All Chapters of หว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก: Chapter 11 - Chapter 20

กระเป๋าเสื้อผ้าถูกนำไปวางเก็บเข้าในตู้เก็บของภายในห้องพักฟื้นของกู่เหมยเยี่ยชงเห็นดวงตาที่บอบช้ำไม่ต่างจากเมื่อวานก็รู้ได้ทันทีว่าลูกสาวผ่านการร้องไห้ก่อนจะมาที่นี่“เป็นอย่างไรบ้างฉูฉู่ เขาว่าอย่างไร”“เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะให้ลูกเอาเปรียบได้ค่ะ เขา..”“เขาทำไม”“เขาอยากหมั้นกับลูก งานจะถูกจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า” พูดจบเธอก็มองกู่เหมยที่ยังหลับอยู่ เพื่อมารดาแล้วให้ลำบากกว่านี้ตนก็ยินดีทำ เพราะมารดาเลี้ยงดูเธอมาอย่างยากลำบากตั้งแต่จำความได้“แม่น่าจะได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านในสัปดาห์หน้า ไม่รู้จะหายทันวันหมั้นหรือเปล่า” เยี่ยชงบอกบุตรสาวถึงแม้จะเป็นงานหมั้นที่บังหน้าหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ผู้เป็นพ่อแม่จะไม่ไปร่วมงานก็คงไม่ได้“ลูกกลับก่อนนะคะ ไม่อยากให้แม่ตื่นมาเห็นแล้วเป็นห่วงจนอาการทรุด”“อืม กลับไปพักผ่อนเถอะ ทางนี้พ่อจะดูแลเอง”“ค่ะ” หญิงสาววางกุญแจรถไว้คืนบิดา จากนั้นก็เดินกลับออกไปด้วยท่าทางที่ดูหม่นหมองในตอนนี้เยี่ยฟางเองที่กำลังตกอยู่ในความเศร้า เธอไม่อยากแสดงออกให้มารดาที่เจ็บป่วยรู้ว่าตนกำลังรู้สึกอย่างไร เพราะอย่างไรกู่เหมยก็ดูออกและคงไม่สบายใจว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกสาวต้อ

กู่เหมยนอนพักรักษาตัวจนบาดแผลเริ่มแห้ง ห้าวันที่ผ่านมาลูกสาวมาเยี่ยมเธอหลังเลิกงานแค่แป๊บเดียวก็ต้องรีบกลับไปที่บ้าน เหมือนกับว่ากำลังหลบหน้าเธออยู่ โดยใช้เหตุผลที่ว่ากลัวรถโดยสารประจำทางจะหมดก่อนเมื่อกลับมาถึงบ้านในเย็นวันศุกร์ กู่เหมยก็อยากลงมือเข้าครัวแต่ก็ถูกสามีและลูกสาวห้ามเอาไว้“คุณพักผ่อนเถอะ เก็บแรงเอาไว้”“เก็บแรงเอาไว้ทำอะไรหรือคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่งุนงง แล้วมองหน้าสามีและลูกสาวที่กำลังมองหน้ากันราวกับมีเรื่องปิดบังเธออยู่“งั้นลูกไปทำกับข้าวก่อนนะคะ พ่อกับแม่คุยกันไปก่อน” เยี่ยฟางบอกด้วยรอยยิ้มตั้งแต่วันที่เธอพยายามตัดใจจากจางซีเหอ หญิงสาวก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้น จากคนที่สดใสร่าเริงตอนนี้กลายเป็นคนเงียบขรึม และทำอะไรก็ระวังอยู่เสมอ“เกิดอะไรขึ้นคะคุณ” กู่เหมยหันไปถามสามีเยี่ยชงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะเล่าให้ภรรยาฟัง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากและภรรยาเองก็ไม่ใช่คนที่เก็บความลับอะไรอยู่ เขาจึงเปลี่ยนเรื่องราวเล็กน้อยเพื่อให้ภรรยาสบายใจ“คุณรู้จักอี้เฟิงใช่ไหม เจ้านายของลูกเราน่ะ”“ใช่ค่ะ เขาเป็นนักธุรกิจที่กำลังมีชื่อเสียงในแวดวงซื้อขายวัตถุโบราณ และประสบความสำเร็จตั้

เยี่ยฟางหิวแต่รู้สึกกินอะไรไม่ลง ความรู้สึกเหมือนอยากจะอาเจียนออกมาอยู่ตลอดเวลา ด้วยความเครียดที่สะสมมาหลายวันหญิงสาวเดินออกมานอกห้องจัดงาน หาที่ที่สงบเพื่ออยู่ตามลำพัง แล้วทอดสายตามองออกไปด้านนอกแม้อยากร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เขาผูกมัดเธอไว้ด้วยสินสอดราคาแพงเหล่านั้น ทำให้หญิงสาวต้องเป็นหนี้ของเขาโดยไม่อาจปฏิเสธได้หากจะเอาไปคืนมารดาก็จะต้องสงสัยเรื่องการหมั้น เรื่องราวยิ่งจะบานปลายไปกันใหญ่ แล้วเมื่อไหร่เธอจะหาเงินมาคืนเขาได้สักทีในขณะที่คิดอย่างเป็นกังวลอยู่นั้น จู่ๆ เยี่ยฟางก็รู้สึกหน้ามืด มือเรียววางกุมศีรษะแล้วเซถอยไปด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นก็ทรงตัวไม่ไหว จังหวะที่กำลังจะล้มลงก็มีคนมารับตัวเธอเอาไว้ได้ทัน“เป็นอะไรไปคะ คุณ คุณ” เจ้าของเสียงนั้นคือหญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม และมีเด็กชายหน้าตาน่ารักยืนอยู่ด้านหลังของเธอแต่ไม่ทันที่เธอจะขอบคุณที่รับร่างเธอเอาไว้ หญิงสาวก็หมดสติไปก่อนใบหน้าซีดเซียว ทว่าที่หน้าผากกลับเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ทำให้หลิวชิงเฟยต้องรีบปฐมพยาบาลเป็นการด่วน“เธอเป็นอะไรไปครับน้า” เด็กน้อยถามด้วยความตกใจ“น่าจะเป็นลมน่ะ เร็วเข้าเสี่ยวซานช่วยน้าพาเธอไปน

“ผมคิดว่า ผมกำลังตกหลุมรักเธอ” คำตอบจากชายหนุ่มที่มีอิทธิพลในวงการค้าวัตถุโบราณกล่าวขึ้นมาตามตรง ทำให้เยี่ยชงรู้สึกอึ้งไปไม่น้อย“ผมไม่คิดว่าคุณจะกล้ายอมรับมันออกมา”“คุณน้าครับ มีหลายเรื่องที่ผมยังไม่สามารถบอกความจริงคุณได้ทั้งหมดในตอนนี้ แต่ผมกำลังรู้สึกดีกับเธอครับ ตอนนี้จึงบอกได้แค่ว่าผมอยากดูแลและปกป้องเธอ อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ แต่ว่าอาฟาง..เอ่อ เยี่ยฟาง เธอกำลังต่อต้านผมอยู่”เยี่ยชงถอนหายใจ จะไม่ต่อต้านได้อย่างไรเล่าในเมื่อหัวใจของลูกสาวเขามีผู้ชายอีกคนอยู่ แต่ก็ไม่สามารถพูดเรื่องนี้ออกไปได้ เพราะเกรงว่าอี้เฟิงอาจจะไม่สบายใจ“ไม่ว่าสุดท้ายแล้ว การหมั้นหมายนี้จะสิ้นสุดลงด้วยการถอนหมั้นหรือว่าการแต่งงานก็ตาม แต่หวังว่าในช่วงที่ฉูฉู่เป็นคู่หมั้นคุณ คุณจะต้องดูแลปกป้องเธอเป็นอย่างดีตามที่คุณให้คำสัญญากับผมไว้”“แน่นอนครับคุณน้าเยี่ย ผมจะไม่ทำให้เธอมีอันตรายหรือบาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ” อี้เฟิงรับปากด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมั่นคงชายวัยกลางคนพยักหน้ารับฟังคำมั่นของเขา ในเมื่ออีกฝ่ายก็กำลังมีใจให้ลูกสาวของตนตามที่คาดเอาไว้ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี หากเยี่ยฟางอยู่ในการปกป้องของอี้เฟิง เขาก

เมื่อตรวจสอบและรับรองเอกสารของบริษัทขนาดเล็กงานสุดท้ายเสร็จ จางซีเหอก็ลงมือทำเอกสารของบริษัทของจางเสิ่นก่อนเป็นอันดับแรกหลังจากตรวจสอบเอกสารรายรับและรายจ่ายที่ถูกส่งมา เขากวาดตามองเบื้องต้นก็พบพิรุธอยู่หลายจุดว่าเป็นเอกสารค่าใช้จ่ายที่ถูกสร้างขึ้น ก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจแบบนี้เข้าทางที่เขาต้องการพอดี คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคนนิสัยฉ้อโกงอย่างจางเสิ่นไม่มีวันส่งภาษีรัฐบาลตามความเป็นจริงแน่ เพราะขนาดพี่สะใภ้และหลานแท้ๆ เขาก็ยังเคยโกงเอาทรัพย์สินไปแล้ว คนอย่างจางเสิ่นละโมบจนน่ารังเกียจแต่เพราะเขาต้องทำตามหน้าที่พนักงานตัวเล็กๆ ให้แนบเนียน จึงได้แจ้งปัญหาแก่เตียวหม่าให้รับทราบ คำตอบที่ได้รับก็เป็นไปตามที่คาดเอาไว้“ทำตามเอกสารที่เขาส่งมา ปลอมแปลงหรือไม่ เราไม่ต้องสนใจหรอก” เตียวหม่าบอกอย่างไม่ได้ยินดียินร้าย เคยชินแล้วกับการเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แกล้งหลับหูหลับตาทำงานไปให้พ้นๆ วัน“แบบนี้ก็ไม่ต่างกับการฉ้อโกง จะไม่เป็นไรเหรอครับ” คำถามนั้นเหมือนเป็นกังวล แต่ใบหน้าของจางซีเหอดูไร้อารมณ์เตียวหม่ามองพนักงานชายที่เพิ่งทำงานได้ปีกว่าด้วยสายตาที่ขบขัน จางซีเหอไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับพนักงานคนอื่น