บทที่ 11 เสิ่นเยี่ยก่อเรื่อง

อาหลี่ทำตามที่เสิ่นเหยากวงบอกเอาไว้อย่างเคร่งครัด หลังจากที่ทำสวนและนำผักไปส่งที่ตลาดเรียบร้อยแล้ว เขาก็จะไปเรียนหนังสือกับเสิ่นเหยากวงทันที

เสิ่นเหยากวงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เท่าที่เขารู้มา อาหลี่เป็นเด็กกำพร้าจากสถานรับเลี้ยงเด็กไร้บ้านมาตั้งแต่เก้าขวบ แต่กลับรู้หนังสือ และตำราต่างๆ มากมาย ราวกับเคยร่ำเรียนมาอย่างไรอย่างนั้น

"เจ้ารู้จักตำราเหล่านี้ได้เช่นไร นี่เป็นหนังสือของเหล่านักเรียนชนชั้นสูงทั้งนั้น"

อาหลี่ขมวดคิ้วมุ่น เขาพยายามนึกเท่าใดก็นึกไม่ออก ราวกับว่าความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของเขาได้ถูกลบเลือนจนสูญหายไป

"บ่าวจำไม่ได้ขอรับ"

เสิ่นเหยากวงมองอาหลี่ด้วยสายตาครุ่นคิด แต่เมื่อเห็นเขาไม่มีท่าทีคล้ายกับคนที่โกหก และไม่หลบสายตาเลยแม้แต่น้อย เสิ่นเหยากวงก็คร้านที่จะไปบีบคั้นเอาคำตอบจากอาหลี่

บางทีตอนเด็กๆ อาหลี่อาจจะเคยพบเจอหนังสือตำราพวกนี้ผ่านตามาบ้าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นลูกหลานของพวกพ่อค้าเศรษฐีที่ตกอับแล้วนำบุตรในจวนมาขายทิ้งก็เป็นได้

เสิ่นเหยากวงรู้สึกพอใจในตัวอาหลี่เป็นอย่างมาก อย่างน้อยเจ้าทึ่มนี่ก็ไม่ได้โง่งมเท่าใดนัก คงจะพอชักจูงไปในทางที่ดีได้บ้าง

"วันนี้พอแค่นี้ละ เจ้าทำ