Semua Bab สวาทรักข้ามสายพันธ์ุ : Bab 1 - Bab 10

ณ โรงพยาบาลหรู เสียงบรรดาพยาบาลสาวน้อยสาวใหญ่ต่างกระดี๊กระด๊าเมื่อเห็นคนไข้ที่มารักษานั้นเป็นใคร หนุ่มหล่อที่บรรดาสาวๆ ต่างหมายปองเข้ามานั่งรอการรักษาจันทร์เจ้า หญิงสาวไทยแท้ที่เป็นเด็กกำพร้า หล่อนได้รับอุปการะจากครอบครัวของคนรัสเซีย หญิงสาวมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุได้9 ขวบ ตอนนี้ 25 แล้ว หล่อนได้ทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ด้วยความที่ครอบครัวหล่อนเพิ่งย้ายมาเมืองนี้ได้แค่ 3 เดือน หล่อนถึงไม่ค่อยรู้อะไรในเมืองนี้มากนัก ใครคือคาสโนว่าที่ทุกคนพูดถึง ใครคือคนไข้ที่มารักษา แล้วทำไมทุกคนจะต้องสนใจเขามากขนาดนี้ หล่อนเอาแต่คิดใจใน หญิงสาวมองแผ่นหลังของชายร่างบึกบึนนั้นแล้วเกาหัว หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เข้าใจร่างงามเดินถืออุปกรณ์ทำแผลนั้นเข้าไปทางด้านหลัง ลมเย็นๆ พัดผ่านร่างหล่อนวูบหนึ่ง หญิงสาวยืนนิ่งเล็กน้อย หล่อนหลบแรงลมนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถืออุปกรณ์ทำแผลไปให้คุณหมอในห้อง กลิ่นหอมที่โชยมาปะทะจมูกโด่งนั้นทำให้ร่างแกร่งต้องหันกลับไปดู ความเป็นบุรุษเพศของเขาตื่นตัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เขาต้องสะกดกลั้นอารมณ์ดิบนั้นไว้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมอยู่ๆ ถึงมีความต้องการขนาด

เวลาผ่านไปสักพักคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อสายตาของหล่อนเห็นร่างสูงของใครบางคน เขายืนหันหลัง หญิงสาวขยี้ตาอย่างไม่น่าเชื่อ"คะ คุณเป็นใคร " เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง เสียงหวานตะโกนถามชายหนุ่มอย่างหวาดระแวง ร่างนั้นค่อยๆ หันมาทางหล่อน ดวงตากลมเบิกกว้างมากขึ้น ปากบางของหล่อนอ้าออกอย่างไม่เชื่อสายตา"อ๊ะ คุณ " หล่อนอุทานเบาๆ ชายหนุ่มสะแยะยิ้มให้ แล้วเดินมานั่งข้างเตียงนั้น ไม่มีเสียงพูดใดๆ ของเขา เพียงแต่ส่งสายตามองมายังหญิงสาวนั้นนิ่ง ดวงตาอันทรงพลังคู่นั้นสะกดให้หล่อนนั่งเฉย ร่างหนาเข้าประคองร่างบาง เขาค่อยๆ ก้มเข้าสัมผัสหล่อน ดวงตาแดงนั้นมองหล่อนนิ่ง มือหนาค่อยๆ ผลักร่างงามให้นอนหงายกับที่นอนนั้น ร่างบางทำตามอย่างว่าง่ายจันทร์เจ้ามองเขาอย่างหลงใหล หญิงสาวปลดกระดุมชุดนอนของตัวเองออกคล้ายยอมพลีกายมอบให้เขา ร่างบางเปลือยเปล่าปรากฏตรงหน้าเขา เรือนร่างอรชรแสนยั่วยวน อกอวบที่มีขนาดใหญ่เกินตัวนั้นทำให้ร่างหนาหายใจติดขัด สายตาคมจ้องมองเรือนร่างงามลงมาเรื่อยๆ เนื้อโหนกนูนที่มีกลิ่นหอมแห่งความสาวนั้นโชยเข้าแตะจมูกโด่ง อีคอนจ้องมองทุกอย่างที่เป็นหล่อนอย่างหลงใหล ใบหน้าคมของเขาเคลื่อนเข้าหาเ

​จันทร์เจ้าเดินเข้าห้องผู้บริหารด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น หล่อนใจคอไม่ค่อยดีเลย อยู่ๆก็เรียกหล่อนเข้าพบ"เชิญคุณจันทร์เจ้า "เสียงบอสโรงพยาบาลเอ่ยเชิญให้หญิงสาวเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าหล่อนยืนลังเลอยู่อย่างนั้น"เรียกจันทร์เจ้ามามีอะไรหรือเปล่าคะ "เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความสงสัย หล่อนมองหน้าเขานิ่งเพื่อรอฟัง"มีสิ คือผู้ใหญ่ที่คอยช่วยเหลือโรงพยาบาลของเรานั้น เขาขอพยาบาลไปช่วยดูแลเขาที่บ้านหนะ""และคณะกรรมการของเราก็เห็นสมควรให้คุณไปทำงานที่นั่น " ประโยคนั้นดังขึ้นหลังจากที่หล่อนไม่ได้โต้ตอบแววตาเป็นกังวลเล็กน้อย"คุณคิดว่าอย่างไรครับ " จันทร์เจ้านึกอ้ำอึ้งเล็กน้อย หล่อนจะคิดอย่างไรได้ เขาสั่งอย่างไรเราก็ต้องทำ แม้หล่อนจะไม่เต็มใจก็ตาม"แล้วจันทร์เจ้ายังคงทำงานอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ "เสียงหวานตัดสินใจถามเพื่อความแน่ใจ"ใช่ครับ คุณเป็นคนของโรงพยาบาลครับคุณยังได้ค่าตอบแทนจากทางเรา " เพียงคุณเปลี่ยนที่ทำงานเท่านั้นเอง หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ ในใจรู้สึกอึดอัด ร่างบางเดินออกมาจากที่นั่นสมองของหล่อนมีแต่เรื่องงาน บอสโรพงพยาบาลบอกให้เราเริ่มทำงานพรุ่งนี้ วันนี้เขาอนุญาตให้กลับไปเตรียมตัว "เฮ้อ จันทร์เจ้า

จันทร์เจ้ารีบหนีออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น หล่อนกลัวและอับอายที่สุดที่เกิดเรื่องแบบเมื่อกี้ขึ้น ไม่รู้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงน่าไม่อายแบบนั้นได้อย่างไร ยอมให้คนที่เพิ่งรู้จักถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ได้อย่างไร แต่ทำไมกันนะหล่อนถึงหลงเคลิบเคลิ้มไปกับเขา ตายๆ แล้วจันทร์เจ้าแบบนี้จะสู้หน้าเขายังไงกัน หญิงสาวครุ่นนั่งคิดระหว่างที่หล่อนหนีกลับบ้าน งานการที่ตั้งใจไว้หล่อนไม่ได้ทำเลยก็ว่าได้ หญิงสาวนั่งรถผ่านป่าดิบชื้นระหว่างทางนั้น หล่อนไม่รู้เลยว่ากลิ่นหอมเฉพาะตัวของหล่อนตอนนี้ได้ไปแตะจมูกของร่างแกร่งที่มีดวงตาแววแดงขึ้นเสียแล้วแม๊กช์มองรถแท็กซี่ที่แล่นผ่านด้วยแววตาลุกโชน ในรถนั้นต้องมีอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกว่ามันพิเศษ กลิ่นสาบที่หอมกรุ่นนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นมนุษย์ คงไม่ใช่พวกเดียวกันหรอก แม็กซ์รีบกระโจนตามไปทันทีเขารู้สึกว่ามันทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีด ร่างกายแกร่งตอนนี้กำลังออกขนโดยไม่รู้ตัว เนื้อตัวของเขากำลังจะกลายเป็นสัตว์สี่เท้าแฮก!!!ชายหนุ่มร้องคำราม มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ในเมื่อนี่ไม่ใช่กลางคืนและไม่ใช่คืนที่พระจันทร์เต็มดวงด้วย ทำไมเขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เอี๊ยดดด...... เสียง

จันทร์เจ้ารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากหล่อนเหมือนหลับไปเป็นเวลานาน หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้อง ดวงตาสวยเบิกกว้างมากยิ่งขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น "เอ๊ะ ทำไมเราถึงอยู่ที่นี่หละ" หล่อนพึมพำเบาๆ ร่างบางเดินไปยังกระจกในห้องที่หล่อนคุ้นเคย นี่เราอยู่บ้านเราหรือนี่ หล่อนถามตัวเองในใจ เป็นไปได้ยังไง เมื่อคืนเราจำได้ว่าเราอยู่กับ........หญิงสาวหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น ดวงตาเหม่อลอยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น .....หล่อนอยู่กับเขา ผู้ชายคนนั้น คนที่พรากพรหมจรรย์ไปจากหล่อน คนที่ๆ หญิงสาวนึกถึงหมาป่าตัวสีดำคาดขาวนั้นก็ต้องตกใจ"ใช่เขาเป็นหมาป่า เขาเป็นหมาป่า" หญิงสาวเปรยออกมาเบาๆ ในใจรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด หล่อนเคยอ่านตำนานหมาป่าที่กลายร่างเป็นมนุษย์ มันเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ แล้วที่เหลือเชื่อยิ่งกว่านั้น " เรามีอะไรกับหมาป่าตนนั้น " จันทร์เจ้าพูดกับตัวเองเบาๆหลังจากวันนั้นหญิงสาวก็ไม่กล้าไปไหนมาไหนอีกเป็นอาทิตย์ ร่างบางเอาแต่อยู่ในบ้าน งานการที่มีก็ไม่ได้ไปทำตามที่ผู้อำนวยการสั่ง หล่อนกะว่าจะลาออกจากโรพยาบาลนั้นตอนนี้ก็ลาพักอยู่ วันนี้แม่ของหล่อนชวนไปโบสถ์ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านนัก ระหว่างที่นั