All Chapters of พันธะร้ายซ่อนรัก: Chapter 41 - Chapter 50

EPISODE 42 : ปล่อยฉันไปสิคะ“อื้ออออ...” ตะวันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ร่างกายของเธอรู้สึกหนักอึ้งไปหมด เธอปวดร้าวระบมไปทั้งตัว เมื่อคืนเธอโดนเขาย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่“...” ตะวันมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนที่เธอจะพบเพียงความว่างเปล่า หญิงสาวค่อยๆ พาร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล “ฮือออออ!!!...” ตะวันมองสภาพของตัวเองผ่านกระจกเงาตรงหน้า ก่อนที่เธอจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แขนเรียวทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น“ฮึกกก ฮือออออ ฉันทำผิดมากเลยงั้นเหรอ ทำไมเขาถึงไม่ฟังฉันบ้าง” ตะวันพึงพำออกมาเสียงสั่น ดวงตางามของเธอยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตาตะวันนั่งเหม่ออยู่ในห้องน้ำกว่า 1 ชั่วโมงก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายของตัวเองที่แดงช้ำของเธอ หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มเจ้าของห้องก่อนที่เธอจะหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำของเขามาสวบเอาไว้“ล็อคเหรอ?” ตะวันพยายามจะเปิดประตูออกไปด้านนอกแต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ทั้งๆ ที่ประตูแบบนี้ควรจะเปิดจากด้านในได้แท้ๆ“หึหึ

EPISODE 44 : ว่าที่คุณผู้หญิงบ่ายของวัน...“นี่บ้านของพี่ฮันเตอร์เหรอคะคุณยาย” เสียงหวานจะเอ่ยถามหญิงสูงวัยที่นั่งอยู่ข้างๆ ของเธอออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่เธอจะหันมองสวนบริเวณหน้าคฤหาสน์ตรงหน้าพร้อมกับแสยะยิ้มหวานออกมา“ใช่จ้ะ ต่อไปถ้าหนูแต่งงานเข้ามาที่นี่ก็จะกลายเป็นบ้านของหนู”“แต่ว่า...”“แต่อะไรเหรอหนูแพรว”“พี่ฮันเตอร์จะยอมแต่งงานกับแพรวเหรอคะคุณยาย” แพรวเอ่ยถามหญิงสูงวัยตรงหน้าเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมกับก้มใบหน้าสวยหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงด้วยความเขินอาย“ไหนจะลูกสาวของเขาอีกล่ะคะ”“เรื่องพวกนั้นไม่ใช่ปัญหาจ้ะ เดี๋ยวยายจะจัดการให้เอง”“ขอบคุณคุณยายมากนะคะที่เอ็นดูหนู” ร่างบางเอ่ยบอกกับหญิงสูงวัยเสียงอ่อนพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับท่าน“ไม่มีอะไรต้องขอบคุณหรอกลูก ยายเห็นหนูมาแต่เล็กแต่น้อย”“...”“ยังไงตำแหน่งสะใภ้ของยายก็ต้องเป็นหนูแพรวอยู่แล้ว” คุณหญิงบุษบาเอ่ยบอกกับว่าที่หลานสะใภ้เสียงใส ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามด้วยท่วงท่าที่สง่างาม“คะ คุณหญิง” ตาลพึมพำออกมาด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปหาป้านวลที่กำลังเตรียมอาหารเย็นให้กับทุกคนอยู่ใ

EPISODE 46 : เหนื่อยล้า“ต่อไปตาฉัน” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ พร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างจงใจจะยั่วยวนเธอ“อือ...” ตะวันมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเขาเล็กน้อย เธอค่อยๆ ขยับตัวลงไปนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ กันกับเขา มือบางลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งในขณะที่มืออีกข้างก็จับกุมความเป็นชายที่ขยายใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยเอาไว้ทันที“หึหึ” ฮันเตอร์หัวเราะออกมาอย่างชอบใจในท่าทีของเธอ มือหนาลูบลงที่หัวของร่างบางอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขารั้งหัวของหญิงสาวให้ขยับลงไปใกล้ชิดกับความเป็นชายของเขาตะวันเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มเล็กน้อย เพราะเธอรู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าของเธอต้องการอะไร ริมฝีปากบางสวยได้รูปจึงอ้าออกพร้อมกับครอบครองท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของเขาเอาไว้อ๊อก! อ๊อก!!!“อ๊าส์ อืมมมม แบบนั้นแหละเด็กดี” ฮันเตอร์ครางออกมาเสียงกระเส่า พร้อมกับมือหนากดหัวของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นลงเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ของเขา“อ๊ะ อืออออ...” ตะวันทำตามที่ร่างสูงสั่งอย่างว่าง่าย ก่อนที่เธอจะครางออกมาไม่เป็นศัพท์ทันทีที่มือหนาขย้ำอกอวบอิ่มของเธออย่างแรง ร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยความเสียวซ่านปนเจ็บปวด ในขณะที่ริมฝีปากบางยังคงครอบ

EPISODE 48 : อยู่กับฮาญาตลอดไปงานเลี้ยงวันเกิดของฮาญา19.00 น.“Happy Birthday to you”“Happy Birthday to you”แขกผู้มีเกียรติมากหน้าหลายตาร่วมถึงเพื่อนร่วมชั้นของฮาญา ต่างช่วยกันร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับคุณหนูน้อยเจ้าของวันเกิดเสียงดังฟังชัด ฮาญาที่พึ่งอายุครบ 4 ปียกยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข“เป่าเค้กเลยครับ” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับลูกสาวของเขาเสียงอ่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธออย่างเอ็นดู“ค่ะคุณพ่อ” ฮาญาพยักหน้าให้กับคุณพ่อของเธอพร้อมกับส่งยิ้มหวานกลับไปให้กับเขาฟอดดดดดด!!เด็กน้อยโอบกอดพ่อของเธอเอาไว้แน่น จากนั้นเธอจึงหอมแก้มพ่อของเขออย่างรักใคร่ ก่อนที่เด็กหญิงจะโน้มตัวลงไปเป่าเค้กตรงหน้าทันที“อย่าลืมอธิฐานนะครับ” เพิร์ชเอ่ยบอกกับหลานรักของเขาเสียงอ่อนแปะๆๆๆๆ !!!ความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กน้อยเจ้าของวันเกิดได้สร้างรอยยิ้มให้กับแขกผู้มีเกียรติภายในงานทั่วหน้า ฮาญาใช้เวลาเพียงไม่นานก็เป่าเทียนที่ปักอยู่บนเค้กที่มีกว่า 10 ก้อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเธอจะจับมือกับคุณพ่อของเธอตัดเค้กเพื่อแจกจ่ายให้เพื่อนของเธอ“คุณพ่อคะฮาญาอยากเอาเค้กไปให้แม่จ๋าค่ะ” ฮาญากระซิบบอกความต้อ

EPISODE 50 : ไม่มีทางหนีฉันพ้นเช้ามืดวันต่อมา...‘ที่นี่ที่ไหน?’ ฮันเตอร์พึมพำออกมาพร้อมกับมองไปยังความมืดรอบๆ บริเวณ ก่อนที่สายตาอันเฉียบคมของเขาจะไปสะดุดเข้ากับร่างบางของใครบ้างคน‘ตะวัน?’‘ตะวัน! เธอจะเดินไปไหน?’ ชายหนุ่มเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม ในขณะที่ขายาวยังคงก้าวตามเธอต่อไปยังทางเดินตรงหน้าซึ่งมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่นำทางให้เธออยู่เท่านั้น‘ตะวันหยุดเดินสักที ตะวัน!!’ ฮันเตอร์พยายามตะโกนเรียกร่างบางตรงหน้าที่ค่อยๆ เดินห่างจากเขาออกไปทุกที ชายหนุ่มพยายามวิ่งเข้าไปหาเธอ แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงวิ่งให้เร็วเท่าไหร่ มันก็ไม่ได้ทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและเธอลดน้อยลงเลยสักนิด...‘ตะวัน’‘…’ ร่างบางหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มที่เธอรักอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าที่งดงามจะยกยิ้มออกมา‘ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? และที่นี่คือที่ไหน?’ ฮันเตอร์ยกยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เขารีบเดินเข้าไปหาร่างบางที่ยืนห่างจากเขาแค่เอื้อม‘…’‘ตะ ตะวัน ทำไม?’ ฮันเตอร์เอ่ยถามร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ มือหนาของเขาพยายามเอื้อมไปจับร่างบางตรงหน้า แต่เขากับสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่าราว