All Chapters of set : เจ้าขา: Chapter 11 - Chapter 20

"ฮูหยินเจ้าคะ! ฮูหยินเจ้าคะ!" เสียงของสาวรับใช้สะกิดเรียกผู้เป็นนายของตนอย่างใจร้อน "อื้อ~" สตรีที่อยู่ในห้วงนิทราพลันขมวดคิ้วแล้วปัดมือของบ่าวรับใช้อย่างรำคาญ"ฮูหยินเจ้าคะ! ตื่นเถิดเจ้าค่ะ!" เสียงของสาวรับใช้พูดอย่างร้อนใจอีกครั้ง จากที่สะกิดก็กลายเป็นเขย่าแขนแทน "โอ๊ย คนกำลังหลับสบาย จะปลุกทำไมเนี่ย ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองหน้าคนที่เรียกแล้วถามว่า "เธอเป็นใครเนี่ย" "ท่านพูดอะไรเจ้าคะ ข้าเหลียนฮวาบ่าวรับใช้ของฮูหยินไงเจ้าคะ" เหลียนฮวาผู้มีใบหน้ากลม รูปร่างอวบอัด มองเจ้านายของตนอย่างไม่เข้าใจ "บ่าวรับใช้?" ฉันทวนคำพร้อมกับทำหน้างง จากนั้นจึงมองสำรวจรอบบริเวณก่อนจะนิ่งไปสักครู่แล้วหัวเราะออกมา "ฮ่าๆ ฮ่าๆ ดีๆชอบๆ ไอ้สองคนนั้นครีเอทนะเนี่ย ให้ฉันเล่นเป็นตัวละครในยุคโบราณซะด้วย" "ฮูหยินท่านหัวเราะอะไรหรือเจ้าคะ" เหลียนฮวามองหน้าฉันอย่างประหลาดใจ "ห๊ะ....ไม่มีอะไรหรอก" ฉันตบบ่าเหลียนฮวาแล้วยิ้มกว้าง พลางนึกในใจว่า'เล่นตามน้ำไปก่อนแล้วกัน แค่คิดถึงหน้าตาหลินหลินกับโบตั๋นตอนที่รู้ว่าแกล้งฉันไม่สำเร็จ ฉันก็แทบจะรอไม่ไหวแล้ว คิกๆ' "ว่าแต่เธอ...เอ้ย...เจ้ามาปลุ

สามวันต่อมา ฉันยังคงอยู่ในขบวนรถม้าที่จะไปยังชายแดน ในระหว่างนั้นแม่ทัพผู้นั้นยังคงแสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรกับฉัน แม้จะไม่ได้คุยกันแต่ฉันรู้สึกถึงสายตาของเขาที่จ้องมองฉันอย่างจับผิดราวกับจะมองทะลุให้เห็นความจริงยังไงอย่างงั้น ส่วนเหลียนฮวาที่โดนโบยก็ได้ยาจากกระเป๋าของโบตั๋นช่วยไว้ แม้จะปวดแต่ก็ไม่ได้มีการอักเสบใดๆ และที่เขาทำโทษเหลียนฮวาเป็นเพราะว่าเหลียนฮวาไม่ดูแลฉันให้ดี ปล่อยให้ฉันทำอะไรตามอำเภอใจ ดังนั้นฉันจึงจำใจต้องมานั่งแกร่วอยู่ในรถม้าของเขา แต่ดีตรงที่ว่าเขาไม่ได้เข้ามานั่งกับฉัน แค่ขี่ม้านำหน้าเท่านั้น "คืนนี้พักที่นี่" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบสั่งการลูกน้องแล้วลงจากม้า จากนั้นจึงให้คนนำม้าไปดื่มน้ำ กินหญ้า และไปช่วยลูกน้องกางกระโจมโดยที่ไม่สนใจพวกเราสองคนแม้แต่น้อย "พวกเรานอนในรถม้าเนี่ยแหละ" ฉันเบะปากใส่เขาแล้วหันมาพูดกับเหลียนฮวา "เจ้าค่ะ" "เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ "ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ" เหลียนฮวาถามด้วยความห่วงใย "ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่คิดว่าไม่ค่อยสะดวก ทั้งการเดินทาง ทั้งอาหารการกิน" ฉันทำหน้าเซ็งๆ นี่ถ้ารู้ว่าจะทะลุมิติมาแบบนี้ฉันขอเลือกผู้ชายคนอื่นดีกว่า นอน

วันต่อมา ยามซื่อ (09.00 - 10.59) หลังจากที่ฉันอาบน้ำ กินข้าวเสร็จ ก็พาเหลียนฮวาเดินสำรวจภายในจวน ซึ่งจวนเขาก็ดูเหมือนบ้านจีนโบราณทั่วไปไม่มีอะไรน่าสนใจ ฉันจึงชวนเหลียนฮวาไปเดินเล่นนอกจวน ไม่ไกลจากจวนเป็นหมู่บ้านชายแดน ซึ่งก็ดูจะคึกคักไม่ต่างจากเมืองหลวงสักเท่าไหร่ "คำนับฮูหยินเจ้าค่ะ" บรรดาชาวบ้านทักทายฉัน ฉันจึงยิ้มกว้างพร้อมกับยกมือคำนับแล้วพูดว่า "สวัสดีๆ" จากนั้นจึงพูดคุยเรื่องทั่วไปเล็กน้อย แล้วขอตัวออกจากวงสนทนา หลังจากหลอกถามชาวบ้านในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่ากองทัพอยู่ที่ไหน อิอิ "ฮูหยิน ท่านจะอยากไปกองทัพทำไมเจ้าคะ" เหลียนฮวากระซิบถาม "ข้าจะไปทัวร์กองทัพจีนน่ะสิ" "อะไรนะเจ้าคะ" เหลียนฮวาทำหน้าตาเหลอหลา "นั่นแหละๆ เจ้าไม่ต้องรู้หรอก แค่ตามข้ามาก็พอ" ฉันยิ้มมุมปากแล้วเดินลัดเลาะไปตามทางที่จะไปกองทัพ แต่ก็หลงมาอยู่ตรงแม่น้ำข้างๆกองทัพเสียได้ "ที่นั่นคือที่ไหนเหรอ" ฉันหันไปถามเหลียนฮวา "ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะ แต่ฝั่งนั้นไม่ใช่แคว้นเราแล้ว เป็นแคว้นเว่ยต้าหรือไม่ก็แคว้นหลงเจ้าค่ะ" "งั้นเราไปเดินเล่นฝั่งนั้นได้ไหม" ฉันทำหน้าตาตื่นเต้น "ไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะสามแคว้นไม่ถูกกันเจ้าค่ะ"

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หลังจากเหลียนฮวาตาย ฉันก็รู้สึกเศร้าใจจนต้องหาอะไรทำ สุดท้ายฉันก็ได้เรียนวิชาแพทย์ของยุคนี้ โดยฉันรบเร้ากับท่านแม่ทัพอยู่ตั้งหลายวันกว่าเขาจะอนุญาต อาจจะเป็นเพราะเขาเห็นฉันเศร้าด้วยแหละมั้ง เลยตามใจฉันวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันไปเรียนกับหมอชาวบ้าน ที่ฉันเลือกหมอชาวบ้านเพราะคิดว่าหมอชาวบ้านพูดคุยด้วยง่ายและน่าจะมีประสบการณ์เยอะ เนื่องจากเดินทางไปรักษาหลายผู้คนหลากหลายหมู่บ้าน ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งจึงน่าจะพบเห็นคนป่วยหลายโรค ท่านหมอชื่อเหล่ากั๋ว เป็นหมอที่ท่าทางใจดี มีรอยยิ้มบางๆประดับบนใบหน้าตลอดเวลา หมอชาวบ้านสอนเรื่องการจับชีพจร การรักษาโรคด้วยสมุนไพร หรือแม้กระทั่งการสังเกตอาการผู้ป่วยเล็กๆน้อยๆ ซึ่งฉันรู้สึกว่าหมอชาวบ้านท่านนี้มีความสามารถมากๆ และด้วยความที่ฉันเป็นหมออยู่แล้วบทเรียนจึงไม่ยากสำหรับฉันสักเท่าไหร่ เพียงแค่ค่อนวันฉันก็จดจำเรื่องพื้นฐานได้มากแล้ว "พรุ่งนี้ท่านอยากออกตรวจชาวบ้านกับข้าหรือไม่" เหล่ากั๋วถาม "ดีเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะติดตามท่านไปตรวจ" ฉันยิ้มด้วยความดีใจ "งั้นเจอกันพรุ่งนี้ขอรับ" "เจ้าค่ะ" ฉันรับคำ แล้วพวกเราก็แยกย้ายกัน ฉันเดินไปเรื

วันต่อมา ฉันตื่นนอนด้วยความสดชื่นแจ่มใส ก็พบกับซู่ซู่ที่ยืนรอปรนนิบัติรับใช้อยู่ด้านข้าง "สวัสดี~" ฉันทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส "สวัสดีเจ้าค่ะ วันนี้ฮูหยินดูอารมณ์ดีนะเจ้าคะ" ซู่ซู่รีบเดินเข้ามาหาแล้วช่วยพยุงฉันเข้าไปในห้องอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ช่วยแต่งตัวและช่วยแต่งหน้าทำผม "เจ้าอายุเท่าไหร่" ฉันถามซู่ซู่ "ข้าอายุสิบเจ็ดแล้วเจ้าค่ะ" "เจ้าชอบทำสิ่งใด" "ข้าชอบเที่ยวเล่นเจ้าค่ะ อุ๊ย" ซู่ซู่ตอบพร้อกับเอามือมาปิดปากตนเหมือนกับหลุดพูด "ฮ่าๆ ดีๆ เหมือนข้าเลย" ฉันหัวเราะก่อนจะหันไปมองซู่ซู่ด้วยใบหน้าจริงจังพร้อมกับยื่นมือไปจับมือซู่ซู่ "อยู่กับข้า...ห้ามมีความลับต่อข้า...ถ้าเจ้ามีอะไรที่ไม่สบายใจหรือลำบากใจก็บอกข้า ห้ามทรยศกันเด็ดขาด เงื่อนไขของข้ามีเท่านี้...เจ้าพร้อมติดตามข้าหรือไม่" "พร้อมเจ้าค่ะ" ซู่ซู่ตอบพร้อมทำหน้าจริงจัง "งั้นต่อจากนี้เจ้าเป็นคนของข้าแล้วนะ" ฉันยิ้มแล้วลูบหัวซู่ซู่ก่อนจะหยิบปิ่นปักผมให้เป็นของรางวัล "ขอบคุณเจ้าค่ะ" ซู่ซู่ยิ้มแฉ่ง "เจ้าทำอะไรเป็นบ้าง" "ข้าทำเป็นหมดทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ ทำกับข้าว ซักผ้า""อันนั้นมันพื้นฐานของสาวใช้ มีสิ่งอื่นไหม""ม