All Chapters of ดวงใจนลิน: Chapter 11 - Chapter 20

“รับเป็น...สเต๊กปลาแซลมอน สเต๊กเนื้อวากิวมีเดียมแรร์ แล้วก็น้ำแร่ครับ อ้อปลาแซลมอนขอแบบสุกนะครับ”เมื่อสั่งอาหารเสร็จเขาก็หันมาสบตาของเธอที่มองเขาอยู่“แล้วจะถามลินทำไมว่าอยากทานอะไร พอลินบอก พี่เมฆก็ไม่สั่งให้อยู่ดี”“แต่ลินต้องทานอาหารที่มีประโยชน์ ดูตัวเองสิผอมลงขนาดไหน”เธอจึงหันหน้าหนีเขาแล้วเสมองไปทางอื่นสายตาของเธอปะทะกับดวงตาคู่หนึ่งที่มองมาทางเธอพอดี เธอมองชายหนุ่มคนนั้นที่มีหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาวจัด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นมันช่างคุ้นเคย นลินมองแล้วพยายามนึกว่าเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหนชายหนุ่มคนนั้นก็มองเธอแล้วครุ่นคิดไม่ต่างกันกระทั่งทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันเบาๆ“พี่พอล”“น้องลิน”ทั้งคู่ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจนลินรีบลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติแล้วเดินไปหาชายหนุ่มทันที ทั้งสองสวมกอดกันแน่นอย่างลืมตัวหลังจากไม่ได้เจอกันมานานหลายปีพอลคือชายหนุ่มที่เคยอยู่ข้างบ้านนลินและเขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัวเมื่อหกปีก่อน ซึ่งทั้งสองสนิทกันมาก พอลเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ ณ ตอนนั้น แม้อายุเขากับเธอจะห่างกันถึงเจ็ดปีก็ตาม หลังจากเขาย้ายไปและขายบ้านหลังนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย กระทั่

เช้าวันใหม่วันนี้ภาคินแวะมาหาน้องสาวพร้อมของฝากในมือมากมาย เมื่อนลินเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชายเหมือนเด็กน้อยอย่างลืมตัว“ลิน อย่าวิ่งสิ”“ก็ลินดีใจนี่คะ”“เป็นไงบ้าง ผอมลงเยอะเลยนะ”เธอไม่ตอบอะไรเพราะตัวเองผอมลงจริงๆ สองพี่น้องพูดคุยกันอีกหลายเรื่องเมื่อนลินได้คุยกับพี่ชายเธอรู้สึกดีขึ้นมาก ภาคินเองก็ดูจะพูดคุยกับเธอเป็นปกติเขาคุยกับนลินเสร็จก็ไปคุยกับเมฆาที่ยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณสระว่ายน้ำ“กูฝากดูแลลินด้วยนะ กูต้องบินไปต่างประเทศอีกแต่หลังจากรอบนี้ก็คงไม่ต้องไปบ่อยแล้ว” ภาคินเห็นหน้าเพื่อนก็พูดออกไป“มันก็เป็นหน้าที่กูอยู่แล้ว กูขอโทษมึงอีกครั้งวะ”“ตอนแรกกูก็โกรธมึงนะแหละ แต่พอคิดดูแล้วมึงก็ไม่ได้ผิดคนเดียว ลินรักมึงลินก็ไม่ได้ผิด ความรักมันห้ามหรือบังคับกันไม่ได้หรอกและเรื่องมันจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าลินไม่ท้อง แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วกูก็ต้องยอมรับมันให้ได้ในเมื่อกูเป็นพี่ของลินและเป็นเพื่อนมึงด้วยแต่กูขออะไรมึงอย่าง อย่าทำให้ลินเสียใจได้ไหม ถ้ามึงไม่ได้รักเธอก็อย่าสร้างความผูกพันให้มาก แต่ถ้ามึงรู้สึกดีที่จะทำก็ลองเปิดใจให้ตัวเองดู”“กูขอบใจมากนะที่เข้าใจกู กูจะดูแลลิ

พลั่กๆๆๆ กรี๊ดดด ตุ๊บ“ตา!!” เมฆาวิ่งไปหาลิตาแล้วมองนลินที่ยืนสีหน้าตกใจอยู่บันไดชั้นสองของบ้าน“เธอทำบ้าอะไรลงไปนลิน!!” เขาตวาดหญิงสาวจนเธอสะดุ้งแล้วหันไปสนใจลิตาที่นอนสลบอยู่ ศีรษะมีเลือดไหลออกมา เขาเงยมองหน้าของนลินด้วยอารมณ์โกรธแล้วรีบพาลิตาไปโรงพยาบาลทันทีป้าน้อยเห็นตั้งแต่ลิตาเดินตามนลินไปจนเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นจึงรีบเดินไปหานลินที่นั่งลงบนพื้นกอดหน้าท้องตัวเองไว้อย่างหวงแหนเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นคนทำก็ตาม“หนูลินเป็นยังไงบ้าง”“ลินไม่ได้ทำนะคะป้า”“ป้าเห็นค่ะ ป้าเห็น” เธอโผเข้ากอดป้าน้อยแน่นแล้วร้องไห้ออกมา“ไม่เป็นไรนะคะ โชคดีที่หนูลินไม่ได้ตกลงไป ไม่งั้น...” ป้าน้อยหยุดพูดแล้วก้มลงมองหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของเธอ หากคนที่ตกลงไปเป็นนลินเด็กน้อยในท้องอาจไม่ได้ออกมาลืมตาดูโลกอย่างแน่นอน“แต่พี่เมฆคิดว่าลินเป็นคนทำไปแล้ว"“ป้าจะเป็นพยานให้หนูลินเองค่ะ”ป้าน้อยพูดให้หญิงสาวคลายกังวลลงหลังจากเมฆาส่งลิตาถึงมือหมอและรู้ว่าเธอปลอดภัยก็กลับบ้านมาทันที เพราะมีเรื่องต้องคุยกับนลินถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอเห็นว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนเต

“อย่าคิดว่ามันจะรอดได้ตลอดแล้วกัน ฉันจะฆ่ามันด้วยน้ำมือของฉันเอง เหอะ เมฆคงไม่คิดหรอกว่าฉันจะกล้าฆ่าลูกของเขาได้ลง”“พี่นี่มันเลือดเย็นจริงๆ เลวจนไม่รู้จะหาอะไรเปรียบ”เพี๊ยะ! ลิตาใช้มือยกขึ้นสะบัดใส่หน้านลินอย่างแรงจนเธอหน้าหันไม่ทันตั้งตัวพลั้ก ปัง!!ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงจนหญิงสาวทั้งสองสะดุ้งเพราะตกใจ เมฆายืนถือโทรศัพท์แนบกับหูอยู่ปลายตามองลิตาอย่างโกรธจัดพร้อมเดินไปหาเธอแล้วกระชากแขนเล็กอย่างแรง จนเธอนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด“เมฆ” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจ แววตาเขาน่ากลัวจนเธอตัวสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่“คุณคิดจะฆ่าลูกของผมเหรอตา” เขาถามออกมาเสียงเย็นพร้อมส่งแรงบีบแรงขึ้น“โอ๊ย เมฆฟังตาก่อนนะ ตาอธิบายได้ เมฆกำลังเข้าใจผิด” เธอพยายามอธิบายเขาอย่างลุกลี้ลุกลน เธอรู้ดีว่าเมฆาถ้าโกรธและเกลียดใครเขาน่ากลัวขนาดไหน“ผมเข้าใจอะไรผิดเหรอ ผมได้ยินชัดเจนเต็มสองหู คุณกล้าเรียกลูกผมว่าเลือดชั่วๆ และจะฆ่าเขาด้วยน้ำมือของคุณเอง นี่เหรอที่ผมฟังผิด” เขาพูดออกมาเสียงลอดไรฟัน“คือ ตา... ตาขอโทษ ตาทำไปทั้งหมดเพราะตารักเมฆ”“ไม่หรอก ที่คุณทำไปทั้งหมดเพราะคุณมันรักตัวเอง คุณทิ้งผมไปมีคนอื่นแล้วตอนน

“ไม่ค่ะ” เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็งแม้ว่าความรู้สึกภายในใจจะตรงกันข้ามก็ตามชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างอดใจและพยายามที่จะเข้าใจว่าเธอเองก็โกรธเขาอยู่ระหว่างอาบน้ำเขาพยายามจะอ่อยเธอหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ยังยืนยันคำเดิมจนชายหนุ่มต้องยอมแพ้ในที่สุดนลินรู้ดีว่าเขาต้องการอะไรและเธอเองก็มีความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันแต่ไม่อยากปล่อยให้เขาได้ใจไปมากกว่านี้เมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวให้เขาเสร็จเรียบร้อยเหลือบมองดูเวลาก็ดึกมากแล้วและรู้สึกถึงความง่วงที่ถาโถมเข้ามาชายหนุ่มเห็นอาการของเธอก็พูดดักขึ้นเสียก่อน“นอนที่นี่แหละ ไม่ต้องกลับแล้ว”นลินพยักหน้าเห็นด้วยเพราะตอนนี้เธอง่วงมากจริงๆ เธอเดินเข้าไปในห้องของตัวเองที่ของทุกชิ้นยังวางอยู่เหมือนเดิมแล้วไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มห่มผ้าผืนหนาไม่นานก็หลับไปอย่างง่ายดายชายหนุ่มแอบแง้มประตูมองก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้วจึงย่องเข้ามาในห้องเบาๆ พร้อมซุกตัวเองลงในผ้าห่มผืนหนาเช่นเดียวกัน เขานอนเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าเธอออกแล้วจุมพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากเล็ก นอนมองใบหน้าหวานอย่างเคลิบเคลิ้มพร้อมคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่นานเขาก็หลับไปเช่