Semua Bab Betrothed To Damon : Bab 21 - Bab 30

Nagising ako sa pakiramdam na tila may humahalukay sa tiyan ko. Mabigat man ang pakiramdam ay nagawa kong makatakbo sa loob ng banyo at kaagad na dumuwal sa bowl. Halos maluha ako habang patuloy na dumuduwal kahit halos maubos na ang laman ng tiyan ko. My head throbbed as my stomach ached. Nagpatuloy ako sa pagsusuka hanggang sa unti-unti na rin akong tumigil. Nanghihina akong tumayo at mabilis na kumapit sa counter. I washed my face, nag-toothbrush na rin ako at sumandal muna roon dahil sa panginginig ng tuhod ko.“What the fuck is wrong with me?” My eyes narrowed on my reflection. Sapo ang ulo na lumabas ako at no’n ko lang napagtanto na wala na si Damon sa kuwarto. Ang huling naalala ko ay nawalan ako ng malay no’ng ibalik niya ako rito.Pagkatapos magpahinga sa kama ay pinili kong mag-shower at magbihis, bago tuluyang bumaba sa dine hall. Nakita ko roon ang mga naka-serve nang breakfast.“Good morning, Madame!” bati sa aki

Gumising ako kinabukasan na muling naramdaman ang tila hinahalukay ang tiyan ko. I knew there’s something wrong with me. Hindi na ito basta kung ano lang. Should I see our family doctor? I was about to call Tita Maris, our family doctor and Fern’s mom, ngunit nang makarinig ng tila mga nababasag na bagay ay kaagad akong napalabas ng kuwarto. Dalawang araw na simula nang dalhin ni Damon si Dimaria rito at simula no’n, hindi ko siya kailanman kinibo. Gano’n din naman siya sa akin. Hanggang ngayon, palagi akong gumigising nang wala siya pero sa narinig ko, natitiyak kong nandito siya sa mansion ngayon. Tinungo ko ang lugar kung saan ang ingay at dinala ako sa opisina ni Damon. Papasok na sana ako ngunit agad akong napatago nang makitang may kausap ito sa phone niya. Ang kalat-kalat na ang mga gamit niya sa sahig. Marahil iyon ang narinig ko kanina. Magulo ang kaniyang buhok tila kanina pa niya iyon pinasadahan ng daliri. Tanging itim na t-sh

I didn't die when a bullet hit my body. I died when I found out who was behind it. I forced myself to move. When I opened my eyes, I knew exactly where I was."Lucifer! Thank God you're awake!" I look at her blankly and remove her hands from hugging me."Where's Fern?""I'm here, man...""Notice me, I am here too... Lucifer." I saw Trigon with his arms folded on his chest."Where's Katherine? Did you get her?" They looked at each other before they shook their heads."My cousin left the country, together with my aunt, uncle, and Kael. It was earlier than the expected date of their departure. We can't make a move because you're still unconscious... It took you 2 days before you finally recovered and gained back your strength.""Falling for her trap is another way of suicide. Where's the fucking Lucifer I grew up with?" I can hear disappointment and anger in Trigon's voice. I laughed coldly and lifted my body. I removed the dextrose plunger from my hand and took my clothes to change."Le

As an eleven-year-old child who lost her parents, I’d lie in bed at night for the umpteenth time, sobbing in the darkness as I imagined what life would be like without them. As Joan Didion wrote in one of her books that I’ve read before, “Grief turns out to be a place none of us know until we reach it.” As for me, who experienced it twice, I didn’t know what to feel anymore. It was unknown to me, the feeling. What does it feel like? Not until I experienced loss in life. I lost my parents. Four years ago, I lost my first child.He didn’t survive. Akala nila malusog ang baby ko pero pagkatapos ng ilang minuto . . . bigla na lang daw hindi na humihinga si Drace. Nang ikuwento sa akin ni Mommy ’yon, iyak siya nang iyak at gano’n din ako. It was a heart defect that took my newborn child’s life. When we love someone, we experience an irreversible transformation. Similarly, when we lose someone, our whole world shifts and nothing is ever the same again.“Kath?”Nilingon ko si Kuya Kael, kasa

Mabilis akong kumawala sa kapit ni Damon pagkatapos makaalis ni Chrome. Alam kong nagulat pa siya sa inakto ko kaya napabaling ang tingin niya sa akin. Sumulyap ako sa babaeng kausap nito kanina at mukhang naghihintay pa itong bumalik siya.“Mr. Dankworth, hindi pa po yata kayo tapos mag-usap,” sabi ko, ngunit nanatili ang titig niya sa akin.“Join us inside.”At ano? Titiisin ko ang paraan ng pag-uusap n’yo? No way! Dito na lang ako.“Huwag na po. I am just your assistant. I don’t think I am that important to come join you. Maghihintay na lang ako rito.”Tumalim ang tingin niya sa akin, ngunit kaagad din naman ’yong napalitan ng blanko. Bumalik na rin siya sa loob habang naiwan naman ako roon at piniling maupo na lang ulit.“Ang lakas ng loob na akitin ako, parang hindi naman niya alam na may pagkaselosa ako,” I mumbled.I took out my phone instead, para liban