Semua Bab ฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย: Bab 11 - Bab 19

" เจ้าดูจะสนิทกับ ลู่เอ๋อ มากข้าอยากรู้ว่าปกตินางชอบทำอะไรบ้าง " ท่านแม่ทัพทำทีเป็นถามถึงสิ่งที่นางชอบกับ มู่เฉิน ดูว่าเค้าสนิทกับนางมากน้อยแค่ไหน " ข้าเองก็ไม่รู้อะไรมากนัก ยามไปที่จวนสกุลจ้าวถ้านางไม่ไปเรียนดนตรี ก็จะทำขนมมาให้ พี่เฟยเทียนกับเฟยหลิง กิน ข้าก็พลอยได้ชิมอยู่หลายหน แต่นอกจากนั้นข้าก็ไม่รู้ขอรับ " มูเฉิน อธิบายเสียยืดยาว พร้อมทั้งหยิบขนมเข้าปากไปด้วย ท่าทางสบาย ๆ ' หึ ที่แท้ก็เป็นเจ้ากุนซือบ้านั่น ที่คิดจะปั่นหัวข้า อย่าให้ถึงคราวเจ้าก็แล้วกัน ข้าจะเอาคือให้สาสมเลยทีเดียว ' ร่างสูงสง่าสวมชุดสีดำ ในมือถือดาบคู่กายก้าวเดินอย่างมั่นคงสง่างามและน่าเกรงขาม ตามหลังด้วยลูกน้องคนสนิท จ้าวฟางลู่ รู้ดีว่า การออกปฏิบัติภารกิจในแต่ละครั้งนั้น จะประสบความสำเร็จได้ จำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากแค่ไหน ดังนั้นนางก็ควรจะไปส่งเขา " ท่านแม่ทัพเจ้าคะ รอก่อนเจ้าค่ะ " เมื่อเสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้ร่างสูงหยุดเดินในทันทีแล้วหันกลับมามองนางอย่างแปลกใจ " เจ้ามีธุระอันใด หรือเปล่าฮูหยิน " " เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่อยากเดินไปส่งท่านก็แค่นั้นเอง " เขาพยักหน้ารับแล้วก้าวเดินออกไปพร้อมกับน

เจียวซินยืนมองนายหญิงของนางกำลังปีนต้นไม้ด้วยความเป็นห่วง " ฮูหยิน ระวังตกนะเจ้าค่ะ ฮูหยินข้าว่าเรียกบ่าวรับใช้ผู้ชายมาช่วยดีกว่านะเจ้าคะ ฮูหยินท่านลงมาเถอะนะเจ้าคะ " " ซินเอ๋อ เจ้าช่วยเบาเสียงหน่อย ข้าไม่ตกหรอ แค่นี้สบาย ๆ " จ้าวฟางลู่มองลูกนกในมือยิ้ม ๆ " เจ้านกน้อยข้ามาส่งเจ้ากลับบ้านแล้วนะ " นางพูดกับเจ้านกน้องพร้อมวางเจ้านกน้อยไว้ในรัง " ฮูหยินท่านลงมาได้แล้วเจ้าค่ะ " " ก็ได้ ๆ ข้าจะลงไปเดี๋ยวนี้และ " แก๊ก.... " ว๊ายยยย " นางร้องอย่างตกใจ 'กิ่งไม้ดี ๆ มีมากมายทำไมไม่จับ ดันไปจับโดนกิ่งไม้แห้งซะได้ คราวนี้ได้เจ็บตัวจริง ๆ แน่ ' นางหลับตาลงพร้อมยอมรับแรงกระแทกจากพื้นดิน พืบ.…. ' หือไม่เจ็บแฮะ ' นางคิดแล้วลืมตาขึ้นสบเข้ากับสายตาคมที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว พบว่าตัวเองตกลงมาในอ้อมแขนแข็งแกร่งของท่านแม่ทัพ ทำให้หัวใจดวงน้อยของนางเต้นแรง ' ป่านนี้หน้าข้าคงแดงมากแน่เลย ' ที่แท้เป็นท่านแม่ทัพนี่เองที่มารับนางไว้ได้ทัน เขามองหน้านางอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาว เมื่อสูดดมเข้าไปแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด " หึ เป็

จ้าวฟางลู่หลังจากใช้วิชาตัวเบาผสมตีนแมวก็แอบออกมาจากจวนแม่ทัพได้อย่างราบรื่น โดยจงใจทิ้งเบาะแสไว้ให้พวกเขาตามหา ถ้าจะออกมาโดยที่ไม่ให้ใครรู้ก็ย่อมได้ แต่มันจะไปสนุกอะไรล่ะ นางแค่อยากออกมาเปิดหูเปิดตาก็เท่านั้น อีกไม่นานอาเต๋อคงหานางเจอเองแหละ ถ้าจะให้ชวนเขาตรง ๆ เขาคงไม่ยอมแน่ นางหันซ้ายแลขวาเดินจนเหนื่อยแล้วเห็นร้านบะหมี่เปิดอยู่จึงเดินเข้าไปนั่ง สั่งบะหมี่มาสองชามกลิ่นน้ำซุปลอยขึ้นมาแตะจมูก ' หอมมากกก จะแอบอยู่อีกนานไหมน้อง ' ความจริงนางเห็นเขาตั้งแต่ก่อนที่จะสั่งบะหมี่แล้ว " อาเต๋อ ออกมาเถอะ บะหมี่ต้องกินตอนร้อน ๆ ถึงจะอร่อย " พอนางเอ่ยจบ ร่างสูงก็ขยับก้าวเดินออกจากมุม มืดเดินตรงมาหานางทันที " ฮูหยินน้อย ท่านรู้ว่าข้าตามท่านมา " " ใช่ ถ้าข้าบอกเจ้าตรง ๆ เจ้าจะพาข้าออกมาไหมล่ะ " เขานั่งถอนหายใจอย่างจนปัญญาเมื่อได้ฟังคำตอบของนาง " ฮูหยินน้อยนี่ก็ดึกแล้วกลับกันเถอะขอรับ " " รู้แล้ว ๆ ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเท่านั้นเอง อีกอย่างท่านแม่ทัพก็ไม่อยู่ มีอะไรให้กลัวกันล่ะ เจ้าเองก็กินก่อนเถอะ " นางพูดเสียงใส เขาอยากจะบอกนางเหลือเกินว่าท่านแม่ทัพจะกลับมาวันนี้ ป่านนี้คงถึงจวนแล้ว

รถม้าจวนแม่ทัพเคลื่อนมาหยุดที่หน้าจวนสกุลจ้าว หนึ่งบุรุษชุดดำผู้องอาจเดินเคียงคู่กันกับสตรีชุดสีน้ำเงินผู้สง่างาม บุรุษผู้ที่เขาได้ตั้งให้เป็น เสาหินแห่งกองทัพทมิฬนั้นมองสตรีข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยนช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง จ้าวเฟยเทียน มองดูสหายตนที่ไม่เคยชายตามองสตรีใด ปฏิบัติกับน้องสาวของเขาอย่าง ทนุถนอมแล้วมองแค่เพียงแวบเดียวก็รับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่การแสดงละครเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เป็นไปตามคำบอกเล่าของของ เฟยหลิง ที่มาเล่าให้เขาฟังว่าเจ้าเสาหินนี่เริ่มสั่นคลอนแล้ว ในโลกใบนี้คงมีแค่เจ้าเสาหินนี่ที่เขาพอจะวางใจ' ให้ดูแลน้องสาวผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของบุรุษทั้งสามของสกุลจ้าวแห่งนี้ได้ " คาราวะพี่ใหญ่เจ้าค่ะ " เสียงหวานเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้ม " น้องเล็ก " เขาตอบรับนางด้วยรอยยิ้มเอ็นดูและแสนอบอุ่น " ทำไมวันนี้พี่ใหญ่ถึงได้ว่างล่ะเจ้าคะ " นางเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย ในความทรงจำของร่างนี้ พี่ชายคนนี้รักและใจดีกับนางมากแต่เขามักจะงานยุ่งอยู

จ้าวฟางลู่ และเจียวซิน ช่วยกันเตรียมของนางให้เจียวซินเตรียมจำพวกเสื้อผ้าเครื่องประดับและของใช้ที่จำเป็นส่วนนางจัดเตรียมอาวุธฯ ยาและอุปกรณ์ทำแผลที่จำเป็น กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปยามโหย่วแล้ว เมื่อคืนหลังจากที่ท่านแม่ทัพกลับมาส่งนางที่จวน เขาก็ขอตัวตามห้าวชวนไปที่กรมยุติธรรมเพื่อสอบสวนคนร้ายในทันที แม้ระหว่าทางที่นั่งรถม้ามาเขาจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม เพียงแต่นั่งกอดนางมาตลอดทางเท่านั้นเอง นางก็ไม่รู้ว่าภายในใจเขาคิดอะไรอยู่ จนถึงตอนนี้นางยังไม่ได้เจอเขาอีกเลย " ซินเอ๋อ เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย " " ให้ข้าไปเป็นเพื่อนไหมเจ้าคะ " นางถามอย่างเป็นห่วง " ไม่เป็นไรหรอก ข้าไปไม่นาน พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแล้วเจ้าไปพักเอาแรงเถอะ " " เจ้าค่ะ " นางเดินกลับห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ มิวายยังหันกลับไปมองนายหญิงของนางอย่างอดห่วงมิได้ นางกำลังเดินไปยังสะพานทางเข้าศาลาสระบัวและหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเงิยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรี ' นายหญิงนางคงอยากอยู่คนเดียวซักพัก '