Semua Bab อคิณ พี่ชายโคตรดุ | Brother Love: Bab 21 - Bab 28

“ปลาทู” เข้าประตูมายิ้มก็โบกมือเรียกด้วยรอยยิ้มบางๆ เจ้าของชื่อจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปหา หย่อนก้นนั่งลงกับเก้าอี้ตัวข้างๆ“มาเช้าจังยิ้ม” เอ่ยทัก ขณะยกมือขึ้นเท้าคางมองสำรวจใบหน้าเพื่อนที่ดูร่าเริงกว่าทุกวัน ยิ้มง่ายกว่าปกติ ทำเอาอีกคนน้ำเสียงติดขัด“ทะ ทำไมมองเราแบบนั้น” “เธอมี...ความรักเหรอ?” คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง ไม่ต้องมองใครอื่น คนข้างๆเธอนี้เลย “คะ ความรักอะไร ไม่มีหรอก” ปฏิเสธทั้งที่พวงแก้มแดงระเรื่อ“โกหกตกนรกนะจ๊ะ บอกเลย” ยกมือขึ้นชี้หน้าพร้อมยู่จมูกใส่อย่างหยอกเย้า เห็นเพื่อนมีความรักก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ขณะเดียวกันสายตาก็พลันเห็นร่างเล็กเดินเข้าประตูมา จึงมือโบกเรียก “ปันปัน”“...” สาวน้อยน่ารักภายใต้แว่นสายตาหนาส่งยิ้มอ่อนๆ ลังเลว่าควรจะเดินไปหาดีไหม แต่อีกฝ่ายก็เรียกซ้ำ พร้อมเอ่ยชวนให้มานั่งด้วยกัน เธอจึงเดินไปหาแล้วนั่งลงอีกข้างหนึ่งของปลาทูแอบเกร็งเล็กน้อยเพราะทั้งชีวิต ยังไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน“นั่งด้วยกัน ฉันจะได้ไม่ลืมหน้าเธอ” ไม่ใช่ไร เห็นปันปันไปนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆหลังห้องก็กลัวจะเหงา อาจเพราะอยู่กับพี่ข้างบ้านมากไปหน่อยทั้งภาษาปากและภาษากายเลยออ

“ว่าไง หื้ม?” ใจจริงไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก เพียงแค่อยากเห็นคนเสียอาการก็เท่านั้น ถามว่าทำไมตอนนี้เขาดูไม่โกรธเธอเหมือนเมื่อตอนเที่ยง ก็เพราะ...ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหลังจากที่เดินตามไอ้เวรนั้นไปถึงคณะ ก็เห็นมันยืนคุยโม้กับพวกของมันอยู่ข้างตึก‘กูได้มาแล้วเว้ย เบอร์น้องปลาทู ตัวเล็กสเปคกูสัสๆ’‘มึงนี้มันเอาเรื่องจริงๆ’ เพื่อนเอ่ยชม ขณะที่บางคนก็ยกยิ้มชั่วร้าย‘เอาเรื่องหรือว่าหาเรื่อง เอาดีๆ’ อคิณถาม น้ำเสียงเยือกเย็นพอๆกับหน้าตาที่ตึงจัด โดยมีสี่หนุ่มยืนอยู่ด้านหลังเป็นกองสนับสนุน คิวหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ยังปากดีเพราะถือว่าที่นี้เป็นถิ่นของตัวเอง‘แล้วมึงล่ะ มาถึงที่นี้ มาหากูหรือมาหาตีน’‘หึ!’ อคิณเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตอบชัดถ่อยชัดคำ ‘มาหาตีน’ อัก!ไม่พูดพร่ำก็จัดการถีบเข้าที่หน้าอกอีกฝ่ายเต็มแรง จนซวนเซแทบล้ม มันหันมาจะต่อยคืนแต่อคิณก็หลบทันแล้วอัดหมัดหนักๆเข้าที่หน้าไปอีกหลายหมัด จนมันเลือดกลบปาก นอนหมอบกับพื้น คนมันมือก็ไม่คิดจะหยุด ดึงคอเสื้อแล้วใส่หมัดไปตามลำตัวมันต่อ‘ปากดีมากใช่ไหมไอ้สัส มึงมันปากดีมากใช่ไหมไอ้เหี้ย!’ที่เคยตั้งปฏิญาณว่าถ้ายัยตัวแสบนั้นกล้ามีแฟน เ

อคิณเตรียมจะกดโทรออกหาคนเดิมอีกครั้งหลังจากที่เธอไม่พูดอะไรแล้วกดวางสายไป ทว่าประตูบานใหญ่เปิดออก เผยร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นที่เธอชอบใส่ปกติ แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่ปกติ เกิดลำคอแห้ง กลืนน้ำลายลงคอจนลูกกระเดือกขยับขึ้นลง “ทำไมพี่คิณไม่กลับไปนอนบ้านตัวเอง ทั้งที่ก็อยู่ข้างกันแค่นี้เอง” คิ้วบางขมวดเป็นปม เรียกสติของคนนิ่งงันให้ก้าวขาเข้ามา คนตัวเล็กจึงยอมหลีกทางให้ “แล้วนี้มันเที่ยงคืนแล้ว ทำไมไม่เข้าประตูหลังบ้าน พี่ไม่ได้ลืมที่ซ้อนกุญแจถูกปะ”“อึม ไม่ได้ลืม” บ้านหลังนี้เขากินนอนอยู่ที่นี้มากกว่าบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ อคิณจัดการถอดรองเท้าขึ้นชั้น ปิดประตูบ้าน สอดสายตามองหารีโมทแอร์ เห็นว่ามันวางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีจึงไปหยิบมาเปิด เร่งอุณหภูมิให้สูงขึ้น ก่อนแล้วหันกลับมามองคนเท้าสะเอว “ไม่ลืม? แล้วพี่คิณจะโทรปลุกปลาทูให้ลงมาเปิดประตูให้เพื่อ?”“เพื่อว่าฉัน...ไม่อยากลักหลับเธอไง” ถึงกับร้องห๊ะในใจดังๆกับประโยคที่ได้ยิน ขณะที่คนพูดเองก็งุนงงกับตัวเองว่าเผลอพูดอะไรออกไป ทว่านาทีนี้ความรู้สึกที่มันกำลังก่อ เขาห้ามมันไม่อยู่ สาวเท้าเข้าหาคนตื่นกลัว“ปะ ปลาทูจะไป

เอกภพและปราณีที่พึ่งกลับมาจากต่างจังหวัดในช่วงเช้า พอเห็นว่าบ้านล็อคก็ไม่นึกแปลกใจอะไร เดาว่าหากลูกชายไม่นอนอยู่บ้านข้างๆก็คงไปนอนบ้านเพื่อน“เดี๋ยวแม่เอาขนมไปให้หลานก่อนนะพ่อ” ปราณีเอ่ยกับสามี เห็นว่าพ่อแม่เด็กน้อยไม่อยู่อีกแล้วก็อดห่วงไม่ได้ ยิ่งเป็นไม้เบื่อกับลูกชายเธอแล้วด้วย ยิ่งเกรงว่าพ่อตัวดีจะแกล้งน้องเอา“ได้ งั้นเดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำแล้วจะขอนอนสักหน่อย” การขับรถนานๆหลายชั่วโมงก็ทำเขาเหนื่อยล้าเอาเรื่องปราณีถือถุงขนมตะโก้กับกล่องข้าวขาหมูที่ตั้งใจซื้อมาให้เด็กสาว เดินไปยังบ้านข้างๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อประตูไม้ที่ควรปิดสนิท กลับถูกงับไว้เพียงเท่านั้น“เด็กหนอเด็ก ประตูบ้านก็ไม่รู้จักปิด...ดี...ดี” น้ำเสียงค่อยๆเลือนหาย เมื่อดันประตูเข้าไปแล้วเจอกับเสื้อผ้าเกลื่อนพื้น ทำเอาหัวใจคนมากอายุตกลงตาตุ่ม หวั่นกลัวว่าลูกสาวบ้านนี้จะถูกทำมิดีมิร้าย ทว่าเสื้อแจ๊คเกตและเสื้อยืด รวมทั้งกางเกงยีนส์ผู้ชาย มันดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูกคนใจไม่ดีกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องน่าเล่น ห้องครัวและห้องน้ำ แต่ก็ไม่มีใคร จึงมองขึ้นไปชั้นสอง พร้อมกับสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่แง้มประตูอยู่เพียงเล็กน้อยปราณีค่อ