Hot Love ของรักท่านประธาน의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

หลังจากวันนั้น เขาก็อ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเธอ เข้ามานอนกับเธอทุกคืน และแน่นอนว่า ตั้งแต่ที่เธอหายป่วย คนหื่นกระหายอย่างเขาก็จับเธอกินทุกคืนเช่นกัน จะเว้นก็แค่วันที่เธอประจำเดือนมา และนั่นก็เป็นโอกาสให้เธอได้เริ่มกินยาคุมกำเนิดเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่มีอะไรกัน เขาไม่เคยป้องกัน และทุกครั้งจะต้องแตกกระจายในตัวเธอลึกๆ วันละหลายๆ ครั้ง ถ้าเธอไม่ป้องกันตัวเอง เธอต้องท้องก่อนจะเรียนจบแน่นอน วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องไปฝึกงานที่บริษัทของเขาพร้อมกับเพื่อนรักอีกสองคน ที่พักหลังๆ ปฐวีมันจะคอยตามรับส่งจริญญาเสมอ อ้างว่ากลัวว่าพายุ คนรักของจริญญา จะหาโอกาสพาเพื่อนรักไปเสียคน ซึ่งก็น่าแปลกที่คนอย่างจริญญายอมให้ปฐวีครอบงำได้แบบนั้น แต่ต่อให้เธอเอ่ยถามไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สองคนนั้นก็ยังยืนกรานว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ โดยเฉพาะจริญญาเพื่อนรักของเธอ นักศึกษาฝึกงานทั้งหมด เข้าไปนั่งรอท่านประธานอยู่ในห้องประชุมแล้ว พร้อมทั้งผู้จัดการแผนกต่างๆ ที่เขาจัดสรรให้นักศึกษาเหล่านี้ไปฝึกงานด้วย ก็มานั่งรอรับเด็กๆ ของตัวเองเข้าแผนก ไม่นาน

พาขวัญเดินตามเขาขึ้นรถมาแบบตัวลีบๆ ไม่ว่าจะเอ่ยทัดทานอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้เธอเดินไปรอเขาที่ป้ายรถเมล์ ยังไงก็ต้องลงมาพร้อมกัน ถ้าไม่อย่างนั้น เขาขู่ว่าจะทำให้ทุกคนในบริษัทรู้ว่าเรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เธอเลยต้องยอมเขาอีกแล้ว “พี่พีท พรุ่งนี้ให้พั้นช์ขับรถมาเองดีไหมคะ ถ้าเราไปกลับด้วยกัน ลงมาพร้อมกันแบบนี้ทุกวัน ทุกคนในบริษัทต้องรู้แน่ๆ” “ไม่อนุญาต ยังไงพั้นช์ก็ต้องไปกลับพร้อมพี่” “งั้นตอนลงมา ให้พั้นช์ลงมาก่อนไหมคะ พั้นช์ไปขึ้นรถที่ลานจอดรถ ค่อยมารับพี่ หรือไม่งั้นก็ให้พั้นช์เดินออกไปรอที่ป้ายรถเมล์ หรือเลยป้ายไปก็ได้ค่ะ พั้นช์ไม่อยากเป็นเป้าสายตาของพนักงานคนอื่นๆแบบนี้เลย พรุ่งนี้คนอาจเอาไปนินทากันสนุกปากแล้วก็ได้” นั่นสิ เขาก็ลืมคิดเรื่องนี้ไป เขาคงเอาแต่ใจกับเธอมากเกินไป ทั้งๆที่อยากให้เธอทำงานที่นี่โดยไร้ข้อกังขาและมีความสุขแล้วเชียว แต่ก็อยากอยู่กับเธอตลอดเวลา อยากไปไหนมาไหนกับเธอจนได้เรื่อง “ถ้างั้น พรุ่งนี้พั้นช์ไปขึ้นรถที่ลานจอดรถก็ได้ครับ อย่าไปยืนตากแดดรอที่ข้างนอกเลย” “ขอบค

“วี นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่” จริญญาเอ่ยทักท้วงเมื่อคนที่บังคับพาเธอไปส่งบ้านหลังจากฝึกงานด้วยกันเสร็จ กำลังพาออกนอกเส้นทาง “ก็ใครว่าจะพาไปส่งที่บ้านล่ะ โทรบอกแม่เธอสิ ว่าจะไปนอนบ้านพั้นช์ เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ กลับ” “จะบ้าหรอ จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปนะ จอดเดี๋ยวนี้ ที่ฉันยอมให้นายมาบีบบังคับฉันไปรับไปส่งทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้วนะ ฉันไม่ยอมนายอีกแล้ว” ตั้งแต่ที่กลับจากการไปเที่ยวภูเก็ตกันในครั้งนั้น เขาก็บีบบังคับเธอมาตลอด ทั้งให้เธอไปกลับมหาวิทยาลัยพร้อมเขา ทั้งห้ามเธอไปไหนมาไหนกับคนรักหนุ่ม ที่ตอนนี้ก็ได้เจอกันแค่ที่มหาวิทยาลัยและโทรคุยกันบ้าง ไม่เคยได้ไปออกเดตกันอีกเลย และก็เหมือนว่าเขาก็พยายามจะหาโอกาสอยู่กับเธอสองต่อสองเหมือนกัน แต่โอกาสมันไม่เอื้ออำนวยเลยต่างหาก ตอนปิดเทอม ถ้าไม่ลงเรียนซัมเมอร์ เขาก็จะหาเหตุให้แม่บังคับเธอให้ลงเรียนคอร์สพิเศษ หรือพากันไปทำกิจกรรมอื่นๆ เสมอ จนเธอรู้สึกว่า เธอกับแฟนหนุ่มห่างกันออกไปทุกที เดิมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากไปกว่าเพื่อนอยู่แล้ว กลายเป็นว่าความสัมพันธ์ไม่พ

“อ้าว พีท พั้นช์ ไหนว่าจะทำโอทีกลับดึกไงลูก นี่พี่หมอแวะมาหาพั้นช์ เลยอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนป้า กำลังจะกลับแล้ว โชคดีที่พั้นช์กลับบ้านมาก่อน ไม่งั้นรออดเจอกันแน่” ทันทีที่เขาและเธอกลับถึงบ้าน เดินผ่านห้องนั่งเล่นก็เจอเข้ากับแม่และเหมราช แขกขาประจำของบ้าน ที่มาบ่อยจนท่านประธานหนุ่มอึดอัด เขารู้ว่าพี่ชายคนนี้ต้องการมาจีบของรักของเขา แต่ฝันไปเถอะ ว่าเขาจะยอมยกเมียให้ใคร แต่ทุกครั้งเขาก็ต้อนรับพี่ชายคนนี้ด้วยอัธยาศัยไมตรี ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรให้เขาได้รับรู้ และยิ่งโดยเฉพาะที่แม่ของเขาอยู่ด้วยแบบนี้ ยิ่งแสดงท่าทีอะไรออกไปไม่ได้ใหญ่ “สวัสดีค่ะพี่หมอ” “สวัสดีครับพี่หมอ วันนี้ไม่มีงานหรอครับ” หนุ่มสาวเจ้าของบ้าน ยกมือไหว้ทักทายแขกคนสำคัญของบ้านอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ เพิ่งออกเวรน่ะ คิดถึงพั้นช์ เลยมาหา ไม่รู้ว่าน้าพิมพ์กลับมาแล้ว” เหมราชแสดงท่าทีที่ชัดเจนขึ้น เพราะตอนนี้พาขวัญไม่ใช่เด็กๆอีกแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็เรียนจบและทำงานเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว จึงกล้าที่จะแสดงออกไปให้กับผู้ใหญ่ได

ท่านประธานหนุ่มรูปหล่อ เดินจับมือกับนักศึกษาฝึกงานสาวสวยผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่มีพนักงานยืนอยู่พร้อมด้วยนักศึกษาฝึกงานสาวอีกสามคนที่กำลังจะออกไปทานอาหารกลางวัน ทั้งหมดมองไปที่หนุ่มสาวเป็นตาเดียวด้วยความตกใจ “นั่นน้องพั้นช์ ที่มาฝึกงานเลขานี่ ทำไมเดินจับมือไปกับท่านประธานของพวกเราแบบนั้นล่ะ เป็นเด็กใหม่ของท่านประธานหรอ” สาวสวยหน้าเคาน์เตอร์พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานเสียงดัง เพราะทั้งตกใจและแปลกใจ ทั้งยังแอบอิจฉาในความโชคดีของสาวน้อยคนนี้ ที่อย่างน้อยก็เคยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของท่านประธาน ในขณะที่พวกเธอหรือพนักงานสาวสวยหลายๆ คน พยายามทอดสะพานให้เขาแทบตาย แต่เขาไม่แม้แต่จะชายตาแลพวกเธอเลย “นางทำบุญด้วยอะไรอ่ะ ถึงได้รับความสนใจจากท่านประธาน” พนักงานอีกคนที่อยู่แผนกบุคคลเดินมาร่วมสมทบด้วยทันที เพราะลงลิฟต์มาก็เจอหนุ่มสาวเดินจับมือกันผ่านหน้าเธอไป “ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน ฝึกงานเลขาท่านด้วยนี่ ท่าทางจะแรงไม่เบา ท่านประธานถึงติดแจขนาดเดินจับมือต่อหน้าต่อตาพนักงานโดยที่ไม่แคร์ภาพลักษณ์ขนาดนี้” “หึ จะ