รอยรักเชลยอสูร의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

“พี่รู้” สิ้นคำของเขาเธอก็ขยับตัวออก พร้อมกับจับมือทั้งสองของเขาเอาไว้แล้วรั้งให้เดินตามมาที่ห้องนอน เธอไม่ได้ยั่วเขาหรอก ไม่ได้ยั่วจริงๆ พอมาถึงห้องเธอก็เอาหมอนและผ้าห่มอีกชุดให้เขานอนข้างๆ เตียงเธอนั่นแหละ“อย่างน้อยก็มีหมอนกับผ้าห่ม” เขาแกล้งแซวและยิ้มมุมปาก“ทนปวดหลังสักคืนนะคะ” “จะลองทนดูค่ะ” เขาตอบก่อนจะวางหมอนกับพื้นก่อนจะนั่งลง ส่วนเธอก็ขยับขึ้นนอนบนเตียง ทว่านอนขอบๆ หน่อยเพราะอยากเห็นหน้าเขา “เรามีรั้วในใจใช่ไหมคะ” อลินถามเพื่อหยั่งเชิงเขา“ตราบเท่าที่ตัวเล็กร้องขอ” จอมทัพตอบ จากนั้นเธอก็ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปจับแก้มเขาเพื่อเป็นการขอบคุณ ทว่าจังหวะเดียวกันนั้นเขาก็ขยับปากจูบที่มือเธอพร้อมกับสบตากันอยู่ “ฝันดีนะคะพี่เฉิน” อลินเอ่ยเสียงหวานและเบา เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอบ้างแล้วจึงเอ่ย“ฝันดีค่ะตัวเล็ก” เขาบอกด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยิ้มหวานแล้วจึงเอนตัวลงไปนอน อลินถึงกับถอนหายใจเบาๆ แล้วจึงปิดไฟ ทั้งคู่ยังไม่ได้หลับตาหรอก หากแต่นอนตะแคงมองกันในความสลัว เพราะภายในห้องไม่ได้มืดมาก เนื่องจากเธอเปิดไฟที่หัวเตียงเอาไว้เล็กน้อย แต่ชั่ววินาทีเธอก็เอื้อมมือลงมาหาเขา เพราะว่าเตียงไ

แน่นอนว่าหกเดือนเป็นช่วงเวลาพิสูจน์หัวใจ และความรู้สึกของตัวเอง จอมทัพพยายามทำงานเพื่อให้คลายความคิดถึงเจ้าตัวเล็กลงไปบ้าง ไม่ได้ทำเพื่อให้ลืมเธอ แต่เพื่อให้เวลาผ่านไปโดยเร็วจะได้มาหาขวัญของใจอีกครั้ง เขาไม่วกแวกไม่สนใจผู้หญิงคนไหน ยังคงสวมแหวนหมั้นเอาไว้ตลอดราวกับประกาศให้รู้ว่าเขามีเจ้าของ ผ่านไปแต่ละวันจอมทัพเอาแต่ดูคลิปตอนที่เขาอยู่กับอลิน ซึ่งโจว์แอบถ่ายมาให้ตลอดระยะเวลาเจ็ดวันที่อยู่ด้วยกัน พอจะทำให้เขายิ้มออกมาทุกครั้งและมีกำลังใจที่จะรอต่อไป ขณะที่อลิน เรียนจบอย่างเป็นทางการ และเริ่มต้นทำงานในบริษัทของครอบครัว แต่ละวันเธอทำงานเหมือนกลัวจน กลัวไม่มีเงินใช้หนี้ แต่เปล่า อลินแค่กลัวว่าถ้าหากว่าจะคิดถึงจอมทัพน่ะสิ เธอจึงต้องทำงานฆ่าเวลาและต้องมีความสุขไปกับมัน เพื่อรอให้ครบกำหนดที่จอมทัพจะกลับมาเมืองไทยอีกครั้งแต่ฟ้าช่างทำร้ายหัวใจเธออย่างรุนแรง มรสุมลูกใหญ่ถาโถสู่ครอบครัว เท่านั้นยังไม่พอ ตัวเธอที่เฝ้ารอชายคนรักให้กลับมาทว่าเขากลับไม่ใช่คนนั้นที่เฝ้ารอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น จอมทัพผู้แสนจะอ่อนโยน สุภาพบุรุษ และอบอุ่นจากไปไหนเสียแล้ว แต่เป็นอสูรร้ายที่กำลังจะกระชากเธอให้ตายตกตามน้อง

“พี่เฉิน... พี่เฉินไม่เอา อย่า” เธอเอ่ยขอร้องเบาๆ พร้อมกับหายใจหอบทั้งซ่านสยิวและร้อนรุ่ม “อย่าทำเพราะความโกรธเล็กสิ” คราวนี้น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยและหยุดดิ้น ขณะที่เรียวปากของเขากำลังละเลงเล้าโลมกับบัวคู่งามอย่างหิวกระหาย สลับปาดป่ายเรียวลิ้นร้อนไปมาทั้งสองฝั่ง ทั้งดูดดึงขบเม้มเม็ดทับทิมสีหวานหนักหน่วง ซ่านสยิวเพียงใดแต่ความหวาดกลัวและเสียใจมันมีมากกว่า เธอรักเขาและยอมเป็นของเขา หากทำด้วยความรัก ไม่ใช่ความเกลียดชังและเกลี้ยวกราดแบบนี้“คุณจอมทัพ” เมื่อเขายังไม่หยุด เธอจึงเรียกชื่อเต็มเขาเสียเลย และมันได้ผลจริงๆ ด้วย เขาหยุดและเงยหน้ามองเธอพลางกัดฟันข่มอารมณ์“ทำไม ไม่อยากได้เหรอ” เขากระซิบถาม“ถ้าคุณใช้กำลัง คุณก็อาจจะได้ฉัน แต่หัวใจฉันมันก็จะแหลกสลาย” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเช่นเคย“แล้วใจผมล่ะ มันต้องแหลกสลายกี่ครั้ง” “แต่มันต้องไม่จบแบบนี้ ฟังเล็กบ้าง” เธอทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามีน้ำตาคลอ ทำให้เขาสับสนในหัวใจพอสมควร“ผมจะฟัง แต่ต้องหลังจากหนึ่งชั่วโมง นับจากนี้” สิ้นคำเขาก็ก้มลงจะจูบเธออีกรอบทว่าเธอเบือนหน้าหนี“มะ มะ ไม่เอา พี่เฉิน ไม่!” คราวนี้เธอขัดขืนรุนแรง

“มิน่าล่ะ เราถึงไม่รู้ว่าต้าเอสมีญาติพี่น้อง เขาเป็นผู้มีอิทธิพลระดับไหนคะ” “ก็ระดับ... มังกรตัวใหญ่ จะเรียกมังกรเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ ท่านมีเชื้ออเมริกัน” “เป็นมาเฟีย” อลินให้ความเห็นน้ำเสียงตระหนกพอสมควร พลางมองไปที่แผ่นหลังของจอมทัพที่มีรอยสักลายมังกรอยู่ เธอรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ใช่... พี่เฉินคนนั้น แทบจะเป็นคนละคนกับจอมทัพ เธอไม่รู้จักผู้ชายที่เธอนอนด้วยในคืนนั้นเลย “ไม่เรียกว่ามาเฟียดีกว่าครับ ท่านเป็นคนดีนะ” คนดีที่สามารถซ้อมคนให้บางตายได้น่ะสิ “ที่ทำอยู่นั่นแหละ เรียกว่าใช่เลยค่ะ คนธรรมดาที่ไหนจะกล้าลักพาตัวคนอื่นมาทำร้ายได้แบบนี้” “ก็ใช่แหละครับ เขาไม่เหมือนคนที่คุณเล็กรู้จัก เวลารักเขารักหมดหัวใจ เวลาแค้นเขาก็แค้นจนสามารถฆ่าได้เหมือนกัน ฉะนั้น คุณเล็กรู้คร่าวๆ เท่านี้พอ ค่อยๆ ทำความรู้จักกับเขาไป ผมขอตัว” “ดะ ดะ เดี๋ยว แล้วเล็ก เอ่อฉัน ต้องอยู่ที่นี่กับเขาเหรอ” “คุณเป็นเชลยเขานี่ ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่มัดหรือขังคุณเอาไว้เหมือนนายกรณ์นั่น”“เชลยเหรอ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น” “หึๆ ทำตัวน่ารักไว้นะครับ เผื่อเขาใจดี ไว้ชีวิตคุณ” ดูเหมือนโจว์กำลังเยาะ

“อีกสองคนเหรอ” จอมทัพถามกลับ “ครับ” “เฮ้อ โจว์ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันวะ เหมือนจะผิดแผนไปหมด” จอมทัพบอกด้วยน้ำเสียงเครียดเล็กน้อย “มันไม่ได้ผิดแผนหรอกครับ แต่ มันเป็นชะตากรรมของพวกเราทุกคน” “ทำไมต้องเป็นเธอ ครอบครัวเธอ ที่ทำให้เอสต้องมาลาโลกแบบนี้” “ผมเข้าใจความเจ็บปวดของคุณท่าน” “แล้วคุณท่านจะเอายังไงต่อไปครับ” “ความเจ็บปวด และความแค้นมันฝังแน่นอยู่ในอก ชีวิตต้องแลกชีวิตเท่านั้น พวกมันสะใจที่เห็นต้าเอสโดนโซเชียลกระทำ และฆ่าทั้งเป็น แต่ฉันจะไม่รอให้โซเชียลเอาคืนคนพวกนั้นหรอก ฉันนี่แหละจะจัดการเอง” “แล้ว คุณเล็กล่ะครับ” “เล็กก็ส่วนเล็ก” ดูเหมือนว่าเอาเข้าจริงๆ แล้วจอมทัพตอบไม่ได้เลยว่าจะทำอย่างไรกับอลิน “ให้คนสะกดรอยตามคนที่เหลือ แค่สะกดรอยตามนะ เอาให