All Chapters of Danger Guy อันตรายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

3อาทิตย์ผ่านไปภูเก็ต[B PART]ซ่าาาาาา~ผมนั่งสูบบุหรี่มองร่างบางที่โผล่พ้นน้ำแล้วสบัดผมอย่างละสายตาไม่ได้ ปากก็แค่นยิ้มอยู่คนเดียว สายตาผมยังคงจับจ้องที่เธอ...พลอยไม่ได้รู้สึกว่าผมกับลังลอบมองเธออยู่ ผมนั่งอยู่ในบ้านสีทึบที่มีกระจกบานใหญ่มองผ่านทะลุไปจนเห็นสระน้ำที่อยู่ไม่ไกล ที่นี่คือบ้านพักตากอากาศของผมเอง ผมรู้ว่าช่วงนี้มีอะไรๆให้กังวลหลายเรื่องรวมถึงเรื่องของพลอย... ผมไม่อยากให้เธอต้องเครียดหรือใช้ชีวิตอย่างระแวงหน้าระแวงหลังผมเลยตัดสินใจเคลียร์งานทุกให้ทั้งที่ผับแล้วก็GZให้เรียบร้อยเผื่อพาเธอมาพักผ่อนที่นี่ในตอนนี้ร่างบางยังคงแหวกว่ายอยู่ในน้ำอย่างเพลิดเพลิน ผมไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มเธอเท่าไหร่ แต่วันนี้สมองผมมีแต่รอยยิ้มของเธอ ผมเขี่ยบุหรี่ที่จานเขี่ยอันแล้วอันเล่ายอมรับว่าช่วงหลังผมดูดถี่ขึ้นเยอะ แต่ก็ว่าจะเบาๆแล้วละ เดี๋ยวพลอยจะได้รับควันมากเกินไป ผมพ้นควันขาวขึ้นให้ลอยคลุ้งในอากาศแล้วกดบุหรี่ลงที่จานเขี่ยอีกครั้งแล้วเดินไปที่ขอบสระ"ไม่เล่นเหรอจะได้สบายตัว^^" ทันทีที่เห็นผมเดินไปที่ขอบสระ เธอถามผมทันทีพร้อมรอยยิ้มและเส้นผมที่เปียกปอนไปด้วยน้ำ ผิวขาวเนียนช่างตัดกับบิกินี่สีด

[B PART]มหาวิทยาลัยคณะวิศวะคาบว่าง"ไงมึง ภูเก็ตไม่เสร็จเหรอวะ""สรรหาคำนะมึงอ่ะ" ผมดูดบุหรี่แล้วพ้นควันทิ้งเนือยๆ.. นึกถึงเรื่องที่ภูเก็ต..ตั้งแต่กลับมากรุงเทพจนกระทั่งมามอ ผมกับพลอยแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เราไม่ได้ทะเลาะกันนะ แค่ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ผมคิดมีตรงไหนที่ผิด"มีอะไรอยากถามก็ถาม" ไอ้เดฟพูดพร้อมกับหยิบหมากฝรั่งมาเคี้ยว ตามมาด้วยไอ้เทมป์ที่เพิ่งเดินมาถึงพร้อมกับกระเป๋าเป้ ไอ้นี่เข้าเรียนช้าตลอดแหละ"ทำไมมานั่งหน้าห้องอ่ะ""ไม่รู้ว่ะ ต้องถามมัน" เดฟพยักเพยิดหน้ามาทางผม ไอ้เทมป์มันเลยเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามแล้วก็ขอหมากฝรั่งไอ้เดฟก่อนจะกลับมาถามผม"เป็นไรวะ""...คำว่ารัก มันสำคัญขนาดไหนวะ""บลาโว! ไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะถามเรื่องแบบนี้""เออ ผิดคาดเว้ย"ไอ้เดฟไอ้เทมป์พูดกึ่งหัวเราะผม ไม่นานไอ้เดฟมันก็กอดคอผม"สำคัญดิวะ ทำไม.. รักใครเข้าอ่ะ^^""...กู ไม่รู้วะ สำหรับกูความรักอะไรพวกนั้นกูไม่มีหรอก""หึ๊! ไม่มี หรือไม่เข้าใจ" คำพูดของไอ้เทมป์ทำผมชะงัก ไม่เข้าใจ..งั้นเหรอ"..กูว่ากูพอเข้าใจละ^^""...""กับพลอยอะยังไง""พวกมึงก็รู้อยู่แล้วปะวะ?""เออพวกกูรู้ แต่พลอยไม่รู้""....""ม

โรงพยาบาลตึกๆๆๆๆๆ~ เสียงวิ่งทั้งฉัน ชา พยาบาลดังพอๆกับหัวใจฉันที่เต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอก.. ก่อนมาถึงโรงพยาบาลบีอาเจียนเป็นเลือดอีกครั้ง แล้วก็แทบจะไร้สติ ฉันพูดอะไรไปเขาไม่สามารถตอบสนองฉันได้เลย... ได้โปรด นายอย่าเป็นอะไรเลยนะ ขอร้องละ"ญาติรบกวนรอข้างนอกนะคะ""แต่ว่า..""ใจเย็นน่า ถึงมือหมอแล้ว มันตายยากเชื่อดิ" ชาเข้ามารั้งตัวฉันไว้ ไม่โอเคเลยสักนิด ฉันยืนกำชายเสือที่เปื้อนเลือดนี่แน่น ทำอะไรไม่ถูกสักอย่างฉันกังวล ฉันกลัวไปหมดหมับ~"ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ" ชาสอดมือเข้ามาในมือฉันข้างที่กำชายเสื้อไว้ ฉันมองชา...แล้วทุกอย่างมันก็หลุดออกมาหมด"ฮึกกกก~ ชา~ ฮืออ~""ไม่เป็นไร มันไม่ยอมให้ฉันได้รักแกหรอก" ชาทั้งลูบหัวทั้งกอดปลอบฉันเลยยิ่งร้อง ร้องจนแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว ฉันไม่เคยร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อน ครั้งเดียวในชีวิตคือตอนที่แม่จากไป.. ฉันรับไม่ไหวแล้วจริงๆฉันจิกเสื้อและกำมือชาแน่น ชาเองก็นิ่งไปแต่ก็ยังอยู่กับฉันอย่างนี้ สีหน้าชาเองก็กังวลไม่ต่างกันแค่อาการเขานิ่งมากพอต่างกับฉันทั้งหมอทั้งพยาบาลวิ่งเข้าออกห้องฉุกเฉินกันเป็นว่าเล่นยิ่งทำให้ฉันใจไม่ดีไปใหญ่ บี..นายห้ามยอมแพ้นะ"เป็นไงบ้าง" ไม

ตกดึก...00.21น."..พล อย~""..." Zzzz"พลอย~"งึมงำ~งึมงำ~"..บี!" ฉันลืมตาตื่นเพราะเสียงเรียกนั่นดังอยู่ไม่ไกล แล้วก็พบว่าบีตื่นอยู่.."เป็นไงบ้างอ่ะ ยังเจ็บอยู่ไหม""เจ็บ... แต่ทนไหว" บีพูดช้าๆแล้วมองมาที่ฉัน"..เป็นห่วงแทบแย่ ให้ตายเถอะ""..มานี่ดิ๊" บีเรียกให้ฉันเข้าไปใกล้กว่าเดิม ฉันเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เจ้าตัวยิ้มบางๆแล้วใช้มือประคองหน้าฉันไว้ข้างเดียวแล้วรั้งคอฉันเข้าไปจูบ ฉันเบิกตาโตเพราะไม่คิดว่าสิ่งแรกที่เขาจะทำหลังฟื้นขึ้นมาคือสิ่งนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร จูบครั้งนี้ก็แค่ปากกระกบปากเท่านั้นไร้การลุกล้ำทุกอย่าง และบีค่อยๆถอนจูบออกไปอย่าเบามือ"..คิดว่าจะไม่ได้ตื่นมาเจอหน้าเธอซะแล้ว""พูดบ้าอะไรแบบนั้น! ต้องตื่นสิ นายถึกจะตายไป""อย่ารู้มาก^^" เขายิ้มบางๆช้าๆแต่ฉันโครตดีใจ ตอนนี้ในห้องมีแค่ฉันกับบี เทมป์กับเดฟต้องกลับไปเคลียร์งาน ส่วนชาก็เพิ่งกลับไปตอนหมดเวลาเยี่ยม จริงๆที่นี่นอนเฝ้าเต็มที่ได้5คน แต่ห้ามส่งเสียงดังรบกวนคนไข้ข้างห้องเด็ดขาด แต่วันนี้ไม่มีใครว่างทุกคนเลยต้องกลับก่อน"หิวไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า""..น้ำ" ฉันรินน้ำใส่แก้วพร้อมกับจุ่มหลอดลงไปในแก้วพร้อมกับย

"เจ็บแผลอยู่ไหม""เจ็บหน่อยตอนเดินกับยืนนานๆ" ฉันพยักหน้าแล้วลุกจากเตียง เดินไปหยิบจานผลไม้มานั่งข้างๆบี"กินไหม มีแต่หวานๆนะ""ป้อนหน่อย^^" บีเอามือมาวางที่สะโพกฉันแล้วยิ้มอ้อน ฉันเลยทำหน้าเบื่อๆแต่ก็จิ้มส้มโอป้อนเขา"...หวาน" บีที่กินส้มโอแก้มตุ่ยพูดขึ้น ในจังหวะหนึ่งที่ฉันมองไปที่รอยสักของบี อย่างที่บอกว่าบีไม่ชอบใส่เสื้อเวลานอนเขาจะเปลือยท่อนบนอย่างนี้ตลอด อีกอย่างช่วงหลังไม่ได้เข้าไปที่ผับถี่นักเพราะบียังไม่หายดี เลยฝากพี่ชมหัวหน้าใหญ่ที่นั่นดูงานแทนไปก่อนแต่บีก็จะยังแวบๆเข้าไปอยู่บ้าง"...มีอะไร""สักเยอะเหมือนกันนะ""อื้ม.. แผลมันเยอะนิ ทำไมอ่ะ?""...ไม่สักอีก ได้ไหม" ช่วงหนึ่งในความรู้สึกมันพุ่งขึ้นมาจนต้องพูดออกไป แล้วมันก็ทำให้บีเองถึงกับทำหน้าไม่เข้าใจ"ทำไม?""ก็นายสักมันทับรอยแผลไม่ใช่เหรอ""อื้ม""เลยพูดไงว่าไม่สักอีกได้ไหม""ก็ไม่ได้ตั้งใจจะสักอยู่แล้ว.. ถ้าไม่มีแผล""ก็ถึงพูดไง ว่าไม่สักอีกได้ไหม" ฉันมองหน้าบี แล้วบีเองก็พยายามเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง"หมายถึง... อย่ามีเรื่องแบบนั้นใช่ม่ะ?""อื้ม.. พอรู้ความหมายของรอยสักที่มีทั้งหมดนี่มันก็... รู้สึกว่า มันมากไปมันเย