All Chapters of สามีชาวสวนของข้าน่ารักยิ่ง: Chapter 11 - Chapter 20

อาหลี่ที่เพิ่งกลับมาจากตลาด พ่อบ้านในจวนก็มาบอกแก่เขาว่าเกิดเรื่องขึ้นที่จวน เมื่อรู้เรื่องที่เสิ่นเยี่ยแอบมาทำลายสวนส้มเขาก็ร้อนใจขึ้นมาทันที เมื่อกลับมาถึงเรือนก็พบกับเสิ่นเสวี่ยที่กำลังนั่งนับตั๋วเงินอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน"เสิ่นเสวี่ย""ท่านพี่อาหลี่ ท่านกลับมาแล้ว""ได้ยินว่าต้นส้มถูกคุณชายรองทำลายหรือ?"เสิ่นเสวี่ยพยักหน้าอย่างช้าๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจมากเท่าใดนัก กลับกลายเป็นอาหลี่เสียเองที่กระวนกระวายใจ จนเสิ่นเสวี่ยรู้สึกขบขัน"จะร้อนรนไปไยเจ้าคะ ไอ้ชั่วนั่นมันถอนไปแค่ต้นเดียว บังเอิญว่าข้าเห็นเสียก่อน จึงสั่งสอนไปพอหอมปากหอมคอ ท่านพ่อก็เลยให้ค่าปลอบขวัญข้ามาตั้งหนึ่งพันตำลึงเจ้าค่ะ"อาหลี่ที่ได้ยินก็ลอบบิดเบ้มุมปากทันทีท่านโหวให้รางวัลเองหรือเจ้าไปรีดไถท่านพ่อของเจ้ากันแน่?นับวันอาหลี่ก็เริ่มรู้ทันความคิดของเสิ่นเสวี่ยมากยิ่งขึ้นคิดไปคิดมา เขาเองก็โกรธเสิ่นเยี่ยอยู่เช่นกัน คุณชายรองผู้นี้นิสัยเหมือนเด็ก ชอบทำลายข้าวของ ทุบตีบ่าวไพร่ เขาเองก็เคยถูกเสิ่นเยี่ยทุบตีเมื่อตอนที่เข้ามาอยู่ในจวนโหวใหม่ๆ เช่นกัน"วันนี้เราไปซื้อเกี๊ยวน้ำมากินดีหรือไม่เจ้าคะ?"ยังไม่ทันที่อาหลี่จะเอ่ยสิ

เสิ่นเหยากวงมองเข้าไปในเรือนด้วยแววตาที่เย็นชาและดุดัน เสียงร้องครวญครางของฮูหยินรองอวิ๋นดังลอยออกมาเป็นระยะๆ เสิ่นเหยากวงเดินตรงไปที่หน้าประตู ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบประตูให้เปิดออก ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาโกรธนางเป็นอย่างยิ่ง"นังแพศยา!!!"ชายวัยกลางคนเมื่อเห็นว่าแผนการสำเร็จแล้ว ก็รีบพุ่งตัวกระโดดหลบหนีออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างทางหลังเรือนทันที ทิ้งให้ฮูหยินรองอวิ๋นนอนร้องครวญครางอยู่บนเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิด ช่างเป็นภาพที่น่ารังเกียจยิ่งนักพลั่ก!!!เสิ่นเหยากวงถีบฮูหยินรองอวิ๋นจนร่วงตกเตียง ก่อนจะนำน้ำเย็นจัดหนึ่งถังมาสาดใส่นางจนฟื้นคืนสติ ฮูหยินรองอวิ๋นจ้องมองเสิ่นเหยากวงก่อนจะปรายตาไปมองเสิ่นเสวี่ยด้วยสายตาหวาดกลัว"ท่านพี่นางจะฆ่าข้า!!! นางจะโอ๊ย!!!""นังคนชั่ว!!! ข้ารู้ถึงความต่ำช้าของเจ้าหมดแล้ว เจ้าส่งคนไปลอบทำร้ายลูกข้า แล้วยังคิดใส่ความลูกข้าอีก ข้าเห็นกับตาว่าเจ้ามีชู้ ข้าจะยื่นหนังสือหย่าให้กับเจ้า นับแต่นี้ไป เจ้ากับข้าถือว่าขาดกัน!!! เสิ่นเสวี่ย จัดการส่งตัวนางกลับบ้านเก่าของนางไป!!!""เจ้าค่ะท่านพ่อ""ท่านพี่ ฮือออ!!! ท่านพี่!!!"เสิ่นเสวี่ยปรายตามองฮูหยินร

วันเวลาผ่านล่วงเลยมาเกือบหนึ่งปี อาหลี่ที่ร่ำเรียนตำราจนเสิ่นเหยากวงเห็นถึงความสามารถแล้ว จึงได้พาอาหลี่เข้าไปสมัครเรียนในสำนักศึกษาหลวงกั๋วจื่อเจี้ยนในฐานะบุตรชายบุญธรรมของเขา อาหลี่รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย แต่เพราะได้คำชี้แนะที่ดีจากเสิ่นเหยากวงและเสิ่นเฟย ทำให้เขาสามารถสอบคัดเลือกเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวงแห่งนี้ได้ มือหนาใหญ่จับหยกขาวรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ห้อยอยู่ตรงเอวเอาไว้แน่น เสิ่นเสวี่ยบอกว่าให้เขาพกมันติดตัวเอาไว้ เผื่อว่ามันจะเป็นเครื่องรางนำโชคให้แก่เขาเสิ่นเสวี่ยเองก็รู้สึกกังวลใจไม่น้อย เวลาก็ล่วงผ่านมานานแรมปีแล้ว แต่นางยังไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์เลยแม้แต่น้อย หมอไหนที่ว่าดี ยาไหนที่ว่าวิเศษ นางก็ไปหามาจนหมดแล้ว แต่ก็ยังคงไร้วี่แววที่นางจะตั้งครรภ์วันนี้เป็นวันที่ฝ่าบาทจะทรงเสด็จมาเยี่ยมชมการเรียนของเหล่านักเรียนใหม่ในสถานศึกษากั๋วจื่อเจี้ยน อย่างไรเสียพวกเขาเหล่านี้ในวันข้างหน้าก็จะต้องเข้ามาเป็นขุนนางอยู่ในวังหลวง ได้ลองมาศึกษานิสัยใจคอและท่าทีของพวกเขาไว้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่งฮ่องเต้จ้าวหรงฟังรู้สึกเสียใจเหลือเกินที่เขาตามหาจ้าวม่านฉีไม่พบ ถึงแม้จะมีพระโอรสสองอ

ไป๋หลานฮวากลับจวนตระกูลไป๋ด้วยท่าทีทุลักทุเล นางเอ่ยต่อท่านแม่ของนางว่าระหว่างทางถูกพวกขอทานรุมทำร้าย โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังไม่สามารถออกไปพบกับผู้ใดได้ในตอนนี้ จึงได้แจ้งให้ไทเฮาที่อยู่ในวังหลวงทราบเพียงว่านางล้มป่วยหนัก งานอภิเษกสมรสจึงได้เลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดนางจะต้องหายดีในเร็ววัน ตำแหน่งไท่จื่อเฟยต้องตกเป็นของนางแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นเสิ่นเสวี่ยกำลังนั่งอ่านตำราต่างๆ ไปเรื่อยเปื่อย นางเอนตัวพิงหมอนใบใหญ่ที่หัวเตียง สายตามองไปยังข้างกายที่เคยมีสามีผู้เป็นที่รักนอนเคียงข้าง ก็รู้สึกเศร้าใจไม่น้อยเคยมีเขาอยู่ข้างกายทุกวัน บัดนี้สวนส้มก็เจริญเติบโตไปมากแล้ว ยิ่งนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่แสนสุข ใจของนางก็รู้สึกบีบรัดอย่างเจ็บปวด"คิดถึงข้าอยู่หรือ?"เสิ่นเสวี่ยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองที่หน้าต่าง แล้วจึงได้พบกับจ้าวม่านฉีที่สวมชุดสีฟ้าอ่อนดูสบายตา กำลังนั่งมองนางอยู่ที่ริมหน้าต่าง รอยยิ้มเจิดจ้าของเขายังคงทำให้จิตใจของนางสั่นไหวได้เสมอเสิ่นเสวี่ยรู้สึกดีใจไม่น้อย แต่อีกใจหนึ่งก็นึกโกรธเขาเช่นกัน"หึ เข้าวังหลวงได้ไม่นานก็เนื้อหอมไม่เบา สตรีเข้

จวนตระกูลหลัวกำลังระส่ำระสายอย่างหนัก เมื่อหลัวเฉินเฟยเกิดล้มป่วยขึ้นมากะทันหัน ด้านเสิ่นหนิงก็ให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน สร้างความปีติยินดีแก่คนในจวนไม่น้อย นางลอบยกยิ้มมุมปาก นึกสมเพชเวทนาพวกชั่วช้าที่โง่งม ไม่รู้ว่าที่แท้จริงบุตรในท้องของนางไม่ใช่สายเลือดของจวนตระกูลหลัวเลยแม้แต่น้อย อาเหวยรู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้าบุตรชายของตนแต่ก็ต้องแสร้งเก็บอาการเอาไว้ หลัวเฉินเฟยกระอักเลือดมาสองวันติดแล้ว คงเพราะยาพิษที่เขาค่อยๆ ให้ดื่ม เริ่มออกฤทธิ์แล้ว เสนาบดีหลัวรู้สึกร้อนใจเหลือเกินที่บุตรชายของตนล้มป่วยลงเช่นนี้ เขาสั่งหมอให้มาตรวจดูอาการของหลัวเฉินเฟย แต่หมอทุกคนต่างส่ายหน้าไปตามๆ กัน "อาการของคุณชายใหญ่ย่ำแย่ลงทุกวัน เห็นทีคงจะอยู่ได้อีกไม่นานขอรับ"เสนาบดีหลัวที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าถอดสี เขามองหลัวเฉินเฟยที่นอนใบหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียงด้วยความสงสาร เฉินเฟยเป็นบุตรชายที่เขารักมาก เหตุใดสวรรค์จึงกลั่นแกล้งตระกูลหลัวเช่นนี้ ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ปรากฏร่างของอาเหวยและเสิ่นหนิง นั่งอยู่ที่ข้างเตียงของหลัวเฉินเฟย และจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง หลัวเฉินเฟยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองคนทั้งสองข้าง "อา