บททั้งหมดของ ป้าน่ะเมียผมนะ: บทที่ 31 - บทที่ 40

"เสร็จหรือยัง"เสียงใหญ่ของแมกซ์แวลล์ตะโกนดังเข้ามาในห้องนอนของเขาเองที่ใช้เป็นห้องแต่งหน้าชั่วคราวให้แพรพลอย"โอ้ย ไอ้แมกซ์เร่งอยู่นั้นแหละ รีบอยู่เนี้ย"โรสช่างแต่งหน้าชื่อดังเพื่อนสนิทของแมกซ์แวลล์อีกคนหนึ่งที่ถูกเขาตามตัวด่วนให้มาเนรมิตนางฟ้าให้เป็นนางฟ้าขึ้นไปอีก กำลังเร่งมือภายในเวลาที่มีจำกัด"สวยจัง คุณแมกซ์แวลล์ไปหามาจากไหนนะ"สาวหล่อที่เป็นทั้งลูกจ้างและคู่รักของโรส กำลังนั่งทำเล็บเท้าให้นางฟ้าที่เขาเองยังหลงใหลในความสวยของเธออยู่ถึงกับเพ้อออกมา"ไอ้ผัวเวร ที่ทำนะเสร็จหรือยัง""รีบอยู่จ้า"แพรพลอยได้แต่นั่งนิ่งให้สองสามีภรรยาข้ามเพศทั้งคู่จัดการกับตัวเธอ แมกซ์แวลล์ไม่ได้บอกอะไรเธอมากนัก พูดแต่ว่าจะต้องไปงานสำคัญมีคนมาร่วมงานเยอะนิดนึงเลยขอให้เธอแต่งตัว"เสร็จแล้ว ไหนลุกขึ้นยืนหมุนตัวให้โรสดูอีกซักรอบสิคะ""ไม่สวยหรอคะ"เธอหมุนตัวชนรอบหันกลับมาตรงหน้าโรสและสามีทอมของเธอ แต่สองคนนั้นกลับทำหน้าตาช็อกกับอะไรซักอย่างจนเธอไม่มั่นใจในตัวเองเลย แมกซ์แวลล์ยิ่งชอบว่าเธอเหมือนป้าแก่ๆอยู่ด้วย"ที่รักแต่งหน้าคุณแพรพลอยสวยไปไหม นึกว่านางฟ้าเหอะ""บ้า แต่งบางๆเท่านั้นเอง แมกซ์แวลล์เพื่อนโ

"ออกรถไปคฤหาสน์ของคุณวินัย เศรษฐีชาวเอเชียที่เป็นลูกค้าของเรา ฉันต้องไปสมนาคุณลูกค้าซะหน่อย""ครับนาย"รถหรูประจำตำแหน่งมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่กับขบวนลูกน้องเกือบสิบคันที่จอดแอบอยู่ในตรอกเล็กๆ หลังบริษัทที่แพรพลอยทำงานเคลื่อนขบวนออกไปยังจุดหมายที่มีเขาเพียงคนเดียวล่วงรู้แผนการในการเดินทางครั้งนี้เขาต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าทำไมกันคนเป็นพ่ออย่างวินัยถึงไม่ยอมรับลูกสาวที่น่ารักอย่างแพรพลอยเป็นลูก และเขาก็ต้องทำให้พ่อยอมรับในตัวลูกสาวสักทีมันถึงเวลาแล้วใช้เวลาเพียงไม่นานรถหรูกันกระสุนหลายคันก็มาจอดเทียบท่าหน้าคฤหาสน์นอกเมืองของวินัย ร่างใหญ่ลงจากรถด้วยท่าทีสง่าเหมือนทุกครั้ง ผู้คนในคฤหาสน์วิ่งตามผู้เป็นประมุขของบ้านกันจ้าระหวั่นเมื่อเห็นว่าใครมาเยือน"สวัสดีครับคุณแมกซ์แวลล์ วันนี้ให้เกียรติมาถึงบ้านผม มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ"วินัยที่ส่วนมากบริหารธุรกิจอยู่ที่บ้าน เดินออกมาต้อนรับชนิดใจดีสู้เสือที่ขึ้นชื่อว่าร้ายมาก"ผมไม่กล้ารบกวนขนาดนั้นหรอกครับ แค่อยากมาคุยเป็นการส่วนตัวซะหน่อย""งั้นเชิญที่ห้องทำงานผมครับ"กิริยาสุขุมเรียบร้อยนอบน้อมของมาเฟียตรงหน้าเขาคงไม่ได้เห็นบ่อยนัก สิ่งที่แมกซ์แวลล์ม

"ตัวเล็กกลับบ้านกับเขานะ"ตัวเล็กชื่อเฉพาะที่เธอเขียนเอาไว้ในบันทึก เขาอ่านมันจนขึ้นใจ ชื่อที่มีเพียงแม่ของเธอใช้เรียกเท่านั้น และเขาขอเป็นอีกคนที่เรียกชื่อนี้โดนไม่ต้องขออนุญาต"พี่ชาเราไปกันเถอะคะ อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย""เอางั้นเหรอ""ถ้าพี่ไม่ไป แพรไปคนเดียวก็ได้คะ""ไปสิจ๊ะ"ชานมรู้สึกว่าเขาน่าจะไม่ปลอดภัยท่ามกลางวงมาเฟียนับสิบชีวิตที่อยู่ในร้าน ทางรอดในตอนนี้คือตามน้ำไปกับแพรพลอยก่อนร่างบางเดินผ่านหน้ามาเฟียหนวดรุงรัง ฝ่าลูกน้องของเขาออกมา ไม่มีใครกล้าแตะต้องตัวเธอเพราะนั้นหมายถึงเธออาจหนีไปจากเขาอีก ทุกคนรวมถึงแมกซ์แวลล์ได้แต่เดินตามเธอออกมา"ร้านไหนคะพี่ชา แพรหิวแล้ว""ร้านนี้จ้ะ"แพรพลอยซบไหล่ชานมเหมือนคู่รักที่รักกันมานาน ถ้าเมื่อก่อนเขาคงดีใจแต่ตอนนี้มันไม่เหมาะเลยด้วยซ้ำกับสถานการณ์มาเฟียถือปืนเดินตามมาแบบนี้เขาพาเธอเดินถัดออกมาอีกสองร้านก็ถึงร้านไอศกรีมเล็กๆบรรยากาศดี แต่ตอนนี้บรรยากาศเปลี่ยนเป็นสีดำทั้งร้านทันทีเพราะมาเฟียแมกซ์แวลล์กับกลุ่มลูกน้องชุดสีดำเต็มร้านไปหมด"เท็นจัดการไล่คนอื่นออกไป""ครับนาย"เขาใหญ่และไม่เคยต้องแคร์ใคร เขารวยและพร้อมจะจ่ายค่าเสียหายได้สบาย เ

"แพรพลอย""คะ""วันนี้กินเก่งจัง""คนมันหิวนิ อย่าเพิ่งชวนคุยสิ""ป้าครับผมขออีกชามนะ สงสัยจะหิวตามเมีย หรือเมื่อคืนจะหนักไปนะ"วันนี้บ้านแมกซ์แวลล์เหมือนมีงานเลี้ยงเล็กๆ แพรพลอยจัดการตั้งโต้ะอาหารเช้าที่พากันลงมากินตอนสายเกือยบ่ายก็ว่าได้เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของแมกซ์แวลล์เมื่อคืนเขาเลยสูบเรี่ยวแรงเธอจนหมดกว่าจะฟื้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนป่านนี้เธอจัดการตั้งโต๊ะด้วยเมนูอาหารไทยหลายอย่างที่ถูกใจเธอรสชาติจัดจ้านถูกปากตามสไตล์คนไทยแต่มันกลับถูกปากพ่อฝรั่งมาเฟียผู้เป็นสามีไปด้วยอาหารบนโต๊ะเลยอร่อยเป็นพิเศษแต่ที่พิเศษไปกว่านั้นเขาอยากกินนู้นกินนี้ตามเธอไปหมด"ไปเที่ยวกันไหม""ค่ะ""ไปเที่ยวกันไง ทำไมต้องให้บอกซ้ำด้วย"เขาเขินเธอ ก็คนมันไม่เคยต้องชวนสาวที่ไหนไปออกเดตนิ"ก็แพรได้ยินไม่ชัด แล้วเราจะไปไหนกันคะ""อื้ม ใกล้แถวนี้ก็น่าจะ เออ""นึกนานจัง แพรช่วยป้าจีน่าเก็บโต๊ะก่อนดีกว่า นึกออกแล้วบอกนะคะ"เขานึกไม่ออกจริงๆไม่ได้จะแกล้งเธอเลย เพราะแค่อยู่บ้านกันสองคนเขากับเธอก็มีความสุขดี เขาเลยคิดไม่ออกว่าจะพาเธอไปไหน"ไอ้เท็น""ครับนาย""กูควรพาเมียไปเที่ยวไหนดี""ไปดูหนังก็ได้มั้งครับนาย เพราะตอนค

"แพรพลอย""แม่มะลิ"แพรพลอยโผเข้ากอดมะลิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะทำงานภายในห้องอ้อมกอดที่เด็กทุกคนที่นี้จะเรียกแบบนั้น"กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่บอกแม่เลย แม่จะได้ไปรับที่สนามบิน""ไม่ต้องถึงมือแม่มะลิหรอกครับ ผมรับน้องแพรมาส่งให้แล้วครับ"เข้มรุ่นพี่ในสถารณ์สงเคราะห์ของแพรพลอย เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ได้เป็นนักบิน และเขาก็เจอแพรพลอยโดยบังเอิญที่สนามบินเลยรับหญิงสาวมาด้วย"ขอบใจนะเข้ม ที่รับน้องมาด้วย""ขอบคุณนะคะพี่เข้ม""จะดีมากกว่าถ้าเลี้ยงข้าวนักบินจนๆซักมื้อ""จ้าพ่อเข้ม เดี๋ยวแม่ไปทำให้ แพรเอาของไปเก็บห้องแม่เหมือนเดิมนะ เข้มยังไงจะเป็นลูกมือแม่ไหม""ครับแม่มะลิ""แพรขอตัวนะคะ""แล้วไปรอแม่ที่ห้องอาหารนะ"หญิงสาวดูเศร้าสร้อยเป็นคนละคนกับที่พวกเขารู้จัก มะลิเองสังเกตุเห็นตั้งแต่แรกที่ได้พูดคุยด้วยแต่เธอขอคิดแค่ว่าแพรพลอยคงเหนื่อยจากการเดินทาง"เข้มน้องได้เล่าอะไรให้ฟังหรือเปล่า""ไม่นะครับแม่ แต่น้องแพรดูเศร้าถามคำตอบคำ""อย่าให้เป็นแบบที่แม่คิดเลย"แพรพลอยเคยเล่าโทรมาเล่าให้เธอฟังว่าเธอกำลังคบกับผู้ชายที่ดีคนหนึ่งอยู่แต่จู่ๆแพรพลอยก็กลับมาแบบไม่บอกใครแม้แต่เธอที่เลี้ยงดูแพรพลอย