รอยรักเชลยอสูร의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

“คุณไม่ใช่! ผู้หญิงคนนั้น” เขากัดฟันและพูดเสียงกดต่ำก่อนขยับตัวออก จากนั้นจึงปล่อยมือจากเธอ ก่อนจะขยับตัวออกจากการคร่อมเธอเอาไว้ แต่ไม่ได้ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เพราะเขาคว้าแขนของเธอแล้วกระชากให้ลุก “โอ๊ย! เจ็บนะคะ” ความคุ้นเคยทำให้เธอพูดกับเขาซะเพราะเชียว ขณะที่เขากระชากเธอออกจากห้องนอน“คุณต้องการอะไรจากฉัน” เธอตัดสินใจถาม ในเมื่อเขาก็ออกตัวว่าไม่ใช่คนที่เธอคิดถึง “ความตาย!!! แต่ก่อนตาย มาตกนรกกับผมก่อน” จบคำ เขาก็กระชากเธอแรงๆ จนแทบจะตัวปลิว “พี่... คุณ เจ็บ ปล่อยนะ” เธอว่าพร้อมกับปรับน้ำเสียงให้เข้มขึ้น ไม่ต้องร้องไห้อ่อนแออีกแล้ว ในเมื่อเขาเสแสร้งแกล้งเป็นคนอื่น“ปีศาจอย่างคุณ ไม่ควรจะขอร้องด้วยคำนี้ด้วยซ้ำ” “ฉันเหรอปีศาจ คุณจับฉันมาแล้วจะให้ฉันพูดด้วยคำไหนล่ะ นอกจากเจ็บน่ะ” เธอเถียงกลับทันที “หุบปาก แล้วรอรับกรรมของตัวเอง” พูดจบเขาก็เหวี่ยงเธอลงไปกับพื้นในห้องนั่งเล่น“โอ๊ย! จะฆ่าฉันเหรอ เอาสิ แก้แค้นแทนต้าเอสเลย ฉันรู้ ฉันเห็นทั้งหมดนั่นแหละ แต่ทำอะไรไม่ได้” เธอยอมรับทั้งน้ำตาแล้ว ทว่าน้ำเสียงของเธอยังคงกดกลั้นเอาไว้ “อย่ามาแก้ตัว!!! คนเลว” จอมทัพตวาดอย่างเดือดดาล และไม่รู้

จอมทัพทำทีมาเป็นแขกและนั่งดื่มกาแฟที่โรงแรม แต่ระหว่างทางที่นั่งรถผ่านเข้าไปในประตูโรงแรมนั้น ทุกวัน เขามักเห็นเด็กสาวในชุดนักศึกษา นั่งอยู่หน้าร้านจัดดอกไม้ ขะมักเขม้นกับการทำงานอะไรสักอย่าง เห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ เขาลอบยิ้มทุกครั้งที่เห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิมทุกเย็น บางสิ่งที่ดึงดูดใจให้เขามองอย่างเพลินตา คือ ใบหน้าสดใสไร้เครื่องสำอาง กับผมมัดจุกของเธอ ปากนิดจมูกหน่อย ใช่แล้วเธอเป็นคนที่สวยน่ารักมากๆ มากจนบางทีแอบคิดไปว่า เด็กสาวคนนี้คงมีหนุ่มๆ ขายขนมจีบไม่น้อย แต่ทุกวันก็เห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวแต่แล้ววันหนึ่ง เด็กสาวคนนั้นก็ทำให้จอมทัพถึงกับใจเสีย เมื่อเขามาตรวจงานและดื่มกาแฟเหมือนเคย แต่ไม่เห็นเธอนั่งหน้าร้านจัดดอกไม้แล้ว ทำเอาหมองหม่นไปเลยทีเดียว เพราะถ้าเธอไม่กลับมาแล้วล่ะ จะทำยังไงดี เขาควรทักทายเธอตั้งแต่แรกที่สะดุดหัวใจ ไม่ใช่ปล่อยเวลาทิ้งเปล่าๆ เอาแต่มอง “ผมเห็นคุณท่านมองทุกครั้งที่ผ่านร้านนี้ สี่ห้าวันแล้วนะครับ” โจว์เอ่ยถาม พลางสังเกตสีหน้าเจ้านายหนุ่มที่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ขับรถผ่านประตูโรงแรมเข้ามา“ฉัน... ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ไม่อยู่ซะแล้ว รู้งี้เข้าไปทักตั้งแต

“กลับครับ ต้องกลับ” เขาไม่น่าพลั้งปากพูดเลย ให้ตายสิ แล้วดูเธอทำหน้าเขา“กลับเหรอคะ ไกลไหมคะประเทศไหน” “อเมริกาจ้ะ” “ไกลจัง” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หงอยๆ ยิ้มแห้งๆ พลางก้มหน้ากินสปาร์เก็ตตี้จนเกือบหมด จากนั้นก็ดื่มน้ำตาม เรียกได้ว่าอิ่มเสียแล้ว “พี่ทำงานหลายประเทศ จึงต้องเดินทางบ่อย ไปทีละนานๆ ไหนๆ ก็จะเลี้ยงกาแฟพี่แล้ว ไหนดูซิมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า” เขาแสร้งถามและเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่งั้นบรรยากาศหม่นแน่ๆ แต่สิ่งที่แปลกใจคือเมื่อคุยเรื่องกลับ สีหน้าของเธอก็หงอยตามไปด้วย “ตัวเล็ก” เขาเรียกชื่อเธอเมื่อเห็นว่าเธอนั่งเงียบ “เอ่อ ขาคือเล็ก...”“ถ้าเรียนสายบริหาร พี่พอช่วยได้ ไหนดูสิครับ” “ไม่รบกวนเวลาพี่เฉินจริงเหรอคะ เล็กใช้เวลาคราวละหลายชั่วโมงหาข้อมูลต่างๆ” “พี่หมดเวลากับการเห็นอะไรบางอย่างมาเป็นอาทิตย์ เหลือหนึ่งอาทิตย์กับสิ่งที่ไม่สูญเปล่า พี่ก็ยินดี” เขาพูดแปลกๆ ทำยังไงเธอถึงจะเข้าใจล่ะเนี่ย “เอ่อ แน่ใจนะคะว่าถ้าพี่เฉินช่วยตัวเล็กแล้ว จะไม่มีใครมาเห็นแบบว่า... ที่บ้านพี่เฉินอะไรอย่างเงี้ย ตัวเล็กไม่โอเคนะคะ” “หึๆ ที่บ้านพี่มีคนแต่รับใช้” เขาจะพูดเป็นนัยๆ ว่าไม่มีใครอื่น หากจะ

“ดีมากครับ” จากนั้นทั้งสองคนก็หยุดการสนทนา ปล่อยบรรยากาศให้เงียบ เพื่อสัมผัสกับความสุขที่จอมทัพเพิ่งจะได้รับ โจว์ได้แต่แอบมองผ่านกระจกมองหลัง แล้วนึกเอ็นดูเจ้านายเหลือเกิน ท่าจะเป็นเอามาก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว และอย่างที่โจว์บอก ถ้าใจตรงกันคงรอกันได้ นี่แค่วันแรกที่ได้คุยกันยังรู้สึกไม่อยากให้เวลามันหมดลง เธอจะรู้สึกเหมือนกับเขาไหมนะ แต่ความจริงแล้ว ไม่ใช่แค่จอมทัพที่แอบมองอลินหรอก อลินเองในทุกๆ วันที่มีโรลส-รอยซ์คันนั้นแล่นผ่าน เธอเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมอง เพราะคนที่นั่งในรถนั้นเปิดกระจก เห็นแบบนั้นทุกวันติดต่อกันเป็นอาทิตย์ จนกลายเป็นความเคยชิน แม้จะไม่รู้ว่าคนในรถจะรูปร่างหน้าตาแบบไหน เห็นแต่เพียงเสี้ยวหน้าที่แสนจะหล่อเหลาแบบลูกครึ่ง เท่านั้นก็ทำให้ใจสั่นได้ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือได้มาเจอจอมทัพในคาเฟ่ ได้รู้จัก ได้เห็นน้ำใจ ซึ่งเขาอาจจะมาจีบก็ได้ แต่เขาอบอุ่น อ่อนโยน น่าอยู่ใกล้เหลือเกิน ไม่มีท่าทีหัวงูกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงสีหน้าและแววตาเท่านั้นแหละที่พอจะมองออก ว่าเขาไม่ได้อยากจะมาช่วยเธออย่างเดียวหรอก “พี่เฉินเหรอ อายุเท่าไหร่แล้วคะ ตัวเล็กอยากถามจัง” อลินเอ่ยลอยๆ พลางนั

“อยากกลับหรือยังครับคุณท่าน” โจว์เปิดหน้าต่างบานเล็กและถามขึ้น ขณะที่จอดรถให้จอมทัพฟังเสียงคลื่นลมทะเล ทว่าจอมทัพไม่ตอบแต่กลับก้มลงมองเจ้าตัวเล็กที่หลับอยู่บนตักไปสักพักแล้ว โดยมีเสื้อสูทของเขาคลุมสะโพกเอาไว้ให้ มือหนาลูบไล้ศีรษะเธออย่างอ่อนโยน “อยากอยู่แบบนี้นานๆ แต่... กลับก็ได้ พรุ่งนี้เราต้องเดินทาง” จอมทัพบอกเสียงหม่นพลางถอนใจ ก่อนจะก้มลงมองอลินอีกครั้ง“ก็ได้ครับ” โจว์ตอบเสียงหม่น เพราะรู้สึกสงสารเจ้านายเหลือเกิน คงตัดใจน่าดู เวลามีความสุขมันช่างน้อยเหลือเกิน เขาคิดก่อนจะออกรถ แล้วเลี้ยวกลับออกไปจากถนนริมหาดหัวหิน ใช่ เขาพาเจ้านายมาไกลถึงที่นี่ ขับมาเรื่อยๆ เพื่อให้เจ้านายอยู่กับสาวน้อยที่เจ้านายน่าจะเผลอตกหลุมรักเข้าให้แล้วล่ะ แต่คนระดับจอมทัพมีหรือที่จะเอ่ยมันออกมา เขาเป็นคนปากหนักพอสมควร ตลอดเส้นทางที่นั่งรถกลับ อลินก็ยังนอนหนุนตักจอมทัพอยู่ เธอหลับด้วยความอ่อนเพลียเพราะทั้งเรียนและทำรายงานทั้งวัน ทั้งคืน ไหนจะต้องมานั่งรถเล่นกับจอมทัพอีก ทว่าพอใกล้จะถึงกรุงเทพฯ อลินก็รู้สึกตัวเพราะเขาขยับเล็กน้อย เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าตนเองยังนอนหนุนตักเขาอยู่ พร้อมทั้งมีเสื้อสูทของเข