ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

           เสียงหอบหายใจดังขึ้นในห้องนอนกว้าง สองร่างที่ถาโถมเข้าหากันตั้งแต่ตอนหัวค่ำจนกระทั่งผ่านไปค่อนคืนก็ยังไม่ยอมหยุด          "อื้อ พี่ครามพอได้แล้วครับ” ลออจันทร์หอบหายใจพลางดันหน้าท้องแกร่งให้ถอนตัวตนออกไป          “อีกนิดนะครับ” ชายหนุ่มยังคงสอบสะโพกเข้าหาช่องทางนุ่มเป็นจังหวะเนิบนาบ จังหวะที่ตัวตนโยกเข้าออกดังเฉอะแฉะจากน้ำรักที่ถูกปลดปล่อยไปก่อนหน้านี้          จังหวะเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอีกระลอกท่ามกลางเสียงครางระงม ผ่านไปสักพักทั้งสองก็จับจูงมือไปถึงฝั่งฝันระเบิดอารมณ์ออกมาพร้อมกัน          “เมื่อไหร่ลออจะยอมมีน้องให้ลลิตนะ” ครามค่อย ๆ ถอนตัวตนออกมาจนน้ำรักที่อยู่ภายในช่องทางไหลเยิ้มออกมาด้วย ชายหนุ่มมองเมล็ดพันธุ์ของตนอย

  “คุมปู่ คุมย่า แงงงงงง” เมื่อรถกอล์ฟจอดสนิทที่ลานหน้าบ้านโยธินตระกูล ลลิตก็รีบลงจากรถวิ่งร้องไห้เรียกทั้งคุณปู่ทั้งคุณย่าเสียงลั่น“ลลิต หลานเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ” คุณพิศาลที่จิบกาแฟอยู่แทบจะพ่นออกมาเมื่อได้ยินเสียงหลานรักร้องไห้วิ่งเข้ามาในบ้าน“ลลิตหลานย่า” คุณไพลินเดินออกมาห้องครัวก่อนจะรับร่างที่ยังอยู่ในชุดนอนโผเข้ามาหา“หม่าม้า ฮึก หม่าม้า” ลลิตร้องไห้พร้อมกับพูดไปด้วยทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองจับใจความไม่ได้ จนกระทั่งป้าจิตรีบเดินเข้ามาพร้อมกับอธิบายเรื่องที่ลออจันทร์หมดสติและตอนนี้เจ้านายหนุ่มของตนพาภรรยาไปส่งโรงพยาบาลจึงขอฝากลลิตไว้กับพ่อแม่ก่อน“ฮึก คุมย่า ลลิตอยากไปหาหม่าม้า” หนูน้อยซบอกออดอ้อนคุณไพลินจนใจแทบละลาย“ได้จ้ะ เดี๋ยวลลิตไปเปลี่ยนชุดลงมาทานข้าวเช้าก่อนนะจ๊ะ แล้วย่าจะพาหนูไปหาหม่าม้า” ลลิตรับปากอย่างว่าง่ายก่อนจะถูกคุณไพลินจูงมือขึ้นไปอาบน้ำด้านบน ส่วนคุณพิศาลสั่งให้คนขับรถเตรียมรถไว้สำหรับเดินทาง

                “นี่แน่ะ กล้าแย่งของลลิตเหรอ” ลลิตนั่งทับร่างเล็กที่สูงกว่าตนไม่เท่าไหร่ นิ้วมือป้อมขย้ำกลุ่มผมนุ่มไปมา“โอ๊ย ยงไปนะ” แทมมาลีนร้องเสียงหลง จนในที่สุดครูพี่เลี้ยงก็แงะร่างของลลิตออกไปจนได้สภาพเด็กทั้งสองต่างดูไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมดถ้าไม่มีครูคอยรั้งตัวเอาไว้ต่างฝ่ายต้องกระโจนใส่กันอีกรอบแน่ ๆ“พวกหนูสองคนเล่นกันแบบนี้ไม่ได้นะคะ” คุณครูพยายามสอนเด็กทั้งสองอย่างใจเย็นที่สุดจึงใช้วิธีทำโทษให้เด็กสองคนกอดกันและกล่าวขอโทษแต่ก็สูญเปล่าเมื่อเห็นทั้งสองต่างหันหลังให้กันเชิดหน้าไปทางอื่น“งั้นคุณครูคงต้องแจ้งผู้ปกครองนะคะ” เด็กวัยนี้กลัวผู้ปกครองที่สุดและมันก็ใช้ได้ผลเมื่อเด็กน้อยทั้งสองหันมากางแขนโอบตัวอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอดแต่ดูเหมือนจะใช้แรงมากไปหน่อย“อึก เราขอโทษนะ” แทมมาลีนกัดฟันขอโทษลลิต คิดถึงแม่ใจร้ายที่บ้านแล้วเขายอมขอโทษก็ได้

  สองเดือนผ่านไป“เป็นอะไย ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้น” ลลิตถามแทมมาลีนด้วยความสงสัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบึ้งตึงตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา“ก็พระเอกน่ะสิ ทำตัวน่าโมโหชะมัด” ไอ้เรารึอุตส่าห์หวังดีนำของกินไปให้ตอนกลางคืน กะว่าจะสานสัมพันธ์พี่น้องสักหน่อย กลับถูกไล่กลับห้องแถมถูกตอบกลับด้วยเสียงเย็นชาอีก“คราวหน้าไม่ต้องมาเคาะประตูด้วยเรื่องไร้สาระอีก”ปัง เสียงปิดประตูทำให้หนูน้อยวัยสามขวบโกรธจัด เตรียมไปฟ้องผู้ปกครองที่อยู่ในห้องนอนแต่ก็ต้องเลี้ยวกลับแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงร่วมรักอย่างหนักหน่วงดังลอดออกมาให้ตาย ครอบครัวนี้มีคนปกติบ้างไหมเนี่ย“เหม่ออะไยอีกแย้ว” ลลิตเรียกคนที่หน้าตาคล้ายพระเอกแต่มีความหวานมากกว่า คงได้จากป้าดาหวันมาเยอะ“ไม่มีแย้ว ว่าแต่นายจะแอ๊บเด็กไปถึงไหน” แทมมาลีนเอ่ยอย่างสงสัย เขาเพิ่งมาที่นี่ไม่ถึงเดือนเอง ภายในร่างเด็กน้อยมีความคิดของผู้ชายวัยสามสิบอยู่เต็มเปี่ยมถึงแม้จะยังพูดไม

  “ตาคราม ลออเป็นยังไงบ้าง” คุณไพลินกับคุณพิศาลมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หญิงวัยกลางคนมาถึงก็ถามไถ่อาการของลูกสะใภ้ทันที“ตอนนี้หมอกำลังผ่าคลอดครับ” ครามนั่งหน้าห้องโดยที่กอดตัวลลิตที่คอพับคออ่อนไว้กับตัว“แม่จัดการเรื่องห้องพักไว้แล้ว ให้ลลิตไปนอนที่ห้องก่อนเถอะ”คุณไพลินเข้ามาอุ้มร่างของหลานชายไว้ก่อนจะเดินไปยังห้องพักวีไอพี“ฝากคุณแม่ด้วยนะครับ”ให้ลลิตไปนอนรอที่ห้องน่าจะดีกว่าอยู่กับเขา เมื่อเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ครามก็ยิ่งอย่างกระวนกระวายใจคุณพิศาลตบบ่าให้กำลังใจลูกชาย “แกไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้ เป็นพ่อลูกสองแล้วนะ”“ตอนลลิตเกิดผมไม่ได้อยู่ด้วยนี่ครับ” คราวของอัยวาเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยเหมือนกัน ชายหนุ่มลงจากเครื่องมาดูหน้าอัยวาแค่แวบเดียวก่อนจะนั่งเครื่องเพื่อไปทำงานต่อครามนึกด่าตัวเองในใจทำไมเขาถึงไม่ย้อนเวลามาเร็วกว่านี้นะตอนลออจันทร์คลอดลลิตต้องลำบากแค่ไหน ตอนที่เขาดูแลลออจันทร์ในช่วงหลายเดือนมานี้เ