All Chapters of พีขอโทษ Sorry for the misake: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 จูบได้ไหมครับ_______Warning : ตัวละครตกอยู่ภายใต้อำนาจของฟีโรโมน หมายความว่า ไม่มีสติมากพอในการรับรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ หรือ รับรู้แต่ไม่สามารถฝืนได้พีรยุทธ์ใช้เวลาในการเดินทางกลับมายังคอนโดของอัลฟ่าชากุหลาบเพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้น ซึ่งไวกว่าตอนไปคอนโดของเต้อยู่มาก เพราะยังไม่ใช่เวลาเร่งรีบการสัญจรจึงเป็นไปได้อย่างราบรื่นแต่ภายในรถไม่ได้ราบรื่นเลยสักนิดอัลฟ่าชากุหลาบจงใจปล่อยฟีโรโมนออกมายั่วยวนคนขับ เพราะพื้นที่ในรถมีน้อยนิดทำให้กลิ่นนั้นอบอวลและรุนแรงมากกว่าปกติ เขาพยายามเกาะเกี่ยวร่างของพีรยุทธ์ตลอดทางอย่างคนที่ไม่สามารถบังคับตัวเองได้ เล่นเอาอัลฟ่ากลิ่นองุ่นเหงื่อแตกพลั่กเพราะต้องทนกับฟีโรโมนและท่าทางยั่วอารมณ์ของอีกฝ่ายเขาแทบสติแตกอัลฟ่ากลิ่นองุ่นพาวีรกานต์ขึ้นมายังคอนโดเรียบร้อยและพาร่างที่ตั้งใจทิ้งน้ำหนักตัวมาหาเขาให้เอนกายนอนบนเตียงดี ๆ แต่กว่าจะผ่านด่านพนักงานรักษาความปลอดภัยมาได้ก็กินเวลาหลายนาทีเนื่องด้วยท่าทางของอัลฟ่าชากุหลาบและเขานั้นไม่น่าไว้ใจนักจึงถูกสักถามและกันตัวเอาไว้เสียนาน เพราะพนักงานเกือบทุกคนเป็นเบต้าจึงไม่รับรู้ถึงฟีโรโมนยั่วยวนของวีรก

บทที่ 11 เกลียดกันก็ไปซะ_______เสียงดังเหมือนอลูมิเนียมกระทบกันจากโซนห้องครัวเรียกให้วีรกานต์ที่เพิ่งยันกายลุกขึ้นนั่งบนที่นอนหันมองตามเสียงอัลฟ่าชากุหลาบอยู่ในชุดนอนสีอ่อน เดาได้ไม่ยากว่าคงเป็นพีรยุทธ์ที่จัดการเปลี่ยนให้ตอนเขานอนหลับอยู่เขารู้สึกตัวตื่นได้หลายสิบนาทีแล้ว แต่กว่าจะขยับตัวได้ก็ใช้เวลาอยู่นานเพราะร่างกายที่ปวดร้าวและระบมไปทุกสัดส่วนโดยเฉพาะกายท่อนล่างที่รู้สึกว่ามันด้านชาไปเสียอย่างนั้นโดนเจ้าลูกหมานั่นเคี่ยวกรำไม่หยุดหย่อน แม้เขาจะเอ่ยบอกให้พอหลายต่อหลายครั้งก็ตามทีพีรยุทธ์นะพีรยุทธ์ขาเรียวของอัลฟ่าชากุหลาบวางลงบนพื้นห้องพลางใช้มือยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากเขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองเบาลงจนสังเกตได้ ทั้งแขนขาที่กล้ามเนื้อหายไปบางส่วน หน้าท้องก็แบนราบลง อาจจะตั้งแต่สัปดาห์ก่อนแล้วเขายอมรับแต่โดยดีว่าช่วงที่ผ่านมาเขาไม่อยากอาหารเลยท่อนขาสั่นเทาค่อย ๆ พาตนเองก้าวเดินออกจากห้องนอนโดยมีเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องเป็นตัวช่วยประคองไม่ให้เขาล้มขาพับขาอ่อนลงไป กว่าจะพาร่างที่แทบไร้เรี่ยวแรงออกมายังห้องนั่งเล่นด้านหน้าได้ก็เกือบเข่าทรุดอยู่หลายครั้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอ

บทที่ 13 ไม่พร้อม_______ฉลองให้ความเจริญของประเทศไทย วันนี้เอาไป 3 ตอนจุก ๆ ค่ะ! อ่านกันให้ตาฉ่ำตาแฉะกันไปข้างหนึ่งเวลาใกล้รุ่งสางที่ผ่านมาวีรกานต์ลุกขึ้นอาเจียนอีกครั้งหลังจากกลับไปนอนได้เพียงสองชั่วโมงกว่า แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรออกมาอีกเช่นเคย พีรยุทธ์ยืนมองอย่างเป็นห่วงอยู่ไม่ห่างก่อนจะเดินออกมาทำอาหารเบา ๆ อย่างข้าวต้มให้อีกฝ่ายทานรองท้องไปก่อนเกลี้ยกล่อมอยู่นานวีรกานต์จึงยอมตกลงให้เขาพามาโรงพยาบาลอย่างว่าง่าย อย่างน้อยก็เพื่อความสบายของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นที่แสดงสีหน้าหนักใจมาตั้งแต่คืนก่อนยามเช้าในเขตเมืองการจราจรไม่ได้ติดขัดเหมือนอย่างเช่นทุกวัน แสงสีเหลืองจากดวงอาทิตย์ทอลงมาตกกระทบพื้นถนนให้แสงสว่างร่วมกับหลอดไฟข้างทางพีรยุทธ์ยังคงทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถโดยมีวีรกานต์นั่งข้างคนขับเช่นเดิม อัลฟ่าชากุหลาบเอนเบาะลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมกายเพราะรู้สึกว่าวันนี้ร่างกายเขาอ่อนเพลียมากกว่าปกติทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะตื่นนอนได้ไม่นานอยากนอนอีกแล้วสารถีขับรถหันมองคนข้างกายเป็นระยะระหว่างทางไปโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วงและกังวล อาการของวีรกานต์คล้ายอาหารเป็นพิษแต่อาการนี้คงไม่เป็นต่อเนื่องนานร่วมสั

บทที่ 15 ดื้อดึง_______เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่าย วีรกานต์ถือถาดสแตนเลสที่มีถ้วยเปล่าพร้อมแก้วน้ำออกมาล้าง รวมถึงเคลียร์อุปกรณ์ทำอาหารที่ถูกวางกองไว้ในอ่างและจัดเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยเขาทานข้าวต้มที่พีรยุทธ์ทำให้จนหมดโดยไม่ลืมหยิบเม็ดยาของคุณหมอมากินด้วย มันมีทั้งยาแก้อาเจียน ยาบำรุงครรภ์ บำรุงเลือด ล้วนเป็นตัวยาสำคัญสำหรับคุณแม่ลูกอ่อนทั้งสิ้นถึงจะบอกว่ายังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้ก็ตามทีกินไปก็ไม่เสียหายอะไรยังดีที่เจ้าก้อนเนื้อไม่แผลงฤทธิ์จนเขาทานอาหารไม่ได้เหมือนเมื่อสองสามวันก่อน ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องวิ่งไปอาเจียนออกไม่รู้ตั้งกี่รอบอัลฟ่าชากุหลาบสาวเท้าเข้ามายังห้องนั่งเล่น กวาดสายตามองหาบุคคลที่น่าจะอยู่ในนี้แต่ก็ไร้วี่แววเขาถอนหายใจยาววีรกานต์หมุนตัวกลับหลังเตรียมเข้าไปพักในห้องนอนเพราะยังรู้สึกอ่อนเพลียไม่หาย แต่ดวงตาสีเฮเซลนัทก็เหลือบไปเห็นกล่องปฐมพยาบาลที่วางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาพีรยุทธ์คงหาอุปกรณ์มาทำแผลแต่เขาจำได้คร่าว ๆ ว่าไม่ได้ซื้ออุปกรณ์หรือยามาตุนไว้นานแล้ว เพราะนาน ๆ ครั้งเขาถึงกลับมานอนคอนโด ส่วนหนึ่งก็เพื่อไว้ใช้พักผ่อนยามขี้เกียจกลับบ้าน อีกส่วนก็เพื่อหนีเรื

บทที่ 17 หมอนใบโต_______แสงสีเหลืองทองลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาปลุกคุณแม่โอเมก้าที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราเพื่อบอกว่าเข้าสู่วันใหม่แล้ววีรกานต์พลิกกายไปมาใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างคนอึดอัดในตัว แม้จะนอนยาวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ที่น่าจะสายอยู่มากแต่เขาก็ยังรู้สึกว่าร่างกายมันอ่อนเพลียจนไม่อยากลุกไปทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนอยู่เฉย ๆ บนเตียงกว้างแล้วกอดหมอนใบโตของพีรยุทธ์ไว้เพราะมันมีฟีโรโมนกลิ่นองุ่นติดอยู่บางเบาจมูกรั้นสูดดมหากลิ่นหอมที่ตนพึงใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ มันช่วยลดอาการเวียนหัวของเขาได้แต่เพราะกลิ่นองุ่นมันเจือจางเกินไปจนเขาแทบไม่รู้สึกถึงมันวีรกานต์พลิกกายนอนตะแคงกอดหมอนใบโตไว้แน่นแล้วฝังใบหน้าลง ไม่กลัวว่าจะหายใจไม่ออกแต่เขากลัวว่าจะไม่ได้กลิ่นของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นมากกว่าแม้แสงจากภายนอกจะส่องเข้ามามากจนทั้งห้องสว่างไปหมดแต่คุณแม่โอเมก้ากลับรู้สึกอ่อนเพลียเกินกว่าจะลุกขึ้นไปใช้ชีวิตในตอนนี้หากมีฟีโรโมนกลิ่นองุ่นมากกว่านี้มันคงจะดีกว่ามากดวงตาสีเฮเซลนัทปิดลงพร้อม ๆ กับลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวได้หลับใหลเข้าสู่นิทราไปอีกครั้งก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นเร