Semua Bab โฟกัสเพียงเธอ: Bab 21 - Bab 30

"โฟ กินขนมเลยมั้ย" "มินินเอาแต่ของชอบโฟมาให้""...""หึ ทำไมมองผัวแบบนั้นครับ" ขนแขนลุกซู่ทันทีที่เห็นสายตาเมียตัวน้อยนั่งกอดอกจ้องมาจากบนที่นอน"หายไม่สบายเลยนะ" คำพูดเหน็บแนมของเธอทำให้ผมต้องรีบเดินเข้าไปนั่งกอดอย่างออดอ้อน"หึ ก็พยาบาลดีนี่นา""ถ้าโฟติดไข้ พี่ติณตายแน่"ฟอด"เดี๋ยวพี่ป้อนข้าวป้อนยาเองครับ""ไปกินขนมกัน""ขี่หลัง" คนตัวเล็กทำท่าทางงอแง แต่คนพี่ก็รีบพลิกตัวให้เธอขึ้นมาบนแผ่นหลังกว้างเหมือนที่ชอบทำมาตั้งแต่ตอนเด็ก เขาก็ชอบ ชอบให้เธอคอยอ้อนเขาแล้วสิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้นจริง และเพราะผมเอง...เวลานี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง ไอร้อนจากคนตัวเล็กปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาคอยเฝ้าดูแลเธอ คิ้วเรียวผูกเป็นโบว์แน่นทำใจแกร่งหล่นวูบ ถ้าไม่ใช่เพราะความเอาแต่ใจของเขา เธอคงไม่ต้องนอนหนาวอยู่แบบนี้"โฟกินยาก่อนนะ""ฟะ โฟไม่กินยา" คนตัวเล็กของผมกินยายากมาตลอด เท่าที่ผมจำได้เวลาเธอไม่สบายคุณน้ามายจะต้องเอาขนมกับชอกโกแลตมาวางไว้ข้างๆ เตรียมไว้เป็นรางวัลให้เด็กดีที่ยอมกินยาแต่ขนมที่มินินเอามาให้หมดทุกอย่าง ไม่มีเหลือมาเป็นรางวัล มีเพียงผมคนนี้มือหนาเทยาลดไข้จากกระปุกก่อนจะหยิบใส่ปากตัวเอง ก้มลงไ

เพื่อไม่ให้ว่าที่พ่อตาของผมไมเกรนขึ้นและโดนคุณน้ามายดุไปมากกว่านี้ ผมเลยยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อความสันติ เผื่อว่าอานายจะเมตตาบวกคะแนนให้ผมสักคะแนนสองคะแนน"โฟ พี่เข้าร้านก่อนนะ" ร่างสูงเดินอ้อมโซฟาไปหาเธอที่กำลังนั่งกอดหมอนอิงอินกับฉากโรแมนติก​"อื้ม" ฟอด หอมผมน้องต่อหน้าว่าที่พ่อตา ผมว่า...ใจผมได้ อาจจะดูท้าทายระบบไปสักหน่อย แต่หวังเพียงว่าอานายจะเห็นใจกัน"ถึงห้องแล้วโทรหา""อืม อืม"ฟะแคร่ก แคร่กเสียงแกล้งไอจากว่าที่พ่อตาที่นั่งกอดอกกัดฟันอยู่นานดังขัดจังหวะ ทำให้ผมที่กำลังจะก้มลงไปหอมผมหนาอีกสักครั้งต้องหยุดชะงัก เปลี่ยนเป็นยื่นมือไปลูบผมอย่างเอ็นดูแทน ก่อนจะบอกลาท่านและขอตัวกลับไปดูร้านต่อ คืนนี้กลับไปนอนคอนโดตัวเองดีที่สุด เพราะตลอดวันนี้ถือว่าอานายใจดีและให้โอกาสผมมากแล้วจะว่าไป การที่วันนี้ได้สารภาพกับอานายและคุณน้ามายว่าผมหอบเสื้อผ้ามาอยู่กับน้อง ถึงจะดูเกมส์ไปสักหน่อย แต่สำหรับผมก็เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกรู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาก ทีนี้ก็เหลือแค่รอเธอเรียนจบและความถูกต้องเท่านั้นติ๊ง"หึ" ทายสิ ว่าผมเจอใครในลิฟต์​ภาพชายหญิงคู่หนึ่งเหมือนกำลังยืนแกล้งกันอยู่ภายในลิฟต์​อาจดูเป

ยี่สิบปีที่รู้จักเขามา มีปีนี้แหละที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าพี่ติณนิสัยไม่ดีที่สุด เอาแต่ใจตัวเองมากที่สุด ขี้หวงมากที่สุด รวมทุกเรื่องที่สุดไว้ที่เขาคนเดียวเลย ดูสิ...ทำร่างอันบอบบางของฉันปวดเมื่อยไปหมด "กลับคอนโด​กัน""..." ฉันถึงกับต้องมองค้อนคนที่นอนกอดอยู่ด้านหลัง ถึงเขาจะพาฉันมานอนพักที่โซฟาเบดอยู่เกือบชั่วโมง แต่ฉันก็ยังเหนื่อยอยู่ดี"ทำไมมองพี่แบบนั้นครับ""พี่ใจไม่ดีนะ" ยังจะไม่หยุดแกล้งกันอีกนะ ร้ายเกินไปแล้วเขากดจูบลงหัวไหล่เปล่าเปลือยของฉันพร้อมกับสายตาหยอกล้อที่ไม่มีความกลัวกันเลยสักนิด กลับไปฉันจะให้ฟินิกซ์​เมินใส่เขาให้เข็ด"แวะกินอะไรก่อนมั้ย" "แวะๆ โฟหิวมาก หิวจนกินพี่ติณได้แล้ว""หึ ไม่เห็นจะกิน" ฉันได้แต่กลอกตาอย่างเหนื่อยใจ รู้หรอกนะว่าหมายถึงอะไรหน่ะคนตัวเล็กหันมากดหาร้านอาหารที่อร่อยและใกล้ที่สุดในเวลานี้ ก่อนจะบอกทางคุณคนขับให้รีบพาเธอไปร้านกระเพาะปลาเจ้าดัง หิวจนท้องร้อนไม่ไหวแล้วหละ"พี่ติณ""หืม""ขอไข่นกกะทาได้มั้ย""หึ เอาอะไรมาแลก" คนโตกว่าเลิกคิ้วถามน้องอย่างเจ้าเล่ห์​"..." ไข่นกกะทาสองฟองเอง ต้องมีอะไรแลกด้วยหรอ ฉันมองกระเพาะปลาในชามอย่างลังเล ตักเนื้อปูก

เสียงสัญญาณแจ้งเตือนของแอพลิเคชั่นกล้องวงจรส่งเสียงดังว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในห้องทำงาน ทำผมสงสัยจนคิ้วขมวดยุ่งพันกันไปหมด จนต้องหยิบมือถือกดเข้าไปดูความผิดปกติและสิ่งที่ทุกคนไม่รู้คือ ผมแอบซ่อนกล้องวงจรปิดตัวเล็กๆ ไว้ตรงมุมห้องทำงานที่ยังตกแต่งไม่เสร็จเชื่อมเข้ากับมือถือส่วนตัว ไม่รู้ว่าวันนั้นตัวเองคิดยังไงถึงได้ทำแบบนี้เหมือนกัน "หึ" มาวันนี้ภาพที่ผมเห็นในกล้องทำลายความเหนื่อยล้าจากงานที่มีจนหมด จากคิ้วที่ผูกเป็นปมเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจนเห็นลักยิ้มสองข้าง อยากจะบินกลับไปหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทาสีผนังอยู่ที่พื้น อยากรู้ว่าเธอจะใช้วิธีไหนพาผมไปดูของขวัญที่เธอทำให้ ที่สำคัญอยากให้รางวัลคนเก่งด้วยแน่นอนว่าความลับไม่มีในโลก กล้องที่ผมซ่อนไว้มีคนรู้เพิ่มหนึ่งคนคือ แนนนี่ ที่ปีนบันไดขึ้นมาทาสีผนังด้านบนส่งยิ้มเบาเบาผ่านกล้องมาให้โดยที่ไม่เผยความลับนี้ให้คนตัวเล็กรู้ ถือว่าทำได้ดีเพราะผมก็เก็บความลับไว้ให้เหมือนกันและตลอดสองสามวันมานี้ที่ผมอยู่ต่างประเทศ ทุกวันหลังจากกลับมาถึงห้องพักสิ่งแรกที่ผมเลือกทำคือการเปิดกล้องดูว่าวันนี้เธอทำอะไรให้บ้าง เหมือนตอนนี้ที่เธอกำลังสั่งให้ช่างยกโซ

"ธีมงานอะไรดีวะ" วันนี้ผมกับหุ้นส่วนอย่างไอ้แฝดนัดประชุมกันเรื่องงานเปิดร้าน พวกผมสามคนอยากได้งานแบบปิดเพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้าวีไอพีซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทและนักธุรกิจที่จริงใจของพวกเรา แน่นอนว่าเรื่องหลักสำคัญที่ผมจะไม่ปล่อยให้ไอ้แฝดคิดก็คือธีมงาน"ไม่เอาชุดว่ายน้ำ""กูก็ไม่เอา" ไอ้ฟิล์ม​เปลี่ยนไปจนไอ้เลนส์​สงสัย"ไอ้ติณกูเข้าใจ แต่กูไม่เข้าใจมึงไอ้แฝด" "ดะ เดี๋ยวคอนเทนต์​ซ้ำกับวันเกิด" เพื่อนผมไม่เนียนแล้วหนึ่งอัตรา"หึ""ชุดนอน" "ไม่ / ไม่" ชุดนอนผมก็ยิ่งไม่ไว้ใจว่าเมียผมจะใส่มาแบบไหน ถ้าเกิดชวนกันกับมินินใส่แบบสายเดี่ยวผ้าลื่นสั้นๆ ผมได้ปวดหัวมากแน่ยิ่งชอบแอบชวนกันซนอยู่ด้วย เพราะงั้นตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีที่สุดแค่เรื่องธีมงานก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมงจนโดนไอ้เลนส์ด่าชุดใหญ่ในความเรื่องมากของผมกับไอ้ฟิล์ม จนสรุปกันที่ธีมอวกาศ ซึ่งผมก็เห็นด้วยดูแปลกใหม่ดี คนมาร่วมงานจะได้รู้สึกสนุกไปกับงาน"แล้วเครื่องดื่มมึงจะเอายังไง" หัวใจสำคัญของร้านเหล้าก็คือเครื่องดื่ม"กูหาวิสกี้มาครบ เสิร์ฟตามบิลที่เปิด" แน่นอนว่าหน้าที่หาเครื่องดื่มมาให้ลูกค้าได้ดื่มสนุกๆ คือผมเพราะมีดีกรีเจ้าของร้านเหล้าก