All Chapters of My Gear Knight อัศวินรัก..พิทักษ์ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 21หลังจากแยกกันกับมิ้นท์ฉันก็กลับไปที่คอนโดของพี่เกียร์ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยที่โซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น ยิ่งเห็นภาพในเฟซบุคของเจ้ก้อยฉันยิ่งรู้สึกหน่วงๆในใจ ถึงพี่เกียร์จะไม่ได้รักไม่ได้ชอบมินนี่ แต่ก็ขัดใจคนที่บ้านไม่ได้ เขาต้องยอมไปกินข้าวตามที่ผู้เป็นยายขอร้องอยู่ดี เรื่องของฉันกับพี่เกียร์ชักจะเริ่มมีปัญหาเพราะนอกจากที่เขาจะลืมคนรักเก่าไม่ได้ ยังมีมินนี่ผู้หญิงอีกคนที่คนในครอบครัวของพี่เกียร์ยอมรับและเหมือนจะยินดีอ้าแขนรับในฐานะสะใภ้ของบ้าน คนที่เพียบพร้อมเหมาะสมกับเขาทุกอย่าง แค่นี้ก็เห็นเค้าลางอนาคตที่มืดมนและมองไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์สักนิด รู้แบบนี้แล้วฉันยังจะดึงดันอยู่กับเขาไปทำไม ถึงมันจะเจ็บแต่ฉันก็ต้องตัดใจให้ได้ คิดได้ดังนั้นฉันจึงเข้าไปเก็บของจำเป็นอาทิเช่นชุดนักศึกษากับตำราเรียนลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ โน้ตบุคที่พี่เกียร์ซื้อให้ฉันก็ดูดข้อมูลออกซึ่งในเครื่องก็มีแค่ไฟล์นิยายซึ่งฉันก็ย้ายมาเก็บไว้ในแฟลชไดรฟ์และคืนมันให้เขา ฉันยืนอ้อยอิ่งมองทุกอย่างในห้อง ภาพความทรงจำฉายวาบขึ้นมาราวกับภาพแฟลชแบ็ค ทุกอย่างล้วนเป็นความทรงจำและประสบการณ์ที่ดีสำหรับฉัน จบแล้วสิน

Chapter 23ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ไม่สิ..เกือบจะเก้าโมงแล้ว ดีที่เป็นวันเสาร์ไม่ต้องรีบตื่นไปเรียน พี่เกียร์ออกไปซื้ออาหารที่ห้างสรรพสินค้าใกล้กับคอนโด บอกว่าจะซื้อของสดมาทำอาหารที่ห้อง ฉันนี่ช่างสมเป็นกุลสตรีจริงๆ ให้ผู้ชายดูแลปรนนิบัตรพัดวี แต่พี่เกียร์ก็อ้างว่าอยากทำอาหารอร่อยๆให้ฉันกินด้วยตัวเอง ฉันเดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปรดน้ำต้นไม้ที่ช่วยกันปลูกกับเจ้าของห้องที่ริมระเบียง ชุดที่ใส่นอนก็เป็นเสื้อนักศึกษาของพี่เกียร์ที่ยาวมากจนกลายเป็นมินิเดรสของฉัน พอออกมาถึงห้องรับแขกก็เห็นผู้หญิงสูงอายุที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณยายของฉัน กำลังยืนก้มๆเงยๆเก็บเสื้อผ้าที่พี่เกียร์ถอดทิ้งไว้แบบส่งๆบนพื้นใส่ในตระกร้า ว่าแต่..แม่บ้านจะมาทำห้องในตอนที่ฉันกับพี่เกียร์ไม่อยู่ห้องนี่นา ฉันมองหญิงชราตรงหน้าด้วยความงุนงง ทว่าสิ่งที่ทำให้ใบหน้าของฉันเห่อร้อนด้วยความขัดเขินก็คือ แม่บ้านกำลังเก็บเสื้อชั้นในของฉันที่วางบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวีรวมถึงกางเกงบ็อกเซอร์ของพี่เกียร์ด้วย ไม่บอกก็รู้ว่ามีกิจกรรมอะไรบนที่ตรงนี้ จึงรีบวิ่งไปแย่งเสื้อผ้าในมือของหญิงชรามาถือและซ่อนมันไว้ข้างหลังอย่างไว“คุณยายคะ เดี๋ยว

Chapter 25“พี่เกียร์คะ เพลงไปด้วยจะดีเหรอคะ?” ฉันถามแฟนหนุ่มเป็นรอบที่ร้อยสองถ้วน เมื่อพี่เกียร์บอกว่าจะพาไปงานวันเกิดของคุณยายจงจิต ฉันจินตนาการว่าที่นั่นต้องมีแต่แขกผู้หลักผู้ใหญ่ เด็กกะโปโลอย่างฉันอาจจะดูไม่เหมาะสมกับงานก็เป็นได้“ยายพี่อยากให้เพลงไปนะ ท่านย้ำแล้วย้ำอีก ไปพอเป็นพิธีละกัน ถ้าเพลงอึดอัดพี่จะพาออกมา” คนตัวสูงบีบมือฉันเบาๆคล้ายจะส่งผ่านกำลังใจ“ได้ไงล่ะคะ พี่เกียร์เป็นหลานแท้ๆ จะหนีออกมาแบบนั้นไม่ได้ค่ะ เพลงจะพยายามอยู่ให้ได้นะคะ” ฉันตอบเอาใจพี่เกียร์ แค่อยู่ให้จบงานฉันต้องทำได้“ของขวัญของเพลง มันโอเคไหมคะ เพลงกลัวคนอื่นว่า ทำไมให้ของที่ไม่มีราคาค่างวด” ฉันห่อกระถางบอนสีที่ยายฉันส่งมาจากเชียงใหม่ด้วยกระดาษสีหวานพร้อมกับผูกริบบิ้นให้ดูดีขึ้นมาหน่อย ฉันโทรไปขอต้นบอนสีจากแม่เพราะคุณยายของพี่เกียร์กำลังสะสมพันธุ์ไม้ชนิดนี้ แล้วไอ้ต้นบอนสีก็มีราคาตั้งแต่หลักสิบจนถึงหลักแสนเลยทีเดียว แล้วฉันก็ไม่มีความรู้ด้านนี้เสียด้วย ฉันไม่รู้หรอกว่าต้นไหนมีราคาถูกต้นไหนมีราคาแพง แค่มองว่ามันสวยก็พอ‘ต้นนี้ยายเราฝากให้พ่อเกียร์ ว่าที่หลานเขยในอนาคต’‘เดี๋ยวนะคะแม่ ตอนนี้เป็นแค่แฟน ไม่รู

Chapter 27“พี่เกียร์คะ อาทิตย์หน้าเพลงจะไปงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ มีแจกลายเซ็นท์ด้วยนะ คือเพลงจะบอกว่าเพลงดังมากนะคะ” ฉันพูดปนขำอวยตัวเองหน่อยๆ งานนี้ฉันได้รับเชิญเพราะรู้จักกับพี่เอี้ยงที่เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ลายลักษณ์อักษร แล้วนิยายของฉันก็ตีพิมพ์กับที่นั่นเกือบห้าเล่มแล้ว ทว่างานประจำที่ฉันทำจริงๆก็คือเปิดสำนักพิมพ์ร่วมกันกับช่อม่วงและโรส โดยมีพี่เกียร์กับพี่ไคคือผู้สนับสนุนหลักจนทำให้ความฝันเล็กๆของสาวๆเป็นจริงขึ้นมาได้“ดังแล้วจะลืมพี่ไหมนะ” พี่เกียร์ยิ้มกว้างจนลักยิ้มบุ๋มลึก ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมที่เปลือยท่อนอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำเอาหัวใจของฉันสั่นไหว หายใจติดๆขัดๆขึ้นมาทันที ดาเมจทำลายล้างของท่านพี่ช่างสูงนัก คำว่าลืมถูกตัดออกไปจากสารบบเพราะในหัวของฉันมีแต่คำว่าเกียร์เต็มไปหมด บ้าจริง!!“ไม่ตอบ? แสดงว่าลืม” ริมฝีปากหยักได้รูปลากไล้ไปตามลาดไหล่ที่โผล่พ้นชุดเดรสสีหวานของฉันเพียงบางเบา หากแต่มันทำให้ขนอ่อนฉันลุกชูชันขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกัน“พี่เกียร์ไม่ทำรอยนะคะ นี่เพื่อนก็ล้อยันลูกบวชแล้วค่ะ” ฉันพยายามผลักใบหน้าที่เต็มไปด้วยเคราจางๆอย่างไม่จริงจังนัก“จะได้ไม่ใส่เสื้อคอกว้า

Chapter 29ก่อนวันแต่งงานพี่เกียร์พาฉันขับรถออกมาจากบ้าน เพื่อจะมาดูบ้านใหม่ที่เจ้าตัวอุบไว้ไม่ยอมพาฉันมาสักที ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นความลับอะไรนักหนา เขาขับรถไปเรื่อยๆ เลี้ยวเข้าซอกซอยที่ฉันไม่คุ้นเคย ทว่าพอถึงจุดหมายก็ทำให้ฉันประหลาดใจขึ้นมาทันที นั่นก็เพราะว่ามันคือที่แรกที่ฉันบังเอิญเจอกับเขาในซอยเปลี่ยว แต่ซอยที่ว่าก็เริ่มมีบ้านสิ่งปลูกสร้าง ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือว่าร้านรวงต่างๆจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมในวันที่เราเจอกันสักนิด บ้านที่ว่าก็สร้างอยู่บนจุดที่ฉันเอาโน้ตบุคฟาดหลังพี่เกียร์“พี่เกียร์ เว่อร์อีกแล้วนะ สร้างตรงจุดเกิดเหตุเลย อย่าบอกนะโน้ตบุคเครื่องนั้นใส่กรอบตั้งในตู้โชว์ในบ้าน” ฉันทำทีพูดปนขำหรือกลบเกลื่อนความดีใจจนขอบตาเริ่มมีน้ำตามาคลอที่ขอบตาด้วยความตื้นตัน ที่พี่เกียร์จำรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆที่เกี่ยวกับฉันไว้หมดทุกอย่าง“จริง พี่ใส่กรอบใสไว้เป็นที่ระทึก..เอ้ย!! ที่ระลึก” ว่าที่เจ้าบ่าวยิ้มกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามยิ่งดูดีเข้าไปอีกห้าร้อยสองเท่า ใครจะไม่อวยหลัวตัวเองบ้างล่ะ“พี่อยากให้เพลงรู้ว่า ความรักของเราเริ่มที่ตรงไหน แล้วมันก็จบลงที่ตรงนี้” มือหนาคว้ามือของฉันไป