Semua Bab พลิกรักร้ายนายแฟนเก่า: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 ผิดหวัง“นีน่า ฉันซื้อมาให้” รีไวน์หยุดลงตรงหน้าของเธอ ก่อนที่จะยื่นขนมเค้กถุงใหญ่ให้กับเธอ นีน่าตกใจมากที่รีไวน์มาดักรอเธอถึงหน้าคณะ อย่าบอกนะว่าที่เขาพูดว่าจะไม่ยอมปล่อยนั่นคือเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ว่าเขาเมาหรอกเหรอ!“ไม่เอาอ่ะ เยอะขนาดนี้ใครจะไปกินหมด” เธอมองบรรดาเค้กหลากหลายหน้ามากมายภายในถุงพร้อมปฏิเสธอย่างสุภาพ ไม่ใช่ว่าเธอจะกินมันไม่หมดหรอก แต่เธอไม่อยากรับของจากรีไวน์ให้ติดเป็นบุญคุณต่างหาก“ไม่ได้นะ! มีแต่เค้กที่เธอชอบทั้งนั้นเลย ทั้งเค้กมะพร้าว ทีรามิสุ บานอฟฟี่แล้วก็..”“โอ๊ย ขนมาเยอะขนาดนี้นีน่ามันเป็นเบาหวานตายกันพอดี เพราะงั้นให้แฟนต้าช่วยถือดีกว่านะคะ” แฟนต้ารีบเข้าไปรับถุงเค้กมากมายจากมือของรีไวน์ทันที ถึงนีน่าจะพยายามดึงตัวแฟนต้ากลับมา แฟนต้าก็ไม่ฟังเพราะแฟนต้าเองก็เชียร์รีไวน์สุดฤทธิ์ แฟนต้าแค่อยากให้เพื่อนเลิกเศร้าและมีความสุขบ้าง รีไวน์อุตส่าห์ไปหาซื้อเค้กที่นีน่าชอบมาทั้งนั้น นั่นก็แสดงถึงความจริงใจได้แล้วไม่ใช่เหรอ“แค่รับมาก็พอแล้วมั้ง ไปเข้าเรียนกันเถอะแฟนต้า ใกล้เวลามากแล้ว” นีน่าห้ามเพื่อนไม่ได้เธอจึงช่วยแฟนต้าถือถุงเค้กแทนก่อนที่จะเดินปลีกตัวมาจากตรง

บทที่ 14 ตามตื๊อหญิงสาวสะดุ้งตัวอย่างแรงด้วยความตกใจ เพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเธอก็จะถึงลิฟต์ของตึกแล้วเชียว แต่รีไวน์ดันเห็นเธอก่อนซะได้“วะ ว่าไง” และหากว่าเธอจะวิ่งหนีก็คงไม่ทันแล้ว เสียงเท้าของรีไวน์ดังเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ เธอหันหลังไปมองและยิ้มให้ รีไวน์อย่างเจื่อน ๆ เธอคิดแค่จะรีบคุยให้จบๆไป โดยที่ไม่ต้องมาทะเลาะกันให้ยืดเยื้อแต่ที่ผ่านมาถ้ารีไวน์ไม่หาเรื่องเธอ เธอก็ไม่ได้หาเรื่องเขาก่อนเลยนะ!“ฉันซื้อแซนด์วิชมาให้ แล้วก็นมหมีน้ำผึ้ง ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวเช้ามาใช่ไหมล่ะ?” ชายตรงหน้ายื่นถุงที่มีแซนด์วิชสามเหลี่ยมอยู่ด้านในมายังตรงหน้าของเธอ เธอมองมันและอึ้งอยู่ไม่น้อยที่รีไวน์ยังจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอได้อยู่เลยถึงแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี“ยังไงก็...ขอบใจแล้วกันนะ” เธอเอื้อมมือออกไปรับมันมาถือไว้ในมือ ก่อนที่จะม้วนตัวหันหลังให้ เพราะไม่มีอะไรที่จะต้องพูดคุยกันอีก“ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะนีน่า!” นีน่าสะดุ้งอีกครั้งแต่เธอไม่ได้หันหลังกลับไปมองรีไวน์ สองเท้าของเธอรีบจ้ำอ้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่จะปิดมันลงทันทีเธอไม่คิดเลยว่ารีไวน์จะพูดอะไรแบบนั้นเป็นด้วย ไหนจะแซนด์ว

บทที่ 16 คำนินทานีน่ามองไปทางไหนก็มีแต่คนมองเธอด้วยสายตาที่ ไม่เป็นมิตร เธองงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแต่เธอก็ยังทำตัวไม่ถูก เธอจึงรีบสับขาเดินไปที่ลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นไปยังห้องเรียนแต่ในขณะที่เธอยืนหันหลังและรอลิฟต์อยู่ เธอได้รับรู้ว่ามีคนมายืนต่อแถวด้านหลังเธอ และมาเป็นกลุ่มก่อนที่กลุ่มคนพวกนั้นจะคุยกันสนุกปากถึงเรื่องของนีน่า“หน้าตาก็งั้นๆ ไม่ได้สวยอะไรเลยแต่ทำไมทำตัวแรดจังวะ”“แกก็คิดเหมือนฉันค่ะ ได้ข่าวว่าเมื่อวานนางเป็นต้นเหตุที่ทำให้รุ่นพี่เวย์โดนต่อยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยนะ”“จริงเหรอ! พี่เวย์คนที่หล่อๆ นั่นนะเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้อ่ะ” เสียงของผู้หญิงยังพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันอย่างสนุกปาก โดยที่ไม่สนเลยว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง“ก็นางอ่ะมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็เห็นว่าอ่อยคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ใครจะขอเบอร์หรือว่าจีบนางนะ นางก็ให้เบอร์ไปหมดแหละค่ะ”“อี๋ ทำตัวอย่างกับผู้หญิงสำส่อน พี่เวย์ไม่น่าไปยุ่งกับคนแบบนี้เลยว่าไหม” คำพูดถ้อยคำรุนแรงตั้งแต่แรกจนถึงประโยคสุดท้าย นีน่าได้ยินมันทั้งหมด เธอหัวใจเต้นรัวไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ตัวของเธอแข็งถื่อและแทบจะล้มลงไปพร้อมๆกัน

บทที่ 18 เสียใจอันที่จริงนีน่าไม่อยากจะกลับไปที่ห้องเรียนของเธอด้วยซ้ำ แต่เมื่อวานเธอก็โดดเรียนไปแล้วเธอจึงจำใจที่จะกลับไปเรียนตามหน้าที่ เพราะไม่อย่างนั้นเธออาจจะตามเนื้อหาที่เรียนไม่ทันก็ได้ เธอจึงต้องจำใจแบกร่างกายและจิตใจอันแสนจะอ่อนแอ เข้ามานั่งในห้องเรียน และก็เป็นอย่างที่คิดนีน่าได้คิดไว้ยังคงมีสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนักคอยมองเธออย่างเย้ยหยันและสมน้ำหน้าแต่ท่ามกลางความกดดันจากสายตาที่นีน่าแทบจะรับมันไว้ไม่อยู่ ก็ยังคงมีแฟนต้า หน่วยรบแนวหน้าที่คอยทำหน้าที่จ้องมองผู้คนพวกนั้น และส่งสายตาประมาณว่า ‘มองทำไมเอ่ย ไม่เคยเห็นคนกันหรือยังไงหล่อน’ แบบนั้น สายตาที่มองนีน่าจึงได้พอที่จะลดน้อยไปบ้างพอเลิกเรียนนีน่าจึงเก็บข้าวของทั้งหมดยัดใส่ในกระเป๋าและลุกออกจากห้องทันที ตอนนี้เธออยากจะกลับไปที่ห้องของเธอ เต็มทน วันนี้มันเหนื่อยเกินกว่าที่เธอจะรับไหว เธอจึงอยากกลับไปยังเซฟโซนของเธอเพื่อรักษาตัวเองให้รู้สึกดีขึ้น เพื่อเยียวยาแผลใจจะได้ใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้าได้“ให้ฉันไปนอนด้วยไหมคืนนี้?” แฟนต้าเดินประกบข้างกายนีน่าและถามเธอออกมาอย่างเป็นห่วง ด้วยความกลัวเพื่อนจะดิ่งในตอนกลางคืนเธอจึงเสน

บทที่ 20 อาการหนัก“มึงเลิกพูดจาส้นตีนๆ แบบนี้ได้แล้ว กูไม่อยากฟัง” มั้นท์เหลืออดกับคำพูดของรีไวน์ เขาเองก็ไม่เคยรับมือกับคนที่พูดแบบนี้มาก่อน เพียงแต่คำพูดของรีไวน์เมื่อกี้มันทำให้เขาไม่พอใจและไม่ชอบเท่านั้น“มึงไม่อยากฟังก็แค่ออกไป นี่มันห้องกู กูจะพูดอะไรก็ได้” แต่รีไวน์เองก็เดือดเช่นกัน ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพูดจาก้าวร้าวกับเพื่อนมาก่อน แต่ในเมื่อเพื่อนพูดใส่ก่อนแบบนี้เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน“กูจะออกไปได้ยังไง ในเมื่อมึงยังเป็นแบบนี้อยู่เลย ไม่รู้ล่ะกูจะอยู่กับมึงจนกว่ามึงจะเปลี่ยนความคิด” มั้นท์ไม่ยอมถอยง่ายๆ เขากลัวว่าหากตัวเองใช้อารมณ์และเดินออกไปเพื่อนอาจจะคิดสั้นก็ได้ ถึงแม้มันจะอึดอัดแต่มั้นท์ก็จะพยายามทนรีไวน์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถอนหายใจออกมารอบที่ร้อยก่อนที่จะเดินหนีจากมั้นท์ไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมากิน มั้นท์ไม่เอ่ยปากห้ามและรอดูการกระทำของรีไวน์อย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่ารีไวน์ไม่มีท่าทีเหมือนกับคนจะทำร้ายตัวเองแล้ว มั้นท์จึงเดินไปเปิดตู้ในครัวและหยิบถุงดำออกมาเขาจัดการเก็บขยะ ขวดเบียร์และกระป๋องต่างๆ ให้สภาพแวดล้อมของห้องดูเจริญหูเจริญตาขึ้น นั่นเพราะเขารู้ว่าถ้าเขาไม่ทำรีไวน์เอง