All Chapters of เมียเด็กของคุณป๋า: Chapter 71 - Chapter 80

“แวะซื้ออะไรไปให้ลูกไหม?”ผมหันไปถามแม่ของลูกที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรตั้งแต่ไปส่งเชอรีนที่คอนโด แล้วก็ต้องวนรถกลับไปทางบ้านไอ้กันต์ มันก็สมควรที่เธอจะโกรธอยู่หรอกเสียเวลาไปเป็นชั่วโมง แต่ก็จะทำไงได้เรื่องนี้ผมผิดเองทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอจะโกรธแต่ก็ยังทำ“......” คำตอบคือเงียบ! เฮ้อ! ผมได้แต่ลอบถอนหายใจแล้วจอดรถ“ปะ...ไปซื้อขนมให้ลูกกัน”ผมปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยให้เธอก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ“มา! เร็ว!” เธอไม่ยอมลงจากรถเอาแต่จ้องหน้าผม“หนู...ป๋าขอร้องมาเร็ว ๆ ๆ”ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจับฟาดไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมใจเย็นกว่าเมื่อก่อนเยอะ แต่คุณแม่รู้สึกจะไม่ค่อยมีเหตุผลเอาเสียเลย ก็บอกอยู่ว่าแค่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรเกินนั้น“ต้องทำไงนะถึงจะหายงอน” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนแสนงอน“หนูไม่ได้งอน!”เธอตอบเสียงแข็ง สองมือดันอก“แล้วหนูเป็นอะไรบอกป๋าได้ไหม?”ผมพยายามใจเย็นและใช้เหตุผลกับเธอให้มากที่สุด และเข้าใจว่านี่คืออารมณ์คนท้อง“......” เธอส่ายหัว แต่เธอจะรู้ตัวไหมว่าสายตาเธอที่มองผมตอนนี้มันเย้ายวนแค่ไหน“เรื่องป๋ากับเชอมันจบไปนานแล้ว มันก็แค่รักวัยรุ่นธรรมดาไม่มีอะไร ตอนนี้ป๋ามีแค่หนูคนเดียว”“ส่วนเ

คอนโด21.00 น.“คืนนี้ขอป๊ะป๋านอนกอดแม่หน่อยนะ!”“ฮึบ! หนักใช่เล่นนะเรา”ผมอุ้มลูกชายกลับไปนอนที่ห้องคืนนี้ต้องเอาคืนเด็กแสบคุณแม่คนสวย เมื่อตอนกลางวันเล่นงานผมเสียช้ำไปทั้งตัวแต่ดูจากอาการตอนนี้ทุกอย่างน่าจะโอเคขึ้น แนนไม่ต่อต้านผมเหมือนก่อนหน้านี้แต่ความเย็นชาก็ยังคงมีอยู่ไม่เป็นไรอันนี้ชิน!“โตเป็นหนุ่มแล้ว นอนนี่ส่วนแม่กับน้องป๋าจัดการดูแลเอง” ผมวางลูกลงกับเตียงห่มผ้าให้“ป๋ารักลูกมากนะรู้ไหม ถึงทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นโดยที่ป๋าไม่ได้ตั้งใจ แต่ป๋าก็รักลูกชายคนนี้ของป๋าสุดหัวใจ”ความรู้สึกผิดนี้จะอยู่กับผมไปจนตาย ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม ถ้าผมรู้จักผิดชอบชั่วดีไม่ทำอะไรแนนนี่ทุกอย่างมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอยังเด็กแต่ผมก็ยังทำแล้วยังทำเลวกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ฝันดีครับ!”ผมจูบลงที่หน้าผากลูกอย่างเอ็นดู ก่อนจะกลับไปหาแม่ของลูกออกจากห้องน้ำมาคงจะตกใจที่ลูกชายหาย ต้องไปปลอบขวัญสักหน่อย“......” ตอนนี้คุณแม่ยังไม่ออกจากห้องน้ำ ทำอะไรอยู่นะชักช้า คนยิ่งคิดถึง ๆ อยู่ฟิ้ว ~~~เสื้อปลิวออกจากตัว นอนรอบนเตียงอย่างอารมณ์ดีวันนี้ต้องได้!แกร๊ก!“O_o” แล้วก็เป็นไปตามคาดแนนทำหน้าสงส

“...ไม่ว่า มันเป็นสิทธิ์ของคุณ” ฉันพูดอย่างที่ฉันคิด“ไม่หึง?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม“ไม่ค่ะหนูเข้าใจผู้ชายก็ต้องมีบ้าง!” ฉันตอบเสียงเรียบ“แล้วถ้าป๋าเมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับคนอื่นล่ะ!” คุณเขาถามจริงจัง“ไม่มีคำว่าเผลอค่ะ มีแต่ตั้งใจ! แต่มันก็สิทธิ์ของคุณอีกเหมือนเดิมเพราะหนูไม่มีสิทธิ์ห้าม!”“คนเราบางทีก็ต้องปล่อยวางเรื่องพวกนี้ ยิ่งห้ามก็ยิ่งทะเลาะ ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งมีปากเสียงสุดท้ายก็ต้องลงไม้ลงมือ สู้เปิดใจรับมันดีกว่าค่ะ”ที่ฉันพูดแบบนี้เพราะเคยเจอมาแล้วกับตัวเอง พ่อนภดลกับแม่ดารากานต์ก็เป็นแบบนั้น ยิ่งแม่ห้ามพ่อก็ยิ่งต่อต้านดื่มเที่ยวทุกวันรอยลิปสติกนี่เต็มเสื้อมาตลอด มาถึงบ้านก็ทะเลาะตบตีกันฉันกับน้อง ๆ ก็ได้แต่นั่งมองเพราะแบบนี้ละมั้งฉันเลยชินชาและไม่อยากเปิดใจให้รักใคร เพราะแม่รักพ่อมากมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเสียใจส่วนพ่อท่านอาจจะเหนื่อยทำงานเครียดก็เลยอยากจะพักผ่อนหาความสุขใส่ตัวส่วนฉันเพราะไม่เคยมีชีวิตวัยรุ่น ไม่เคยรู้จักกับคำว่ารักวัยเรียน ไม่เคยคบผู้ชายคนไหน ไม่เคยออกเดต มันเลยไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไรด้วยสถานะของฉันกับคุณเขา คุณเขามีสิทธิ์ที่จะทำอย่างที่

ฉันก้มลงกอดร่างผอมโซที่นอนแน่นิ่ง ฉันสัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยที่แม่มีให้และกอดแม่อยู่แบบนั้นตึก ตึก ตึกระหว่างที่ฉันกำลังร้องไห้เสียใจ เสียงฝีเท้าหนักก็เดินเข้ามาในห้อง“ดูน้องด้วยพ่อขอตัวก่อน ไปลูกพาร์ทไปเล่นกับตา”ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาทั้งน้ำตาและมองตามพ่อที่เดินจูงมือเล็ก ๆ ออกไป“อึก!!” ทำไมพอฉันเห็นหน้าคุณเขาแล้วมันยิ่งอยากจะร้องไห้มากกว่าเดิม มันรู้สึกจุกและเจ็บที่หน้าอก“ป๋าให้หนูร้องไห้ได้แค่วันนี้วันเดียว!”“ต่อไปหนูห้ามร้องอีกแล้วรู้ไหม” คุณเขาเดินเข้ามาใกล้ตัวและดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น“ฮือ!! นะ...หนู...ฮึก!”ฉันปล่อยโฮกอดคุณเขาไว้แน่นมันเจ็บมันหน่วงไปทุกอย่าง ความรู้สึกมันแย่มันพังฉันไม่อยากจะคิดเลยถ้าฉันมีชะตากรรมแบบเดียวกันกับแม่ ฉันจะเป็นยังไง ลูกฉันจะอยู่ยังไงคุณเขาจะรักและดูแลลูกเราดีไหมแล้วถ้าลูกฉันหายตัวไปเหมือนอย่างที่ฉันหายไปจากพ่อแม่ล่ะ มันห้ามตัวเองไม่ให้คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้“ฮึก!” แต่มันก็ได้แค่เพียงร้องไห้สะอื้นในอ้อมกอดคนตัวใหญ่ที่กอดปลอบลูบหัวพูดปลอบอย่างอ่อนโยนและเข้าใจ“เป็นเด็กดีของป๋าต้องเข้มแข็งนะรู้ไหม อย่าลืมนะว่าตัวเองกำลัง

ตรืด ~~~ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดัง[หนูทานข้าวหรือยัง พอดีป๋ามัวแต่ยุ่งกับงานเลยเพิ่งได้โทรหา] ฉันเพ่งมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง 16.00 น. ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ยแล้วลูกฉันหายไปไหน[ว่าไงทำไมถึงเงียบ] “ยังเลยค่ะ พอดีหนูเผลอหลับไป” ฉันค่อย ๆ พยุงตัวลุกลงจากเตียง น้องพาร์ทหายไปไหนฉันนี่แย่จริง ๆ[ป๋าจะรีบเคลียร์งานแล้วรีบกลับนะ อย่าคิดมาก] เสียงทุ้มนุ่มเต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้ฉันถึงกับต้องอมยิ้ม“ค่ะ หนูจะรอนะ รีบกลับมา” ฉันพูดเขิน ๆ[เฮ้อ!! มีแรงทำงานแล้วแบบนี้...ป๋ารักแนนกับลูกนะ] เขาบอกรักฉันทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างหรือไง“ค่ะ...หนู...หนูก็คิดถึงคุณนะ” ฉันกลั้นใจพูดมันออกไป หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวแรงแทบเป็นบ้า[ครับ! ป๋าก็คิดถึงหนูกับลูก แค่นี้ก่อนนะป๋าต้องเข้าประชุมต่อ มีอะไรโทรมาได้ตลอด] น้ำเสียงคุณเขาดูมีความสุขมากที่ฉันบอกคิดถึง“ค่ะ” ฉันยิ้มให้หน้าจอก่อนจะตัดสาย เดินไปหาน้องพาร์ทที่วิ่งเล่นอยู่กับพี่ไทเกอร์“แม่ครับ! ตื่นแล้วเหรอ ผมเห็นแม่นอนเลยลงมาเล่นกับพี่ไทเกอร์!”พอเห็นฉันลูกก็วิ่งเข้ามากอดทันที“อยู่กับคุณแม่ไปก่อนนะพี่ขอตัวไปทำงานก่อน” พี่ไทเกอร์ยิ้มใ