Semua Bab จอมโจรร้อนรัก: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่ 40     “ข้าเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านแล้วจะปัดความผิดชอบได้อย่างไรกัน ส่วนเจ้า...การิด เจ้าคงรู้ความในใจของข้าดีใช่หรือไม่ หากว่าข้าเป็นอะไรไป”“ท่านอย่าพูดเช่นนี้ท่านโมฮัม เพราะท่านต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่ออยู่ดูแลลูกบ้านของท่าน”“เจ้าก็รู้ว่าข้าแก่มากแล้ว เจ้าคิดว่าข้าจะอยู่ได้อีกสักกี่ปีกันเชียวการิด อีกอย่างตอนนี้ลูกสาวทั้งสองคนของข้าก็ได้เข้าไปอยู่ในวังหลวง ข้าหมดหวงแล้วละ” การิดยิ้มเฝื่อนๆ ออกมาเพราะตอนนี้ข่าวคราวของมูนายังคงเงียบกริบ เหมือนนางไร้ตัวตนยังไงยังงั้น หลังเพิ่งจะทราบข่าวว่ามูนาได้หนีออกจากกองคาราวานของท่านรามินทร์“การิด เจ้ายังมีเรื่องอะไรอีก” เสียงของท่านโมฮัมทำให้คนสนิทพยายามปรับสีหน้าให้ดูดีขึ้น แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาจับผิดของท่านโมฮัมไปได้ และฝ่ายนั้นก็มองอย่างคาดคั้น“รอนีย์ เจ้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ ข้าขอคุยกับการิดตามลำพัง” เมื่อเห็นสายตาของคนสนิท ท่านโมฮัมก็รู้ความนัย จึงเอ่ยปากบอกให้พี่เล

ตอนที่ 42    “อืม ข้าจะจำไว้ ว่าแต่เราจะพูดกันเรื่องอะไรดีล่ะ เพราะข้ายังไม่อยากกลับบ้านพักตอนนี้” เป็นอีกครั้งที่ไอช่าต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เพราะถ้าขืนเธอและมูนายังนั่งอยู่ริมแม่น้ำจนดึกดื่นอยู่แบบนี้ มีหวังทั้งพี่ฮาหมัดแล้วก็ท่านฟารีฟต้องออกมาตามแน่“ก็เรื่องที่เจ้ามาถามข้า เรื่องสาวงามที่หนีออกจากกองคาราวานของท่านรามินทร์อย่างไรเล่า นี่ข้ายังสงสัยไม่หายเลยนะ ที่จู่ๆ เจ้าก็มาถามข้าด้วยเรื่องนี้ หรือว่า...” ไอช่าสลัดศีรษะ ไม่อยากคิดต่อว่าคนที่หนีออกจากกองคาราวานคือเพื่อนรักของเธอเสียเอง“หรือว่าอะไรล่ะไอช่า”“เจ้าอย่าไปสนใจเลย ข้าคงคิดฟุ้งซ่านไปเอง ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมถึงได้เกิดมาสนใจเรื่องนี้เข้าล่ะ”“ก็ข้าสงสัยน่ะสิ เพราะ...เอ่อ...” มูนาหันมองรอบๆ ตัวเมื่อไม่เห็นใครแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจว่าจะเล่าความจริงว่าเธอเป็นใครมาจากไหนให้ไอช่าฟัง เพราะเธอเชื่อใจว่าไอช่าจะไม่ไปบอกเรื่องนี้กับใคร“เอ่ออะไรของเจ้าอีกล่ะมู

ตอนที่ 44  “เจ้านี่ช่างเถียงเก่งซะจริง แล้วการที่เราอยู่บ้านเดียวกัน นอนร่วมเตียงกันทุกคืน เจ้าคิดว่า…”“หยุดนะท่าน ข้าไม่ได้นอนร่วมเตียงกับท่านเสียหน่อย” มูนาพูดแทรกทันที เพราะเธอและเขานอนแยกเตียงกันต่างหาก ถึงแม้ว่าจะอยู่ภายในห้องเดียวกันก็เถอะ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านอนด้วยกันเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมผิวหน้าของเธอถึงได้รู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาชอบกล“ถ้างั้นคืนนี้ข้าจะนอนร่วมเตียงกับเจ้า เจ้าจะได้หยุดเถียงข้าเสียที มีอย่างที่ไหนที่เมียเถียงผัวตัวเองได้ทุกคำเช่นเจ้า” ฟารีฟส่ายหน้าเบาๆ แต่ใช่จะเบื่อหน่ายที่หญิงสาวเป็นเช่นนี้ เพราะสิ่งที่มูนาเป็นคือสิ่งที่เขาชอบ และก็ทำให้ชีวิตของเขามีสีสันขึ้นมาทุกครั้งยามได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว แม้จะหนักใจไม่น้อยที่ต้องปกปิดตัวตนที่แท้จริงกับหญิงสาว ทั้งที่ความจริงไม่ได้อยากจะปกปิดตัวตนสักนิด แต่ในเมื่อเหตุการณ์มันพาไปเขาก็เลยต้องเลยตามไป แล้วรอโอกาสเหมาะเขาจะบอกกับแม่สาวน้อยเองว่าเขาคือใคร“ก็ข้าเคยบอกท่านไปแล้ว ว่าข้าก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต

ตอนที่ 46   “เจ้าคิดเช่นนั้นหรือนัจมีย์” อันดาหันมาถามย้ำกับสาวใช้คนสนิท ใจก็ครุ่นคิดตามคำแนะนำของนัจมีย์ไปด้วย แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเอ่ยปากพูดเรื่องนี้กับท่านลุงผู้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็กเสียเมื่อไหร่กัน นั่นก็ทุกครั้งที่เธอจะเอ่ยปากถามเรื่องระหว่างเธอและพี่ฟารีฟทีไร ท่านลุงก็มีอันต้องเปลี่ยนเรื่องคุยได้ตลอด ทำให้เธอได้แต่อดทนรอคอยมาหลายปี แต่ในเวลานี้ความอดทนของเธอมันใกล้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อจู่ๆ พี่ฟารีฟก็พาผู้หญิงต่างถิ่นเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน มิหนำซ้ำยังให้ท่านลุงเป็นธุระจัดทำพิธีแต่งงานกับนังผู้หญิงต่างถิ่นคนนั้นให้อีกด้วย ในขณะที่เธอทำได้เพียงแค่มองด้วยความเจ็บช้ำใจ เพราะถูกผู้เป็นลุงสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่มย่ามในพิธีแต่งงานของพี่ฟารีฟกับนังผู้หญิงต่างถิ่น“ใช่เจ้าค่ะ ในเมื่อคุณหนูอันดามาก่อน ก็ต้องได้เป็นเมียของท่านฟารีฟเช่นกัน” นัจมีย์ยุยงส่งเสริมอย่างไม่คิดจะห้ามปราม ทั้งที่นางได้รับคำสั่งมาจากท่านซุกกีว่าให้ดูแลอันดาให้ดี อีกทั้งยังห้ามไม่ให้อันดาไปยุ่งเกี่ยวฟารีฟอีก“แต่เ

ตอนที่ 48    “ข้าเดินไม่ไหวหรอก พวกเจ้าสองคนอย่าลำบากเลย ท่านพี่ น้องเจ็บเท้าจริงๆ นะเจ้าคะ ท่านพี่ช่วยอุ้มน้องกลับบ้านพักด้วยนะเจ้าคะ ขืนให้พวกนางสองคนพยุงน้องกลับบ้าน ข้อเท้าของน้องคงจะปวดมากขึ้นนะเจ้า”อันดาปฏิเสธความหวังดีของทาเรียจบ ก็หันไปออดอ้อนท่านฟารีฟที่ยืนนิ่งสงบโดยมีคนสนิทยืนอยู่ด้านหลัง และเห็นทุกอย่างเหมือนที่ผู้เป็นนายเห็น จึงไม่กล้าขยับเขยื้อนเข้าไปช่วยเหลืออันดา อีกทั้งสองคนสนิทก็ยังไม่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ทั้งสองจึงไม่คิดให้ความช่วยเหลือหญิงสาวเจ้ามารยา“ข้าจะให้ราฮิมพาเจ้าไปส่งที่บ้านพักแล้วกัน เพราะข้ามีงานด่วน ราฮิม” ประโยคท้ายฟารีฟหันไปเรียกคนสนิทที่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไปประคองอันดาแต่อีกฝ่ายกลับสะบัดมือของราฮิมทิ้ง เมื่อเห็นว่าคนที่ตนอยากให้ช่วยอุ้มกลับบ้านพักเดินผ่านไปได้สักระยะ“เจ้าอย่าแส่มาแตะต้องตัวข้านะไอ้ทาสรับใช้” อันดาเอ่ยต่อว่าเสียงกร้าว เมื่อราฮิมทำท่าจะอุ้มหญิงสาวไปส่งยัง