All Chapters of เล่ห์ร้ายสลับรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” อนาวินเดินเข้ามาก็เอ่ยถามพร้อมกับอาสาที่จะช่วย เนื่องจากวันนี้เขาพาครอบครัวมาทานข้าวที่บ้านหลังนี้ เขาจึงอยากมีส่วนร่วมในการที่จะทำอะไรบ้าง“เสร็จพอดีเลยจ้ะ”ดารารายหันไปตอบชายหนุ่มก่อนใคร ตั้งแต่อนาวินเดินหน้าจีบพราวฟ้าอย่างจริงจัง ดารารายก็คอยพูดดี ทำดีด้วยตลอด ถ้าหากทั้งสองรักกันเธอก็มีความสุขไปด้วย ส่วนพิมพ์ดาวก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในแบบที่ตัวเองต้องการแล้ว“พี่วินมีอะไรหรือเปล่าคะ” พราวฟ้าสังเกตเห็นอนาวินมีท่าทางอ้ำอึ้งเหมือนกำลังมีบางอย่างอยู่ในใจแต่ไม่กล้าที่จะพูดออกมา เธอจึงถามขึ้นมาเพื่อคลายความสงสัย“คือพี่ว่าจะชวนพราวไปดูดาวตก ไปดูดาวตกด้วยกันไหมครับ” ชายหนุ่มตัดสินใจถามตามตรง จะได้รู้คำตอบไปเลย“วันไหนคะ”“วันนี้ครับ” อนาวินตอบแบบตรงไปตรงมา“แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนะคะ”“ดาวตกก็ต้องดูตอนดึกสิพี่พราว” พิมพ์ดาวพูดแทรกติดตลกขึ้นมา“ผมขออนุญาตพาน้องไปดูดาวตกได้ไหมครับ” ชายหนุ่มหันหน้าไปถามคุณแม่ของหญิงสาวด้วยความเคารพนับถือ“จะไปดูที่ไหนลูก ว่าแต่ช่วงนี้มีดาวตกด้วยเหรอ แม่ไม่เห็นข่าวประกาศบอกเลย” ดารารายที่ชอบดูข่าวจึงถามขึ้นด้วยความไม่รู้ เพราะปกติเธอชอ

“รับสายหรือยังครับ” อนาวินเอ่ยถามเสียงเรียบในขณะที่สายตาจ้องมองถนน“ยังค่ะ” พราวฟ้ายังคงกดโทรออกย้ำๆ และภาวนาให้พิมพ์ดาวรับสายเธอสักที ในใจก็ร้อนรุ่มและเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไร“งั้นเราไปดูที่หน้าคอนโดก่อน”“พี่วินรู้จักเหรอคะ”“พี่ก็พอจะรู้บ้างครับ”“งั้นรีบไปกันเลยค่ะ” หญิงสาวไม่รอช้าถ้าหากที่ไหนพอจะทำให้เธอเจอน้องสาว เธอก็พร้อมที่จะไปหาในทันที ดีกว่ารออยู่เฉยๆ ให้เสียเวลาเปล่า“ครับ”“พิมพ์โทรกลับมาแล้วค่ะ” พราวฟ้าบอกชายหนุ่มด้วยความตื่นเต้นและดีใจในเวลาเดียวกันก่อนที่เธอจะกดรับสาย อย่างน้อยพิมพ์ดาวก็โทรกลับมาหาเธอ“พิมพ์อยู่ไหน” หญิงสาวเอ่ยถามคนในสายอย่างไม่รีรอ(พี่พราว… อึก!) พิมพ์ดาวเรียกชื่อพี่สาวเสียงเบาพร้อมกับเสียงสะอื้นซึ่งบ่งบอกได้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จนไม่สามารถเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้ได้“พิมพ์เป็นอะไร อยู่ที่ไหน” พราวฟ้าถามต่อด้วยความเป็นห่วง(พิมพ์… อึก!) พิมพ์ดาวพูดอะไรไม่ออกมีเพียงเสียงสะอื้นแทรกขึ้นมา“พิมพ์เป็นอะไร มีอะไรค่อยๆ พูดนะ” พราวฟ้าที่ใจร้อนก็พยายามพูดอย่างใจเย็นและบอกให้น้องสาวตั้งสติค่อยๆ พูด(อึก!) ทว่ายิ่งบอกให้ใจเย็นพิมพ์ดาวก็เอาแ

เมื่อพราวฟ้าเข้าห้องประชุมเธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี ตั้งใจทำงานนั่งรับฟังทุกข้อเสนอและทุกแผนงานของบริษัทเป็นอย่างดี เนื่องจากเป็นการประชุมใหญ่ประจำปีการประชุมในครั้งนี้จึงใช้เวลาประชุมยาวนานกว่าทุกครั้งใช้เวลาในการประชุมเกือบสามชั่วโมงกว่าพราวจะประชุมเสร็จก็แทบจะหมดแรงและใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ร่างบางเดินกลับเข้าห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้าพลังงานที่มีหมดไปกับการประชุมแล้วจริงๆ“พี่วิน…” หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงเบาแต่ก็เต็มไปด้วยความตกใจที่เห็นอนาวินนั่งหลับอยู่ที่โซฟารับรองแขกภายในห้องทำงานของเธอพราวฟ้ามองใบหน้าหล่อด้วยความสงสัยพร้อมกับคำถามมากมายที่วิ่งเข้ามาในหัว เธอเดินเข้าไปดูเขาใกล้ๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขากลับมารับเธอหรือว่าเขานั่งรออยู่ในห้องนี้จนเธอประชุมเสร็จ“ทำไมมานั่งหลับอยู่ตรงนี้คะ”ร่างบางตัดสินใจถามขึ้นมาตามตรง เพราะตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วเธอจะปล่อยให้เขาหลับต่อไปแบบนี้ไม่ได้“อือ… ประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ” ร่างหนางัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถาม“เสร็จสักพักแล้วค่ะ”“ทำไมไม่ปลุกพี่ละครับ”“พี่วินได้กลับไปทำงานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเลือกที่จะถามกลับ

แขนเรียวทั้งสองข้างโอบกอดชายหนุ่มเอาไว้ด้วยความอบอุ่น โดยที่ริมฝีปากของทั้งสองยังคงแนบชิดและบดขยี้กันอย่างดูดดื่ม“อืม…” น้ำเสียงทุ้มต่ำครางเสียงกระเส่าอยู่ข้างใบหูเล็กด้วยความพอใจพราวฟ้าในตอนนี้ราวกับพราวฟ้าคนใหม่ที่ไม่เคยมีใครเห็นเธอในมุมนี้มาก่อน ทั้งท่าทางและน้ำเสียงเธอดูออดอ้อนเพื่อเอาใจอีกฝ่ายอย่างสุดกำลัง ถ้าหากอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มมีความสุข เธอก็พร้อมที่จะทำและปรนเปรอเขาทุกอย่างมือบางจัดการถอดเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจนหมดถึงแม้พราวฟ้าจะรู้สึกเกร็งๆ อยู่บ้างแต่เธอก็พยายามทำใจให้สบายและผ่อนคลายมากขึ้นพรึบ!ร่างหนาถูกผลักให้นั่งลงอยู่บนเตียงนอนกว้าง ถึงไม่ใช่ครั้งแรกแต่ก็ทำให้อนาวินตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าตื่นเต้นกว่าครั้งแรกเสียอีก“เดี๋ยวพราวทำให้ค่ะ” น้ำเสียงและสายตายั่วยวนมองไปที่ชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ทำอะไรที่แปลกใหม่ ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มด้วยความพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ ต่อหน้าเขา เรือนร่างสวยไร้สิ่งปกปิดทำเอาอนาวินเผลอจ้องมองไม่ยอมละสายตา“มองแบบนี้พราวก็เขินแย่สิคะ” ใบหน้าส

ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องพบกับความเงียบ เมื่อภายในห้องมีเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคนอนาวินมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พันรอบเอวอยู่ พอได้อาบน้ำสบายตัวก็คิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนสายตาคมเข้มกวาดมองไปรอบห้องเพื่อที่จะมองหาพราวฟ้า แต่สายตาเขาก็สะดุดไปเห็นเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นที่แขวนไว้อยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลซึ่งคงจะเป็นเสื้อและกางเกงที่ใหญ่ที่สุดในตู้ของพราวฟ้าและเธอคงจะมั่นใจและคิดว่าเขาคงจะใส่ได้อย่างแน่นอนอนาวินไม่รอช้ารีบใส่เสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปหาเธอข้างล่าง แน่นอนว่าเธอคงจะทำอาหารอยู่ในห้องครัวเป็นแน่“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ” พราวฟ้าที่กำลังยุ่งอยู่หน้าเตาแก๊สก็เอ่ยถามชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม“ครับ ทำอะไรอยู่ครับทำไมหอมจังเลย” อนาวินไม่พูดเปล่าขายาวรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับกอดเธอเอาไว้แน่น“พราวทำข้าวต้มค่ะ พี่วินหิวหรือยังคะ”ใบหน้าสวยตอบพร้อมรอยยิ้ม ถึงแม้จะโดนอีกฝ่ายกอดในขณะที่เธอกำลังทำข้าวต้มอยู่ เธอก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือวุ่นวาย แต่กลับรู้สึกดีและมีความสุขมากๆ อีกด้วย“หิวครับ”“รออีกนิดนะคะข้าวต้ม