Lahat ng Kabanata ng เมียเด็กของคุณป๋า: Kabanata 41 - Kabanata 50

“มาหาพิมพ์แบบนี้เจ้านายพี่ไม่ว่าเหรอ” สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันกลม หลังจากเสร็จภารกิจร่วมรักอันเร่าร้อน“แล้วถ้านายฆ่าพี่ พิมพ์จะทำไง” มือเรียวยาวเชยปลายคางหญิงสาวให้มองหน้าสบตา“พี่ปืนไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก”“พิมพ์เชื่อว่าพี่เขามีเหตุผลพอ”แพรพิมพ์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาล่วงเลยมาเป็นปีเธอกับเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนคนรักคู่อื่นทั่วไปดูหนัง ทานข้าวไปเที่ยวพูดได้ว่าเจอเธอที่ไหนเทเลอร์ก็ต้องอยู่ที่นั่นเนื่องจากคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม ที่สั่งให้ลูกน้องคนสนิทคอยรับคอยส่งดูแลแฟนสาวแทนเจ้าตัวที่ต้องจัดการงานเพราะต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างประเทศ“พิมพ์มีเรื่องจะบอก”แพรพิมพ์พูดอย่างหนักใจ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นมีอะไรหรือเปล่า”เทเลอร์เมื่อเห็นแฟนสาวทำหน้าเศร้าก็รู้สึกไม่สบายใจ“พิมพ์ต้องไปดูงานที่อเมริกา งานมีปัญหานิดหน่อยค่ะ”“นานไหม?”“ยังไม่รู้เลย อาจจะเป็นปีหรือนานกว่านั้น”ใบหน้าหวานซบที่แผ่นอกอุ่นพร้อมมือนุ่มกอดเอวหนาไว้แน่น“ทำไมไปนานขนาดนั้น”ท่อนแขนแกร่งกอดรัดร่างบางไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไป“พิมพ์ก็ไม่ได้อยากไปค่ะ แต่มันจำเป็นจริง ๆ พี่เข้าใจพิมพ์ใช่ไห

Nanny…โรงพยาบาล“เธอจะมาฉีดยาใช่ไหม?”คุณเขาหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาจ้องหน้าฉัน“…...” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ ปกติฉันจะฉีดยาทุก 3 เดือน และแน่นอนการฉีดยาคุมมันก็ต้องมีผลข้างเคียงคือประจำเดือนฉันมาไม่ปกติ บางเดือนมาน้อยบางเดือนมามาก บางเดือนไม่มาเลยและบอกเลยอารมณ์ค่อนข้างแปรปรวนขึ้น ๆ ลง ๆแต่มันคือทางเดียวที่จะการันตีได้ว่า ตัวเองจะไม่ท้องอีก เพราะคุณเขาทำเรื่องอย่างว่ากับฉันแทบทุกวันยิ่งวันไหนเป็นวันหยุดคุณเขาไม่ได้ไปทำงาน ฉันแทบจะไม่อยากอยู่ใกล้เขาระยะเวลา 6 ปี ที่ฉันต้องอยู่ในสภาพนางบำเรอ คุณเขาก็ดีบ้างร้ายบ้างตามอารมณ์คนแก่ ที่แปรปรวนมากกว่าผู้หญิงอย่างฉันเสียอีก!ที่ฉันทนได้เพราะแค่อยากอยู่ใกล้น้องพาร์ท แต่ใกล้หมดเวลาของฉันแล้วละ อีกไม่กี่เดือนเห็นพี่ไทเกอร์บอกพี่พิมพ์จะกลับมาและงานแต่งจะถูกจัดขึ้นทันทีถ้าถึงเวลานั้นถึงฉันจะอยากอยู่ใกล้น้องพาร์ทมากแค่ไหน ฉันก็คงต้องตัดใจเพราะไม่อยากให้พี่พิมพ์เสียใจ ไม่อยากให้ใครเกลียดไปมากกว่านี้อีกอย่างแค่เทอมเดียวอีกแค่ไม่กี่เดือน ฉันก็จะจบ โชคดีที่ได้พี่ไรอันคอยช่วยเหลือ ฉันสามารถเข้าทำงานในสถานทูตได้ทันทีหลังจากเรียนจบ และสามารถเรียนคว

“อึก!!”พอขาก้าวเดินพ้นห้องฉันก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลได้อีกต่อไป“อึก!! ฮึก! ฮือ!!” ฉันนั่งทรุดตัวลงร้องไห้อยู่หน้าห้อง มันไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน!“แม่รักหนูนะ” หัวใจมันเหมือนกำลังจะสลายตุ้บ!! ตุ้บ!! ตุ้บ!!มันจุกที่อกมันอึดอัด จนต้องฟาดหมัดหนัก ๆ ทุบตรงหน้าอกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย กลับกันมันกลับยิ่งจุกแน่นแทบหายใจไม่ออก“ฮือ!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” ...แนนนี่ร้องไห้โฮออกมาอย่างน่าสงสาร จิกเล็บจงบนผิวขาวจนเป็นรอยแดงเพื่อระบายความเจ็บปวดที่สุมอยู่ในอก“กรี๊ด!” เธอได้แต่กรีดร้องในใจนั่งกอดเข่าร้องไห้เหมือนคนขาดสติ“อึก!” ฉันมองดูแขนทั้งสองข้างที่มีแต่รอยขีดข่วนรอยแดงจากเล็บ แล้วพยายามเรียกสติตัวเองก่อนลุกออกจากตรงนั้นเพราะกลัวน้องพาร์ทจะมาเห็นเข้าที่จริงฉันไม่ได้จะกลับบ้าน ฉันไม่ได้จะไปไหนทั้งนั้นแค่อยากเดินออกมาจากตรงนั้น ตรงที่ฉันไม่ควรจะอยู่ตั้งแต่แรกฉันเดินเหม่อเหมือนคนที่หมดสิ้นทุกอย่างในชีวิต เดินไปเรื่อย ๆ แค่เดินไป เดินไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย“หงิง!! หงิง!!”ระหว่างที่ฉันนั่งซึมอยู่ใต้ต้นไม้ เสียงหมาน้อยตัวอ้วนพร้อมอุ้งเท้าเล็ก ๆ แตะที่ขาอย่า

เพียงไม่กี่นาทีต่อมาคุณเขาก็เข้ามาอยู่ในตัวฉัน ฉันได้แต่ปล่อยตัวสั่นกระเพื่อมตามแรงกระแทกที่คุณเขาถาโถมใส่“เธอจะไม่มีวันไปไหนจากฉันได้จำไว้!” คุณเขาพูดเสียงแข็ง พร้อมยกขาฉันทั้งสองข้างพาดวางไว้บนไหล่กว้างปึก ปึก“อ่า ~~”“แล้วจำไว้อย่าดื้อกับฉันอีก! แนนนี่”ฉันเลือกที่จะเงียบเม้มปากแน่น มือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อคุณเขากระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่องแคบอย่างถี่แรง มันเข้าลึกจนฉันจุกเสียดท้องตรงท้องน้อย“หึ...เธอนี่มัน...เก็บเสียงเก่งจริง ๆ”คุณเขาพูดเสียงกระเส่าหัวเราะในลำคออย่างพอใจที่ฉันเงียบอย่างที่เขาต้องการริมฝีปากนุ่มจูบเลียตามข้อขาพร้อมขบกัดเบา ๆ แต่นั่นมันไม่ได้ช่วยให้ฉันมีอารมณ์ไปกับเขาเมื่อเอวหนายังคงกระแทกสวนเข้าออกร่องแคบอย่างบ้าคลั่งสองมือกดเอวฉันไว้แน่นแล้วถาโถมความยิ่งใหญ่เข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า“อ่า ~~”เสียงครางกระเส่าของคุณเขาสลับกับเสียงเนื้อกระทบกันดังระงมไปทั่วทั้งห้องพรึบ!สองขาฉันถูกปล่อยลงจากไหล่กว้าง แต่คุณเขากลับดึงตัวฉันลุกขึ้นนั่งอยู่บนตักแกร่ง สองแขนโอบคอเขาอย่างอัตโนมัติ สายตาเราทั้งคู่มองสบกันเข้าพอดี...แต่ฉันเลือกที่จะมองไปทางอื่น มันไม่อยากเห็นหน้าเ

2 เดือนผ่านไปทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เคยมีอะไรเปลี่ยน แค่ที่เปลี่ยนคือตอนนี้เบบี๋กลับมาได้สักพักแล้วแต่เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะฉันก็ต้องเรียนเบบี๋โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง และที่น่าอิจฉาคือคุณกันต์เขายังรักและเอาใจใส่เบบี๋เหมือนเดิมทุกอย่างขนาดห่างกันนานถึงสองปี คุณเขายังมั่นคงไม่เปลี่ยนใจแบบนี้สินะเขาถึงเรียกว่ารักแท้แต่ฉันต้องอึดอัดไม่น้อยเพราะตอนนี้พี่พิมพ์ก็อยู่ที่นี่ แล้วก็อยู่กับคุณเขาในห้องมันก็ไม่แปลกที่เขาจะอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนเพราะเดือนหน้าคุณกับพี่พิมพ์ก็จะแต่งงานกันแล้วและอีกแค่สองเดือนฉันก็จะไปจากที่นี่แล้วเหมือนกัน“แม่จะคิดถึงหนูทุกวันเลยนะครับ” ฉันก้มลงหอมแก้มตัวเล็กที่นอนดูการ์ตูนจนเผลอหลับ เวลานอนอ้าปากหวอแบบนี้น่าเอ็นดูที่สุดไม่ใช่อยากอยู่แบบนี้แต่ไม่ว่าฉันจะไปไหนมาไหนคุณเขาจะให้พี่ไทเกอร์ไปด้วยตลอด คอยตามเป็นเงาเลยก็ว่าได้ฉันแทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็ต้องรอคุณเขาอนุญาต และช่วงหลัง ๆ คุณเขาทำเรื่องอย่างว่าบ่อยมาก บางวันฉันแทบลุกไปเรียนไม่ไหวแต่ก็ได้แค่กัดฟันทน เพราะอีกหน่อยพอคุณเขาแต่งงานก็คงย้ายไปอยู่กับ