All Chapters of ลักรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หญิงสาวต้องยอมรับว่าในความเจ็บปวด มันมีความสุขสมซ่อนอยู่อย่างกลมกลืน ในทุกลีลาและการสัมผัสอันแสนหยามหยัน มันมีความเย้ายวนรัญจวนใจปะปนอยู่ ในความขม มีความหอมหวานเป็นส่วนผสมสำคัญ“อ่าห์....อือ...อย่าทำ...อย่าทำ...ปล่อย...อย่า...ซี๊ดส์” เขาสอดใส่เธออีกครั้งอย่างไร้ความเมตตา เสมือนสอดใส่ระเบิดเวลาเข้ามาในกายเธอ แล้วรอเวลาระเบิดเป็นจุณ“อ่า...เจ็บ” เซ็กส์อันรุนแรงและซาดิสม์ได้เริ่มต้นตั้งแต่วินาทีนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกว่ากำลังตกนรกของจริง“ฉันเจ็บ...โอย...ฉันปวดหัวได้ยินมั้ย” ต่อให้เธอกำลังจะตาย เขาก็คงไม่สน เพราะความเจ็บปวดของเธอคือความสำเร็จของเขา คือชัยชนะที่ทำให้เขาอยู่เหนือพี่ชายฝาแฝด ยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเริงใจ ไร้ความปราณี“อา...ฮือ...อูว....” เธอหมดแรงจะขัดขืน ด้วยพิษไข้ที่รุนแรงขึ้น รวมทั้งสู้แรงเขาไม่ไหว จึงทิ้งตัวนอนแน่นิ่งให้เขาจัดการตามใจปรารถนา ถาโถมแรงแค้นลงไปให้หนำใจเถอะ หากทำให้รู้สึกสบายใจขึ้น ศลิษาหลับตาลง ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ปล่อยน้ำตาให้ไหลลง พร้อมกับน้ำใคร่ของเขาที่ฉีดพล่านในกายเธอ ความสุขท่วมท้นล้นเอ่อ เหมือนทุกครั้งที่ร่วมรักกันนานนับชั่วโมง

“มันจบแล้ว!” เขาบอกตัวเอง ก่อนจะหันไปมองบันไดเชือกสำหรับลงไปยังเรือเล็กที่ลอยเท้งเต้งอยู่บนสันคลื่นเบื้องล่าง เขาควรจะกลับเข้าฝั่งเสียที เพื่อกลับไปยังคฤหาสน์ของครอบครัว กลับไปหาบิดาและพี่ชายฝาแฝดที่รอฆ่าเขาอยู่“ตอนนี้...เราจะควรหัวเราะด้วยความสะใจ” แต่เขากลับหัวเราะไม่ออก แถมยังก้าวขาไม่ออกอีกต่างหาก“ไปเถอะ...ไป!”อคิราห์ขับเรือลำเล็กกลับสู่ฝั่ง พร้อมกับหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ในเรือ เธอไข้ขึ้นสูงมาก จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้สติ“เราเป็นบ้าไปแล้ว” เขาแทบไม่มองข้างหน้าเลย ขณะขับเรือ สายตาเอาแต่จ้องหญิงสาวไม่วางตา“เราทำแบบนี้ทำไม” เขาตั้งคำถามกับตัวเองตลอดเวลา ซึ่งไม่เคยได้คำตอบเลย เขาตอบตัวเองไม่ได้ ว่าเขาทรยศตัวเองได้ยังไง เขาหักหลักตัวเองได้อย่างไรเขาขับเรือตรงไปยังหมู่บ้านชาวประมงซึ่งอยู่อีกด้านของเขาสูงริมทะเล เมื่อเรือขึ้นที่ท่าเทียบเรือเล็กแล้ว เขาอุ้มเธอขึ้นจากเรือ พาเธอไปยังโฮมสเตย์ที่เช่าทิ้งไว้ แล้วรีบออกไปซื้อยาแก้ไข้ที่คลินิกในตลาดไม่นานนักก็กลับมา พร้อมถุงยาและถุงอาหารในมือ เขารีบปลุกเธอขึ้นมา เมื่อเธอสลึมสะลือได้สติ เขาโล่งใจ สั่งเสียงเข้ม ฟังดุ แต่แฝงไว้ด้วยความห่วงหา“อ้าป

“คุณได้มาจากเด็กผู้หญิงที่อุ้มหมาใช่มั้ย”เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แล้วดวงตาของเขาก็ลุกวาวด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรัวแทบคลั่ง เมื่อคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง มนุษย์เพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่เขาไม่เคยลืมแม้สักวินาทีอคิราห์น้ำตาไหลพรากทันที หัวใจแทบแตกสลายเมื่อคิดว่าตนเองได้ทำอะไรลงไป“ผม...ผม...ผมสมควรตาย ผมสมควรตาย!!!”เขากำลังจะคุ้มคลั่งในวินาทีนั้น แต่เพราะเธอประกบปากจูบเขาเสียก่อน จึงทำให้เขาอารมณ์ของเขาสงบลงได้ ความหวาดกลัวก็มลายหายสิ้น“อืม...” รสจูบอันดูดดื่ม ดึงทั้งคู่เข้าสู่โลกแสนหวานที่มีเพียงสองเราเท่านั้น“อูวว...อคิราห์”“นางฟ้า...นางฟ้าของผม” “โอว...” ทั้งคู่ร่วมรักกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความหวาน ค่ำคืนที่ฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย บทสวาทขับเคลื่อนไปอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนอย่างไม่รู้จักเบื่อ...“อูวส์...” ทั้งคู่จูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม นัวเนียสอดใส่กระแทกกระทั้นกันจนน้ำใคร่นองเกลื่อนเต็มที่นอน แล้วก็กกกอดกันแนบแน่นใต้ผ้าห่มผืนหนา จ้องตากันนิ่งงันอย่างมีความหมายและลึกซึ้ง “คุณคือเด็กผู้ชายคนนั้น”“คุณคือนางฟ้าของผม...ผมเกือบทำ...เรื่องที่บ

“เราจะลืมทุกอย่าง แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน ต่อไปนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่ห่างจากสายตาอีกแล้ว เข้าใจนะ”มันเหมือนเป็นคำสั่ง มากกว่าคำสัญญา...หัวใจของเธอชาชืดไปหมด เมื่อคิดว่าอคิราห์ตายไปแล้ว ตายไปอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลอันเงียบเหงาและเวิ้งว้าง“ฉันหลับไปกี่ชั่วโมงคะ”“คุณหลับไปสองวัน”สองวัน...จากตอนที่เขาถูกลากออกไปจากโฮมเสตย์ เพื่อนำไปขึ้นเรือแล้วนำไปทิ้งกลางทะเล หากเขาตายไปแล้ว และมีคนพบศพของเขา ก็คงจะมีข่าวออกมาบ้าง แต่ถ้าไม่มีคนพบศพของเขา เรื่องราวของเขาก็คงจะหายไปตลอดกาล“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้” ปากบอกขอบคุณ แต่ใจนั้นแสนโกรธ โกรธจนไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว “ไม่เอาสิ ผมต้องช่วยคุณอยู่แล้ว ผมรักคุณนะ”เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขายังทำหน้าสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ หนำซ้ำยังคิดจะแต่งงานโดยไม่รู้สึกผิด“ฉันมีเรื่องอยากถามคุณ”“ผมไม่อยากรื้อฟื้น” เขารู้ดีว่าเธออยากรู้เรื่องอะไร “ทุกอย่างมันจบแล้ว...คุณพักผ่อนซะนะ”เขาจุมพิตบนหน้าผากเธออีกครั้งด้วยความรัก เธอหลับตาลงแล้วแสร้งทำเป็นนอนหลับไปเสีย เพราะอยากให้เขาวางใจว่าเธอนั้นเชื่อฟังเขาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเธอรอจนอค

“เราถอนหมั้นกันนะคะ”อคินส่ายหน้าทันที“ไม่”“แต่คุณควรได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีกว่าสา”“ไล่ผมให้ไปแต่งงานกับคนอื่น แล้วคุณจะได้อยู่กับไอ้อคิราห์อย่างนั้นสินะ”“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แต่สาไม่ดีพอ...”“เราจะแต่งงานกัน ได้ยินมั้ย เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ผมไม่ยอมเสียคุณไปแน่!!”สายตาแน่วแน่ของชายหนุ่มทำให้เธอยิ่งหนักใจ“ฉันไม่ยอมโว๊ย!!”อคิราห์ก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังของหญิงสาว แล้วสวมกอดเธอเอาไว้แน่น“เพราะเธอเป็นดวงใจของฉัน”“ปล่อยคู่หมั้นฉันเดี๋ยวนี้!!”“แกนั่นแหละปล่อย เพราะเธอเป็นของฉันมาตั้งแต่แรกแล้วโว๊ย!!”“ตั้งแต่แรก แกเอาอะไรมาพูด”“เมื่อยี่สิบปีก่อนไง เธอเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ นางฟ้าประจำตัวของฉัน เพราะงั้น ชีวิตของฉันจึงเป็นของเธอตั้งแต่บัดนั้น จนถึงตอนนี้ และตลอดไป!!”อคินไม่อยากจะเชื่อ “จริงเหรอสา??”สีหน้าของศลิษาบอกว่าเป็นเรื่องจริง อคินถึงกับอึ้งไปเลย เพราะไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้“คุณรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่สา”“ก่อนที่คุณจะเข้าไปจัดการเขาจนสะบักสะบอมที่โฮมเสตย์นั่นแหละค่ะ”อคินถึงกับยกสองมือขึ้นกุมขมับ “เป็นไปไม่ได้”“แต่มันเป็นไปแล้วโว๊ย ที่สำคัญ เธออยากอยู่กับฉั