All Chapters of เด็กผม: Chapter 11 - Chapter 20

ตรงโต๊ะอาหาร ในสถานะหนึ่งของครอบครัว กับความรู้สึกของเรรันต์ที่ไม่ได้เต็มใจอยากจะมา ซ้ำเหมือนเธอขนความอึดอัดมาเต็มที่ด้วยนั้น ทำอกเธอเริ่มสั่นคลอน เรรันต์จุก ก้มหน้าก้มตากินข้าวแต่กลับกลืนแทบไม่ลง ลำคอเธอตีบจนเกินไป อย่าว่าแต่สบตา แค่จะปริปากพูดยังลำบากเลย ยิ่งผู้หญิงคนนี้มาด้วยกันกับเขาแล้ว ยิ่งตอกย้ำสถานะตัวเธอเอง ในขณะที่ตัวจริงอย่างแพรววาพยายามทำหน้าที่ของแฟนที่ดี ตักอาหารให้กันบ้างไม่ก็ป้อนเข้าปาก คิมหันต์ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง ให้ความสำคัญโดยการยิ้มรับตลอด นั่นก็ยิ่งทำเรรันต์ใจหาย บอกเป็นนัยๆให้รู้ว่า ไม่มีวิธีใดที่ดีพอจะทำให้เรื่องนี้มันจบหรอก นอกจาก.. ลืม ลืมมันซะ ลืมมันให้หมด! ข่มใจไม่ให้เงยขึ้นไปมอง แล้วก็สั่งใจตัวเองว่า..นี่น่ะพี่ชายเธอนะ พี่ชายก็คือพี่ชาย ถึงแม้สายตาที่มองเธออยู่ตอนนี้ จะไม่ใช่ก็เถอะ “อ้าว น้องรันต์อิ่มแล้วเหรอคะ” เสียงคนที่ทำให้เธอหมั่นไส้ที่สุดในตอนนี้ถาม ในขณะเธออุตส่าห์กินเงียบๆ และกำลังจะลุกไปเงียบๆแล้ว กลับมาชะงักไว้ เรรันต์หันไปมองคิมหันต์แว้บนึง

..มหาลัย... สิ้นวันหยุด เหมือนสิ้นใจ เรรันต์หมดความร่าเริงนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น หมดแล้วรอยยิ้มบุ๋ม ที่ใครเห็นเป็นต้องมอง ยิ้มครั้งนึงเหมือนโลกน่าอยู่ไปค่อนใบ ถึงเธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็เหมือนไร้ความรู้สึกอยู่ดี ปลีกตัวนั่งนิ่งคนเดียวตลอดทั้งวัน จนกระทั่งหมดคาบเรียน ถึงเวลากลับบ้าน ทว่า..เธอยังคงอยู่ ติ้ด ติ้ด ติ้ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเรรันต์สะดุ้งโหยง ละสายตาจากตำราเรียนที่เผลอถือติดมือมานั่งจ้อง หวังกลบเกลื่อนสีหน้าใกล้ตายของตัวเอง หันมามองจอ ก่อนกดรับ (รันต์) คำแรกที่ได้ยินทำเธอถอนหายใจ กรอกเสียงเหนื่อยลงไป แม้แต่ปลายสายยังรู้ (อยู่ไหนครับ) “ห้องสมุดน่ะเบส จะมาเหรอ มาสิ” (ได้ครับ เดี๋ยวไป) อันที่จริง เขาแค่จะชวนเธอไปทานข้าวด้วยเท่านั้น แต่พอเธอตอบกลับมาเพียงสั้นๆแค่นี้ เขาก็ไปต่อไม่ถูก เลี่ยงไปหาถึงที่ไม่ได้ ทั้งที่ระยะทางที่เขายืนกับห้องสมุดมันห่างกันเป็นกิโล อีกทั้งรถยน

หลังจากมั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากคิมหันต์หูเธอไม่ได้ฝาด เธอหย่อนคิ้วเสมือนใช้ความคิด พลางใช้กำลังทั้งหมดที่มีผลักอกเขาออกไปตอนเผลอทันที "ปล่อยหนู! " จนกระทั่งเธอหลุดออกจากพันธนาการนั้นสำเร็จ ยืนมองหน้าคนที่นอนหงายอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจ ก่อนตั้งคำถาม "เลิกกับพี่แพรว เลิกทำไมคะ " มันคือคำถามที่เธออาจจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ทว่า..แค่เธออยากได้ยินจากปากคิมหันต์ซ้ำก็เท่านั้น เขายันตัวเองจากท่านอนเป็นท่านั่ง พลางแค่นหัวเราะ "ก็...มารักกับรันต์ไง" และตอบหน้าตาเฉย "มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ กับการทิ้งคนทั้งคนที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด " เรรันต์เลิกคิ้วถาม แววตาผิดหวัง ทว่าเขากลับยิ้มกว้างยียวน "สำหรับคนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่มันง่าย พี่เลิกก็คือ...เลิก " "พี่คิม...พี่นี่เลวมากเลยนะ" หญิงสาวกัดฟันสบถ คนตรงข้ามหุบยิ้ม พลางขมวดคิ้วทันที "นี่รันต์ด่าพี่เหรอ " เค้นถามเสียงต่ำ จนเรรันต์กระพริบตาปริบ เสมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนแสร้งทำใจดีสู้เสือ สบตาเขา "ใช่ค่ะ

เลิกเรียนหลังจากซ้อมละครเวทีที่จะต้องแสดงจริงอีกสองเดือนข้างหน้า เรรันต์เลือกที่จะไม่กลับบ้าน แต่ไปกับเบสแทน เธอโทรไปบอกคนที่บ้านก่อนหน้าครึ่งชั่วโมง โชคดีคนรับสายคือคุณนายอารีย์ เธอเลยไม่ต้องกังวลสักเท่าไหร่ โดยให้เหตุผลตามความจริงว่า เธอขอไปปาร์ตี้ผ่อนคลายสมองกับเพื่อนบ้าง ซึ่งที่ไหนนี้..ก็ไม่รู้ ...แล้วแต่คนขับรถ ... "ที่นี่รึเบส " เธอเปิดประเด็นถาม หลังจากรถชะลอช้าลงเมื่อมาถึง เบสพยักหน้าให้ "รันต์โอเคไหม " ถามเสียงทุ้มแสดงความเป็นห่วง ยิ้มกว้างให้ ก่อนเธอจะหันมา "มันคืออะไร " "ร้านพี่ชายเบสเอง " "ผับเหรอ " ทำหน้าซีด หันไปมองทางเข้า ที่เห็นผู้คนเดินเข้าเดินออกนับไม่ถ้วน บรรยากาศกำลังสะกิดแผลช้ำของเธอให้ชาวาบขึ้นมากลางใจ "เปล่าๆ ร้านนั่งดื่มเฉยๆ นี่แหละ รันต์จะไม่ดื่มเหล้าก็ได้นะ ที่นี่มีน้ำผลไม้ธรรมดาด้วย" "อ่อ...โอเค ^^ " เธอยิ้มกว้าง เป็นอันว่ารับรู้และพอใจกับแหล่งบันเทิงที่เบสนั้นพามา ก่อนจะกันลงจากรถ เดินเข้าไปข้างใน วินาทีแรก ที่คนสองคนนี้ย่างกรายกันเข้าไป สาย

..หลายวันต่อมา.. วันหยุดสุดสัปดาห์ที่เรรันต์ไม่ได้ออกไปไหน วันนี้คงเป็นวันแรกของเดือน กับการอยู่ติดบ้าน นั่นเพราะคุณนายอารีย์นัดลูกๆทุกคน กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน บรรยากาศรอบๆห้องอาหาร ท่ามกลางความสุขของหัวหน้าครอบครัวอย่างเช่นนายแม่ ที่ลูกๆมาตามคำสั่ง และตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารนานาชนิด ที่ระรานตาเต็มไปหมด ยั่วยุต่อมกระเพาะเป็นอย่างดี ทว่า..มีผู้หญิงคนนึงนั่งห่อไหล่ไม่กล้าแม้จะสบตาใคร ในขณะคนก่อเรื่องอย่างคิมหันต์ยังทำตัวปกติและนั่งยิ้มร่าไม่สะท้กสะท้าน เรรันต์เห็นแล้วหมั่นไส้ เธอแทบจะรีบยัดอาหารเข้าปากให้มันอิ่มๆ แล้วก็ลุกไปจากตรงนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ถึงจะรัก แต่พฤติกรรมของคิมหันต์ในบางที ก็ทำเรรันต์ไม่ค่อยชอบพอเหมือนกัน อาทิเช่นตอนนี้ที่เขาทำตัวไม่รู้เรื่องรู้ราว ยังคงทำตัวเป็นลูกที่ดี น้องชายที่น่ารักของทุกคนเสมอต้นเสมอปลาย ต่างกับเธอโดยสิ้นเชิง ที่บางเวลาเผลอหันมาสบตากับเขา เขากลับยักคิ้วให้ หลายครั้งเธอเก็บอาการ มีครั้งนี้แหละที่เธอทำท่าจะเตะเท้าเขาใต้โต๊ะ แต่กลับต้องชะงักกึกด้วยเสียงนี้ "เรรันต์ "