All Chapters of เพลิงรักมาเฟียลูกติด: Chapter 21 - Chapter 30

การมาเที่ยวภูเก็ตในครั้งนี้พี่เลี้ยงของจัสมินรวมถึงคุณปู่คุณย่าของเธอไม่ได้มาด้วยสามพ่อแม่ลูกจึงได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่จัสมินดูมีความสุขมาก ช่วงเช้าเธอไปขี่ช้างชมธรรมชาติช่วงตกบ่ายก็หลบร้อนมานั่งทานเค้กที่คาเฟ่และพอตะวันเริ่มจะคล้อยก็เล่นน้ำทะเลเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงดังตลอดทั้งวันหลังจากทานอาหารค่ำแล้วนฤดากับจัสมินก็พากันนอนกลิ้งอยู่บนเตียง“หม่ามี้ขาเล่านิทานให้จัสมินฟังได้ไหมคะ”“ได้สิหนูจะเอาเรื่องอะไรดีคะ เลือกมาเลยค่ะเดี๋ยวหม่ามี้เล่าให้ฟัง” นฤดาหยิบหนังสือนิทานที่ขนมาจากบ้านให้จัสมินเลือก“เรื่องนี้ค่ะ แล้วก็ต่อด้วยเรื่องนี้ เล่าหลายเรื่องได้ไหมคะ”“ได้ค่ะ” เมื่อเลือกนิทานได้หลายเล่มแล้วนฤดาก็เริ่มเล่านิทานไปทีละเล่ม พอเข้าเรื่องที่สองจัสมินก็หลับลงเพราะความเหนื่อยและง่วงเนื่องจากวันนี้ไม่ได้นอนกลางวันอย่างเคย หลังจากห่มผ้าให้จัสมินแล้วนฤดาก็ปิดไฟหัวเตียงและนอนลงข้างๆ กันเธอหลับไปได้ไม่นานก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆ เตียงพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าลูคัสนั่งอยู่“คุณยังไม่นอนอีกเหรอ”“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”“จะคุยอะไรตอนนี้คะนี่มันดึกมากแล้ว”“เพิ่งจะสี่ทุ่มเองไม่ดึกหรอกเราอ

ตลอดระยะเวลาที่ได้เที่ยวด้วยกันตามลำพังพ่อแม่ลูกหนึ่งสัปดาห์ความผูกพันระหว่างนฤดาและจัสมินก็เพิ่มมากขึ้นทั้งสองเข้ากันได้ดีจนลูคัสมองแล้วอยากจะให้เธอมาเป็นครอบครัวของเขาจริงๆ แต่มันก็เป็นไปได้ยากเพราะเขาไม่เคยคิดจะให้ใครมาแทนที่มีร่าภรรยาคนก่อนที่เสียชีวิตไปเกือบจะสี่ปีแล้ว“จัสมินไม่อยากกลับกรุงเทพเลยค่ะแดดดี๊ ขอจัสมินเที่ยวต่ออีกได้ไหมคะ”“แดดดี้กับหม่ามี้ต้องกลับไปทำงานค่ะเอาไว้ถ้าช่วงไหนหยุดหลายวันเราค่อยมาเที่ยวด้วยกันอีกดีไหมคะ” ลูคัสบอกลูกสาวที่งอแงเพราะพรุ่งนี้จะต้องเดินทางกลับกรุงเทพ“ครั้งหน้าแดดดี้จะพาหนูขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่”“ที่เชียงใหม่มีอะไรคะแดดดี๊” เพราะไม่เคยไม่เคยไปมาก่อนพอได้ยินก็เลยอยากจะรู้ว่าที่นั่นมีอะไรน่าสนใจบ้าง“เชียงใหม่ก็มีอากาศเย็นๆ วิวสวยๆ แดดดี๊จะพาหนูไปเก็บสตรอว์เบอร์รีดีมั้ยคะ”“ดีค่ะจะจัสมินชอบกินสตอว์เบอร์รีหม่ามี้ล่ะคะชอบไหม”“หม่ามี้ก็ชอบค่ะ”“จัสมินอยากไปเชียงใหม่”“แต่กลับไปครั้งนี้แดดดี๊ต้องทำงานก่อนค่ะ หนูเที่ยวในกรุงเทพกับหม่ามี้ได้ไหมคะ” เพราะมีงานใหญ่รออยู่เขาจึงพาเธอไปเที่ยวไม่ได้“หม่ามี้ต้องทำงานไหมคะ”“หม่ามี้ขอไปทำธุระหนึ่งวันจากนั้น

“คุณเฉินเขาน่ารักดีนะ” มีนาเอ่ยชมคนรักของเพื่อนที่ยกเค้กมาอวยพรวันเกิดให้กับปลาเมื่อครู่“นั่นสิน่าอิจฉาปลาจัง เมื่อไหร่ฟ้าจะมีแฟนกับเขาบ้างนะ”“ก็ฟ้าเลือกมากเอง มีคนมาจีบเยอะแยะแต่ไม่ยอมใจอ่อนกับใครสักคน” นุ่นแกล้งว่า“ก็ยังไม่มีใครที่ถูกใจ ฟ้าไม่อยากเสียเวลาคบคนที่ไม่ใช่”“หวานเห็นด้วยกับฟ้านะ จะคบใครต้องดูดีๆ จะได้ไม่โดนหลอกเหมือนหวาน”“พูดเรื่องนี้มาก็ดีเลย ปลาอยากจะถามว่าตอนนี้หวานกับพี่กายยังติดต่อกันอยู่ไหม”“ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วล่ะ”“นุ่นดีใจด้วยนะที่หวานตัดใจจากผู้ชายคนนั้นได้ แสดงว่าตอนนี้หวานก็โสดน่ะสิ”“อือ” นฤดาตอบไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของตนกับลูคัสเป็นแค่ลูกจ้างกับนายจ้าง“แต่มีนาว่าหวานโสดไม่นานหรอกดูผู้ชายคนนั้นสิจ้องหวานตลอดเลย” มีนาบอกเพื่อนให้มองไปยังโต๊ะด้านในสุด“เอ๊ะ นั่นเจ้านายคุณเฉินนี่ คนที่ไปส่งหวานที่บ้านไงละ” ปลาจำหน้าของเจ้านายคนรักได้ดีกว่าใครก็พูดขึ้นนฤดาหันไปมองตามเพื่อนบอกแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะก่อนออกมาจากบ้านเธอบอกเขาไปแล้วว่าห้ามเข้ามาทักทายหรือแสดงตัวเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องที่เธอยอมเป็นของเขาเพื่อแลกกับเงิน“ดูเหมือนเขาสนใจหว

“ฉันอาจจะเก่งในเรื่องการทำงานแต่เรื่องความรู้สึกแบบนี้มันเข้าใจยาก”“งั้นหวานขอถามว่าทำไมเมื่อกี้คุณถึงไปแสดงตัวต่อหน้าพี่กายและเพื่อนหวานแบบนั้น”“เพราะฉันไม่อยากให้ใครมายุ่งกับคนฉัน ฉันกลัวเธอจะใจอ่อนแล้วกลับไปคบกับเขา ฉันยอมไม่ได้หรอกนะ ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีเธออยู่ข้างๆ ฉันกับจัสมินจะเป็นยังไง” ลูคัสบอกความรู้สึกของตนเองให้หญิงสาวฟังอย่างไม่มีปิดบัง เขากลัวว่าผู้หญิงจิตใจดีแบบนฤดาจะยอมให้อภัยผู้ชายคนนั้น“คุณอาจจะต้องการหวานตอนนี้เพราะจัสมินอยู่เมืองไทยก็ได้นะคะ หวานอยากรู้ว่าถ้าครบหนึ่งเดือนแล้วจัสมิและครอบครัวคุณไม่อยู่ที่นี่ความรู้สึกที่คุณมีให้หวานยังเหมือนเดิมหรือเปล่า”“ไม่ว่าจัสมินจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าแต่ฉันก็ต้องการให้เธออยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม นะหวานนะขอโอกาสฉันหน่อย หรือที่เธอไม่อยากเป็นครอบครัวเพราะฉันอายุมากใช่ไหม” เขาพูดด้วยความน้อยใจ“ไม่ใช่เรื่องอายุหรอกค่ะ หวานแค่อยากมั่นใจกว่านี่อีกสักนิด”“ฉันต้องทำยังไงบ้างเธอถึงจะมั่นใจ ให้พ่อแม่ของฉันไปคุยกับแม่ของเธอดีไหม”“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ หวานจะลองให้โอกาสคุณดูก็ได้”“จริงนะ”“ค่ะ”“ฉันดีใจที่เธอยอมเปิดใจ แต่ฉั

จัสมินกลับไปอยู่สิงคโปร์ได้หลายวันแล้ว ช่วงนี้นฤดาเลยเหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว ช่วงกลางวันลูคัสจะออกไปทำงานพอตกเย็นก็กลับมาทานข้าวด้วยกันก่อนจะออกไปตรวจงานที่ผับอีกครั้งและกลับเข้ามาเกือบจะตีสองนฤดารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เขาทำงานหนักขึ้นและมีเวลาให้เธอน้อยลง ถ้าหากชายหนุ่มยังเป็นแบบนี้อีกต่อไปเรื่องที่เธอจะคบกับเขาต่อก็คงจะคิดหนักเสียงรถที่เข้ามาจอดในเวลาห้าทุ่มทำให้นฤดาที่กำลังจะสสมชุดนอนรีบหยิบเสื้อคลุมมาใส่เพราะคิดว่าลูคัสน่าจะลืมของเหมือนทุกครั้งที่เขาออกไปแล้วกลับมาก่อนเวลาเพราะลืมเอกสารหรือบางครั้งก็ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องทำงาน พอเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งอยู่บนเตียง“ลืมของเหรอคะ เอาวางไว้ตรงไหนเดี๋ยวหวานช่วยหาให้ค่ะ” เธอกำลังจะเดินออกไปห้องทำงานแต่เขาก็คว้าเอวบางไว้แล้วก็จับให้หญิงสาวมานั่งอยู่บนหน้าตักของตนเอง“จับไว้แบบนี้แล้วหวานจะไปช่วยหาของได้ยังไงล่ะคะ”“วันนี้พี่ไม่ได้ลืมของ” สรรพนามที่มาเฟียหนุ่มเรียกแทนตัวเองเปลี่ยนนับตั้งแต่เธอบอกว่าจะให้โอกาสเขา“แล้วกลับมาทำไมคะ หรือว่างานเสร็จแล้ว”“งานเสร็จแล้วครับ แต่คนยังไม่เสร็จ” ลูคัสมองหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์