All Chapters of LILITH’S DRAGON | พันธะสวาทมังกร: Chapter 21 - Chapter 30

21เรียกร้องความสนใจ(มีภาพประกอบ)(เหตุการณ์ในอดีตช่วงมหาลัย)"ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้ มีเหตุผลมากกว่านี้ แล้วมาค่อยคุยกัน" ดราก้อนพูดเสียงเรียบ ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหยิบกุญแจรถและเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หันมาอีกลิลิธทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความน้อยใจแฟนตัวเองเธอจ้องมองรูปถ่ายงานหมั้นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ ภาพรอยยิ้มในวันนั้นดูเหมือนความทรงจำที่ห่างไกลออกไปเรื่อย ๆเธอเริ่มสงสัยว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอที่งี่เง้ามากเกินไป หรือเป็นเพราะดราก้อนที่เปลี่ยนไปจนไม่ได้ใส่ใจเธอเหมือนเดิมณ บลูมูนบาร์บาร์ดังหลังมหาลัยอเธน่าเสียงเพลงจังหวะเร็วและแสงไฟที่สลัวทำให้บรรยากาศในบาร์เต็มไปด้วยความคึกคัก ดราก้อนนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อนสนิท ไลออน ไคเลอร์ และออสติน ทั้งสี่นั่งดื่มกันอย่างออกรส"มาช้าจังเลยนะมึง" ไคเลอร์ถามขึ้นพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ"เออ แต่ก็มาแล้วป่าววะ" ดราก้อนตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย"แม่มันดุ..เลยต้องขอนนานหน่อย" ออสตินพูดขึ้น พลางยักคิ้วมือก็นั่งกดโทรศัพท์ตอบแชทสาว ๆ ไป"มึงแท็กไอจีมาทำเหี้ยอะไรหนักหนาเนี่ย?" ไคเลอร์เอ่ยถามไปทางออสตินที่ถ่ายภาพบาร์โพสล

23ความรักคือการให้อภัย(เหตุการณ์ในอดีตช่วงมหา’ลัย)“ฉันขอโทษ” ดราก้อนเอ่ยขอโทษเธอ พร้อมกับบีบมือเล็ก ๆ ของเธอแน่น“ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”“...เมื่อคืนฉันเมามาก.....เมาจนจำอะไรไม่ได้เลย” ดราก้อนพยายามอธิบายทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันคงฟังไม่ขึ้นอีกแล้ว“เมาเหรอ?” ลิลิธเลียริมฝีปากและกัดปากตัวเองแน่นเพื่อระบายความเจ็บที่อยู่ที่กลางใจของเธอ“นี่คือเหตุผลนอกใจที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม?” ลิลิธฟังคำอธิบายของดราก้อนทั้งน้ำตาคลอ ๆ เธอพยายามเบือนสายตาไปมองหน้าต่าง แต่น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะ เป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในห้องที่เงียบสนิท…ก๊อก ๆ ๆ... เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำลายความเงียบที่อึดอัดในห้องพักผู้ป่วย คุณหมอเดินเข้ามาพร้อมพยาบาลอีกคน ใบหน้าใจดีของเขาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ลิลิธ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“สวัสดีครับ คุณลิลิธรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้ เจ็บตรงไหนหรือมีอาการเวียนหัวบ้างไหมครับ?” หมอเดินตรงเข้ามาพูดคุยและตรวจอาการอย่างละเอียดอีกครั้ง“ไม่เลยค่ะ” ลิลิธตอบกลับไปเบา ๆ“เท่าที่เราตรวจดูตอนนี้ไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรงนะครับ โชคดีมากที่คุณคาดเข็มขัดนิรภัยไว้

25ทำไมเป็นคนแบบนี้(เหตุการณ์ในอดีตช่วงมหา’ลัย)“ฆาตกรอะไรของเธอ!” ลิลิธสวนกลับ ทั้งโกรธและสับสน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งหลักได้ อีกฝ่ายก็ตรงเข้ามาคว้าคอเสื้อของเธอและเหวี่ยงจนเธอเซถลา“อีพวกบ้า!” ลิลิธตะคอกใส่หน้า ก่อนริมฝีปากจะเม้มแน่นขณะที่พยายามสู้กลับผู้หญิงสองคนนั้น เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครมารังแกง่าย ๆเพียะ! เสียงตบซ้ำดังขึ้น ลิลิธใช้มือปัดป้องอย่างสุดกำลัง ก่อนจะหาจังหวะจับเส้นผมของฝ่ายตรงข้ามกระชากกลับจนอีกฝ่ายร้องลั่น“อะ...โอ๊ย” เธอกัดฟันกรอดแต่ก็สู้ยิบตาอย่างไม่ยอมแม้ว่าจะสองรุมหนึ่งก็ตาม เสียงตบดังขึ้นจากทุกสารทิศ แต่ลิลิธเองก็ทั้งตบ ทั้งเหวี่ยงหมัดตอบกลับไปไม่ต่างกัน“อ๊ะ...จมูกฉัน” อีกคนหนึ่งร้องลั่นเมื่อหมัดของเธอพลาดไปโดนจมูกซิลิโคนของอีสาวผมสั้นที่เข้ามาหาเรื่องนั้น“มึงทำเพื่อนกูเหรอ?” สาวร่างท้วม ๆ อีกคนกระชากเสื้อคอเสื้อของเธออย่างแรง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ลิลิธเสียสมาธิไปชั่วขณะหนึ่งเลยก็คือ จังหวะที่สร้อยคอรูปมังกรที่ดราก้อนเป็นคนให้ มันถูกกระชากหลุดไปจากคอของเธอเช่นกันพรึ่บ! สร้อยมังกรที่ดราก้อนให้หลุดกระเด็นลงบนพื้น สายตาของลิลิธจั

27ห่างกันสักพัก...เพื่อ?“คุณว่าไงนะ? มันไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่เลยนะ” ตำรวจขมวดคิ้วจ้องหน้าดราก้อนอย่างไม่เชื่อ“ลิลิธไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องการตายของเตยหอม ซึ่งตัวคนตายน่าจะเข้าใจผิดไปเองทั้งหมด”“คุณตำรวจสามารถตรวจเช็กข้อมูลได้เลย เพราะมือถือเครื่องที่ปล่อยคลิปเป็น IP เครื่องผม” ดราก้อนพูดทุกอย่างโดยไม่หลบสายตา น้ำเสียงหนักแน่นในทุกถ้อยคำที่พูด“และถ้ามันจะต้องมีใครสักคนที่รับผิดเรื่องนี้...ควรจะเป็นผมแค่คนเดียว” ดราก้อนพูดด้วยสายตาที่จริงจังและกวาดสายตามองตำรวจทุกคนอย่างไม่มีความหวาดหวั่นใด ๆก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง“ขออนุญาตนะครับ...ผมเป็นทนายความประจำตระกูล อนันตมังกร”“อนันตมังกร?” ตำรวจที่อยู่ภายในห้องหันมองหน้ากันเองเล็กน้อย_____________________ณ คฤหาสน์อนันตมังกร“นี่ลูกเป็นบ้าไปแล้วเหรอดราก้อน?” แม่ของดราก้อนตวาดใส่ด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด“ผมขอโทษครับ”“รู้ไหมว่าการกระทำของลูก มันทำให้ครอบครัวเราต้องเสียชื่อเสียงแค่ไหน?”“แต่พ่อก็จัดการได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ?”“แล้วถ้าพ่อจัดการไม่ได้ ลูกจะยอมให้สังคมตราหน้าว่าเป็นฆาตกรแทนมันงั้นเหรอ?”“ลูกเลิกปกป

29คนที่ใจหมดรัก(มีภาพประกอบ)LILITH'S PARTณ คอนโดฯ ดราก้อน ลิลิธลืมตาตื่นขึ้นกลางดึก กลิ่นหอมของอาหารลอยมาเตะจมูก เธอขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตามกลิ่นไปที่ห้องครัว ร่างสูงที่คุ้นตากำลังทำอาหารอยู่ที่โซนในครัว ดราก้อนสวมเสื้อยืดสีดำเรียบ ๆ พร้อมกางเกงขาสั้น และเขาดูเหมือนไม่ได้สังเกตว่าเธอตื่นแล้ว‘ดราก้อน...’ เสียงแผ่วเบาหลุดจากปากเธอโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงด้วยความคิดถึง เธอรีบลุกจากโซฟาและพุ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังลิลิธยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาแน่นจากด้านหลังฟุ่บ!!“จับตัวได้แล้ว หึ หึ” เธอพูดพลางสวมกอดเขาแน่นทั้งน้ำตา“อื้อ...อื้อคิดถึงนายจัง” คนตัวเล็กยิ้มไปก็ร้องไห้ไปด้วยความคิดถึงที่จุกแน่นอยู่ในอกของเธอจนไม่สามารถจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้แล้วในตอนนี้“ฉันไม่อยากให้เราต้องห่างกันอีกแล้ว...” เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย น้ำตาคลอด้วยความคิดถึง“......” ดราก้อนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงเรียบ“ฉันว่าเธอน่ะไปอาบน้ำก่อนปะ จะได้มานั่งกินข้าวกันนะ” ร่างสูงหันกลับมาตอบด้วยใบหน้าที่เรียบ ๆ“ก็ได้” เธอยิ้มรับอย่างว่าง่าย และไม่บ่อยนักที่ดราก้