Semua Bab เงารักอสุรา: Bab 21 - Bab 30

คฤหาสน์ตระกูลมู่หรง เจ็ดวันต่อมาตั้งแต่แม่ทัพเยี่ยนพาร่างไร้สติของทายาทตระกูลมู่หรงมาส่งเมื่อหลายวันก่อน เขายังคงนอนไร้สติอยู่บนเตียง ศีรษะมีผ้าพันเอาไว้โดยรอบ ยามนี้ใบหน้าหล่อเหลาไร้สีเลือด มีเพียงหน้าอกที่ขยับขึ้นลงเป็นสัญญาณว่ายังคงมีชีวิตมู่หรงเหอมองสภาพดั่งซากสิ่งมีชีวิตของทายาทด้วยแววตาอันลุกโชนไปด้วยโทสะ ตนแค่ไปท่องเที่ยวแคว้นทางใต้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่พอกลับมาถึง ก็พบว่าลูกชายคนเดียวเกือบเอาชีวิตไปทิ้งในคูเมือง เพราะผิดหวังในความรัก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตนได้รับจดหมายแจ้งจากเขาว่าต้องการแต่งงานกับคุณหนูสกุลหลี่ จึงพักการท่องเที่ยวแล้วเดินทางกลับแคว้นหานทันที ด้วยเกรงว่าจะมาเตรียมงานแต่งให้ไม่ทันกำหนดแต่นอกจากจะไม่ได้จัดงานแต่งแล้ว ยังต้องทนเห็นสภาพน่าอนาถของมู่หรงอี้หวายแทน“บัดซบ! พวกเจ้าดูแลอี้หวายอย่างไร เหตุใดจึงปล่อยให้ทำเรื่องโง่ๆ เยี่ยงนี้ได้” “เรียนนายท่านใหญ่ เมื่อหลายวันก่อนอยู่ดีๆ คุณชายก็ตะบึงม้า กลับเมืองหลวงโดยไม่รอผู้ติดตาม พอพวกเรากลับมาถึง เขาก็อยู่ในสภาพนี้แล้วขอรับ” สือหย่งคังรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก“น่าตาย

“นายท่านมู่หรงกล่าวหนักเกินไปแล้ว แค่บอกให้รอจะถือว่าผิดสัญญาได้อย่างไร” หลี่เค่อพยายามรักษาอาการสุขุมเอาไว้ เขามั่นใจว่าการกระทำเหล่านั้นไม่ถือว่าผิดสัญญา “ในเมื่อเจ้ายังเล่นเล่ห์กลได้ มีหรือผู้อื่นจะทำไม่เป็น” มู่หรงเหอหัวเราะเสียงดังสนั่น นัยน์ตาเปล่งประกายดุจสายฟ้าฟาดหลี่เค่อหน้าเปลี่ยนสี เริ่มรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ไม่คิดว่าชายวัยกลางคนที่ดูนุ่มนวลใจดีเมื่อครู่ จะสามารถเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ถึงเพียงนี้“ท่านกำลังข่มขู่ข้าอยู่หรือ”มู่หรงเหอหรี่นัยน์ตา ส่งเสียงหึในลำคอพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย“ผิดแล้ว ข้ากำลังบังคับเจ้าอยู่ต่างหาก ถ้าไม่ยินยอมแต่โดยดีร้านเล็กๆ แค่นี้คงอยู่ได้อีกไม่นาน ข้าจะขยี้ตระกูลหลี่ให้จมดิน แล้วอย่าหวังว่าจะได้ค้าขายในแคว้นหานอีกเลยชั่วชีวิต”“ไม่คิดว่าท่านถึงกับลดศักดิ์ศรี ใช้วิธีชั่วร้ายบีบบังคับตระกูลหลี่ น้องสาวข้าคงต้องทนทุกข์หากต้องใช้ชีวิตกับคนเห็นแก่ตัวแบบพวกท่านพ่อลูก” หลี่เค่อตอบโต้อย่างเผ็ดร้อน ทั้งที่ความจริงขวัญหนีดีฝ่อ แต่ก็ไม่อาจลดเกราะยอมแพ้แบบสิ้นลาย“ปากดี! เจ้าเปิดตัวคุณหนูหลี่เพราะอยากได้ปลาอ้วนหน้าโง่ไม่ใช่หรือ ทางเลือกมีไม่มากแล้ว เอาล่ะ...นายท

หลังจากข่าวลือต่างๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดี หลี่เค่อจึงทำกำไรได้มากขึ้น เนื่องจากข่าวงานมงคลถูกแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง ลูกค้ารายใหม่จึงมาติดต่อซื้อขายมากกว่าปกติ ส่วนหนึ่งมาจากความอยากรู้อยากเห็น อีกส่วนก็คงเป็นเพราะเชื่อมั่นมากขึ้น หากไม่มีคุณธรรมและซื่อตรงตระกูลมู่หรงคงไม่ยอมเกี่ยวดองการสู่ขอดำเนินไปอย่างราบรื่น ทางคฤหาสน์ตระกูลมู่หรงส่งชุดเจ้าสาวพร้อมเครื่องประดับหรูหรามาให้ ทุกอย่างล้วนเป็นความใส่ใจของคุณชายมู่หรงทั้งสิ้น หลี่จื่อเหยากำลังรู้สึกยินดี แต่เมื่อเปิดอ่านจดหมายที่ชายในดวงใจส่งมาถึง ใบหน้าเปี่ยมสุขก็แปรเปลี่ยนไป ความกังวลฉายชัดในดวงตาคู่สวย มู่หรงอี้หวายยังคงล้มป่วย อาการบาดเจ็บทำให้ต้องอยู่แต่บนเตียง หนำซ้ำยังจำอะไรไม่ค่อยได้ ชายหนุ่มต้องการให้นางมาเยี่ยม เพราะอยากพบหน้ากันอีกสักครั้ง เผื่อจะมีกำลังใจรักษาตัวให้หายก่อนวันวิวาห์ นางอ่านข้อความทั้งหมดก็ให้สงสารเขาสุดหัวใจ จึงบอกให้ผู้ส่งสารรอแล้วรีบไปขออนุญาตพี่ชาย หลี่เค่อกำลังอารมณ์ดี อีกทั้งการเยี่ยมคู่หมายที่กำลังล้มป่วยก็ไม่น่าจะมีผู้ใดครหา จึงอนุญาตให้นางไปคฤหาสน์ตระกูลมู่หรงได้ร้านค้าตระกูลหลี่ตั้งอยู่ย่านการค้าฝั่

ภาพบาดตายังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคิด เย่เทียนหลางเดินจากมาด้วยความปวดร้าว นอกจากทรมานหัวใจเจียนคลั่ง โทสะยังแล่นลามร่วมด้วย ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังกังขา เพราะตนจริงใจกับหลี่จื่อเหยา เหตุใดจึงต้องเป็นฝ่ายแพ้ให้กับผู้ชายร้ายกาจอย่างมู่หรงอี้หวายด้วย นอกจากนี้ เขาไม่แน่ใจสักนิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำให้คุณหนูหลี่ผู้บริสุทธิ์ต้องช้ำใจ เพราะสหายผู้นี้เป็นคนคาดเดาไม่ได้ หนำซ้ำยังอารมณ์ปรวนแปร เกรงว่าสาลี่ดอกงามจะต้องบอบช้ำกายใจ ในขณะที่ตนเองไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้อีกครั้นเห็นเย่เทียนหลางเดินกลับออกมาทั้งที่เพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน สตรีหน้าตาหมดจดในชุดสีฟ้าก็รีบสาวเท้าไปหาเขาทันที“คุณชาย เหตุใดกลับออกมาเร็วนักเล่า”“เหม่ยเหมย เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนว่าอี้หวายมีแขก”“นายน้อยไม่ได้สั่งห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน ส่วนคุณชายปกติก็ไม่เคยถามอะไรข้านี่เจ้าคะ” นางพูดไปตามเนื้อผ้า“ก็ได้ ข้าผิดเองก็ได้” เย่เทียนหลางคร้านจะเท้าความกับสาวใช้ต้นห้องคนงามของสหาย เพราะถึงจะเป็นบ่าว แต่มู่หรงอี้หวายค่อนข้างให้ความสำคัญกับนาง“เหม่ยเหมยมิกล้า ว่าแต่คุณชายไฉนวันนี้กลับเร็วนักเล่าเจ้าคะ ไม่อยู่สนทนากับนายน้อยก่อนหรือ

หลังจากเย่เทียนหลางจากไปแล้ว เหม่ยเหมยจึงเดินกลับไปยังเรือนพักของนายน้อยมู่หรงนางเปิดประตูแล้วตรงไปยังห้องนอนของมู่หรงอี้หวายอย่างเงียบเชียบ ครั้นเห็นนายน้อยกำลังออดอ้อนว่าที่เจ้าสาวอย่างอ่อนโยน นางก็ทำหน้าเหมือนกำลังกลืนเข็มพันเล่มลงคอ เจ็บปวดแต่ไม่อาจพูด ได้แต่อิจฉาหลี่จื่อเหยาอยู่เงียบๆมู่หรงอี้หวายเหลือบเห็นใครบางคนตรงม่านลูกปัด พอสังเกตดีๆ แล้วเห็นเป็นสาวใช้ต้นห้อง ก็ไม่ได้สนใจที่นางอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชายหญิง คงเป็นเพราะหญิงสาวเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว‘อืม... อีกไม่นานข้าคงใช้งานเหม่ยเหมยได้แล้วสินะ’ชายหนุ่มเก็บสายตากลับมา แล้วให้ความสนใจกระต่ายขาวในอ้อมแขนอีกครั้ง หลี่จื่อเหยาช่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ว่าง่าย และอ่อนหวานราวน้ำผึ้ง เป็นสตรีในแบบที่เขาต้องการไม่มีผิด เหลืออีกไม่กี่ก้าวนางก็จะกลายสภาพเป็นทาสรักของเขาอย่างสมบูรณ์แววตาหลงใหลผสานความร้อนแรงจากอารมณ์ปรารถนาล้ำลึกถูกส่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว หลี่จื่อเหยาได้เห็นก็สั่นสะท้าน นางหลุบตาลง ไม่กล้ามองหน้าเขา“เหยาเอ๋อร์เป็นอะไรไปหรือ ตัวสั่นเชียว”“ก็พี่อี้หวายมองข้าราวกับ... ราวกับ...” นางอึกอัก หน้าแดงระเรื่อขึ้นอีกระลอก