All Chapters of ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 6

Introร่างเล็กโยกกายพริ้วไหวไปตามจังหวะเพลงของคลับ หญิงสาวปล่อยตัวปล่อยไปใจกับเสียงเพลง ที่ดังกระหึ่มเข้ามาในโสตประสาท เธอดื่มเหล้าจนเมามาย เพื่อจะลืมเรื่องราวที่หนักอึ้งในหัวใจของตัวเองให้หมด แต่ทว่า ไม่ว่าจะพยายามลืมเเค่ไหน ในหัวก็เอาแต่วนเวียน กับเหตุการณ์ที่ผ่านมา "ฉันล่ะเบื่อแก ที่มีข่าวกับพวกผู้ชายไม่เว้นวัน แกรู้ไหมว่าฉันแสนอับอายแค่ไหน ที่มีแกเป็นลูกนิสัยแย่แบบนี้ ทำตัวโคตรน่ารังเกียจ ให้ฉันตามล้างตามเช็ดข่าวให้ไม่เว้นวัน""ตอนที่หนูเป็นคนดี พ่อก็ไม่เห็นสนใจหนูเลย พ่อเอาแต่เอาอกเอาใจเมียใหม่ของพ่อ พ่อเคยคิดบ้างไหม ว่าหนูก็ต้องการความรักจากพ่อเหมือนกัน หนูต้องการให้ใครสักคนที่หนูรัก ถามว่าหนูหิว หนูหนาว หนูทุกข์ หนูมีความสุขไหม แต่หนูไม่เคยได้รับจากพ่อเลยสักวัน""โตแล้วจะมาเรียกร้องอะไร บางทีคำพูดมันก็ไม่ได้ดีเท่าการกระทำหรอก แกควรทำตัวให้มีประโยชน์ ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี เลิกทำตัวเหลวไหลแบบนี้สักที""แล้วพ่อล่ะ ทำหน้าที่พ่อได้ดีแล้วหรือยัง พ่อเป็นพ่อไม่เคยสนใจความรู้สึกลูก เอาแต่พะเน้าพะนอผู้หญิงของพ่อ พ่อเคยสนใจลูกอย่างหนูบ้างไหม หรือหนูเป็นแค่ลูกสนุกน้ำ

บทที่2 ปากดีพนิดาtalk"อีชบา" (ว่า)"คืนนี้เจอกันที่คลับ ฮึก ๆ" ฉันร้องร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมกับขับรถจ้องมองถนนไปด้วย แม้ว่าภายนอกที่ฉันพยายามออกว่าแข็งแกร่งแข็งกร้าวมากแค่ไหน แต่ภายใต้ความแข็งแกร่งความเข้มแข็งนั้น กลับมีความอ่อนแอมากมายซ่อนอยู่(ได้สิ ว่าแต่มึงเป็นอะไร ทะเลาะกับพ่ออีกเหรอ?") น้ำเสียงปลายสายแสดงความเป็นห่วงเป็นใยฉายชัด ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหากับพ่อ คนที่อยู่เคียงข้างฉันตลอดเห็นทีจะเป็นเพื่อน ๆ"อืม" (ตอนนี้อยู่ไหนอะ?")"บนรถ"(มึงจะไปไหน?")"ไม่รู้สิ อยากขับไปเรื่อยๆ ขับไปแบบไม่มีจุดหมาย กูไม่อยากจะกลับบ้าน บ้านมันไม่ใช่ที่ที่มีความสุขสำหรับกูอีกแล้ว บ้านหลังนั้นไม่มีกูคงจะดี พ่อกับแม่เลี้ยงกูคงจะดีใจที่ไม่มีกู อยู่ที่นั่น"("ใจเย็นๆก่อนสิวะ มึงไม่ต้องขับไปไหน ขับรถมาหากูดีกว่า สบายใจค่อยเที่ยวกัน ขับไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย มันอาจจะทำให้มึงสบายใจขึ้น แต่มันจะไม่มีอะไรดีขึ้น สู้มาหากูดีกว่า ถ้ามีอะไรที่กูพอช่วยได้กูก็อยากจะช่วยมึง")"ไม่อยากรบกวนมึง แม่มึงยิ่งขี้บ่นอยู่ กูไม่อยากจะไปเป็นตัวปัญหา ให้มึงกับแม่ต้องทะเลาะกัน" ฉันพูดเสียงสั่นเครือ แม่ของชบาท่านดูไม่ค่อยพออ

บทที่4 ไอ้บ้านี่"ลุกไหวไหม?" พี่เชเข้ามาประคองฉันลุกขึ้น แต่สายตาของฉันยังคงจับจ้องผู้ชายที่ทำให้ฉันมากองกับพื้นอยู่ตรงนี้ หืม! กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ถึงจะหล่อและโคตรตรงสเปก แต่นิสัยโคตรจะแย่ ตั้งแง่รังเกียจทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย"ไอ้บ้านี่!" ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วลุกขึ้นเดินตรงตามเขาไป ชายคนนั้นไปนั่งที่โต๊ะกับบรรดาเพื่อนๆของเขา พอฉันกวาดสายตามองแล้วพิจารณาชัดๆ คนพวกนี้บางคนก็เป็นคนในตระกูลมาเฟีย ที่พ่ออยากให้ฉันแต่งงานด้วยแต่ช่างแม่ง ไม่มีเวลามาสนตระกูลงี่เง่าอะไรทั้งนั้น ฉันโมโหกับความปากแซ่บของเขาเมื่อครู่ "นี่นาย!" ฉันเรียกเขาเสียงห้วน เขามองฉันเล็กน้อยก่อนจะเสมองอย่างอื่นไปเรื่อย ทำราวกับว่าฉันเป็นอากาศที่ไร้ตัวตน หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะมองเห็น "...""นี่!" ฉันดึงเสื้อเขา"หูยยยย!" คนที่ร่วมโต๊ะต่างร้องออกมาพร้อมกัน จับจ้องฉันกับชายตรงหน้าฉันเป็นตาเดียว"อย่ามายุ่งกับฉัน เอามือโสโครกของเธอออกไปด้วย" คำพูดคำจาน่ากลัวน่าตบ ฉันอยากจะกรี๊ด กล้าดียังไง มาพูดกับฉันแบบนี้"ไอ้บ้าเอ้ย!""วูยยย! น้องเขาจะเพิ่มค่าตัวให้มึงหรือเปล่า จัดมาน้องจัดมา" คนที่นั่