Semua Bab ทาสสวาทมาเฟียแสนร้าย: Bab 21 - Bab 30

“นั่นอะไรคะคุณวิคเตอร์ทำไมถึงได้ถือมาเยอะขนาดนั้น” กีรติกาถามวิคเตอร์ที่เขาเดินขึ้นมาพร้อมกับผักหลายอย่างในมือ“ก็ฉันไม่รู้ว่าอันไหนคือกะเพราและก็ขี้เกียจจะต้องเดินลงไปหลายรอบ ฉันก็เอามาให้เธอทั้งหมดนี่แหละ เลือกเอาก็แล้วกันนะว่าใบไหนมันคือกะเพรา”“ไม่รู้แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกคะ ฉันลงไปเอาเองก็ได้”“ก็ฉันคิดว่ามันจะง่ายน่ะสิ แต่พอไปถึงก็เห็นต้นคล้ายๆ กันอยู่หลายต้น แล้วเธอแยกได้เหรอว่าอันไหนมันคือใบอะไร”“แยกได้สิกลิ่นมันไม่เหมือนกันสักหน่อยไม่เชื่อคุณลองดมดูสิ อันนี้เขาเรียกกะเพรา” หญิงสาวส่งไปกะเพราให้กับวิคเตอร์ดม“อือ กลิ่นนี้แหละที่อยู่ในผัดกะเพราฉันจำได้”“ส่วนนี่เขาเรียกสาระแนและนี่ใบยี่หร่าส่วนนี่ก็ใบนางรัก”“ใบมันก็คล้ายๆ กันนะเธอแยกได้ยังไงล่ะ”กีรติกายิ้มยักไหล่ก่อนจะหันไปทำกับข้าวต่อเธอไม่ตอบคำถามของเขาเพราะเมื่อก่อนเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใบอะไรคือใบอะไรจนกระทั่งป้าภรณ์สอนให้เธอสังเกตลักษณะของแต่ละอย่างเมื่ออาทิตย์ก่อนหญิงสาวใช้เวลาไม่นานนักผัดกะเพราหอมกรุ่นกับไข่ดาวก็วางอยู่ตรงหน้า“น่ากินมากเลยเธอนี่ฝีมือใช้ได้เหมือนกันนะ” มาเฟียหนุ่มมองอาหารตรงหน้าและกลืนน้ำลายเพราะความห

“คุณวิคเตอร์คุณเข้ามาได้ยังไง”“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ เป็นยังไงบ้างเที่ยวสนุกไหม”“เดี๋ยวเราค่อยออกไปคุยกันข้างนอกดีมั้ยคะ ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว” หญิงสาวรีบปิดฝักบัวจากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำเพื่อจะสวมแต่ก็ช้ากว่าวิคเตอร์เพราะตอนนี้เขาเข้ามาประชิดและรวบเอวของหญิงสาวไว้“ปล่อยฉันก่อนค่ะคุณวิคเตอร์ คุณจะทำอะไร”“อาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ วันนี้ฉันทำงานเหนื่อยมากๆ เลย”“คุณโตแล้วก็อาบเองสิ”“ไหนเธอบอกว่าจะยอมฉันทุกอย่างยังไงล่ะ อาบให้หน่อยนะ”ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนกีรติกากำลังคิดหนักเพราะเธอไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเขาแต่สมองอีกด้านหนึ่งก็บอกให้เธอทำตามคำสั่งของผู้ชายตรงหน้าเพราะนี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอกับเขาจะได้อยู่ด้วยกันเนื่องจากพรุ่งนี้บ่ายเธอจะเป็นอิสระจากผู้ชายที่ชื่อวิคเตอร์อย่างแท้จริง“ถ้าอยากให้ฉันอาบให้ก็ถอยไปสิ ยืนเบียดกันแบบนี้จะอาบได้ยังไงล่ะ”วิคเตอร์หัวเราะก่อนจะยอมปล่อยเอวของหญิงสาวออกเขากระตุกปมผ้าเช็ดตัวไปแขวนไว้ เมื่อกีรติกากดครีมอาบน้ำใส่มือและหันมาใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวเมื่อเห็นเรือนร่างของเขาทุกสัดส่วนอย่างชัดเจน“ทำไมยังจะต้องอายอีกล่ะกรีนเธอเห็นฉันมาทั้งตัวเหมือนกับท

“คุณวิคเตอร์คุณมาได้ยังไง” กีรติกาตกใจจนหน้าซีดเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่ผู้ชายที่พาเธอมาขึ้นเรือแต่กลายเป็นวิคเตอร์คนที่เธอพยายามจะหนี“ก็ฉันมารับเธอไปดินเนอร์ตามที่คุยกันไว้ไงล่ะ” เขาพูดจากนั้นเบี่ยงตัวออกจากประตูเล็กน้อยและพนักงานบนเรือก็นำกระเป๋าเดินทางของเธอรวมถึงชุดราตรีที่เธอทิ้งไว้ที่โรงแรมเข้ามาไว้ในห้องหญิงสาวมองแล้วถอนหายใจเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้ทันและตามเธอมาถึงที่นี่เมื่อพนักงานออกไปแล้ววิคเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้องจากนั้นปิดประตูและนั่งลงบนโซฟาข้างเตียงนอน“รีบแต่งตัวสิตอนนี้เรือเทียบท่าอยู่ที่ภูเก็ตฉันจองโรงแรมไว้แล้ว เราจะไปดินเนอร์กันที่นั่น”“คุณรู้มาตลอดว่าฉันจะหนีมาที่นี่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วถามด้วยความรู้สึกเจ็บใจ“รู้สิ”“คุณรู้ได้ยังไงหรือคุณจ้างนักสืบให้แอบตามฉันมา”“ฉันไม่ได้จ้างนักสืบอะไรเลยเธอนั่นแหละที่เป็นคนเดินเข้ามา มาหาคนของฉันเอง”“หมายความว่ายังไงคะ อย่าบอกนะว่าผู้ชายที่ฉันเจอในผับเป็นคนของคุณ”“ใช่โรมันคือคนสนิทของฉันเขาช่วยฉันทำงานอยู่ที่โรงแรมและกาสิโน”“ถึงว่าล่ะเขาถึงยอมช่วยฉันง่ายๆ น

การกลับมาที่เกาะครั้งนี้กีรติกาได้รับอิสรภาพมากกว่าครั้งแรกมาก วิคเตอร์ซื้อซิมใส่โทรศัพท์ให้และอนุญาตให้หญิงสาวใช้โทรศัพท์ได้แต่เธอก็ไม่รู้จะโทรหาใครนอกจากไลน์ไปคุยกับณัฐชาซึ่งตอนนี้เพื่อนของเธอก็กำลังยุ่งอยู่กับการเก็บของเพื่อเดินทางกลับมาเมืองไทยที่วิคเตอร์ยอมให้เธอใช้โทรศัพท์และใช้อินเตอร์เน็ตก็เพราะรู้สึกผิดกับหญิงสาวมากๆ เขาพาตัวเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อหวังว่ากิตติเดชจะเสียใจและโมโหแต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเลยเพราะฝ่ายนั้นไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าคู่หมั้นของตนเองหายไประหว่างที่เขากับกีรติกาอยู่บนเรือสำราญนั้นวิคเตอร์ให้คนของเขาตามสืบเรื่องของกิตติเดชและบิดาก็ทำให้พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางในบริษัทที่รับผลิตเครื่องประดับที่กิตติเดชและบิดาเข้ามาบริหารงานอย่างเต็มตัวซึ่งก่อนหน้านั้นบริษัทนี้เคยมีหุ้นส่วนคือคุณกีรติบิดาของกีรติกาแต่หลังจากบิดาของเธอเสียชีวิตทั้งสองพ่อลูกก็เข้ามาบริหารงานแต่เขาสืบมาแล้วก็รู้ว่าพ่อของกีรติกายังเหลือหุ้นอยู่ในนั้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์แต่เท่าที่เขาได้คุยกับหญิงสาวมันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลยกีรติกาเล่าให้เขาฟังว่าบิดาของตนติดนี่การพนันอย่างหนักจากนั้นก็ต้องขายบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้นกีรติกาโทรศัพท์ไปหาคุณสุธีเพื่อจะขอเข้าไปพบท่านที่บริษัทแต่คุณสุธีบอกว่าอยากจะคุยกับเธอที่บ้านในตอนบ่ายเพราะมีความเป็นส่วนตัวหญิงสาวเลยนั่งแท็กซี่มายังบ้านของคุณสุธี เธอเคยมาที่นี่แล้วหลายครั้งซึ่งครั้งล่าสุดก็มาอาศัยอยู่ระหว่างจัดงานศพให้กับบิดาของตนเอง“สวัสดีค่ะคุณลุง” กีรติกายกมือไหว้เจ้าของบ้านที่นั่งรอเธออยู่แล้วในห้องรับแขก”“สวัสดีจ้ะ นั่งก่อนนะเป็นยังไงบ้างหนูกรีน ลุงได้รับจดหมายของหนูแล้วนะ ลุงพยายามให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยตามหาหนูแต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลยเห็นว่าเกาะนั่นมันอยู่นอกเขตประเทศไทยเพื่อนของลุงที่เป็นตำรวจพยายามติดต่อตำรวจประเทศเพื่อนบ้านแต่มันก็ยากเหลือเกินลุงขอโทษนะที่ไม่ได้ไปช่วยหนู” คุณสุธีรีบอธิบายยาวเพราะกลัวหญิงสาวจะคิดว่าตนเองไม่เคยคิดจะช่วยเหลือเธอเลย“ขอบคุณนะคะคุณลุงที่พยายามจะช่วย”“หนูกรีนออกมาจากที่นั่นยังไง ผู้ชายคนนั้นมันยอมปล่อยหนูออกมาได้ง่ายๆ อย่างงั้นเหรอ”“มันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอกค่ะ พอดีว่ามีคนช่วยให้กรีนออกมาจากที่นั่นอีกทีค่ะ”“ลุงดีใจด้วยนะ แล้วหนูมาถึงกรุงเทพเมื่อไหร่ล่ะ”“เมื่อวานค่ะ ที่กรีนมาหาคุณลุงวันนี้กรีนมีเรื่องจะคุยกั