Semua Bab I Hate You And I Love You (เกลียดเธอ...ที่รัก): Bab 1 - Bab 10

“น้ำหนาว ถ้าเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว น้ำหนาวเป็นเจ้าสาวของจุนได้มั้ย” “อื้ม ได้สิ น้ำหนาวจะเป็นเจ้าสาวของจุน” ………………………..เพราะคำว่ารัก และ คำสัญญาลมๆ จากปากของเด็กผู้ชายอายุ 5 ขวบ ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ เขาจะยังจำมันได้อยู่มั้ย คำสัญญาบ้าๆนั่น มันทำให้ฉันดั้นด้นมาไกลถึงที่นี่ มันคงจะดูโง่มากเลยใช่มั้ย สิ่งที่เรียกว่าความรักเนี่ย มันช่างทำให้คน คนหนึ่ง หน้ามืดตามัว ราวกับคนหูหนวกตาบอดได้เลยนะ ใครได้พบเจอเข้า คงไม่มีทางต้านทานมันได้ ตัวของฉันเอง ดั้นด้นมาไกลถึงเกาหลี เพียงเพราะคำพูด คำเดียวของ จุน เพื่อนสมัยเด็ก คนที่ฉันมีใจให้ตลอดมา คำพูดสั้นๆ ของเขา ที่ไม่ใช่ทั้งคำขอร้อง หรือ อ้อนวอน คำพูดที่ดูเหมือน จะพูดออกมาแบบส่งๆ ไม่ได้จริงจังอะไรแต่ทว่า...หากเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาแล้ว ฉันก็พร้อมยอมทำตามทุกอย่าง เพื่อเขาแล้ว ฉันก็ยอมให้ได้ทุกอย่าง ต่อให้เขาจะสั่งให้หันซ้าย หรือ หันขวา ฉันก็พร้อมยอมทำตามอย่างกับคนโง่ เพียงเพราะคิดว่า ระหว่างเรานั้นมันคือความรัก แต่เปล่าเลย เป็นฉันเอง ที่มัวโง่งมงายอยู่กับความรักเพ้อเจ้อ ฉันคงจะเป็นยัยโง่ต่อไป ถ้าไม่บังเอิญไปได้ยินบางอย่างเข้า(เบ๊) คือสรรพนาม ที

I Hate You and I Love Youบทที่ 2ห้อง A สาขาการร้องเพลง(พักกลางวัน)"ยัยเบ๊มาแล้วๆ"ทันที ที่น้ำหนาวเดินเข้ามาภายในห้อง ก็เกิดเสียงซุบซิบเบาๆขึ้น โดยเหล่าหญิงสาวที่จับกลุ่มคุยกันอยู่ แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจ คนเหล่านั้น ถึงแม้เธอจะได้ยินทุกอย่างก็ตาม น้ำหนาวเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับข้าวกล่องในมือ ที่ตั้งใจตื่นเช้าเพื่อทำมาเพื่อจุนโดยเฉพาะ ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นหนา กวาดสายตาเพื่อมองหาจุน จนสายตาปะทะเข้ากับดวงตาคม ที่คุ้นเคย เขามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแบบที่ชอบทำ โดยมีผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวตรงข้าม กำลังคุยกับเขาอยู่'โกรธอะไรอีกแล้ว' เธอได้แต่พึมพำในใจ แต่ทว่า ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ อาจจะเพราะว่า เธอชินแล้ว เพราะเขามักจะโกรธเธอ โดยที่ไม่สามารถรู้ถึงเหตุผลได้เป็นประจำ ใบหน้าใสค่อยๆคลี่รอยยิ้มออกมา ก่อนจะสาวเท้าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างสูงตึก ตึก ตึก"จุน ไปกินข้าวกันมั้ย" เสียงหวานเอ่ยถามคนที่ยังไม่ยอมหันมามองหน้าเธอ เอาแต่เบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง"จุน น้ำหนาวเขาถามน่ะ" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยกับจุนที่เอาแต่มองไปนอกหน้าต่างอย่างสนิทรสนม ราวกับกลัว ว่าเขาจะ

I Hate You and I Love Youบทที่ 4จะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อของที่พยายามซ่อนเอาไว้ กำลังถูกคนอื่นเจอเข้าซะแล้ว..................."จุนนน" น้ำหนาวเอ่ยเรียก"ทำไม" ร่างสูงที่กำลังนั่งแต่งเพลงอยู่เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะถามเสียงเรียบ'เย็นชาจัง'"น้ำหนาวซื้อเค้กช็อกโกแลตมา" น้ำหนาวเอ่ยบอก ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง"................." พอได้ยินคำว่าเค้กช็อกโกแลต ร่างสูงก็นิ่งไป เห็นดังนั้น น้ำหนาวก็ยิ้มด้วยความพอใจ"อยากกินมั้ย""...................." ร่างสูงยังคงนิ่ง"น้ำหนาวซื้อมาสองอัน กินคนเดียวไม่หมด ช่วยกินหน่อยได้มั้ย" น้ำหนาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ"อืม.....วางไว้" จุนตอบเสียงเรียบทำทีเป็นไม่สนใจ แต่น้ำหนาวสังเกตได้ ว่าเขาเหลือบมองเจ้าเค้กช็อกโกแลตของโปรดเล็กน้อย"งั้น น้ำหนาวไปนอนก่อนนะ""วางไว้ตรงนี้นะ กินเสร็จอย่าลืมแปรงฟันล่ะ" น้ำหนาวเอ่ยยิ้มๆ"ไม่ต้องมาทำเหมือนฉันเป็นเด็กหน่อยเลย" จุนส่งสายตาดุๆ มาให้"ก็ตอนเด็กๆ จุนไม่ชอบแปรงฟัน จนฟันผุเลยนี่นา" น้ำหนาวเอ่ยก่อนจะยิ้มล้อๆ ส่งไปให้"น้ำหนาว" จุนเอ่ยเรียกน้ำหนาวเสียงเข้ม จนน้ำหนาวหุบยิ้มแทบไม่ทัน แต่ก็รู้สึกได้ว่า ที่เขาทำแบบนั้นเพราะว่าเข

I Hate You and I Love Youบทที่ 6พื้นที่ส่วนบุคคล กำลังถูกบุกรุก…………………หลังจากถูกปฏิเสธการกินข้าวกลางวันด้วยกันบ่อยครั้ง น้ำหนาวก็ยังคงทำข้าวกล่องเผื่อเพื่อนสมัยเด็กเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ การที่วางข้าวกล่องเอาไว้ให้เขาที่โต๊ะ แต่ไร้วี่แววคนทำ ดวงตาคมจ้องมองกล่องข้าวที่วางไว้นิ่ง "น้ำหนาวเอามาวางไว้ให้น่ะ" เพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆ เอ่ยบอก เพื่อคลายข้อสงสัยให้กับจุน ที่เอาแต่นั่งจ้องกล่องข้าวไม่หยุดดาดฟ้า"อ่า อากาศดีจัง" น้ำหนาวพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้สัมผัสกับสายลมเย็นๆ ซึ่งช่วงนี้ดาดฟ้าก็กลายเป็นที่กินข้าวของเธอกับจองอู ช่วงนี้เธอค่อนข้างสนิทกับจองอูเป็นพิเศษ เพราะเพื่อนร่วมห้องเป็นคนอัธยาศัยดี แถมยังอารมณ์ขัน ทำให้รู้สึกสบายใจเวลาที่อยู่ด้วย ถ้ารวมจุนแล้ว จองอูก็เป็นคนที่สอง ที่น้ำหนาวใช้เวลาอยู่ด้วยมากที่สุดในตอนนี้ และดูเหมือนว่า จองอูกำลังพยายามช่วงชิงเวลาส่วนที่เหลือมากขึ้น ทุกทีๆบ้าน19.00 น.แกร็กปึงเสียงประตูถูกเปิดและปิดลง น้ำหนาวชะเง้อคอไปมอง เมื่อรู้ว่าเพื่อนสมัยกลับมาแล้ว"จุน" น้ำหนาวขานเรียกเพื่อนสมัยเด็กด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่พูดไม่จา แ

I Hate You and I Love Youบทที่ 8ซื่อบื้อ…………………บ้าน"จุนนนน" น้ำหนาวเรียกชื่อเพื่อนสมัยเด็กเสียงยาน ในขณะที่ยืนเกาะประตูห้องของเขาอยู่ ก่อนจะส่งยิ้มออดอ้อนไปให้คนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ตอนนี้ใกล้สอบกลางภาคแล้ว และข้อสอบของโรงเรียน School of Performance Korea นอกจากจะเน้นด้านทักษะศิลปะแขนงต่างๆ แล้ว หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานก็โหดไม่แพ้กัน เพราะการที่จะจบจากโรงเรียนนี้ได้นั้นต้องเด่นทั้งความสามารถ และ มีผลการเรียนที่ดี ถือได้ว่าเป็นโรงเรียนผลิตบุคลากรที่มีคุณภาพ"จุนนนน" เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจ น้ำหนาวก็เอ่ยเรียกซ้ำอีกครั้ง"มีอะไร" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยขึ้น ก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "อ่านหนังสืออยู่หรอ น้ำหนาวก็จะอ่านเหมือนกัน แต่มีบางข้อที่ไม่เข้าใจ ช่วยติวให้หน่อยได้มั้ย" น้ำหนาวเอ่ย ก่อนจะยกหนังสือในมือตัวเองที่ถือให้จุนดู"...................." ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ จ้องมองไปที่คนตัวเล็กตรงหน้า ที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนกระโปรงสีขาว ผมสีน้ำตาลอ่อน ที่มีความยาวถึงกลางหลัง ที่มักจะถักเปียสองข้างอยู่เสมอ ถูกปล่อยให้สยายเต็มแผ่นหลังเล็ก มีความหยักศกเป็นล