All Chapters of เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ไม่ปล่อยให้เป็นของผู้ใดรุ่งสางมาเยือนวันนี้เสี่ยวลี่เหมยตื่นมาแต่เช้าตรู่ทำหน้าที่ของตนเองอย่างเช่นทุกวัน แต่ทว่าวันนี้ลี่อินกับไป๋เซ่อมิได้ตามมาที่แปลงผักด้วย พวกนางทั้งสองได้ไปช่วยท่านอาทำอาหารที่ห้องครัว เพราะวันนี้สาวใช้ที่ทำหน้าที่ทำอาหารเกิดไม่สบาย เสี่ยวลี่เหมยจึงให้ทั้งสองไปช่วยท่านอาแทน ส่วนเจียวหั่วเขาตื่นมาแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยหลับ ครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเห็นเสี่ยวลี่เหมยเดินดุ่มๆ ไปยังแปลงผักเขาเลยเดินตามไปหานาง“เหตุใดวันนี้เจ้าถึงได้มาที่แปลงผักเพียงลำพังแล้วสาวใช้ข้างกายเจ้าไปที่ใดกัน” เสี่ยวลี่เหมยเพียงได้ยินเสียงก็รู้สึกเหนื่อยใจไว้รอเสียแล้ว ทำไมต้องพบเจอท่านอ๋องปากร้ายแต่เช้า"ไม่ใช่เรื่องที่ท่านอ๋องต้องรู้หรอกเพคะ หากว่างมากหรือเบื่อหน่ายท่านอ๋องก็ทรงกลับไปที่จวนของท่านเถิดข้าไม่อยากต่อเถียงกันท่านแล้วเพคะ""ข้าไม่เบื่อเสียหน่อย อีกอย่างอยู่ที่นี่ข้าชอบนะได้อยู่ใกล้ ๆ เจ้า เมื่อไหร่เจ้าจะใจอ่อนเสียที " เสี่ยวลี่เหมยใบหน้าบูดบึ้งก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อนึกอะไรสนุก ๆ ออก ในเมื่อเขาอยากอยู่ที่นี่นางจะทำให้เขาไม่อยากอยู่ที่นี่เอง"หากท่านอ๋องอยากให้ข้าใจอ่อน ก

บทที่ 23 แข่งเอาใจ"ข้ามาแล้ว เราออกเดินทางกันเถอะ" เสี่ยวลี่เหมยเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่ให้ดูทะมัดทะแมงในการท่องเที่ยวนางให้สาวใช้รออยู่ที่เรือนโดยไม่ต้องตามออกไป"คุณหนูลู่เพ่ยท่านรู้หรือไม่ว่ารอยยิ้มของท่านช่างทำให้โลกสดใสน่าอยู่ยิ่งนัก หากข้าได้เห็นรอยยิ้มของท่านในทุกวันคงจะดีไม่น้อย " ฮุ่ยเจินเอ่ยขึ้นเมื่อเสี่ยวลี่เหมยเดินเข้ามาใกล้ ๆ ทำเอานางคิ้วขมวดเข้าหากันเหตุใดจู่ ๆ ถึงเอ่ยวาจาเช่นนี้"เจ้าคงไม่โชคดีทุกวันอย่างนั้นหรอกเพราะผู้ที่จะได้เห็นรอยยิ้มนี้มีเพียงข้าเท่านั้น รีบไปกันเถอะหากชักช้าจะร้อนเอาได้ " เสี่ยวลี่เหมยมึนงงในคำพูดของทั้งคู่แต่ไม่ทันได้คิดอะไรก็ถูกเจียวหั่วจับมือให้เดินตามเขาไปโดยมีฮุ่ยเจินเดินตาม"นี่มันเรื่องอันใดกัน ระหว่างที่หม่อมฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่เพคะ" เสี่ยวลี่เหมยเงยหน้าถามเจียวหั่วเขาก้มมองนางดวงตากลมโตสงสัยใบหน้าครุ่นคิด ไม่ว่าจะมองอย่างไรนางช่างงดงามเช่นนี้มันทำให้เจียวหั่วเริ่มสนใจในตัวนางขึ้นมาและไม่อยากให้ชายใดได้เข้าใกล้นาง"อยากรู้ไปทำไมรีบเดินตามมาเถิดก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจพาเจ้ากลับเข้าเรือน " เจียวหั่วหงุดหงิดใจรีบพ

บทที่ 25 ทำอย่างไร"ท่านอา ข้าไม่ได้เมาเสียหน่อย อีกอย่างสุราของคุณชายอร่อยยิ่งนัก ข้าขออีกจอกได้หรือไม่เจ้าคะ เอิ้ก" "สุราที่ข้านำมานั้นดื่มง่ายแต่ฤทธิ์ของมันรุนแรงยิ่งนัก ข้าไม่คิดว่าคุณหนูลู่เพ่ยจะคออ่อนเช่นนี้ หากเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนซีเหนี่ยวกับคุณหนูลู่จะได้พักผ่อน ""ข้าจะไปส่งท่านที่หน้าเรือนนะเจ้าคะ ลี่อินไปนำโคมไฟมาให้คุณชายฮุ่ยเจินที ท่านอ๋องขอฝากลู่เพ่ยด้วยนะเพคะ ""ได้ท่านไม่ต้องห่วง ไปส่งคุณชายฮุ่ยเจินเถิด" ซีเหนี่ยวถือโคมไฟมอบให้ฮุ่ยเจินพร้อมเดินไปส่งที่หน้าเรือน เจียวหั่วมองไปยังเสี่ยวลี่เหมยนางยังยิ้มระรื่นให้แก่เขาอยู่"หากเจ้าไม่เมาข้ายากจะเห็นรอยยิ้มเจ้าเช่นนี้ ""แค่รอยยิ้มเองข้าไม่ได้ขี้งกขนาดนั้น ว่าแต่ท่านทำไมช่างหล่อเหลาเช่นนี้ แต่รู้มั้ยทำไมข้าถึงไม่แต่งกับท่าน เพราะข้าเคยเสียใจกับความรักมาแล้วอย่างไรล่ะ ข้าเจ็บปวดเสียใจจนแทบบ้า เอิ้ก " เสี่ยวลี่เหมยตอนนี้ถูกฤทธิ์สุราควบคุมเริ่มเอ่ยความในใจโดยไม่รู้ตัว ดวงตาแห่งความเจ็บปวดส่งไปยังเจียวหั่วเขาคิดว่าที่นางเจ็บปวดเช่นนี้คงเป็นเพราะเขาไม่เคยสนใจนางเลย "ข้าว่าเจ้าเมาแล้วกลับห้องไปพักผ่อนเถิด" สาวใช้ทั้งสองมองหน้า

บทที่ 27 ทำให้เจ้ารู้ใจตัวเองเสี่ยวลี่เหมยเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่เจียวหั่วมอบให้แต่แล้วจู่ ๆ ความรู้สึกเจ็บลึกที่เคบพบเจอก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้งทำให้นางรู้สึกตัวขึ้นมา ตื่นจากพวงนางรีบผลักเจียวหั่วออกจากตนเอง" ท่านอ๋องทำเช่นนี้กับหม่อมฉันไม่ได้นะเพคะ หม่อมฉันไม่เต็มใจสักนิด""แต่เมื่อครู่เจ้าก็ไม่ได้ปฏิเสธข้านี่ ให้โอกาสข้าอีกครั้งเถิดนะ ขอให้ข้าได้แก้ตัวกับเจ้าอีกสักครา""ตอนนี้หม่อมฉันมิอาจจะตอบคำตอบท่านอ๋องได้โปรดกลับไปก่อนเถิดเพคะ ""เจ้าไม่รักข้าแล้วจริง ๆ นะหรือ ข้าไม่เชื่อหรอกหากเจ้าไม่รู้สึกเช่นนั้นเหตุใดเจ้าต้องหลบตาข้าด้วยเล่า" เจียวหั่วไม่อาจจะยอมแพ้ เขามิอาจจะรอไปมากกว่านี้ เพราะกลัวว่าเสี่ยวลี่เหมยจะหวั่นไหวกับชายอื่นไปมากกว่านี้"ไม่รู้เพคะ หม่อมฉันไม่รู้" เสี่ยวลี่เหมยเริ่มสับสนเพราะไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เริ่มพรั่งพรูนี้เป็นความรู้สึกของนางเองหรือเป็นความรู้สึกของลู่เพ่ยกันแน่ แววตาสับสนจ้องมองไปยังเจียวหั่ว เพื่อส่งความรู้สึกให้เขาได้รู้ว่าตอนนี้นางสับสนเพียงใด"เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้ารู้ใจตนเอง ว่าเจ้ายังต้องการข้าหรือไม่"เจียวหั่วอุ้มเสี่ยวลี่เหมยลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอ

บทที่ 29 ข่มขู่หลังจากที่ดวงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าทุกเรือนปิดไฟนอนทุกพื้นที่เงียบสงัด เสียงครวญครางโหยหวยเริ่มดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง องครักษ์ของเจียวหั่วออกทำตามคำสั่งโดยไม่เกรงกลัว เขาได้กระโดดขึ้นหลังคาเรือนของชาวบ้านตามเสียงร้องมาจนใกล้ ยิ่งใกล้เสียงก็ยิ่งดังขึ้น เขาไปถึงหลังหมู่บ้านแอบซ่อนตัวหลังต้นไม้สายตาสอดส่องดูต้นตอของเสียง จู่ ๆ เขาก็ได้พบเข้ากับเงาตะคุ่ม ๆ ในแวบแรกคิดว่าเป็นปีศาจเช่นดั่งที่ได้ยินข่าวมา แต่ทว่าเมื่อก่อนเมฆเคลื่อนตัวออกจากดวงจันทร์ แสงจันทร์สาดส่องลงมาทำให้เห็นว่านั่นมิใช่ปีศาจแต่เป็นมนุษย์กำลังเป่าร้องเสียงที่ดังอยู่ในทุกค่ำคืน องครักษ์จึงคิดจะจับปีศาจตนนี้ด้วยตัวเองจึงเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ ๆ มือคว้ามีดด้ามเล็กที่พกมาขว้างออกไปแต่แล้วเสียงร้องก็เงียบลงเพราะได้รับบาดเจ็บจากมีดเล็กของเขา เมื่อเขารู้ว่าบัดนี้มีผู้รอบทำร้ายจึงคิดหนีเพื่อไม่ให้ตนเองถูกจับได้ "เจ้าจะหนีไปไหน" องครักษ์ปรากฏตัวพยายามวิ่งไล่ตาม แต่คนผู้นั้นกลับหลบหนีได้อย่างรวดเร็ว มีความสามารถเก่งกาจมิใช่น้อยแถมยังคุ้นเคยพื้นที่ทำให้องครักษ์ตามไม่ทัน "ทำไมหนีได้รวดเร็วขนาดนี้นะ น่าเสียดายจริง ๆ หากจับไ