All Chapters of My Ex's Uncle Owns Me: Chapter 21 - Chapter 30

3rd Person's Point of View* "Call, Rhea," walang emosyong ani ni Vincentius kay John. Dahil bakit hindi nito napansin ang nangyayari sa Asawa niya eh siya naman ang in-assign ni Vincentius na bantayan ito. "Masusunod po." Yumuko si John at agad na siyang umalis sa kwarto. Napatingin naman siya sa Asawa niya na hindi pa din alam kung ano ang nangyayari dito at kung paano ito nalagay sa sitwasyong muntik nang ikapahamak nito. Kumatok naman si John sa pintuan. Umupo naman si Vincentius sa wheelchair niya. "Come in." At agad namang bumukas ang pintuan at nakita ni Vincentius si John at si Rhea. Makikita sa mukha ni Rhea ang kaba habang nakatingin sa master niya. Sinabi kasi ni John sa kanya ang nangyari sa milady niya. "Young master..." "Wag kang kabahan. Pinapunta kita dito para alagaan mo ang asawa ko." Nararamdaman ni Rhea ang lalim at lamig ng boses ng amo niya na mas lalo niyang kinanginig sa takot. "Wag po kayong mag-aalala, master. Ako na na po ang bahala sa young mad

Ranzzel's Point of View* POV ni Ranzzel Ramdam ko pa rin ang panghihina ng katawan ko habang nagmamadali akong bumangon mula sa kama ng ospital. Kailangan kong makaalis bago pa dumating si Rhea. Ayokong maabutan niya ako ngayon. Final na ang desisyon ko sa bagay na ito. Tatapusin ko na lang ang buhay ko at iisang lugar lang ang pwede kong puntahan. Pinunit ko ang ID bracelet sa pulso ko at hinablot ang manipis na jacket na iniwan sa gilid ng kama. Tinali ko din ang buhok ko para hindi ako mahirapan. At iniwan ko na ang ibang gamit ko doon. Mabilis kong kinuha ang discharge papers sa higaan na binigay ni Assistant John. Napabuntong hininga na lang ako at wala nang makakapigil sa akin. Bawat hakbang palabas ng kwarto ay tilang may isang mabigat na sako akong dinadala pero hindi ko iyon ininda. Pagdating sa elevator, paulit-ulit kong pinindot ang button pababa, habang patuloy na nagdarasal na hindi pa siya dumating. Hindi na ako umaasa na dadating pa ang Asawa ko dahil sinu

Ranzzel's Point of View* Nagising ako at agad kong nakita ang kahoy na ceiling at agad kong inilibot ang paningin ko sa boung lugar. Nakita ko ang Asawa ko na nasa gilid ko at nakabenda na ang ulo at tiyan niya. Nakahinga naman ako ng maluwag at dahan-dahan akong umupo at napahawak ako sa ulo ko na parang sobrang sakit nun. Biglang may pumasok na babae. "Ah, gising ka na pala. Humiga ka lang iha. Mataas ang lagnat mo kagabi kaya nahihilo ka pa." "Kayo po ba ang lumigtas sa amin?" "Ah, Asawa at mga anak ko ang hiningian niyo ng tulong at ako na ang gumamot sa inyo." "Maraming salamat po." Ngumiti naman siya at dahan-dahan na napailing-iling. "Milady, wag po kayong nagpasalamat. Kami nga po ang nagpapasalamat sa inyo ng mga magulang ninyo noon dahil napatayo niyo kami ng mga bahay dito sa lugar namin." Nanlalaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "Po?" "Itong lugar na kinatitirikan ng bahay namin ay galing po ito sa mga magulang ninyo o bigay po nila. Buntis pa po ang Ina ninyo

Ranzzel's Point of View* Binihisan ko siya ng damit ngayon at nakikita ko na nakatingin lang siya sa akin na parang binabasa niya ang boung katauhan ko. "Hubby, do you want something?" tanong ko na sa kanya nung nabihisan ko na siya at umupo ako sa tabi niya. "I understand now kung bakit pinakasalan kita." Nagulat ako sa sinabi niya at hinawakan niya ang pisngi ko. "Huh? Anong ibig mong sabihin?" Nagulat ako nung binuhat niya ako at pinaupo niya ako sa binti niya. "Teka hindi ka pa magaling." Hindi siya nagsalita at nagulat ako nung hinalikan niya ang leeg ko at ramdam ko na parang may kuryente sa boung katawan ko ngayon. "H-Hubby..." "Tell me, anong tinatawag ko sayo pagmagkasama tayo? Hmm?" Napahawak ako ng malakas sa damit niya habang hinalik-halikan niya ang leeg ko. Nahihiya naman akong napatingin sa kanya. "What is it?" Napatakip ako sa bibig ko nung naramdaman kong parang nilalagyan niya ng kiss mark sa leeg ko. "Y-You always call me.... Wife." "Hmm... Yan din

Ranzzel's Point of View* Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya. "Wife, don't hold me too tight." Agad kong nabitawan iyon at nagpapanik na napatingin sa kanya. "I'm sorry, hubby! Hindi ko sinasadya." Naiiyak na ani ko sa kanya dahil sa pagpapanik baka magalit siya sa akin. Ayokong magalit siya sa akin Hinawakan naman niya ang pisngi ko. Ano ba yan! "Bakit ka umiiyak? Don't cry, masakit sa dibdib." Natigilan ako nang may na-realize ako. Teka bakit naging loading ako ngayon. Dahan-dahan akong napatingin sa mga paa niya. Nakatayo siya ng maayos ngayon. Hindi ba't hindi siya nakakalakad? Napatakip ako sa bibig ko at napaatras ulit na kinataka niya. "Why, wife? May problema ba?" Dahan-dahan naman akong napatingin sa kanya. "Nakakalakad ka?" Napatingin naman siya sa mga paa niya na parang nagtataka kung bakit ko tinanong iyon. "Yes, wife. Kanina pa ako naglalakad." "Pero..." Naalala ko na hindi pala niya naaalala ang nakaraan niya at ngumiti na lang ako kas