All Chapters of อุ้มบุญมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 14

"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ

แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี