Lahat ng Kabanata ng SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก: Kabanata 91 - Kabanata 100

“รู้ไหมที่รักว่าเธอรักฉันได้...แต่ฉันจะไม่มีวันรักเธอ และฉันเบื่อเมื่อไหร่เธอต้องไปทันที!”ช่วยบอกฉันที่เถอะว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคือคุณพอร์ชคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักจริง ๆ ใช่ไหม ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงเขาถึงทำให้เขาพ่นคำพูดแย่ ๆ ออกมาแบบนี้ หรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขาที่ฉันเคยถามเคยสงสัยมาตลอ

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดใครโทรมาวะ! อีหวานกำลังยุ่งโว้ย!...วาวา“ฮัลโหลว่าไงคะเพื่อนร้าก~” ฉันกรอกเสียงไปตามสายเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสุดเลิฟหรอกนะไม่งั้นจะด่าให้ เวลานี้ยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย“ฮัลโหล ทำไรอยู่ งานมึงเสร็จรึยังอ่ะ” เสียงวาวาโทรมาตามสายอย่างร่าเริง เออร่าเริงอะไรเบอร์นั้น อย่าบอกนะว่า...“งานมึง

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด​“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายที่โทรเข้ามาตอนห้าทุ่มกว่า ๆ ส่วนวาวากลับไปได้สักพักแล้วล่ะ“ทำงานเสร็จรึยัง” เสียงปลายสายถามมาด้วยน้ำเสียงทุ้มเหมือนผู้ชายอบอุ่นทำเอาฉันเบ้หน้าทันที“ยังค่ะ คงอีกนาน” ฉันตอบไปแบบนี้เพราะขี้เกียจคุย อยากหาข้ออ้างวางสายเร็ว ๆ เท่านั้นแหละ“อ้อ งั้นฉันไม่กวนแล้วเธ

“น้ำหวาน เดี๋ยวฉันจะไปฮ่องกงนะเธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” คุณพอร์ชถามฉันขึ้นมาในเช้าวันจันทร์ที่ฉันกำลังจะเตรียมตัวไปสอบ“ค่ะ” ฉันหันไปตอบเขาเท่านั้นเพราะตอนนี้กำลังเร่งรีบอยู่กับการแต่งตัว เกิดมาไม่เคยรนขนาดนี้เลย ไม่น่าอ่านหนังสือจนดึกดื่นเลยหวายเอ้ยวันนี้ตื่นสายจนได้“รีบเหรอ ให้ไปส่งไหม” คุณพอร์ชถา

​“หวาน...อยากได้อิสรภาพค่ะ”“อะไรนะ?” ยัยงี่เง่านี่พูดอะไรออกมาวะ หรือว่าผมฟังผิด“หวานอยากได้อิสรภาพค่ะ หวานไม่อยากเป็นเด็กคุณพอร์ชอีกต่อไป” น้ำหวานตอบผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สิ่งที่ผมได้ฟังจากที่คิดว่าฟังผิดมันกลับทำให้ผมอึ้ง“เธองอนอะไรฉันอีกหรืองอนที่ฉันไปฮ่องกงนาน ไปดูของฝากก่อนไปจะได้หายงอน” ผ