All Chapters of ดวงใจนลิน: Chapter 1 - Chapter 10

วู้วๆ โว้วเสียงตะโกนดังสนั่นเปล่งออกจากของแทนไท วิศวกรหนุ่มหน้าตาหล่อเนี๊ยบที่ตรงกันข้ามกับนิสัยทะเล้นของเขาตะโกนออกไปนอกหน้าต่างรถที่กำลังมุ่งหน้าไปสู่ที่พัก สองข้างทางโอบล้อมไปด้วยทะเลใส สร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ในรถได้เป็นอย่างดี โดยมีภาคิน หนุ่มสถาปนิกหน้าตาหล่อหวานซึ่งเป็นทำหน้าที่เป็นสารถีในวันนี้ และมีเมฆา นักธุรกิจหนุ่มที่นั่งหน้าตาเรียบเฉยอยู่ สีหน้าราบเรียบนี้ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรกันแน่ข้างกายมีน้องสาวของภาคินนั่งอยู่ นลินเป็นนักศึกษาปีที่สี่ ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมและอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจะถึงช่วงที่เธอต้องออกไปฝึกงาน หญิงสาวเป็นคนรูปร่างเล็กผิวขาวอมชมพูหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักชายหนุ่มทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยจนตอนนี้พวกเขาอายุสามสิบห้าปีแล้ว วันนี้พวกเขาเดินทางมาดูงานที่พัทยาเพราะมีโครงการที่จะทำร่วมกันอยู่จึงถือโอกาสมาพักผ่อนหย่อนใจเพื่อลดความเครียดที่สะสมมาจากการทำงานโดยไม่ได้พักเลย“บรรยากาศโคตรดี ถ้าได้เบียร์เย็นๆ นะพวกมึง” แทนไทพูดพลางเลียริมฝีปากบางของตนเองเหมือนเด็กน้อยหิวขนม“เย็นนี้จัดหนักจัดเต็มเว้ย” ภาคินพูดขึ้นแล้วมองไปย

หญิงสาวรู้สึกว่ามีอะไรมารบกวนก็งัวเงียตื่นทันที เมื่อปรับสายตาได้แล้วเธอก็เห็นเมฆานอนกอดเธออยู่ ด้วยความตกใจเธอจึงรีบผลักเขาออกไปแต่ดูแล้วชายหนุ่มกลับมีแรงมากกว่า เขากระชับอ้อมกอดแน่นแล้วพึมพำออกมาแต่จับใจความไม่ได้เขาเห็นใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนคุ้นเคยไม่รอช้าเขาประกบริมฝีปากเธอทันที“อื้อส์”หญิงสาวพยายามผลักแผงอกแกร่งที่กำลังจู่โจมเธอด้วยริมฝีปากร้อนให้ออกไปจากตัว หลังจากที่เธอพยายามเรียกสติเขาอยู่เป็นเวลานาน“พะ..พี่เมฆ”เธอเรียกเมฆาอีกครั้งด้วยความรู้สีกที่ปะปนกันจนเมื่อชายหนุ่มเปล่งริมฝีปากเรียกชื่อคนนั้นออกมาเธอจึงเข้าใจ“ตา..พี่คิดถึงมากเลยรู้ไหม”ชายหนุ่มพึมพำออกมาเสียงแผ่ว พลางน้ำตารื้นขึ้นแล้วไหลลงมาด้วยหัวใจเจ็บปวด หญิงสาวที่พยายามสลัดเขาออกในตอนแรกหยุดชะงักลงทันที เธอไม่เห็นน้ำตาของชายหนุ่มตรงหน้ามานานมากแล้วและเธอจำได้ดีว่าเขาร้องไห้ปานจะขาดใจเมื่อห้าปีก่อน“พี่เมฆ นี่นลิน ไม่ใช่พี่ลิตา” เธอพยายามบอกชายหนุ่มอีกครั้งแล้วสลัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งเมฆาได้ยินร่างเล็กพึมพำออกมาแต่เขาไม่สามารถจับใจความได้ มีแต่ใบหน้าที่เขาจำได้ดีว่าเป็นหญิงสาวที่เขารักปรากฏอยู่ก็เท่านั้นและ

“คนไข้ตั้งครรภ์ได้5สัปดาห์แล้วครับ ช่วงนี้เลยต้องดูแลเป็นพิเศษเพราะอายุครรภ์ยังน้อยอยู่”หมออธิบายให้สามหนุ่มฟัง แต่ดูเหมือนว่าภาคินจะไม่มีสติมากพอที่จะฟังแล้วเขายืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่สักพักก็ทิ้งตัวลงบนพ้นเย็นอย่างหมดแรง เพื่อนๆ พยายามช่วยกันประคองเขา ทุกคนตกใจไม่แพ้กันและไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่คงต้องรอฟังคำอธิบายจากปากของนลินก่อน“มึงใจเย็นๆ นะเว้ย ไว้ถามลินก่อน มึงได้ยินสิ่งที่หมอพูดใช่ไหม” เมฆาหมายถึงห้ามให้นลินเครียด“ทุกอย่างมันจะมีทางออก พวกกูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง” แทนไทพูดพร้อมแตะไหล่ภาคินเบาๆ อย่างให้กำลังใจภาคินนั่งเงียบไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเขาแม้แต่คำเดียว...หลังจากภาคินนั่งเงียบอยู่กับเพื่อนเป็นเวลานาน นลินก็ถูกนำตัวไปยังห้องพักผู้ป่วยวีไอพีเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอโดยที่เพื่อนทั้งสองนั่งรออยู่หน้าห้องภาคินเดินเข้าไปในห้องแล้วมองน้องสาวที่เขารักเหมือนแก้วตาดวงใจนอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาพยายามนั่งทบทวนทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นเขาละเลยน้องจุดไหนไปบ้างหรือเขาดูแลน้องสาวได้ไม่ดีพอ แล้วไอ้คนนั้นมันเป็นใครที่กล้าทำน้องสาวเขาแบบนี้ น้องเขาเต็มใจหรือเปล่า เขาคิดมาก

สองอาทิตย์ผ่านไปเมฆาพยายามโทรหานลินหลายสายก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะรับด้วยความกังวลเขาจึงขับรถออกจากบ้านแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านของหญิงสาวทันทีเพราะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอมาถึงบ้านนลินเขาก็รีบไขประตูเข้าไปที่เขามีกุญแจเพราะภาคินได้ให้ไว้เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน เมื่อเข้าไปก็เห็นหญิงสาวยืนทำอาหารอยู่ในครัว เขาจึงพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ หญิงสาวที่เห็นท่าทางของชายหนุ่มก็ถามอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เมฆ”“พอดีพี่โทรหาลินแล้วไม่รับสายเลยตกใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน“ลินทำกับข้าวอยู่ค่ะ ไว้ทานด้วยกันสิคะ”“ถ้างั้นพี่ขอยืมสายชาร์จหน่อยสิ พี่โทรหาลินจนแบตจะหมดแล้ว”“อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องค่ะ เข้าไปหยิบได้เลย” เธอบอกแล้วหันไปวุ่นอยู่กับอาหารตรงหน้าต่อชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องของหญิงสาว ภายในห้องของเธอตกแต่งด้วยสีขาวชมพูน่ารัก ดูสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบมาก เขาเดินผ่านเตียงนอนสีชมพูอ่อนก็เห็นไดอารี่เปิดอยู่และมีภาพของพวกเขาตอนถ่ายกันที่ทะเลเมื่อสองเดือนก่อนเขามองมันแล้วยิ้มออกมาเพราะคิดว่าหญิงสาวเขียนอะไรถึงพวกเขาแน่

“ฝืนทานหน่อยนะ”เธอพยักหน้าเขาจึงประคองให้ลุกขึ้นนั่งและเดินไปหยิบถาดที่ใส่อาหารใช้ช้อนตักข้าวต้มแล้วจ่อไปที่ปากของเธอเมื่อได้กลิ่นอาหารที่โชยมาก็ชวนคลื่นเหียนอีกครั้ง เธอยกมือปิดปากแล้วลุกไปยังห้องน้ำทันที“อุ๊ปส์ อ้วก”เธออาเจียนลงชักโครก สิ่งที่ออกมามีแต่น้ำขมๆ เพราะเธอไม่ได้มีอาหารตกถึงท้องสักนิดเดียวเมฆารีบเดินเข้าไปลูบหลังพร้อมสีหน้ากังวลใจ เขาเองเมื่อเห็นอาการของเธอก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่ออาเจียนเสร็จนลินพยุงตัวลุกขึ้นยืนเมฆาเองก็ประคองอยู่ไม่ห่าง เธอมีอาการหน้ามืดเล็กน้อย เขาจึงช้อนร่างเล็กเข้าแนบอก ใบหน้าของเธอจึงคลอเคลียอยู่กับแผงอกกำยำลมหายใจอุ่นร้อนปะทะผิวของเขาเธอสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง“พี่เมฆหอมจังเลยค่ะ” เธอพูดพร้อมซุกหน้านัวเนียกับแผงอกกว้าง“ละ..ลินทำอะไรเนี่ย พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ” เขาถามออกไปเมื่อหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกอย่างต่อเนื่อง เขาจึงพาร่างที่อ่อนปวกเปียกไปนั่งลงบนเตียงโดยที่หญิงสาวยังซุกหน้าอยู่อย่างนั้น“ลินชอบกลิ่นตัวพี่เมฆจังเลยค่ะ สดชื่น” เธอพูดออกมาเสียงแผ่วพร้อมความง่วงที่ถาโถมเข้ามาตอนนี้ชายหนุ่มนั่งตัวเกร็งไม่พูดอะไรออกมาหญิงสาวจึงพูดต่อ“ลิน ขอ