ตอนที่ 40
“ข้าเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านแล้วจะปัดความผิดชอบได้อย่างไรกัน ส่วนเจ้า...การิด เจ้าคงรู้ความในใจของข้าดีใช่หรือไม่ หากว่าข้าเป็นอะไรไป”
“ท่านอย่าพูดเช่นนี้ท่านโมฮัม เพราะท่านต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่ออยู่ดูแลลูกบ้านของท่าน”
“เจ้าก็รู้ว่าข้าแก่มากแล้ว เจ้าคิดว่าข้าจะอยู่ได้อีกสักกี่ปีกันเชียวการิด อีกอย่างตอนนี้ลูกสาวทั้งสองคนของข้าก็ได้เข้าไปอยู่ในวังหลวง ข้าหมดหวงแล้วละ” การิดยิ้มเฝื่อนๆ ออกมาเพราะตอนนี้ข่าวคราวของมูนายังคงเงียบกริบ เหมือนนางไร้ตัวตนยังไงยังงั้น หลังเพิ่งจะทราบข่าวว่ามูนาได้หนีออกจากกองคาราวานของท่านรามินทร์
“การิด เจ้ายังมีเรื่องอะไรอีก” เสียงของท่านโมฮัมทำให้คนสนิทพยายามปรับสีหน้าให้ดูดีขึ้น แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาจับผิดของท่านโมฮัมไปได้ และฝ่ายนั้นก็มองอย่างคาดคั้น
“รอนีย์ เจ้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ ข้าขอคุยกับการิดตามลำพัง” เมื่อเห็นสายตาของคนสนิท ท่านโมฮัมก็รู้ความนัย จึงเอ่ยปากบอกให้พี่เล
ตอนที่ 41“มูนา เจ้าเร่งซักเสื้อผ้าเถอะ เราจะได้กลับกันเสียที ดูสิคนอื่นๆ พากันกลับบ้านพักไปหมดแล้ว” ไอช่าเอ่ยเตือน อีกทั้งก็เป็นห่วงว่าอันดาและทาเรียอาจจะกำลังอยู่ที่บ้านของท่านฟารีฟจริงๆ“ข้าขอโทษ แต่ถ้าเจ้าเบื่อแล้วก็กลับไปก่อนก็ได้นะไอช่า” มูนาหันมายิ้มเซียวๆ แล้วเร่งลงมือซักผ้า เพราะเวลานี้อารมณ์ขุ่นมัวในใจเบาบางลงบ้างแล้ว ทั้งที่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะคอยหลบหน้าหลบตาเขาไปทำไมกัน ในเมื่อเธอไม่ได้รักท่านซาอิด เพราะคนที่เธอรักและรอคอยก็คือท่านเหยี่ยวดำต่างหาก“มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิมูนา แล้วถ้าขืนข้าปล่อยทิ้งเจ้าไว้คนเดียว เกิดเจ้านึกบ้าโดดน้ำฆ่าตัวตายขึ้นมา ข้าก็บาปน่ะสิ” ไอช่าบอกทีเล่นทีจริง แต่ก็เรียกรอยยิ้มของมูนาได้“ข้าไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกน่าไอช่า เจ้านี่ก็พูดเกินไป”“ข้าไม่ได้พูดเกินไปสักนิด เพราะเจ้าน่ะประหลาดคนนัก” ไอช่าเอ่ยเย้า รู้สึกดีขึ้นมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก ที่ถึงแม้ว่าเธอและมูนา
ตอนที่ 42“อืม ข้าจะจำไว้ ว่าแต่เราจะพูดกันเรื่องอะไรดีล่ะ เพราะข้ายังไม่อยากกลับบ้านพักตอนนี้” เป็นอีกครั้งที่ไอช่าต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เพราะถ้าขืนเธอและมูนายังนั่งอยู่ริมแม่น้ำจนดึกดื่นอยู่แบบนี้ มีหวังทั้งพี่ฮาหมัดแล้วก็ท่านฟารีฟต้องออกมาตามแน่“ก็เรื่องที่เจ้ามาถามข้า เรื่องสาวงามที่หนีออกจากกองคาราวานของท่านรามินทร์อย่างไรเล่า นี่ข้ายังสงสัยไม่หายเลยนะ ที่จู่ๆ เจ้าก็มาถามข้าด้วยเรื่องนี้ หรือว่า...” ไอช่าสลัดศีรษะ ไม่อยากคิดต่อว่าคนที่หนีออกจากกองคาราวานคือเพื่อนรักของเธอเสียเอง“หรือว่าอะไรล่ะไอช่า”“เจ้าอย่าไปสนใจเลย ข้าคงคิดฟุ้งซ่านไปเอง ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมถึงได้เกิดมาสนใจเรื่องนี้เข้าล่ะ”“ก็ข้าสงสัยน่ะสิ เพราะ...เอ่อ...” มูนาหันมองรอบๆ ตัวเมื่อไม่เห็นใครแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจว่าจะเล่าความจริงว่าเธอเป็นใครมาจากไหนให้ไอช่าฟัง เพราะเธอเชื่อใจว่าไอช่าจะไม่ไปบอกเรื่องนี้กับใคร“เอ่ออะไรของเจ้าอีกล่ะมู
ตอนที่ 43“ใช่ ข้าถึงไม่คิดไว้ใจเขาอย่างไรเล่า”“โอ๊ย! มูนา นี่เจ้ากำลังจะทำให้ข้าเป็นลมตอนค่ำแล้วนะนี่ ตายๆ เจ้านี่ช่างเป็นผู้หญิงแปลกประหลาดเสียจริง แต่งงานกันมาสองเดือน แต่ไม่เคยปรนนิบัติสามีเลย แล้วแบบนี้สามีของเจ้ามิไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยแล้วหรือ” ไอช่าบ่นยืดยาว พลางทำหน้าละเหี่ยใจใส่เพื่อนรัก“ไอช่า เจ้าอย่าเพิ่งมาเป็นลมอะไรตอนนี้เชียวนะ เพราะข้ายังมีเรื่องต้องปรึกษาเจ้าอีกมาก” มูนาเผยยิ้มเจื่อนๆ หลังพูดจบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ เพราะเธอไม่อาจทำใจยอมรับเรื่องความสัมพันธ์แบบนั้นกับคนที่เธอไม่ได้รักไม่ได้หรอก‘ไม่รักหรือ? แล้วทำไมเราต้องขุ่นหมองใจด้วยเล่า ยามได้เห็นภาพเขาโอบกอดหญิงอื่น’ มูนาสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วหันกลับมามองเพื่อนรักอย่างขอร้องให้ช่วยเหลือ เพราะเวลานี้เธอมีเพียงไอช่าคนเดียวเท่านั้นที่จะพาไปพบท่านเหยี่ยวดำ“นี่เจ้าอย่าบอกนะว่าจะให้ข้าพาเจ้าไปพบท่านเหยี่ยวดำน่ะ” ไอช่าย้อนถามเสี
ตอนที่ 44“เจ้านี่ช่างเถียงเก่งซะจริง แล้วการที่เราอยู่บ้านเดียวกัน นอนร่วมเตียงกันทุกคืน เจ้าคิดว่า…”“หยุดนะท่าน ข้าไม่ได้นอนร่วมเตียงกับท่านเสียหน่อย” มูนาพูดแทรกทันที เพราะเธอและเขานอนแยกเตียงกันต่างหาก ถึงแม้ว่าจะอยู่ภายในห้องเดียวกันก็เถอะ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านอนด้วยกันเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมผิวหน้าของเธอถึงได้รู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาชอบกล“ถ้างั้นคืนนี้ข้าจะนอนร่วมเตียงกับเจ้า เจ้าจะได้หยุดเถียงข้าเสียที มีอย่างที่ไหนที่เมียเถียงผัวตัวเองได้ทุกคำเช่นเจ้า” ฟารีฟส่ายหน้าเบาๆ แต่ใช่จะเบื่อหน่ายที่หญิงสาวเป็นเช่นนี้ เพราะสิ่งที่มูนาเป็นคือสิ่งที่เขาชอบ และก็ทำให้ชีวิตของเขามีสีสันขึ้นมาทุกครั้งยามได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว แม้จะหนักใจไม่น้อยที่ต้องปกปิดตัวตนที่แท้จริงกับหญิงสาว ทั้งที่ความจริงไม่ได้อยากจะปกปิดตัวตนสักนิด แต่ในเมื่อเหตุการณ์มันพาไปเขาก็เลยต้องเลยตามไป แล้วรอโอกาสเหมาะเขาจะบอกกับแม่สาวน้อยเองว่าเขาคือใคร“ก็ข้าเคยบอกท่านไปแล้ว ว่าข้าก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต
ตอนที่ 45“ท่านต่างหากที่ใจร้าย ท่านรังแกข้า”“พี่น่ะหรือใจร้ายกับเจ้า” ฟารีฟเผยยิ้มเอ็นดู เมื่อมองเห็นผิวแก้มแดงซ่านของเมียรักผ่านแสงสว่างของดวงจันทร์ที่อาบไล้ไปทั่วบริเวณนั้น“ใช่ ท่านใจร้าย...ใจร้ายกับข้ามาก” พูดจบ มือเล็กเร่งไปตะครุบมือใหญ่เอาไว้ เมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนมือไล้อ้อยอิ่งไปยังเอวคอด“แต่เราสองคนเป็นผัวเมียกันแล้ว ไยเจ้าถึงไม่ยอมพี่เสียทีล่ะมูนา เมียรักของพี่” น้ำเสียงของฟารีฟพร่าสั่น กระตุกมือออกจากมือเล็ก แล้วเคลื่อนกลับมาเคล้าคลึงเนินเนื้ออวบอิ่มทั้งสองข้างอีกครั้ง ผู้เป็นภรรยาหน้าแดงซ่านด้วยความ เขินอาย อีกทั้งสถานที่แห่งนี้ก็โล่งแจ้ง แม้ว่าจะค่ำมืดแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะรอดพ้นสายตาคน เพราะบางทีอาจจะมีใครกำลังเดินผ่านไปผ่านบริเวณแม่น้ำสายนี้ก็เป็นได้“ท่านปล่อยข้าก่อนเถิด” มูนาไม่ตอบแต่ออกคำสั่งเสียงสั่นๆ แทน แล้วไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป เหตุใดร่างกายถึงร้อนวูบวาบอีกแล้ว“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิเมียรักของพี่”
ตอนที่ 46“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือนัจมีย์” อันดาหันมาถามย้ำกับสาวใช้คนสนิท ใจก็ครุ่นคิดตามคำแนะนำของนัจมีย์ไปด้วย แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเอ่ยปากพูดเรื่องนี้กับท่านลุงผู้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเด็กเสียเมื่อไหร่กัน นั่นก็ทุกครั้งที่เธอจะเอ่ยปากถามเรื่องระหว่างเธอและพี่ฟารีฟทีไร ท่านลุงก็มีอันต้องเปลี่ยนเรื่องคุยได้ตลอด ทำให้เธอได้แต่อดทนรอคอยมาหลายปี แต่ในเวลานี้ความอดทนของเธอมันใกล้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อจู่ๆ พี่ฟารีฟก็พาผู้หญิงต่างถิ่นเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน มิหนำซ้ำยังให้ท่านลุงเป็นธุระจัดทำพิธีแต่งงานกับนังผู้หญิงต่างถิ่นคนนั้นให้อีกด้วย ในขณะที่เธอทำได้เพียงแค่มองด้วยความเจ็บช้ำใจ เพราะถูกผู้เป็นลุงสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่มย่ามในพิธีแต่งงานของพี่ฟารีฟกับนังผู้หญิงต่างถิ่น“ใช่เจ้าค่ะ ในเมื่อคุณหนูอันดามาก่อน ก็ต้องได้เป็นเมียของท่านฟารีฟเช่นกัน” นัจมีย์ยุยงส่งเสริมอย่างไม่คิดจะห้ามปราม ทั้งที่นางได้รับคำสั่งมาจากท่านซุกกีว่าให้ดูแลอันดาให้ดี อีกทั้งยังห้ามไม่ให้อันดาไปยุ่งเกี่ยวฟารีฟอีก“แต่เ
ตอนที่ 47เช้าวันรุ่งขึ้นมูนาเดินออกจากบ้านพักแต่เช้าหลังจากหุงหาอาหารเช้าให้กับผู้เป็นสามีเรียบร้อย เพื่อไปพบไอช่าที่บ้านพัก แต่ระหว่างทางไปบ้านของไอช่าเธอได้พบกับคนที่ไม่อยากพบหน้าเดินมาขวางทางเสียก่อน“เจ้ามีเรื่องอะไรกับข้างั้นหรืออันดา ถึงได้มาขวางทางข้า” มูนาเอ่ยถามเสียงเรียบๆ“ฮึ!” อันดาครางออกมาแค่นั้น แล้วใช้สายตามองตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้าของอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม“เจ้ามองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ทำไมอันดา” น้ำเสียงของมูนาเริ่มเข้มขึ้น“ข้าก็มองผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายอย่างเจ้าไงล่ะ แต่ข้าละสงสัยจริงๆ ว่าคนไร้ยางอายเช่นเจ้าเหตุใดถึงยังมีหน้ามาเดินลอยหน้าลอยตาให้ชาวบ้านชาวช่องเห็นได้อีกล่ะ” อันดาเอ่ยเสียงเยาะๆ“ข้าไปทำอะไร” มูนาย้อนถาม ใจก็พานนึกถึงเรื่องเมื่อหัวค่ำที่ริมแม่น้ำ ก่อนจะพานนึกโกรธคนต้นเรื่องที่ทำประเจิดประเจ้อจนเธอต้องมาถูกอันดามองอย่างดูถูก“เจ้านี่ช่างตีหน้าซื่อได้เก่งจริงๆ นะมูนา ทั้งที่เจ
ตอนที่ 48“ข้าเดินไม่ไหวหรอก พวกเจ้าสองคนอย่าลำบากเลย ท่านพี่ น้องเจ็บเท้าจริงๆ นะเจ้าคะ ท่านพี่ช่วยอุ้มน้องกลับบ้านพักด้วยนะเจ้าคะ ขืนให้พวกนางสองคนพยุงน้องกลับบ้าน ข้อเท้าของน้องคงจะปวดมากขึ้นนะเจ้า”อันดาปฏิเสธความหวังดีของทาเรียจบ ก็หันไปออดอ้อนท่านฟารีฟที่ยืนนิ่งสงบโดยมีคนสนิทยืนอยู่ด้านหลัง และเห็นทุกอย่างเหมือนที่ผู้เป็นนายเห็น จึงไม่กล้าขยับเขยื้อนเข้าไปช่วยเหลืออันดา อีกทั้งสองคนสนิทก็ยังไม่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ทั้งสองจึงไม่คิดให้ความช่วยเหลือหญิงสาวเจ้ามารยา“ข้าจะให้ราฮิมพาเจ้าไปส่งที่บ้านพักแล้วกัน เพราะข้ามีงานด่วน ราฮิม” ประโยคท้ายฟารีฟหันไปเรียกคนสนิทที่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไปประคองอันดาแต่อีกฝ่ายกลับสะบัดมือของราฮิมทิ้ง เมื่อเห็นว่าคนที่ตนอยากให้ช่วยอุ้มกลับบ้านพักเดินผ่านไปได้สักระยะ“เจ้าอย่าแส่มาแตะต้องตัวข้านะไอ้ทาสรับใช้” อันดาเอ่ยต่อว่าเสียงกร้าว เมื่อราฮิมทำท่าจะอุ้มหญิงสาวไปส่งยัง
อวสานหนึ่งเดือนต่อมาข่าวการประกาศสละราชบัลลังก์ขององค์ฟาตินก็ดังไปทั่วประเทศอัสคาซาน รวมไปถึงประเทศใกล้เคียงที่ต่างก็ส่งตัวแทนเข้าร่วมพิธีที่ถูกจัดภายในพระราชวังอัสเซโรซานาพร้อมการเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ เหล่าประชาชนทั่วประเทศอัสคาซานก็พากันร่วมเฉลิมฉลองในหมู่บ้านของตน พร้อมกับการได้รับข้าวของบริจาคจากราชวังที่องค์ฟาเดลทรงให้ตัวแทนนำออกมาแจกจ่ายให้กับประชาชนของพระองค์ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ประชาชนทุกคนต่างร่วมยินดีที่พระองค์ขึ้นดำรงตำแหน่งประมุขของประเทศอัสคาซาน ในขณะภายในพระราชวังกำลังจัดพิธีเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่อยู่นั้น ที่เนินทรายสูงมีหญิงชายนั่งกอดกันอยู่บนหลังม้าใกล้กับโอเอซิสขนาดเล็ก เพื่อเดินทางกลับหมู่บ้านบาลายูดา หลังจากฟารีฟได้พามูนาเดินทางกลับไปเยี่ยมผู้ให้กำเนิดที่หมู่บ้านคาเบียนเซีย ที่เวลานี้มีแต่ความสงบสุขไม่ต่างจากหมู่บ้านบาลายูดา “ท่านพี่” มูนาขานเรียกเจ้าของอ้อ
ตอนที่ 82จังหวะรักร้อนแรงขึ้นพอๆ กับเสียงครวญครางของสองสามีภรรยา แล้วฟารีฟก็จับร่างเมียรักพลิกนอนคว่ำหน้า ขยับตัวขึ้นทาบทับ เบียดความรุ่มร้อนเข้าหา ปากหยักพรมจูบไปทั่วไหล่ลาดและแผ่นหลังเนียน มือหนาคว้าเอวเล็กไว้แล้วยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อผสานความรักต่อกัน มืออีกข้างก็ลากผ่านไปทางด้านหน้าเพื่อเคล้นคลึงอกอิ่มไปพร้อมกัน เหงื่อไหลย้อยเป็นทางเมื่อความกระชั้นโถมขึ้นหนักหน่วง ชั่วอึดใจคนที่รับความแข็งแกร่งก็ครางลั่นยาวเหยียด สมองที่มืดมนสว่างวาบเมื่อความทรมานที่มาพร้อมความซาบซ่านถึงจุดสิ้นสุด มูนาถึงกับอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว จนต้องฟุบหน้าแนบไปกับฟูกนุ่ม ด้านฟารีฟเมื่อเห็นว่าเมียรักเดินทางไปถึงสวรรค์เรียบร้อยแล้ว จึงเร่งทะยานพาตัวเองไปถึงจุดนั้นตามเธอไปติดๆ เพียงไม่นานก็เปล่งเสียงครางลึกอย่างสุขสม เมื่อปลดปล่อยความรักทั้งหมดทั้งมวลให้เมียรักจอมดื้อรั้นไปแล้ว ก่อนทิ้งร่างลงนอนทาบ อ้อมแขนกำยำสอดเข้าไปโอบกอดร่างนุ่มที่ยังสั่นสะท้านเพราะฤทธิ์รักไว้แน่น จูบซับเม็ดเหงื่อให้อย่างอ่อนโยน แต่เหมือนความต้องการของเขาไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เมื่อเนื้อสัมผัสเนื้อจึงเกิดกระแสความปรารถนาขึ้น
ตอนที่ 81ฟารีฟขยับตัวเพียงนิดเพื่อจะเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนกายเมียรักออก ปากของเขาลากลงมาที่ลำคอระหง จูบซับอย่างเอาใจคนใต้ร่าง โดยที่มืออีกข้างก็สอดหายเข้าไปใต้ชายผ้าที่รั้งขึ้นมาจนถึงโคนขาเรียว วาดผ่านแผ่วเบาไปบนความนุ่มละมุมของความเป็นหญิง กอบกุมลูบไล้ด้วยความพึงพอใจ ก่อนจับร่างเล็กพลิกให้นอนคว่ำ แล้วเข้าทาบทับทางด้านหลัง ไซ้จมูกและปากไปกับก้านคอขาวผ่อง พร้อมปลดพันธนาการของตัวเองจนเหลือเพียงกายเปลือยเปล่า ผิดกับอาภรณ์บนกายเมียรักเขาค่อยๆ ถอดออกทีละชิ้น พยายามใจเย็นที่สุดในชีวิต ซึ่งเมื่อผิวนวลขาวของเมียรักเผยตรงจุดไหนเขาก็ก้มหน้าพรมจูบไปตรงนั้น แล้วจบลงที่สะโพกงอนงามหลังจากที่ตอนนี้หญิงสาวนอนเปลือยอวดเรือนร่างให้เห็นตลอดทั้งตัว“ยอดรักของพี่” ฟารีฟเคลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบคำหวานใส่ใบหูเล็ก แล้วกดปากร้อนลงกับแก้มนุ่ม ทาบเรือนกายส่วนหน้าแนบชิดกับเรือนร่างบอบบางด้านหลัง ทำให้มูนาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าผู้เป็นสามีจะไร้อาภรณ์เช่นเดียวกัน หนำซ้ำความแข็งขึงที่ถูไถไล้วนเวียนกับสะโพกของเธอ ก็ส่งผลให้ใบหน้าคมสวยร้อนผ่าวและเห่อแดงขึ้นมาทันตา
ตอนที่ 80“เจ้าจะกลับไปหาไอ้ราชิดหรือไงมูนา!” ฟารีฟตะคอกถามเสียงแข็งกระด้าง จากที่โมโหเพราะความดื้อรั้นของเมียรักอยู่นั้น ตอนนี้กลับมีแรงหึงหวงเข้ามาเพิ่ม ยิ่งทำให้ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยหนวดเครายาวเฟื้อยบึ้งตึงมากยิ่งขึ้น “หากใช่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับท่าน” มูนาเชิดใบหน้าขึ้นอย่างท้าทาย ขุ่นเคืองเขาที่ดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวทั้งที่ต้นเหตุของเรื่องคือเขาคนเดียวเท่านั้นที่หลอกลวงเธอมาตลอด “มูนา!” ฟารีฟคำรามลั่น แววตาคมลุกวาวไม่จากกองไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เป็นจุณ “ออกไป! ไปให้พ้นหน้าข้า” ปากบอกขณะที่มือก็คว้าหมอนที่เกลื่อนพื้นขึ้นมาปาใส่ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่เหี้ยมจัด ตามด้วยข้าวของที่พอจะฉวยหยิบขึ้นมาได้จนฟารีฟต้องถลันเข้ามาคว้าข้อมือเล็กไว้แน่น พร้อมกับตวาดเสียงแข็งเพื่อปราม&nb
ตอนที่ 79หลายวันผ่านพ้นไปนับตั้งแต่เรื่องราวเศร้าสะเทือนใจชาวบ้านค่อยๆ จางหาย แต่ชาวบ้านทุกคนก็มิเคยลืมเลือนพ่อเฒ่าซุกกี ทุกอย่างในหมู่บ้านบาลายูดากลับสู่ความสงบสุขอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะมีคนหนึ่งดูไม่ค่อยเป็นสุขนัก เมื่อเมียรักยังไม่ยอมพูดจาด้วย หลังฟารีฟเริ่มปฏิบัติการง้อเมียรักอยู่หลายวันแต่ก็ยังไม่เป็นผลสำเร็จ และในค่ำคืนนี้ก็เช่นกันที่ฟารีฟยังคงเดินหน้าง้อเมียรักเช่นเดิมผิดกับมูนาที่นับวันก็ยิ่งโกรธเคืองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีมากขึ้นทุกวัน หลังเขาสั่งกักขังเธอไว้แต่ในบ้านราวกับสัตว์เลี้ยงเมื่อเธอยืนยันว่าจะไปจากเขา ‘คนใจร้าย อย่าให้ข้าหนีไปได้นะ ชาตินี้ทั้งชาติ ข้าจะไม่มีวันให้อภัยท่านแน่ คนหลอกลวง!’มูนาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธจัด หากแต่ตนก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั่งระบายความเคียดแค้นกับผ้าห่มที่ถูกกระชากทิ้งลงพื้นไปไม่รู้กี่ครั้ง ทว่าก็ถูกดึงกลับขึ้นมาแล้วจับขมวดเป็นก้อนกลมแล้วปาทิ้งอยู่อย่างนั้น
ตอนที่ 78“นัจมีย์ไม่ทราบหรอกเจ้าค่ะ พอเห็นนัจมีย์ก็รีบมาบอกคุณหนูนี่แหละเจ้าค่ะ หรือว่า! พวกชาวบ้านจะรู้กันแล้วว่าคนที่วางยาท่านพ่อเฒ่าคือคุณหนู แล้วจะทำอย่างไรกันดีล่ะเจ้าคะคุณหนู” นัจมีย์โผเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาอันดาด้วยเนื้อตัวสั่นงันงก น้ำตาก็ไหลพรากด้วยความหวาดกลัว“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้นัจมีย์ แล้วก็จำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นคนวางยาท่านลุง แต่เป็นเจ้าต่างหากที่เป็นคนใส่ยาพิษลงไปในอาหารของท่านลุง แล้วก็เป็นเจ้าอีกเช่นกันที่ใส่ยาพิษลงไปในขนมของนังมูนา” อันดาสะบัดขาของตนออกจากเกาะกุมของสาวใช้“คุณหนู! เหตุใดถึงได้พูดเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” นัจมีย์หน้าไร้เลือดมาหล่อเลี้ยงพร้อมส่ายหน้าที่เจิ่งนองด้วยน้ำตาไปมา“ก็มันเป็นเจ้าจริงๆ ที่เป็นคนวางยาท่านลุงของข้า” อันดายังคงโบ้ยความผิดให้สาวใช้“แต่นัจมีย์ทำไปเพราะคำสั่งของคุณหนูนะเจ้าคะ”“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้นัจมีย์!” อันดาโผเข้าไปตบหน้าของสาวใช้ฉาดใหญ่ แล้วบังคับให้นัจมีย์ยอมรับผิดเพียงคนเดียว แต่นัจมีย์ยังไม่ได้
ตอนที่ 77“โธ่มูนา เจ้าอย่าบีบบังคับข้าอีกเลย” ไอช่าบอกเสียงสั่นเครือ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ตามมูนา ใจก็ภาวนาขอให้ท่านฟารีฟรีบกลับมาที่หมู่บ้านเสีย มูนาจะได้เลิกบีบบังคับตนเสียที เพราะเวลานี้ใจเธอเองก็อยากจะช่วยเพื่อนรักไปครึ่งค่อนใจแล้ว แต่ก็ยังกลัวโทษทัณฑ์จากท่านฟารีฟ“ข้าไม่ได้บังคับเจ้านะไอช่า เพียงแต่ข้าขอร้องให้เจ้าช่วยเห็นใจข้าบ้าง เพราะข้าไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ เจ้าช่วยข้าสักครั้งเถอะนะไอช่า แล้วข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน” มูนายังคงรบเร้าไม่หยุด“โธ่มูนา ต่อให้เจ้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้ข้าเดือดร้อน แล้วเจ้าคิดหรือว่าคนของท่านฟารีฟจะไม่รู้ว่าข้าเป็นคนบอกทางให้เจ้าหนีไป” ไอช่าครวญด้วยหน้าสีหน้าอยากจะไปกินยาพิษฆ่าตัวตายเสียให้จบๆ ไป จะได้ไม่ต้องมานั่งฟังคำรบเร้าของเพื่อนรักที่ทำเอาเธอหนักใจมากที่สุดในชีวิต“มันก็จริงของเจ้า แต่ข้ารับรองว่าเจ้าจะไม่เดือดร้อน เพราะข้าแน่ เจ้าเชื่อข้าสิไอช่า”“มูนา เจ้านี่ช่างดื้อรั้นเสียจริง” ไอช่าบ่นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
ตอนที่ 76 ที่ห้องรับรองภายในตำหนักขององค์รัชทายาท ที่เวลานี้พระองค์ทรงประทับอยู่เพียงลำพัง และรอคอยการมาของฟารีฟด้วยพระทัยกระวนกระวาย แม้ว่าเรื่องการแต่งตั้งพระชายาจะจบลงไปได้ด้วยดี แต่ก็มาเรื่องการโยกย้ายโอซามาทำให้พระองค์ทรงคิดหนักว่าอาจจะมีอะไรที่มากกว่านั้น ในเมื่อโอซามาเป็นถึงคนสนิทของท่านอูเซน“ท่านพี่” ฟารีฟขานเรียกพร้อมเผยยิ้มมุมปากที่แทบจะมองไม่เห็น เพราะหนวดเคราที่แม้จะถูกองค์รัชทายาทหรือแม้แต่องค์ฟาตินบอกให้โกนออกเสียบ้าง แต่ฟารีฟก็ยืนยันที่จะไม่โกน“เจ้ามาแล้วหรือน้องพี่” องค์รัชทายาทฟาเดลแย้มพระโอษฐ์เล็กน้อย แล้วยื่นพระหัตถ์เชิญให้ผู้เป็นน้องชายนั่งจิบน้ำชาด้วยกัน ก่อนจะเริ่มพูดคุยถึงเรื่องที่อูเซนสั่งโยกย้ายนายทหารคนสนิทของตน“เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างน้องพี่” องค์รัชทายาทตรัสถามด้วยพระพักตร์ครุ่นคิด“ข้าว่าท่านอย่ากังวลใจไปเลย ในเมื่อท่านก็รู้แล้วว่าโอซามาเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องที่ซากีรอฟฟ์ส่งลูกส
ตอนที่ 75ที่บ้านพักของท่านอูเซน เจ้าของบ้านกำลังนั่งทำหน้าเรียบนิ่ง เสียจนคนที่มาขอร้องเริ่มจะนั่งไม่ติดเมื่อท่านอูเซนดูไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนกับเรื่องที่ตนมาขอร้องในครั้งนี้ “ท่านอูเซน ท่านโปรดพูดกับข้าบ้างเถิดท่าน ตอนนี้ข้าร้อนใจเต็มทนแล้ว” โอซามา นายทหารวัยกลางคนพูดขึ้นอีกครั้ง หลังได้เข้าร่วมประชุมหารือเรื่องการแต่งพระชายา แต่กลับกลายเป็นว่านูรีน หลานสาวนอกไส้ของตนไม่ได้รับการคัดเลือกแต่อย่างใด“แล้วเจ้าจะให้ข้าช่วยอะไรเจ้าได้อีก ในเมื่อตอนนี้องค์รัชทายาทได้ตัดสินพระทัยแล้วว่า จะให้หลานสาวของท่านอัฟฟานขึ้นเป็นพระชายาแทน มีนาหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ซึ่งข้าก็เห็นด้วยกับสิ่งที่พระองค์ได้ตัดสินพระทัย เพราะจัสมินเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อมด้วยยศถาบรรดาศักดิ์ตามธรรมเนียมที่เคยปฏิบัติกันมา”ท่านอูเซนกล่าวเสียงเรียบไม่แพ้หน้าตาตนในเวลานี้ แต่กลับยิ่งทำให้โอซามาไม่พอใจมากยิ่งขึ้น ในเมื่อก่อนหน้าท่านอูเซนก็รับปากแล้วว่าจะช่วย“แต่นูรีน หลานสาวของข้าก็เ