีชีวิตรอดนำกลับไปแล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่าเสียงใบไม้ดังกรอบแกรบเหนือศีรษะ สองนายบ่าวต่างมองหน้ากันด้วยใจหนักอึ้ง จากนั้

ร้อยตำลึงเป็นค่ารักษาขา!ประโยคนี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจจี้จิ่งชวน เดิมทีหนึ่งคืนที่ติดอยู่ในหลุมดักสัตว์ ได้ลดทอนความคิดที่ว่าจะสามารถรักษาขาไว้ได้ของเขาไปหมดแล้ว ทว่ายามนี้ความคาดหวังที่หายไปพลันปรากฏขึ้นอีกครั้งหลังได้ฟังคำพูดของสตรีแปลกหน้า“แม่นางหมายความว่าอย่างไร เจ้ารักษาขาของข้าได้จริงน่ะห