All Chapters of เงาสวาทพี่เขย: Chapter 21 - Chapter 30

รสจุมพิตของเขาทำให้สรรพสิ่งรอบกายคล้ายจะหยุดเคลื่อนไหว มีแต่คลื่นสวาทในอารมณ์ของหล่อนและเขาที่ปั่นป่วนถั่งโถมเข้าหากันอยู่ในเวลานี้“ให้ผมอุ้มไปนะครับที่รัก”อดัมส์กระซิบใกล้ใบหู ถึงห้องเมื่อไรหล่อนโดนจัดหนักแน่ๆ“ค่ะ... ”หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับ และภายในหูได้ยินแต่เสียงหัวใจของกันและกันที่เต้นกระชั้นถี่ ปะปนไปกับเสียงของคลื่นสวาทที่กำลังม้วนเกลียวอยู่ภายในทะเลใจของหล่อนกับเขา เร่งเร้าให้ทั้งคู่แลกจูบกันดื่มด่ำจนน้ำทะเลหวาน ก่อนจะพากันเข้ามาในห้อง“เมียจ๋า... เข้าห้องกันดีกว่า”หลังจากยืนอาบน้ำจากฝักบัวริมสระน้ำที่อยู่ด้านในของรีสอร์ต ล้างตัวจนสะอาดสะอ้านด้วยกันทั้งคู่ อดัมส์ก็ช้อนร่างเอิบอิ่มของพิมพ์ลดาขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน พาเข้ามาในห้องนอน เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องพักส่วนตัว เบื้องหลังประตูที่ปิดสนิท แยกหญิงชายออกมาจากโลกภายนอกอันแสนวุ่นวาย เข้ามาสู่โลกใบเล็กๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมสงบเงียบที่กำลังจะกลายเป็นสวรรค์ริมทะเล อดัมส์ก็โถมกายเข้าใส่หญิงสาวในทันที “ซี้ด... อ๊า”หญิงสาวโดนจูบจนพริ้มตาร้องคราง อดัมส์ไซ้ซอกคอทั้งสองข้างลงมาถึงเนินอกอวบใหญ่ ทำเอาพิมพ์ลดาครางกระเส่านอกจ

หญิงสาวพริ้มตา กอดร่างหนาเอาไว้แน่น หลังจากอดัมส์ทำให้หล่อนรู้สึกราวกับว่าได้ขึ้นไปเยือนสวรรค์ทั้งที่ยังมีลมหายใจ* * * * * * * * * * * * * * คืนเดียวกันนั้น หลังจากนอนชมดาวอยู่ที่ระเบียงหลังห้องด้วยกันจนดึก จู่ๆ อดัมส์ก็นึกอยากออกมาเดินเล่นที่ชายหาด “ดึกแล้วนะคะคุณดำ... จะดีหรือคะ” พิมพ์ลดาออกอาการลังเลเล็กน้อย เมื่อได้ยินที่พี่เขยชักชวนออกมาเดินเล่นริมหาด“ดีสิครับ... คุณกลัวอะไร”“กลัวไม่ปลอดภัยค่ะ”หญิงสาวเห็นว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว“ไม่ต้องกลัวครับที่รัก... ลืมหรือยังไงว่าตรงนี้เป็นชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ต”อดัมส์รับรองความปลอดภัย จากนั้นก็จูงมือหญิงสาว พากันเดินออกมาจากห้องพัก* * * * * * * * * * * * * *อดัมส์กับพิมพ์ลดาพากันเดินย่ำไปบนพื้นทรายสีขาวสะอาด สะท้อนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ข้างขึ้น เปลือกหอยที่ชายหาดสะท้อนกับแสงจันทร์วิบวับ ดูราวกับว่าใครเอาเพชรพลอยมาหว่านโปรยเอาไว้บนผืนทราย“อุ๊ย... นั่นปูลมใช่ไหมคะ”พิมพ์ลดาตื่นเต้น ทอดสายตามองความเคลื่อนไหวบนผืนทรายเบื้องหน้า ปูลมมากมายพากันวิ่งหลบลงรู เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามนุษย์ขยับเข้ามาใกล้“ใ

แม้แต่เสียงเพลงบรรเลงที่เปิดอยู่ในตอนนี้ ก็เป็นเพลงซึ่งครั้งหนึ่งเขากับหล่อนเคยเต้นรำด้วยกัน ภายใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกอดัมส์รินสุราลงแก้วแล้วกรอกลงคอไปอย่างง่ายดาย เขายกมือขึ้นบีบขมับ ปาดน้ำตาที่กำลังรินไหลอาลัยอาวรณ์จะมีใครสักกี่คนที่รู้ว่าภาพของนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ไฟแรงผู้ประสบความสำเร็จในชีวิตทุกด้านอย่างอดัมส์ จะมีด้านที่อ่อนไหวถึงเพียงนี้อีกหนึ่งเดือนต่อมาตอนเช้าตรู่ของวันเสาร์ ภายในห้องรับแขกที่มีร่างสูงใหญ่ของอดัมส์กำลังนั่งดื่มกาแฟ พลิกหนังสือพิมพ์อ่านข่าวไปพลางๆ“คุณดำคะ”พิมพ์ลดาเรียกคนในห้อง“พิมพ์... เข้ามาสิ”อดัมส์ลดหนังสือพิมพ์ลงวางบนโต๊ะ ตวัดสายตามองหญิงสาวที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องรับแขก“คุณดำว่างหรือเปล่าคะ... พิมพ์ขอเวลาสักครู่ได้ไหมคะ”วันนี้ต่างไปจากเมื่อก่อน ความใกล้ชิดถูกกำแพงของความถูกต้องแยกเขากับหล่อนเอาไว้ในฐานะ ‘พี่เขย’ กับ ‘น้องเมีย’ ที่ต้องวางทีท่าระหว่างกันให้เหมาะสมวันนี้พิมพ์ลดาดูประหม่าเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ที่จะเข้าหาอดัมส์ ที่หล่อนต้องพยายามหาโอกาสเจอเขา ก็เพราะว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาอดัมส์มีงานยุ่งตลอด ซึ่งเป็นผลสืบเนื่องมาจากตอนที่เขาต้องพักฟื้นนาน

อีกสองเดือนต่อมา“วันนี้บ้านเงียบจัง”อดัมส์บ่นกับป้านิ่มที่กำลังยกถ้วยกาแฟมาวางลงตรงหน้า“ค่ะ... ก็ตั้งแต่หนูพิมพ์ไม่อยู่ บ้านก็เงียบเชียบอย่างเห็นได้ชัด”สองเดือนที่ไม่ได้เจอกันทำให้ป้านิ่มคิดถึงพิมพ์ลดา เพราะว่าหลังจากย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว หล่อนก็ไม่กลับมาอีกเลยคำพูดของป้านิ่มทำให้อดัมส์นึกถึงเสียงเพลงจากลำโพงไร้สาย เชื่อมต่อด้วยสัญญาณบลูทูธที่พิมพ์ลดาชอบเอามาเปิดฟังที่หน้าบ้านและศาลาไม้ริมน้ำ เขายังจำได้ว่าบางครั้งหล่อนก็เปิดเพลงจังหวะสนุกๆ ตอนที่ชวนป้านิ่มออกมาเต้นแอโรบิคที่สนามหญ้าหลังบ้าน“จริงสินะ... ”อดัมส์ย้อนระลึกไปถึงตอนที่พิมพ์ลดายังอยู่ ตอนนี้ได้ตระหนักแล้วว่าเขาไม่เพียงแค่สูญเสียเมีย... แต่กลับสูญเสียน้องเมียไปด้วย“พิมพ์ไปเรียนที่เชียงใหม่นานแค่ไหนแล้วครับป้านิ่ม”อดัมส์ยุ่งอยู่กับงานจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องของพิมพ์ลดา วันนี้เมื่อได้โอกาส จึงสอบถามจากป้านิ่ม“สองเดือนแล้วค่ะ”“แล้วพิมพ์โทรมาบ้างไหม”อดัมส์สงสัย หลังจากที่มีปากเสียงกันวันนั้น เขากับหล่อนก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย“หนูพิมพ์โทรมาคุยกับป้าค่ะ”ป้านิ่มตอบตามตรง“หรอ... ”อดัมส์ย่นหน้าผาก แปลกใจ “ค่ะ”“แต

อดัมส์เดินลงมาจากรถ ทว่าในขณะที่กำลังจะเดินเข้ามาด้านในอาคารหอพัก จู่ๆ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นพิมพ์ลดาเข้าโดยบังเอิญ กำลังก้าวลงมาจากรถของแดเนียลที่ขับมาส่งหล่อนถึงหน้าหอพัก“ขอบคุณมากค่ะคุณแดนน์”พิมพ์ลดายกมือไหว้คนที่มาส่ง“แล้วเจอกันนะพิมพ์”แดเนียลยื่นใบหน้าหล่อเหลาออกมาโบกมือให้หญิงสาว แล้วขับรถออกไปจากลานโล่งหน้าหอพัก“ที่ไม่โทรหาฉัน... ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”อดัมส์โกรธจนตาเขียวปัด รีบก้าวยาวๆ ตามหลังพิมพ์ลดา ร้องเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก“พิมพ์”เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวตวัดสายตามองมายังร่างสูงใหญ่เจ้าของเสียง ใช่เขาจริงๆ ด้วย“คุณดำ”พิมพ์ลดาตกใจ“ว่างใช่ไหม... ฉันมีอะไรอยากคุยกับเธอ”สีหน้าไม่ยินดียินร้าย อดัมส์พยายามสะกดกลั้นความโกรธ“ได้ค่ะ... แต่ตอนนี้หอพักใกล้จะปิดแล้วนะคะ”หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล แต่แววตาก็ดีใจ เก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ไหว เมื่อได้เจอชายที่หล่อนแอบคิดถึงเขาทุกลมหายใจเข้าออกอดัมส์ก้าวเข้ามานั่งในรถ พิมพ์ลดาจำต้องเดินตามมา จากนั้นอดัมส์ก็สั่งให้ลุงชิตขับรถกลับโรงแรมในทันที่ เขานึกอยากลงโทษหล่อนจ