All Chapters of วิศวะลวงรักร้าย(20+): Chapter 21 - Chapter 30

สามสาวพากันมาถึงมหาลัย ในช่วงปิดเทอมแบบนี้แทบไม่มีนักศึกษา แต่โชคดีที่ห้องธุรการเปิดอยู่ เป็นปิ่นมุกที่เดินไปถามพนักงานที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ "ขอโทษนะคะ นักศึกษาชื่อนี้ เรียนคณะอะไรคะ พอดีว่ามีญาติมาหาจากต่างจังหวัด แต่ไม่รู้จักที่อยู่ ไม่ทราบว่าพอจะมีเบอร์ติดต่อบ้างไหมคะ" "เช็คให้ได้นะคะ แต่ต้องขอบัตรนักศึกษาของน้องด้วยค่ะ"ปิ่นมุกหยิบบัตรนักศึกษาจากกระเป๋ายื่นไปให้ทันที ขวัญตายืนหน้าซีดจนลินดาต้องคอยเอามือมากุมไว้ เธอกลัวจะรู้ความจริงบางอย่างจากที่นี่ เหมือนจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่ "นักศึกษาชื่อนี้พ้นสภาพการเป็นนักศึกษาไปแล้วนะคะ เมื่อเดือนที่แล้ว" "เหรอคะพี่ พอจะบอกได้ไหมว่าเคยเรียนคณะอะไร" "คณะมนุษยศาสตร์ค่ะ"ทั้งสามคนหันหน้ามามองกันทันที ชัดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว "ไอริน!!!!"สามสาวประสานเสียงออกมาพร้อมกัน ก่อนปิ่นมุกจะหันไปขอบคุณพี่พนักงานแล้วพากันเดินออกมาทันที "ไหนบอกมันหายสาบสูญไปแล้วไง นี่พี่คิณยังแอบเลี้ยงมันไว้อีกเหรอ กูไม่ไหวแล้วนะกับผู้ชายประเภทนี้ มีเมียอยู่แล้วยังทำตัวร่านยิ่งกว่าผู้หญิง" "พอก่อนลินดา มึงมาปลอบใจเพื่อนมึงก่อน เดี๋ยวไอ้ผู้ชายพันนั้นเราค่อยไปจัดกา

ขวัญตาร้องไห้มาตลอดทางที่เพื่อนสองคนมาส่ง เธอไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ เธอเองก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่ไม่ถามเขาก่อนเรื่องไอริน คิดจะหนีเขามาเลย แต่ทว่าเรื่องสัญญานั่นต่างหากที่เธอเสียใจ เพราะเขาลังเลที่จะเลือกเธอ นั่นหมายความว่าเธอยังไม่สำคัญกับเขามากมายขนาดที่เขาจะเลือกเธอได้ "มึงไหวไหมว่ะขวัญ"หลังจากกลับมาถึงคอนโด ทั้งปิ่นมุกและลินดาก็นั่งมองขวัญตาร้องไห้มาร่วมชั่วโมงแล้ว "ฮึก ฮึก ป่านนี้พี่คิณจะเป็นยังไงมั่งว่ะ" "นี่มึงร้องไห้เพราะเป็นห่วงผัวมึงเหรอว่ะ" ลินดาพูดติดตลก ถึงแม้สถานการณ์จะไม่เข้ากันเลยก็ตาม "ถ้ามึงเป็นห่วงเขา แล้วขอพี่เขาหย่าทำไมว่ะ หรือพูดไปด้วยอารมณ์" "กูพูดจริง แต่เป็นตอนนั้นนะ ตอนนี้กูไม่อยากหย่าแล้ว กูรักเขา มึงเข้าใจไหม กูรักเขามาก ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้เหมือนกัน เขาเป็นอย่างเดียวในชีวิตที่กูรู้สึกว่าโชคดีที่พ่อบังคับให้กูแต่งงานด้วย"ปิ่นมุกหันไปสบตากับลินดา ยังไม่ทันข้ามคืน พวกเธอสองคนคงต้องไปซื้ออาหารหมามาเตรียมไว้แล้ว "พี่คิณเขาก็รักมึงนะ ถ้ามึงโกรธเรื่องสัญญานั่น มึงก็น่าจะเข้าใจเขามากกว่าใครนะ คนที่ไม่เคยมีอิสระทำอะไรด้วยตัวเองในชีวิต ถูกพ่อ

สองสามวันมานี้คิณพยายามทำทุกอย่างให้ขวัญตาเชื่อจริงๆว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว เริ่มจากเขาเข้าบริษัททุกวัน ไปหาเธอก็อยู่ในที่ๆเธอบอกให้อยู่ ไม่ให้เข้าใกล้เขาก็ไม่เข้า อดทนอย่างถึงที่สุด ไม่รู้เธอเห็นหรือเปล่า เพราะไม่ได้พูด ไม่ได้บอกอะไรเขาเลย "กลับได้แล้วค่ะ ขวัญจะนอนแล้ว"พอเห็นเขายอมหน่อย เดี๋ยวนี้ทำหน้าทำตา น่าจูบเป็นบ้า ตอนนี้เขาน่าจะเพ้อแล้ว ควรกลับไปนอนจริงๆ "พรุ่งนี้วันหยุด พี่ไม่รีบ" "กลับค่ะ ขวัญจะนอนแล้ว" "โอเคครับ ฝันดีนะครับ" ขวัญตามองคนตัวสูงที่รีบวิ่งออกไปทันที ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมกลับไปอยู่กับเขา จริงๆเธอเองก็สงสารเขาเหมือนกันที่ทำงานเหนื่อยๆแล้วต้องขับรถวนไปวนมา แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว เธอยังอยากดัดนิสัยเขาก่อน ไม่อยากให้เขาได้ใจเกินไป คิณมาหาขวัญตาอีกวันในช่วงบ่าย เพราะเขาเพิ่งตื่น สองสามวันมานี้เขารู้สึกเหนื่อยมากเลยตอนตื่นเกือบเที่ยง กว่าจะได้มาหาขวัญตาก็เกือบบ่ายสอง แต่ทว่านิติคอนโดบอกว่าเธอพากระเป๋าเดินทางออกไปตั้งแต่สิบโมง และฝากบอกเขาว่าให้กลับไปไม่ต้องมาอีก ตอนนี้มือหนาเริ่มสั่นเทา ร่างกายเริ่มควบคุมไมได้ที่รู้ว่าเธอหนีเขาไป แล้วสองสามวันที่ผ่านมาคืออะไร ถึงเธอจะไม่ใ

"พี่ตาย ขวัญก็เป็นม่ายสิคะ ไม่เอาหรอกขวัญอายุแค่21เอง ยังไม่มีลูกเลย" คิณพยายามกลั้นยิ้มในคำพูดของเธอ เขาไม่รู้ว่าที่เธอพูด เพราะเขาง้อเธอสำเร็จแล้วหรือเปล่า "แต่พี่อยากตาย เพราะเมียไม่ดีด้วย" "มาขนาดนี้แล้ว พี่ยังพูดประชดอีกนะคะ"คิณดึงมือขวัญตามาจับ เห็นเธอไม่ปฏิเสธก็เอามาจูบเธอก็ไม่ปฏิเสธ แปลว่าเธอกลับมาหาเขาแล้วจริงๆ "พี่เกือบตายแล้วรู้ไหม ตรอมใจตาย" "พี่ไม่กลัวขวัญมีผัวใหม่เหรอคะ ถ้าพี่ตายไป" มือบางกระตุกเพราะอารมณ์ของคนป่วยไม่ปกติที่ได้ยินคำพูดของเธอ "พี่จะไปเป็นผีหักคอผู้ชายทุกคนที่เข้าหาขวัญ" "แล้วพี่อยู่กับขวัญไม่ดีกว่าเหรอคะ ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วย ขวัญให้อภัยพี่ค่ะ และจะกลับไปอยู่กับพี่ด้วย พี่ต้องรักษาตัวเองให้แข็งแรงเร็วๆนะคะ"คิณดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าเกือบสัมผัสกัน หากขวัญตาไม่เอามือมาบังไว้ก่อน "ที่นี่โรงพยาบาลค่ะ ไม่เหมาะสม"อยากจะจูบเมียใจจะขาด นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ใกล้ชิดกันเลย เขาคิดถึงสัมผัสเธอ "จูบนิดเดียว แปบเดียวได้ไหมครับ พี่จะได้มีแรงมากกว่านี้ไง"ต่อรองเก่งเหลือเกิน เอาเรื่องโรคภัยไข้เจ็บมาอ้าง "แค่นิดเดียวนะคะ"ริมฝีปากหนาประกบลงบนริ

คนสองคนช่วยกันถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ถึงจะเป็นด้วยความลำบาก เพราะมีสายน้ำเกลือ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในความอยากที่เกิดขึ้นตอนนี้ ขวัญตาที่ตอนแรกปฏิเสธท่าเดียว ตอนนี้กลับรู้สึกอารมณ์กระเจิดกระเจิง จากการปรนเปรอของคนป่วยที่ทำทุกอย่างด้วยความชำนาญ "อืม อ๊าสส"ใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกไซร้ไปทั่วร่างเล็ก เริ่มจากซอกคอหอมกรุ่นที่ทำเขาติดใจ กลิ่นหอมอ่อนของเธอทำเขาคลั่ง ขบเม้มจนเกิดรอยแดงจางๆ ก่อนแวะมาดูดกลืนเต้าอวบก้อนขาวกลม ซึ่งแค่เขาใช้ลิ้นปัดป่ายจุกสีหวาน ร่างของขวัญตาก็ดิ้นพล่านไปมาด้วยความเสียดเสียว ไม่จบแค่นั้นมือหนาอีกมือก็บีบเค้นอีกข้างแรงๆจนเต้าอวบปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้ว ขึ้นแดงเถือกไปทั่วบริเวณ สลับกันไปทั้งสองข้างจนน้ำลายเปียกชุ่มไม่มีพื้นที่ว่าง ผละจากเต้านี้ ก็ไปดูดอีกเต้าจนพอใจ ก่อนค่อยๆถอยลงไปตรงเนินอวบอิ่มที่สุดแสนคิดถึง นิ้วเรียวแหย่เข้าไปในรูร่องสีสดที่ผลิตน้ำหวานออกมาจนเปียกชุ่ม "อ๊าสส"คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก ยิ่งเขาขยับนิ้วเข้าออก เธอยิ่งทนไม่ไหว แต่ทว่าไม่นานเขาก็ผละนิ้วออกไป มีน้ำสีใสหยาดเยิ้มติดนิ้วออกมา เขาเอาเข้าปากดูดกินไปต่อหน้าเธอ แต่เมื่อเขาจะใช้ลิ้นปรนเปรอให้ มือเรียวกลับตะ