Lahat ng Kabanata ng เมื่อนางร้ายกลายเป็นนางเอกที่แสนดี: Kabanata 11 - Kabanata 20

หลังจากที่ซอลคุยกับแม่นมอยู่สักพักก็สั่งให้คนของพ่อที่คอยตามดูแลเธอไปส่งท่านพัก เพราะไม่อยากลำบากให้ท่านเดินทางกลับเอง เลยทำให้ตอนนี้เหลือแค่เธอกับเขาสองคน“คุณหิวหรือยังคะ นี่ก็เที่ยงแล้ว?”“อืม ออกไปกินข้างนอกกันไหม?”คำถามของรอยส์ทำให้ซอลหยุดคิดสักพักหนึ่ง แต่เธอก็เลือกที่จะอยู่บ้านเพราะอยากทำคลิปอัปลงโซเซียล“ไม่ดีกว่าค่ะฉันว่าจะลงมือทำเอง คุณสนใจอยากกินหรือเปล่าคะ?”“เอาสิ” แม้จะแปลกใจที่ซอลบอกว่าจะทำอาหารแต่เขาก็เลือกที่จะตอบรับ“งั้นเดี๋ยวคุณเข้ามานั่งรอข้างในก่อนนะคะ”ซอลเปิดประตูบ้านต้อนแขกที่มาเยือนตั้งแต่เช้า ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบาย ๆ เสื้อยืดรัดรูปกับกางเกงยีนขาสั้นแล้วมีผ้ากันเปื้อนสวมทับไว้รอยส์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงเข้าไปยืนมองซอลในชุดผ้ากันเปื้อนอย่างสงสัย เพราะเท่าที่เคยได้ยินมาเธอทำอาหารไม่เป็นหนิ แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่แค่ทำเป็นธรรมดา แต่น่าจะทำเก่งเลยก็ว่าได้“ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าเธอทำอาหารเป็นด้วย” รอยส์กอดอกพิงกับประตูห้องครัวเล็กมองคนที่กำลังทำอาหารอยู่อย่างตั้งใจ“คุณยังไม่รู้อะไรอีกหลายเรื่องในชีวิตซอลคนใหม่คนนี้...อ๊ะ! จริงสิคุณพอถ่าย

“หายไปไหนกันมาทั้งวันเหรอ?”ซอลมองพิ้งค์ที่ยืนกอดอกพูดกับตัวเองเสียงแข็งด้วยแววตาเหนื่อยหน่าย ท่าทางผู้หญิงคนนี้ก็ชอบรอยส์เหมือนกันสินะ และก็ดูเหมือนฝ่ายชายจะมีเสน่ห์ต่อผู้หญิงตระกูลนี้เหลือเกิน จนเธออดที่จะมองคนที่กำลังเดินลงมาจากรถอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“พี่รอยส์พาซอลไปที่ไหนมาเหรอคะ? ไม่ชวนพิ้งค์บ้างเลย นาน ๆ ทีพิ้งค์ก็อยากไปเที่ยวบ้าง ซอลก็อยากไปเที่ยวกับเราใช่หรือเปล่า?”โอ้โห~~~ สุดยอด สมกับเป็นดาราไหนพี่ดีดี้บอกว่ายัยนี่เล่นแข็งออกจะเก่ง ตีสองหน้าเก่งฉิบ “พอดีพี่พาซอลไปทำธุระที่เคยสัญญาไว้ว่าจะทำให้ซอลก่อนออกจากโรงพยาบาลน่ะ แล้วคุณอารู้เลยขอให้พี่พาไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ด้วย เลยพากันไปห้างต่อก็ไม่ถือว่าไปเที่ยวอะไร” รอยส์ตอบหญิงสาวตามความจริง“ที่จริงถ้าซอลยังไม่อยากขับรถเองให้บอกพิ้งค์ได้นะ อย่าลืมสิว่าตัวเองเป็นดารา ถ้าเป็นข่าวมาจะแย่ อีกอย่างพี่รอยส์ก็คงเหนื่อยไหนจะงานที่โรงพยาบาล ไหนจะงานที่คลับ” “ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ” รอยส์บอกออกไปทันทีที่พิ้งค์พูดจบซอลได้ยินแบบนั้นถึงกับยิ้มอย่างพอใจ เพราะสีหน้าที่กำลังแสดงบทพี่สาวที่แสนดีได้ฟังคำพูดของรอยส์ก็เริ่มเปลี่ยนไป แต่ก็แค่แวบหนึ่งก่อน

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที การสัมภาษณ์เรื่องราวต่าง ๆ ก็จบสิ้นลง ซอลเลือกที่จะลุกออกจากตรงนั้นแบบไม่รอใครรวมทั้งผู้จัดการด้วย เพราะเธอกลัวว่าขืนอยู่นานกว่านี้ตัวเองคงได้หาเรื่องต่อยพระเอกแสนดีของทุกคนแน่“น้องซอลครับ! น้องซอล!!”แต่หลังจากที่เธอเดินออกมาคนที่ไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดกลับเดินตาม ก่อนที่อีกฝ่ายจะดึงมือของเธอให้ตามไปมุมกำแพง“มีอะไรคะ? ““ทำไมไม่รอพี่ครับ...เฮ้อ~ รู้ไหมตั้งแต่ได้ยินว่าซอลป่วยพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน อยากไปเยี่ยม อยากไปกอด อยากไปให้กำลังใจแต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”ไม่เพียงแค่พูดแต่คนตัวโตยังใช้แขนโอบรอบเอวเธอ ก่อนจะใช้คางซบอย่างออดอ้อนแบบที่เขาชอบทำเวลาที่อยู่กับเธอสองคนความจริง ความสัมพันธ์ของเขากับเธอเป็นความลับและปกติเขาไม่ค่อยทำแบบนี้ในสถานที่สาธารณะหรอกนะแต่เพราะหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังคบหาดูใจกันแบบลับ ๆ มีท่าทางห่างเหินเขาถึงต้องง้อเธอแบบนี้ซอลได้แต่กำมือเข้าหากันแน่น เธอรู้สึกไม่ชอบผู้ชายคนนี้เลยไม่ว่าจะตอนยังเป็นรินอยู่หรือแม้กระทั่งตอนเป็นซอลอยู่ตอนนี้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะหล่อหรือดูดีมากแค่ไหนสำหรับเธอก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสเลยสักนิด“ปล่อย! พี่ศิปล่อยซอลก่อนเดี

คฤหาสน์ตระกูลวัลพิทักษ์วงศ์ษา“โอ้ยยยยเลิกคิด! เลิกคิดได้แล้ว”สองวันมาแล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น เธอไม่ได้เจอคนที่ทำให้ตัวเธอเหมือนคนบ้าแบบนี้ตั้งแต่วันนั้น[ตาบ้ามาทำให้คนอื่นว้าวุ่นใจแล้วก็หายไปมันน่าฆ่าทิ้งจริงๆ]ติ๊ง!ติ๊ง!เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ซอลที่กำลังยืนทำกับอาหารอยู่หันไปสนใจ เธอวางทัพพีลงด้านข้างก่อนจะปิดแก๊สให้เรียบร้อย แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูSiwa: ซอลครับทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้ทำตัวห่างเหินกับพี่จัง ซอลโกรธอะไรพี่หรือเปล่าครับ...ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีพี่ขอโทษ หวังว่าซอลจะให้โอกาสพี่เพื่อไถ่โทษ วันนี้พี่จองโต๊ะไว้ร้านLoyKuB โซน VIP โต๊ะ 9/7 มาให้ได้นะครับได้เดี๋ยวซอลไปค่ะ : Zซอลเลือกที่จะตอบรับเพราะตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะจบความสัมพันธ์กับศิวา เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะกับซอลเลยสักนิด ก่อนที่เจ้าของร่างเดิมจะกลับมาหรือเธอหายไปขอจัดการอะไรพวกนี้ก่อนSiwa : พี่ดีใจมากเลยที่ซอลตอบข้อความพี่ พี่รักซอลนะครับพอมองข้อความบอกรักใบหน้าสวยก็ทำสีหน้าเย้ยหยันอย่างสมเพช จะให้เธอเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอทั้งที่เอาแต่หลบ ๆ ซ่อน ๆ กลัวคนอื่นจะรู้เรื่อ

ตุ้บ!! อ้อมแขนแกร่งที่ถูกอุ้มร่างเล็กมาจากด้านล่างค่อย ๆ วางเธอลง พอเห็นใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ“ซอลอดทนหน่อยเดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”“มะ...ไม่มันไม่ทันแล้ว...ยาแรงมาก...ช่วยฉันที”“เดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ”ความจริงเขารู้ดีว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าต้องการอะไร แต่เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับเพราะยา“ไม่! เอาฉันที...นะคะพี่รอยส์”คำพูดที่ฟังดูออดอ้อนทำให้รอยส์ถึงกับชะงัก แม้จะรู้ดีว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะฤทธิ์ยาแต่เขาก็อดใจเน้นไม่ได้“ถ้าซอลได้สติแล้วจะโทษว่าพี่ฉวยโอกาสไม่ได้นะครับ”“อือ” ซอลยกมือขึ้นคล้องคอแกร่งก่อนจะแตะริมฝีปากตัวเองกับปากของรอยส์ เพียงแค่ถูกรุกเลือดภายในกายชายหนุ่มก็สูบฉีดด้วยความปรารถนา เขาพยายามที่จะอดทน อดกลั้นแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ทำลายมันลงจนทำให้เขาต้องตอบสนองกลับ“อ๊ะ!...อือออ”เสียงครางหวานดังออกจากลำคอเมื่อคนที่กำลังเมาด้วยฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัด รอยส์ถอนริมฝีปากออกแล้วกดจมูกลงกับลำคอเล็กขาวเนียนซุกไซ้อย่างหลงใหล แต่เขาก็ต้องห้ามใจให้ตัวเองเงยหน้าขึ้นจากซอกคอหอมกรุ่นก่อนแทรกตัวเข้าระหว่างขาสองข้างของหญิงสาว เขายืดตัวขึ้นตรงแล้วถอดเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองใส่ออกจากตัว แล้วเอื้อมมือไ