Hot Love ของรักท่านประธาน의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

ศศิกานต์ยัดเงินปึกใหญ่ใส่กางเกงให้กับบริกรหนุ่ม ก่อนนัดแนะให้เขานำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ผู้ชายทั้งโต๊ะนั้น โดยแก้วเครื่องดื่มแก้วสำคัญนี้ต้องนำไปเสิร์ฟให้ถูกตัวเท่านั้น ซึ่งเด็กหนุ่มนั่นก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง พิรัชย์ชนแก้วกับกลุ่มเพื่อนแล้วดื่มเครื่องดื่มดีกรีแรงกันอีกหลายต่อหลายแก้ว ผ่านไปไม่นานก็รู้สึกมึนหัว ก็ให้แปลกใจว่าเขากลายเป็นคนคออ่อนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จึงขอปลีกตัวกลับก่อน เพราะกลัวว่าจะเมาเกินไปจนไปรอรับพาขวัญกลับบ้านไม่ไหว เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น แต่แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายทำให้รู้ว่าเขาอาจโดนดีเข้าให้แล้ว จึงรีบออกจากห้องน้ำเพื่อจะกลับไปที่รถให้เร็วที่สุด ร่างใหญ่ที่รู้สึกมึนหัว ใจเต้นแรง เลือดวิ่งพล่านร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่าง เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องใช้มือยันกำแพงเพื่อพยุงตัว มือใหญ่ที่สั่นเทาควักหาโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรตามบอดี้การ์ดส่วนตัวที่เขาให้ไปนั่งรออยู่ที่รถ “คุณพีท เป็นอะไรไปคะ” ศศิกานต์ตรงดิ่งเข้ามาพยุงร่างใหญ่เอาไว้ โดยที่เขาก็ทิ้งกายเข้าสวมก

ตั้งแต่ที่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้น ศศิกานต์ก็ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้พิรัชย์อีกเลย นั่นเพราะเขาให้คนของเขาไปสืบจนรู้ว่าใครเป็นคนว่าจ้างเด็กเสิร์ฟให้ใส่ยานั้นลงไปในแก้ว ซึ่งก็ตรงกับที่คนของเขาตั้งข้อสงสัยจริงๆ เขาเรียกศศิกานต์เข้ามาคุย พร้อมยื่นหลักฐานการกระทำความผิดของเธอให้เธอดู แต่ก็ให้ฝึกงานต่อไปจนจบ เพราะไม่อยากตัดอนาคตเด็ก อีกอย่างก็ไม่อยากมีปัญหากับรัฐมนตรีมีชื่อคนนั้น ถึงแม้เขาจะเป็นฝ่ายถูกกระทำก็ตาม ขออยู่แบบสงบๆ จะดีกว่า ช่วงเวลาที่เหลือของการฝึกงาน เขาติวเข้มให้กับพาขวัญ เพราะอยากให้เธอรู้จักบริษัทอย่างดีที่สุด และให้สุนิสาสอนงานทั้งหมดที่เธอต้องรับผิดชอบ ก่อนที่เรียนจบแล้วจะกลับมาเริ่มงานอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ เห็นเซ่อๆ ซ่าๆ และโดนเขาหลอกบ่อยๆ แบบนั้น พอเป็นเรื่องการเรียนและเรื่องงาน เธอกลับหัวไวและคล่องแคล่วมากจนน่าทึ่ง ในที่สุด พาขวัญก็เรียนจบและมาเริ่มงานเป็นเลขาเขาเต็มตัวโดยที่ไม่มีสุนิสาคอยเป็นพี่เลี้ยงมาร่วมเดือนแล้ว ซึ่งเธอก็ทำได้ดีมาก ทั้งเข้ากับพนักงานฝ่ายต่างๆได้ดี ประสานงานนอกในได้อย่างคล่องแคล่ว

ภาพสาวสวยในชุดทำงานที่เป็นสูทกางเกงสีขาวพอดีตัว กำลังก้มๆเงยๆ ค้นหาอะไรบางอย่างทำให้คนตัวโตที่แต่งกายด้วยชุดสูทภูมิฐานสีเทานั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น มองตามแล้วอมยิ้มสมใจ “พั้นช์ หาอะไรครับ พี่เห็นพั้นช์หามานานแล้วนะ” “หายาคุมค่ะ พั้นช์ว่าพั้นช์หยิบใส่กระเป๋าสะพายมาแล้วนะคะ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ” เธอหันมาตอบเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะเมื่อคืนเขาจับเธอกินจนดึกดื่น ทั้งยังค่อนข้างเมา จึงเพลียและหลับกันไปอย่างง่ายดายจนลืมกินยาคุม พอตื่นเช้ามาจึงต้องรีบกินทันทีที่นึกได้ แต่ไม่ว่าเธอจะหาแผงยาคุมนั้นเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอ ทั้งๆที่เธอไม่ใช่คนขี้ลืม เธอจำได้ว่าหยิบมันจากลิ้นชักข้างเตียง ใส่ลงมาในกระเป๋าสะพายใบหรูที่พกติดตัวเสมอ “อยู่ในกระเป๋าใบอื่นหรือเปล่าครับ” “พั้นช์หาทุกใบ ทุกซอกทุกมุมแล้วค่ะ หาไม่เจอเลย แต่พั้นช์หยิบใส่กระเป๋าใบนี้แล้วจริงๆ นะคะ” เธอชูกระเป๋าสะพายใบสวยเจ้าปัญหาให้เขาดู เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนขี้ลืมหรือคิดไปเอง เพราะเขาเป็นคนแอบหยิบยาคุมแผงนั้นโยนทิ้งถังขย

“โถ่เว้ย ไม่ได้เรื่อง พวกมึงทำงานกันประสาอะไร ไหนคุยนักคุยหนาว่ามืออาชีพ แค่ไอ้เด็กเมื่อวันซืนคนเดียว มึงยังไม่มีปัญญาทำให้มันตาย” ชายวัยกลางคนร่างท้วม ฟาดหน้าใบหน้าหนุ่มร่างใหญ่จนหน้าหัน โทษฐานที่ทำงานผิดพลาด ทั้งๆ ที่ค่าจ้างแพงแสนแพง “ขอโทษครับ ท่าน บอดี้การ์ดมันตาไว โดดมาผลักมันออกไปได้ ถ้าไม่งั้นมันตายคาที่แน่นอน” “แล้วทีนี้จะทำยังไง มันได้ตามสืบจนรู้แน่ว่าพวกมึงเป็นคนทำ เรื่องก็ซวยมาที่กูอีก” “มันไม่มีทางจับพวกผมได้แน่ครับ ขอเงินให้ผมซักก้อน จะหนีข้ามชายแดน พอเรื่องเงียบผมค่อยกลับมาใหม่” “มึงทำงานพลาดแล้วจะยังมาขอเงินกูอีกหรอ กูไม่ให้ ไสหัวพวกมึงออกไป ถ้าโดนจับได้อย่าสะเออะมาซัดทอดถึงกู ไม่งั้นลูกเมียมึงได้เป็นอาหารฉลามแน่” ชายหนุ่มผู้เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางทำงานแลกเงินเพื่อความสุขสบายของลูกเมีย มองชายวัยกลางคนที่ไร้หัวใจนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไปอย่างยอมจำนน เพราะไม้ซีกบางๆ อย่างเขา จะไปมีปัญญาอะไรงัดกับไม้ซุงท่อนโต “เห้ย ตามไปเก็บมันเงียบๆ

“พีท พีทคะ” ชัญญาภัคเคาะประตูห้องอดีตคนรักอยู่นาน ร้องเรียกเขาอยู่หลายครั้งก็ไม่มีคนมาเปิดประตูให้ เลยลองบิดลูกบิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อก จึงยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ แล้วเดินเข้าไปในห้องที่มืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟภายนอกส่องเข้ามาเล็กน้อยเท่านั้น เธอเดินมาหยุดที่เตียงกว้างก็ต้องแปลกใจ บนเตียงนั้นไม่มีเขานอนอยู่ จึงเปิดไฟแล้วเดินหาเขาจนทั่วห้องก็ไม่มี “อย่าบอกนะว่าไปนอนกับนังพั้นช์” เธอรีบเดินตรงดิ่งไปที่ชั้นล่าง เพื่อเปิดตู้ที่เก็บกุญแจสำรอง เพราะเขาเคยบอกเธอว่ากุญแจสำรองของทุกห้องเก็บเอาไว้ที่ไหน ก่อนจะเอากุญแจดอกน้อยที่มีชื่อติดว่าพั้นช์และพีทออกมา เผื่อวันหลังเธอจะได้แอบเข้าห้องเขา เสียงที่ดังแว่วๆ ออกมาจากห้องที่อยู่ด้านในสุดฝั่งตะวันตก ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูกำมือแน่นจนตัวสั่นเทาไปหมด เสียงที่เล็ดลอดออกมาเบาแสนเบาแทบฟังไม่เป็นภาษานั้น เธอรู้ดีว่ามันเป็นเสียงอะไร และเสียงของใคร เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าคำรามลั่นดังขึ้นมาในครั้งสุดท้าย พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะ